Ο Κολίνα ζητά να αλλάξουν οι κανονισμοί στο ποδόσφαιρο – και για τα πέναλτι!

Ποιος ξέχασε τον Πιερλουίτζι Κολίνα; Συνήθως οι ποδοσφαιρόφιλοι δεν διαγράφουν από τη μνήμη τους τα «κοράκια» που αδίκησαν την ομάδα τους και της στέρησαν διακρίσεις και τίτλους. Ομως αυτή δεν είναι η περίπτωση του παλαίμαχου διαιτητή από την Μπολόνια.

Οχι επειδή η φιγούρα του –ένα χαρακτηριστικά άτριχο και οστεώδες κεφάλι– μένει όντως αξέχαστη, ούτε επειδή το 2017 η FIFA τον διόρισε πρόεδρο της επιτροπής διαιτητών της (στα οφίτσια «κλοτσάει» πολύ ο λαός των γηπέδων), αλλά διότι υπήρξε «ο καλύτερος ρέφερι στην ιστορία του ποδοσφαίρου», όπως έγραψε η Repubblica, και μάλιστα «για πολλούς φιλάθλους». Εντός και εκτός Ιταλίας, ας προσθέσουμε.

Το μέσο της Ρώμης (Ματέο Πίντσι) θυμήθηκε τον Κολίνα λίγες ημέρες προτού σβήσει 65 κεράκια στην τούρτα γενεθλίων του, η οποία είναι και αυτή «αλώνι» σαν τη σέντρα. Εναρκτήριο σφύριγμα, λοιπόν.

Είπαν πολλά ο ρεπόρτερ και ο ρέφερι. Από αμιγώς ποδοσφαιρικά, μέχρι προσωπικά ζητήματα, ακόμη και πολιτικά. Υπαινικτικά, έστω, και με ευθύνη του δημοσιογράφου, μέχρι και για τη Σφαγή στην Μπολόνια μίλησαν, δηλαδή για τη νεοφασιστική βόμβα που στις 2 Αυγούστου 1980 σκότωσε 86 άτομα στον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης, τραυμάτισε εκατοντάδες και έκλεισε με πάταγο την περίοδο των Μολυβένιων Χρόνων της ιταλικής τρομοκρατίας – οι Ιταλοί δεν ξεχνούν κάτι τέτοια, ανεξαρτήτως του ποιος κυβερνά.

Ο Κολίνα ξεκίνησε με εκμυστηρεύσεις για την παιδική αγάπη του προς το ποδόσφαιρο και ειδικά προς τη διαιτησία. Θυμήθηκε με πίκρα ότι κάποιοι παρατράβηξαν το σχοινί της καζούρας και τον έβριζαν στα γήπεδα όταν η αλωπεκία τού έριξε όλα τα μαλλιά, μόλις στα 24 χρόνια του, επίσης το ματς που τον έφερε σε ισορροπία έπειτα από το σοκ του «γλόμπου» που υπέστη. Ωστόσο είπε ότι ποτέ δεν μπήκε στον πειρασμό να εγκαταλείψει κάποιο ματς εξαιτίας των προσβολών, ούτε φυσικά το άθλημα.

Εξάλλου, η ζωή σε ωριμάζει απότομα. Ξεπέρασε το κόμπλεξ της έλλειψης μαλλιών όταν είδε το επίσης άτριχο κεφάλι ενός φίλου του, καρκινοπαθούς. «Κατάλαβα ότι το πραγματικό πρόβλημα το είχε αυτός, όχι εγώ».

Κόκκινη κάρτα, διπλή ήττα

Στις καθαρά ποδοσφαιρικές αναφορές της συζήτησης, ο Κολίνα τοποθετήθηκε για τα αληθινά συναισθήματα του καλού ρέφερι κάθε φορά που βγάζει την κόκκινη κάρτα: «Η αποβολή, σε αντίθεση με ό,τι πιστεύεται, δεν είναι στιγμή ικανοποίησης για τον διαιτητή. Εγώ πάντα ζούσα την αποβολή ποδοσφαιριστή ως συμμετοχή μου σε μια ήττα, και ας μην ήταν η δική μου. Η αποβολή είναι απαραίτητη για τη διατήρηση του ευ αγωνίζεσθαι, ωστόσο εγώ πάντα λυπόμουν».

