Η αναπηρία ως «στίγμα» και οι αρτιμελείς ανοησίες

Έντονες αντιδράσεις προκάλεσε το σχόλιο του δημοσιογράφου, Δημήτρη Οικονόμου, όταν σχολιάζοντας τα συνεχή θανατηφόρα τροχαία είπε την φράση «καλύτερα νεκρός, παρά σε καρότσι».

Όπως ήταν αναμενόμενο η φράση αυτή προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων, με τον δημοσιογράφο να ζητά συγγνώμη και να ανασκευάζει, αλλά την δικαιολογημένη αγανάκτηση της αναπηρικής κοινότητας να παραμένει.

Η αγανάκτηση αυτή είναι υπαρκτή, καθημερινή και αμείωτη, γιατί υπαρκτή, καθημερινή και αμείωτη είναι η απαξίωση τους, οι ανυπέρβλητες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν κάθε μέρα, σε κάθε τους κίνηση. Δεν «γκρινιάζουν», διεκδικούν ό,τι για μας τους υπόλοιπους είναι αυτονόητο.

Θα ήμασταν πολύ τυχεροί αν η προσβλητική απέναντι στους αναπήρους στάση εξαντλείτο σε μία ατυχή έκφραση ενός δημοσιογράφου- χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ήταν απαράδεκτη.

Έχουμε μάθει ακόμα και το λόγο μας να φορτίζουμε αρνητικά τις λέξεις που περιγράφουν αναπηρίες. Ας σκεφτούμε πόσες φορές στη ζωή μας λέμε ή διαβάζουμε για «ανάπηρα», για «τυφλά», για «ακρωτηριασμένα», όλα με αρνητική φόρτιση. Δεν μιλάμε αρνητικά για κάποιο γεγονός που προκάλεσε την αναπηρία. Είμαστε εκπαιδευμένοι σε έναν λόγο που θεωρεί την αναπηρία «πρόβλημα».

Είναι περιττό να αναφερθούμε στο τι αντιμετωπίζει ένας ανάπηρος βγαίνοντας στον δρόμο, πόσο «ενοχλητικό» τον θεωρούν κράτος και πολίτες. Ποιον Γολγοθά αναγκάζεται να υποστεί για να περάσει απλώς από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο.

Όλα αυτά τα γνωρίζουμε όλοι. Απλώς τα προσπερνάμε, δείχνοντας στην καλύτερη περίπτωση μια «συμπάθεια» η οποία καλύπτει τις δικές μας ενοχές, δεν λύνει κανένα πρόβλημα.

Ας σεβαστούμε λοιπόν και ας δούμε αυτούς τους ανθρώπους ως ίσους μας, ως πολίτες ενεργούς, δημιουργικούς και γενναίους. Άλλωστε πολλοί απ’ αυτούς είναι απείρως ικανοί και ευφυέστεροι απ’ αυτούς που δεν είναι «σε καρότσι».