Aide-mémoire | Η σκληρή αλήθεια για τη σύγκριση “Απαράδεκτων” και Σεφερλή,… |

Δημοσιεύτηκε πριν από 3 ώρες Τελευταία ενημέρωση: 4 Οκτωβρίου, 2024

1 Χρειάζεστε 5 λεπτά να διαβάσετε αυτό το άρθρο

NDP Photo Agency

*Aide-mémoire: συντομευμένο κείμενο που επιτρέπει σε κάποιον να έχει μια γενική εικόνα ορισμένων γνώσεων

Καλησπέρα, καλησπέρα!

Όλο του το πρόγραμμα αλλάζει ενόψει σκληρού ανταγωνισμού το MEGA, λανσάροντας ή θυσιάζοντας το “Έχω παιδιά”. Θα δείξει. Τα τέσσερα πρόσωπα επεισόδια θα μεταδοθούν στις 21:00 από τη Δευτέρα 14 Οκτωβρίου, μετατοπίζοντας τη “Γη της Ελιάς” και το “Ταμπού” στις 21:40 και στις 23:20 αντίστοιχα. Στην ουσία, το 40λεπτο που θα παίζει το “Έχω παιδιά” δίνει τη δυνατότητα στο κανάλι να κρατήσει τηλεθεατές με ένα δυνατότερο προϊόν απέναντι στη “Μάγισσα”, τον “Τιμωρό”, τον “Γιατρό”, την “Τζέλα” και ό,τι άλλο hit βρεθεί στον ανταγωνισμό. Δύσκολη μάχη.

Είδαμε εντέλει το reunion των “Απαράδεκτων” στη σκηνή του “Άλσους” και ομολογώ, παρόλο που ήταν σπαρταριστό, δεν ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα. Ο Γιάννης (δηλαδή ο Γιάννης Μπέζος) συνομιλεί μετά από χρόνια με την πρώην γειτόνισσά του Δήμητρα (Δήμητρα Παπαδοπούλου). Και φυσικά τα θέματα του σήμερα δείχνουν να απασχολούν τους ήρωες που ζουν ακόμα. Ο Γιάννης -στο σήμερα- λέει πως ακόμα τα πάει τέλεια με την ομοφυλοφιλία (περίπου όπως και στο σκετς για το promo της παράστασης) και παραδέχεται πως παλιά ήταν εγκλωβισμένος, ενώ τώρα έχει δεκάδες επιλογές για να εκφράσει τη σεξουαλικότητα, αναφέροντας όρους από bisexual και pansexual μέχρι non binary κλπ. Το κοινό ξεκαρδίζεται, το κείμενο τα σπάει, ακόμα και η δομή του, ο Μπέζος παίζει εκπληκτικά, η Δήμητρα (η ηρωίδα) ενθουσιάζεται και φυσικά μιλάμε για ένα τέλειο momentum επί σκηνής.

Τι μας θυμίζει αυτό; “Τέρμα πια το gay, τώρα πια δεν λέει” τραγουδούσε ο Σεφερλής στο σκετς για το οποίο τον κάναμε ώπα όλοι μας. Στην ουσία τα δύο “έργα” λένε ακριβώς το ίδιο πράγμα, αλλά με άλλο περιτύλιγμα. Κάποιος θα πει ότι εδώ δεν μας ενοχλεί τίποτα γιατί δεν διακωμωδεί άνθρωπο, αλλά ήρωα σειράς. Στη μυθοπλασία ό,τι θέλεις κάνεις, δεν είναι το Νέμο. Αλλά εγώ δεν θα μασήσω. Εδώ κυρίως δεν μας ενοχλεί επειδή είναι ο Μπέζος και η Παπαδοπούλου. Αν ήμουν non binary το ίδιο περίεργα θα αισθανόμουν, σαν να επιλέγω κάτι χάριν καπρίτσιου ή μόδας. Σαν να μην είναι η φύση που με οδηγεί σε αυτή την ταυτότητα. Μα στην ουσία τα δύο σκετς έχουν το ίδιο μήνυμα. Ωστόσο όταν τα λέει ο Σεφερλής πιστεύουμε πως είναι χοντροκομμένη πλάκα, ενώ εδώ αποδίδεται εστέτ από δύο αντικειμενικά υπερ-ταλαντούχους κωμικούς, στο αρτιστίκ “Άλσος” στο έτσι κι αλλιώς intellectuel θέαμα “η Ταράτσα του Φοίβου”. Και μασάμε, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Ίδιο μήνυμα, άλλο αμπαλάζ. Μας αρέσει να κατατασσόμαστε με τους εκλεπτυσμένους. Απόλυτο δίκιο τελικά είχε ο Σεφερλής, δεν μας φταίει τι λέει, μας φταίει που το λέει αυτός και τον πατάμε κάτω. Αν μας τα λένε αυτοί που θέλουμε, γελάμε.

