Ο Μουρίνιο νοσταλγεί τον νεότερο εαυτό του

Στεκόταν κοντά στην πλάγια γραμμή του αγωνιστικού χώρου βλοσυρός, με τα χέρια χωμένα στις τσέπες του. Φορούσε γκρι παλτό, γκρι παντελόνι και γκρι παπούτσια, ασορτί με τα γκρίζα του μαλλιά και την γκρίζα -εδώ και μερικά χρόνια- καριέρα του.

Ασφαλώς θα του λείπει πολύ ο νεαρός εαυτός του, ο προπονητής που το 2004 έστεψε την άσημη Πόρτο πρωταθλήτρια Ευρώπης, και μέχρι το 2017 υπήρξε ο πιο διάσημος συλλέκτης τροπαίων: με την Πόρτο, την Τσέλσι, την Ιντερ, τη Ρεάλ Μαδρίτης και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Θα του λείπει πολύ ο Ζοσέ Μουρίνιο που ακτινοβολούσε πιο πολύ από τους σούπερ-σταρ των ομάδων του. Που είχε πει το απίστευτο, «ο Θεός και, μετά τον Θεό, εγώ». Που είχε προτρέψει τον Τζορτζ Κλούνεϊ να τον υποδυθεί στον κινηματογράφο. Από εκείνον τον Μουρίνιο, του έχει απομείνει μόνο η φημισμένη του αυτοπεποίθηση – κάποιοι τη λένε «αλαζονεία».

Το βράδυ της Πέμπτης η ομάδα του πορτογάλου τεχνικού, Φενέρμπαχτσε, αποκλείστηκε από τη συνέχεια του Γιουρόπα Λιγκ. Από τη Ρέιντζερς. Εδωσε μεγάλη μάχη στο «Αϊμπροξ», κατάφερε να πετύχει δυο γκολ (2-0) και να ισοφαρίσει το σκορ της «σοκαριστικής» ήττας της (3-1) στην πρώτη αναμέτρηση των δύο ομάδων στην ασιατική πλευρά της Κωνσταντινούπολης, όμως στη διαδικασία των πέναλτι επικράτησαν οι Σκωτσέζοι. Ο γκολκίπερ της Ρέιντζερς, Τζακ Μπάτλαντ, απέκρουσε τις εκτελέσεις του Τάντιτς και του Φρεντ, ο Γιαντάς αστόχησε στο πέμπτο χτύπημα της Φενέρ, και ο Μουρίνιο αντέδρασε με τον αγαπημένο του τρόπο – αυτό δεν αλλάζει.

«Νικήσαμε», ήταν η πρώτη του λέξη στη συνέντευξη Τύπου μετά το παιχνίδι. «Νικήσαμε 2-0. Παίξαμε φανταστικά. Απόψε έπαιξε μόνο μια ομάδα (η δική του). Μόνο μια ομάδα σκόραρε, μόνο μια ομάδα άξιζε να πετύχει κι άλλα γκολ, μόνο μια ομάδα εδικαιούτο τη νίκη στα 120 λεπτά (στην κανονική διάρκεια και την παράταση). Μόνο μια ομάδα είδε τον διαιτητή να της αρνείται τρία πέναλτι. Ας μας έδινε τα δύο. Ας μας έδινε το ένα. Είναι πολύ παράξενο, που δεν μας έδωσε κανένα. Οπως ήταν περίεργος και ο αποκλεισμός μας στο Τσάμπιονς Λιγκ (από τη Λιλ τον περασμένο Αύγουστο), με ένα πέναλτι στο 120’. Μήπως, οι ατυχείς για εμάς αποφάσεις των διαιτητών οφείλονται στον καβγά που είχα με τον ρέφερι, Αντονι Τέιλορ, στον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ το 2023; Ελπίζω πως όχι».

Η Φενέρμπαχτσε των πανάκριβων παικτών (Σκρίνιαρ, Κόστιτς, Αμραμπατ, Φρεντ, Τζέκο, Τάντιτς, Εν-Νεσίρι…) αποκλείστηκε από την ομάδα που απέχει 16 βαθμούς από την κορυφή της σκωτσέζικης λίγκας, όμως του προπονητή της, του έφταιξε ο διαιτητής. Κλασικός Μουρίνιο. Το ίδιο συνέβαινε και την εποχή της μεγάλης του δόξας. Τώρα έχει ένα λόγο παραπάνω να αναζητά «άλλοθι». Οπως γράφει το Athletic, ανησυχεί μήπως η μυθική του καριέρα δεν έχει το χάπι-εντ που εκείνος πιστεύει ότι της αξίζει.

