Status Update: Μαρία Χάνου, ηθοποιός

Η μουσική ήταν, νομίζω, η αρχή της καλλιτεχνικής μου ανησυχίας.

Θυμάμαι από παιδί να ακούω μελωδίες ή τραγούδια τα οποία με συγκινούσαν, επηρέαζαν την διάθεσή μου, μου δημιουργούσαν εικόνες, μου προκαλούσαν χαρά ή λύπη χωρίς να μπορώ ακόμα να εξηγήσω το γιατί με τη λογική μου και είχα τη διάθεση να εκφραστώ κι εγώ μέσω της μουσικής.

Πιστεύω πως, κάθε συνεργασία,

σε όποια συνθήκη και να βρεθεί κανείς, ευχάριστη ή μη, είναι ικανή να δώσει ένα μάθημα, να δώσει παραπάνω εμπειρία και γνώση. Για το πώς έχω διαμορφωθεί λοιπόν, ως ηθοποιός, ευθύνονται νομίζω, τα χρόνια που εργάζομαι, οι σπουδές μου, ο προσωπικός μου κόσμος, που χτίζω από παιδί, τα σπουδαία κείμενα και οι καλλιτέχνες που με έχουν συγκινήσει.

Τα χρόνια της Δραματικής Σχολής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας ήταν τρία πολύ ωραία χρόνια,

γεμάτα δημιουργικότητα, με άπειρο χώρο για να εκφραστούμε, να προβληματιστούμε, να διαβάσουμε, να δοκιμάσουμε ό,τι μας κατέβει στο κεφάλι, να εξερευνήσουμε, να εμπνευστούμε, αλλά και να συνεργαζόμαστε, να δίνουμε αξία στην ομαδικότητα.

@Πάτροκλος Σκαφίδας

Το θέατρο ήταν μία φυσική επιλογή για μένα.

Δεν μπορούσα να με φανταστώ να υπάρχω επαγγελματικά σε κάποιο άλλο χώρο. Οι γονείς μου, ο Ταξιάρχης Χάνος και η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου ήταν υποστηρικτικοί από τη στιγμή που βγήκα στη δουλειά. Τα πρώτα χρόνια, είχα μια ανησυχία να βρω τον προσωπικό μου δρόμο, αλλά με τον καιρό έφυγε γιατί, κατάλαβα πως στον προσωπικό μου δρόμο ήμουν εξαρχής.

Δεν νομίζω πως συνάντησα καχυποψία

όταν ξεκίνησα να δουλεύω ως παιδί γνωστών ηθοποιών. Κι αν υπήρχε, δεν την αντιλήφθηκα ποτέ.

Για το ταλέντο θα πω κάτι κοινότοπο,

το οποίο όμως το πιστεύω πολύ. Νομίζω πως υπάρχει αυτό που λέμε ταλέντο, όμως αν δεν καλλιεργείται και μείνει στην αρχική του μορφή, πάει χαμένο.

Είναι πολύ πιο ευρύ το φάσμα των ανθρώπων που με αναγνωρίζουν μετά την τηλεόραση.

Και είναι αλήθεια πως αυτό, μπορεί να έχει αξία και στο χώρο του θεάτρου, μεγάλη ή μικρή.

Δεν φοβάμαι την «ταμπέλα» της τηλεοπτικού ηθοποιού

γιατί, δεν αντιλαμβάνομαι την τέχνη μέσα από αυτό το πρίσμα. Καταλαβαίνω αν κάτι με συγκινεί ή όχι και κάπως έτσι πορεύομαι.

Η Μαρία Χάνου σε σκηνή της παράστασης του Εθνικού Θεάτρου “Ο τελευταίος ασπροκόρακας”. @Πάτροκλος Σκαφίδας

Η φύση του επαγγέλματος είναι τέτοια που, θέλοντας και μη, περνάς από διαφορά στάδια:

αβεβαιότητας, σιγουριάς, απογοήτευσης, χαράς και τύχης. Προσπαθώ να τα θυμάμαι όλα, αλλά πάνω από όλα να θυμάμαι πως το επάγγελμα αυτό είναι μαραθώνιος, σε οποία φάση κι αν είμαι, να θυμάμαι τη χαρά που έχει η δημιουργία.

Νιώθω πολύ τυχερή που μόλις τελείωσα τις σπουδές μου,

ενωθήκαμε κάποιοι φίλοι και συνάδελφοι και ιδρύσαμε την Εταιρεία  Θεάτρου Θέση. Και μαζί εκφραζόμασταν, δημιουργούσαμε, κάναμε λάθη και σωστά και είχαμε εξ ολοκλήρου την ευθύνη του εκάστοτε έργου που παρουσιάζαμε. Δυστυχώς, η επιδημία του κορωνοϊού, πάγωσε τα σχέδια μας και ακόμα δεν έχουμε κάποιο όραμα, αλλά ό,τι και να γίνει, θα είναι από τις ωραιότερες στιγμές που έχω ζήσει στο θέατρο, μέχρι στιγμής.

Έχοντας συμπληρώσει δέκα χρόνια στο θέατρο,

αυτό που με ενδιαφέρει πάνω από όλα, είναι να υπάρχει ανάγκη για δημιουργία, ουσιαστική εργασία και συνεργασία.

Ο «Τελευταίος Ασπροκόρακας» του Αλέξη Σολωμού που ανεβάζουμε στο Εθνικό

είναι μια ιδιαίτερη κωμωδία,η οποία θίγει μεταξύ άλλων, την καταπίεση που μπορεί να ασκεί μια ελληνική οικογένεια, στα νεότερα μέλη της και εστιάζω σε αυτό, μεταφράζοντας το και μεταφορικά.

Αν μας σώζει κάτι

από την κοινωνική υποκρισία είναι η αντίσταση και όχι το βόλεμα στο ψέμα.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