Τυχαία, την επόμενη μέρα, ο Σπύρος Παπαδόπουλος βρέθηκε στο “Στούντιο 4” και ερωτήθηκε για ακριβώς αυτό το σκετς. Τελικά τι κάνει τη Δήμητρα Παπαδοπούλου να μην ενοχλεί και “άλλα” να θεωρούνται προσβλητικά; “Αν κρύβει από πίσω του σκέψη και νοιάξιμο το αστείο, έχει άλλη διείσδυση, αποτελεσματικότητα και λάμψη. Άλλο το γέλιο, άλλο το χάχανο” σχολίασε, ενώ για το αν έχει βαρύτητα ο δημιουργός του κειμένου εκείνος απάντησε ορθά κοφτά “Βέβαια!” αποδίδοντας το ξεχωριστό στην πρόθεση και τον κόσμο του δημιουργού. “Έχει σημασία αυτό που φέρεις. […] Αν φέρει και κάτι αυτός ο άνθρωπος, τα πράγματα γίνονται πιο… ακριβά” είπε και για το επίμαχο κείμενο τόνισε: “Ακόμα και αν δεις τη Δήμητρα να σκηνοθετεί, η λέξη που λέει 7 στις 10 φορές είναι αλήθεια. Υπάρχουν συγγραφείς που έχουν προσόντα και κάθονται και γράφουν με γνώμονα το τι δεν έχει ξαναγίνει. Αυτό είναι πονηρό! Μπορεί να το κάνει πολύ καλά, ωστόσο η πρόθεση έχει να κάνει πολύ. Η Δήμητρα ξεκινά από την προσωπική της αλήθεια που είναι πολύ πλούσια και έχει και πολλά ερωτήματα αναπάντητα”. Μπερδεμένο, αλλά εξηγείται ως ένα βαθμό. Δεν γίνεται για την πρόκληση ενδεχομένως, αλλά προέρχεται από τον βαθύ προβληματισμό. Σηκώνω τα χέρια ψηλά, εγώ πιστεύω πως είμαστε σε μεγάλο βαθμό έρμαια του αμπαλάζ.

Τι θέλω να πω, κάπου στις αρχές των 90’s, το “Σήμερα” του Σπανουδάκη το έκανε πρώτη εκτέλεση ο εστέτ Πάριος και η τότε πολύ εμπορική Δημητρίου. Και σήμερα να ακούσεις το “Σήμερα”, από τον Πάριο σου κάνει έντεχνο, από τη Δημητρίου σου κάνει… “Λαίδη”. Προχωράμε…

Ο Γιώργος Καπουτζίδης και επισήμως επιστρέφει στο “The Voice”. Αυτό από μόνο του είναι μοναδικά θετική είδηση. Ένας τόσο δημιουργικός άνθρωπος, με λόγο, αισθητική και άποψη. Παρόλο που καταλαβαίνω την ιδέα πίσω από το σενάριο του τρέιλερ, η εκτέλεση μού φάνηκε πρόχειρη και σαν να το μόνταρε κάποιος για το TikTok. Η ιδέα της γάτας και πάλι μού φάνηκε έξυπνη, αλλά η εικόνα δεν θεωρώ πως είναι εφάμιλη της παραγωγής. Μη ξεχνάμε ότι έχουμε δει αυτά…

ή έστω αυτά…

Πιστός στην πολιτική για την προσέλκυση ενδιαφέροντος, ο Γιώργος Λιάγκας τα κατάφερε την Πέμπτη και πήρε την πρωτιά στο δυναμικό κοινό. Οι τσακωμοί και οι φωνές έκαναν το κοινό άραγε να αλλάξει συνήθειες; Ποιος ξέρει;! Σημασία έχει πως πέρασε μπροστά με ένα εντυπωσιακό 18,7% και κυρίως ένα 41% στους άνδρες 45-54 ετών. Δεν πέφτω από τα σύννεφα!

