Η δικτατορία του ποδηλάτη (και του… πατινατζή*)

ΝΑ ΤΟ ξεκαθαρίσουµε από την αρχή. Δεν είµαι κατά της αποκαλούµενης µικροκινητικότητας. Τουναντίον.  

Μου αρέσει να βλέπω ανθρώπους κάθε ηλικίας να κυκλοφορούν µε ποδήλατα (ηλεκτρικά ή µη) ή πατίνια. 
Ήταν µια τάση που προϋπήρχε σε µικρό βαθµό στην Ελλάδα, µεγάλωσε την εποχή της covid-19 και γιγαντώθηκε µε τα προγράµµατα επιδότησης αγοράς ηλεκτρικών οχηµάτων. 

Δεν είμαστε κατά της χρήσης ποδηλάτων ή πατινιών, αλλά εναντίον της νοοτροπίας μιας μεγάλης πλειοψηφίας των χρηστών τους.

Ωστόσο, όπως όλα τα πράγµατα στη χώρα µας (ή σχεδόν όλα) αναπτύχθηκε στρεβλά. 
Δίχως να έχουµε ποδηλατόδροµους -εδώ δεν έχουµε καν πεζοδρόµια- ξαφνικά γεµίσαµε ποδήλατα και πατίνια. Με αναβάτες που δεν σέβονται στην πλειονότητά τους τον ΚΟΚ αλλά ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό. Κυκλοφορούν δίχως κράνος, δίχως φώτα, χώνονται ανάµεσα στα αυτοκίνητα στη λ. Κηφισιάς νύχτα και µέρα. Κινούνται µε ταχύτητα πάνω σε πεζοδρόµια, παραβιάζουν σηµατοδότες και έχουν την απαίτηση να τους προσέχεις, να τους προφυλάσσεις την ώρα που αυτοί οι ίδιοι αδιαφορούν για τη σωµατική τους ακεραιότητα. 
Όλοι µας θα έχουµε δει κάποιον µε ηλεκτρικό πατίνι να περνά σαν σφαίρα ανάµεσα σε αυτοκίνητα σε κάποιον κεντρικό δρόµο. 
Και όλοι λέµε από µέσα µας «µπράβο» στη δηµάρχο του Παρισιού που πήρε την απόφαση να βγάλει τους πατινέρ στην παρανοµία ή σε αυτούς που άναψαν κόκκινο στα πατίνια στο Μιλάνο. 

Το ξαναλέω: Δεν είµαι κατά της χρήσης ποδηλάτων ή πατινιών. Είµαι εναντίον της νοοτροπίας των χρηστών τους. 
Αυτής της στρεβλής αντίληψης που λέει πως «είµαι πιο ευάλωτος και πρέπει εσύ να µε προσέχεις αλλά εγώ µπορώ να κάνω ό,τι µου κατέβει στο κεφάλι». 
Δεν είναι όλοι έτσι, αλλά δυστυχώς είναι οι περισσότεροι. 

Από την άλλη, ακόµη και οι σύννοµοι υποφέρουν εξαιτίας της έλλειψης υποδοµών και αναγκάζονται να κινούνται σε δηµόσιους δρόµους. Κάτι ελάχιστοι ποδηλατόδροµοι που υπάρχουν δεν λύνουν το πρόβληµα. Έχουν κατασκευαστεί χωρίς σχέδιο, δίχως µεταξύ τους διασύνδεση, µε κάκιστες προδιαγραφές απλώς και µόνο για να πουν οι δήµοι πως τους έκαναν και να καταναλωθούν τα αντίστοιχα κονδύλια. Και φυσικά και αυτοί οι λίγοι που υπάρχουν δεν αστυνοµεύονται και καταλήγουν κατά περίπτωση… πάρκινγκ. 
Η λογική του «πάµε και όπου βγει» της οποίας τις τραγικές επιπτώσεις της είδαµε στο δυστύχηµα των Τεµπών ισχύει κι εδώ. Μόνο που όταν µιλάµε για ανθρώπινες ζωές αυτή η λογική «δεν παίζει».

*Πατινέρ το σωστό, πατινατζής επί το… σκωπτικότερον.