Μαρίνα Σπανού: Η συγκινητική της εξομολόγηση για την πορεία της στη μουσική – «Είχα την άγνοια που σου προκαλεί το εφηβικό θράσος»

Η Μαρίνα Σπανού παραχώρησε την πρώτη της τηλεοπτική συνέντευξη στην εκπομπή «Καλύτερα δεν γίνεται» και την Ναταλία Γερμανού.

Η 21χρονη τραγουδίστρια που γνωρίζει την απόλυτη επιτυχία με τα τραγούδια που γράφει μόνη της, μίλησε για την μουσική της πορεία αλλά και την εποχή που ερμήνευε με μια κιθάρα στο κέντρο της Αθήνας.

Αρχικά, η Μαρίνα Σπανού είπε: «Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα, δεν πίστευα ποτέ ότι η φωνή μου θα ταξιδέψει σε τόσα μέρη. Κάθε φορά ξαφνιάζομαι με τον ίδιο τρόπο. Θέλω να κρατήσω μια απόσταση, γιατί με αγχώνει η προσδοκία που δημιουργώ στον εαυτό μου. Δηλαδή ποια θα είναι η επόμενη επιτυχία. Αλλά δεν θέλω να αλλάξει. γιατί μου αρέσει που με εκπλήσσει όλο αυτό».

Στην συνέχεια, η νεαρή τραγουδίστρια ανέφερε: «Τα social media είναι τρομερό εργαλείο, φυσικά, και είναι και κομμάτι της καθημερινότητας. Είναι η γενιά μας αυτή, εξάλλου. Δεν θα πήγαινα σε talent show, ήθελα να είναι πιο αυτοσχέδιο και στα social ένιωθα ελεύθερη να είμαι όπως ήθελα».

Ακόμη, η Μαρίνα Σπανού πρόσθεσε: «Μια μέρα, περπατούσα στην Αποστόλου Παύλου και ακούω έναν μουσικό, ο οποίος είχε φέρει πιάνο και έπαιζε κάτω από την Ακρόπολη το «Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι». Συγκινήθηκα κι εκείνη τη στιγμή είπα ότι αυτό θέλω να κάνω.

Ήθελα να ασχοληθώ με το θέατρο, αυτό ήταν δεδομένο. Έκανα ήδη προετοιμασία για τη δραματική σχολή, δεν έκανα φροντιστήρια για το σχολείο. Μου άρεσαν τα μαθήματα και είπα τον Μάρτιο ότι θα δώσω Πανελλήνιες για να έχω ένα plan b. Έδωσα και πέρασα Φιλολογία στο Καποδιστριακό, αλλά πέρασα και στη δραματική σχολή», εξήγησε και συνέχισε: «Αυτά συνυπάρχουν μέσα μου. Κάθε φορά που ανεβαίνω στη μουσική σκηνή, νιώθω ότι είμαι σε παράσταση. Το θέατρο έχει εισχωρήσει και στις συναυλίες μου. Σίγουρα δεν κλείνω την πόρτα, είμαι πολύ ανοιχτή και στο θέατρο και στη μουσική για θέατρο. Υπάρχουν πολλά κομμάτια που θέλω να εξερευνήσω και πιστεύω θα βρω τον τρόπο να το κάνω».

Τέλος, η Μαρίνα Σπανού κατέληξε: «Ήταν σχολείο ο δρόμος. Και σκληρός. Αλλά είχα αυτή την άγνοια που σου προκαλεί το εφηβικό θράσος κι ένιωθα παντοδύναμη. Δεν με ένοιαζε. Πήγα στην αρχή με φίλους για να νιώθω ασφάλεια και μετά οι περαστικοί έγιναν σταθεροί. Είχε μια ροή η πορεία μου και είμαι ήρεμη με αυτό».