Οταν δεν «τα βάζει» με τους διαιτητές, κατηγορεί τους παίκτες του, προκαλώντας αναστάτωση στα αποδυτήρια της ομάδας του. Αυτή τη φορά, λίγο πριν από τον αγώνα στο «Αϊμπροξ», τσακώθηκε άγρια με τον Αλάν Σεν-Μαξιμίν. Είπε ότι ο γάλλος εξτρέμ είναι «τεμπέλης» και «υπέρβαρος». Εκείνος του απάντησε μέσω Instagram: «Οταν ένα ψέμα παίρνει το ασανσέρ, η αλήθεια ανεβαίνει με τις σκάλες. Θα αργήσει, αλλά στο τέλος θα φτάσει». Ο Μουρίνιο το συνέχισε: «Δεν γνώριζα ότι ο Σεν-Μαξιμίν έχει ταλέντο στην ποίηση. Είμαι κι εγώ καλός σε αυτή. Οταν ένας παίκτης δουλεύει σκληρά, μπορεί να ανέβει με τις σκάλες. Διαφορετικά, χρειάζεται ασανσέρ. Υστερα ενεπλάκη στη διαμάχη και ο αδελφός του 28χρονου ποδοσφαιριστή.

Ο Κάρλο Αντσελότι, ο Πεπ Γκουαρντιόλα, ή οποιοσδήποτε άλλος προπονητής που έχει κατακτήσει τρόπαιο Τσάμπιονς Λιγκ, δεν θα το έκανε ποτέ, σχολιάζει το Athletic. Θα προσπαθούσε να λύσει το πρόβλημα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, και σίγουρα όχι παραμονές ενός κρίσιμου αγώνα. Αλλά ο Μουρίνιο είναι αυτός που είναι. Δεν θα αλλάξει τώρα, στα 62 του (τα έκλεισε τον Ιανουάριο). Επιμένει, εδώ και δεκαετίες, όχι μόνο στην αγωνιστική τακτική του, αλλά και στις συμπεριφορές που, ανέκαθεν, τον χαρακτήριζαν.

Οι εμμονές του εξηγούν, ίσως, γιατί ένας τεχνικός με το δικό του βιογραφικό στο ποδόσφαιρο, σήμερα εργάζεται στην Τουρκία: σε μια λίγκα που βρίσκεται μόλις στη 18η θέση στην κατάταξη της Opta με τα πιο ανταγωνιστικά πρωταθλήματα, κάτω από τη Β’ Κατηγορία της Αγγλίας και της Γερμανίας. Σε ένα club που, όπως όλα δείχνουν, εφέτος θα συμπληρώσει 11 σεζόν χωρίς τίτλο στην τουρκική Σούπερ Λιγκ.

Η φήμη του «Special One» άρχισε να ξεθωριάζει αρκετά χρόνια πριν. Τα τελευταία σπουδαία τρόπαια που κατέκτησε, το Γιουρόπα Λιγκ και το Λιγκ Καπ με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, και το Κόνφερενς Λιγκ με τη Ρόμα, κάποτε τα περιφρονούσε. Τώρα, ακόμη και οι λιγότερο σημαντικές επιτυχίες έχουν χαθεί από τον ορίζοντα του άλλοτε serial-winner προπονητή.

«Για να εμφανιστείς σε έναν ευρωπαϊκό τελικό, πρέπει να βρίσκεσαι στον κατάλληλο σύλλογο», δήλωσε πρόσφατα. «Συνήθως, τα μεγάλα τρόπαια τα κερδίζουν οι μεγάλες ομάδες. Η Ιστορία λέει πως μια τουρκική ομάδα είναι σχεδόν απίθανο να φτάσει, ακόμη και σε ημιτελικό». Δεν έχει άδικο. Αλλά το θέμα είναι ότι τα κορυφαία club της Ευρώπης δεν τον εμπιστεύονται, πλέον.

Στο περιθώριο του αγώνα της Φενέρμπαχτσε στη Σκωτία, διηγήθηκε μια άγνωστη ιστορία. Αποκάλυψε ότι το 2003 είχε επισκεφθεί το «Αϊμπροξ» ινκόγκνιτο, για να παρακολουθήσει το Old Firm ντέρμπι της Σκωτίας (Ρέιντζερς – Σέλτικ). Εκείνο τον καιρό ήταν προπονητής της Πόρτο, η οποία επρόκειτο να αντιμετωπίσει τη Σελτικ στον τελικό του Κυπέλλου UEFA. Είδε το ματς από την εξέδρα, και αποχώρησε χωρίς να γίνει αντιληπτός.

«Ωραία χρόνια για μένα», σχολίασε με τη νοσταλγία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Δύο δεκαετίες μετά, στο ίδιο γήπεδο, ο Μουρίνιο έδωσε την εντύπωση ενός παλαίμαχου τεχνικού που ζει με τις ένδοξες αναμνήσεις του. Και πάντα με τους δικούς του κανόνες, σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από τότε.

. . .