Πριν λίγες μέρες ο ΣΚΑΪ και ο Αλέξης Παπαχελάς παρουσίασαν σε avant premiere το πρώτο επεισόδιο του ντοκιμαντέρ “Σκοτεινή Δεκαετία 1964-1974”. Πρόκειται για μια σειρά ντοκιμαντέρ έξι επεισοδίων που κάνει πρεμιέρα τη Δευτέρα 14 Οκτωβρίου και θα μεταδίδεται κάθε εβδομάδα την ίδια. Ο σπουδαίος δημοσιογράφος στην ουσία καταγράφει αθέατες πτυχές της νεότερης ελληνικής ιστορίας φωτίζοντας άγνωστα παρασκήνια της πιο ταραγμένης δεκαετίας της. Η παραγωγή είναι υψηλού επιπέδου και συνδυάζει δεκάδες αποσπάσματα από το αρχείο του Αλέξη Παπαχελά ενώ για πρώτη φορά δίδονται στη δημοσιότητα σπάνια ηχητικά ντοκουμέντα από συνομιλίες στον Λευκό Οίκο και από το μοιραίο ελληνικό πολεμικό συμβούλιο της 20ης Ιουλίου. Αν είστε θεατές του είδους, σας το συστήνω ανεπιφύλακτα.

Σε κάθε περίπτωση, ο σταθμός του Φαλήρου προσπαθεί να κάνει μια ανασύνταξη δυνάμεων αυτή τη σεζόν, στον τομέα της Ενημέρωσης. Για παράδειγμα, ο ΣΚΑΪ έχει φτιάξει ένα δυνατό δίκτυο ανταποκρίσεων (Σταύρος Ιωαννίδης στο Ισραήλ, Χρήστος Νικολαΐδης στον Λίβανο, Μιχάλης Ιγνατίου στην Ουάσινγκτον, Θανάσης Γκαβός στο Λονδίνο, Ειρήνη Ζαρκαδούλα στις Βρυξέλλες, Μανώλης Κωστίδης στην Κωνσταντινούπολη και Δήμητρα Κυρανούδη στο Βερολίνο σε συνεργασία με την Deutsche Welle), καλύπτοντας άμεσα την κρίση στο Ισραήλ. Όπως ενημερώθηκα, πρώτος ο ΣΚΑΪ με τον Σταύρο Ιωαννίδη μετέδωσε την είδηση της δολοφονίας του ηγέτη της Χεσμπολάχ Νασράλα με έκτακτο δελτίο ζωντανά από το Ισραήλ την Παρασκευή, ενώ τη Δευτέρα πάλι πρώτος με ζωντανό από τα σύνορα με τον Λίβανο ανακοίνωσε την έναρξη της χερσαίας εισβολής στον Λίβανο. Την Τρίτη αίσθηση έκανε πως μόλις ξεκίνησε η επίθεση του Ιράν στο Ισραήλ διέκοψε το πρόγραμμά του και έβγαλε στον αέρα το δελτίο ειδήσεων διάρκειας 2,5 ωρών μεταδίδοντας σε απευθείας σύνδεση το μπαράζ των πυραυλικών επιθέσεων. Δεν σημαίνει τίποτα και σημαίνει πάρα πολλά στις μέρες μας αυτή η ετοιμότητα στον τομέα των Ειδήσεων, με τον οποίο θέλει να είναι συνυφασμένος ο συγκεκριμένος σταθμός.

Για το τέλος θα κρατήσω μόνο αυτό. Περαστικά στον Ανδρέα Μικρούτσικο. Μπορεί να διαφωνώ σε δεκάδες πράγματα και απόψεις, αλλά η απόφασή του να βγει σε ζωντανή σύνδεση στο “Buongiorno” μέσα από το νοσοκομείο με τις πεταλούδες στα χέρια και να κάνει στην ουσία μια μικρή εκπομπή μόνος του είναι αποστομωτική. Δεν το κάνει για την τηλεθέαση, δεν το κάνει για τη θέση του. Το κάνει γιατί μέσα από αυτό ζει και αναπνέει, αισθάνεται χρήσιμος και ζωντανός. Δεν θα το παραδεχθεί ποτέ, αλλά το πιστεύω βαθιά. Κύριε Ανδρέα, να είστε καλά!