Τα σουβενίρ και οι σταρ

«Εχω συλλογή που θα μπορούσε να κάνει ένα μουσείο ποδοσφαίρου να ζηλέψει» είπε σε κάποια στιγμή ο Κολίνα. «Εχω την μπάλα του τελικού του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2002 [Βραζιλία-Γερμανία 2-0]. Τότε σφύριξα τη λήξη με 14 δευτερόλεπτα καθυστέρηση, κάτι που δεν έπαιξε ρόλο στο ματς. Ηθελα να πιάσω την μπάλα και να την κρατήσω. Στις φωτογραφίες της απονομής είμαι με αυτήν ανά χείρας. Τώρα βρίσκεται μεταξύ των σουβενίρ μου. Εχω και τη φανέλα του Ρονάλντο [του Βραζιλιάνου], επίσης από τον τελικό του 2002. Μου την έδωσε ο ίδιος στα αποδυτήρια. Και του Καφού και του Χάμαν. Εχω εξαιρετική σχέση με τον Ρονάλντο. Υστερα από χρόνια συναντηθήκαμε σε φιλανθρωπική εκδήλωση και του είπα: ‘‘Τι κούρεμα είναι αυτό!…’’ Και μου απάντησε: ‘‘Καλά, εσύ μιλάς!…’’»

Ο Πίντσι ανέφερε και κάποια «παλαβά» που έχει κάνει ο Κολίνα στο ιταλικό πρωτάθλημα, πιθανώς άγνωστα σε φιλάθλους εκτός Ιταλίας. Παράδειγμα: το 1997, σε ένα μας μεταξύ της Φότζια και της Μπάρι, άλλαξε πλευρές στις ομάδες, στο δεύτερο ημίχρονο, επειδή οι φίλαθλοι έβριζαν τον αντίπαλο τερματοφύλακα εν χορώ και του πετούσαν σκουπίδια. «Παίκτες και προπονητές με ρώτησαν: ‘‘Μα, γίνεται αυτό;’’ Τους είπα: ‘‘Αν εσείς το δέχεστε, εγώ το κάνω!’’. Ο αθλητικός δικαστής με δικαίωσε». Ηταν γενναία απόφαση, σχολίασε πολύ σωστά και ο ρεπόρτερ.

«Το να αποφασίζω είναι αυτό που έμαθα να κάνω από την ηλικία των 17 ετών», του είπε ο Κολίνα, «όταν ξεκίνησα τη διαιτησία, και είμαι ευγνώμων για αυτό. Τότε ήταν 1977 και διαιτήτευα αγώνες με ενηλίκους ποδοσφαιριστές. Επρεπε να αναλάβω την ευθύνη για κάθε απόφασή μου. Αυτό με βοήθησε να γίνω ο άνδρας που είμαι τώρα».

Ο Κολίνα υπήρξε και πολύ «ζωηρός» στα γήπεδα, με την έννοια ότι μεσολαβούσε σε κοκορομαχίες παικτών για να τους ηρεμήσει και να τους συνετίσει. Ο ίδιος ανέφερε ένα χαρακτηριστικό περιστατικό με τον Πιερλουίτζι Καζιράγκι. «Θυμάμαι ότι κάποτε, δύο ή τρεις εβδομάδες ύστερα από το ματς, μια φωτογραφία έφθασε στο σπίτι μου. Εδειχνε εμένα και τον Καζιράγκι πρόσωπο με πρόσωπο. Δεν ήμασταν ήσυχοι. Αλλά το αστείο είναι ότι πίσω από τη φωτογραφία ο Καζιράγκι είχε γράψει δύο αράδες: ‘‘Ακόμα και αν η φωτογραφία δεν το δείχνει, η εκτίμηση είναι πάντα πολύ μεγάλη’’. Ωραία χρόνια!»

Αλλαγές κανονισμών

Στο τέλος της συνέντευξης ο Κολίνα έκανε παρατηρήσεις για τους ισχύοντες κανονισμούς και για τις αλλαγές που κατά τη γνώμη του απαιτούνται.

Οφσάιντ. Οσον αφορά το… τριγωνομετρικό πρόβλημα του οφσάιντ σήμερα, την εποχή του ελέγχου γραμμής, του VAR, κ.λπ., και τις γκρίνιες που ακολουθούν τις ακυρώσεις γκολ για μισό εκατοστό, ο Κολίνα επέμεινε ότι πρέπει να υπάρχει ακρίβεια, διότι «η ακρίβεια είναι πάντα πλεονέκτημα». Κάποτε, σχεδόν μονολόγησε αναπολώντας, «εκτιμούσαμε ότι ένα ή δύο εκατοστά μπορεί να μην είναι και τόσο κρίσιμα στα 40 μέτρα μακριά από το τέρμα, αλλά στην περιοχή του πέναλτι». Και επανήλθε στο σήμερα: «Το θέμα είναι να καταλαβαίνουμε αν η λύση επιλύει όντως το πρόβλημα ή αν δημιουργεί άλλο, πιθανώς χειρότερο. Και κάτι άλλο, μέχρι ποίου σημείου τα εκατοστά είναι άσχετα με την έκβαση της φάσης; Σήμερα, χάρις στην τεχνολογία, έχουμε σχεδόν απόλυτη βεβαιότητα για το οφσάιντ».

Πανηγυρισμοί. Στο γκολ ο παίκτης πανηγυρίζει, είπε ο Κολίνα. Αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Το να χρειάζεται να διακοπεί ο πανηγυρισμός του σκόρερ για να παίξει πιο γρήγορα από τη σέντρα την μπάλα ο αντίπαλός του, είναι παράλογο. «Στο Παγκόσμιο του Κατάρ έβλεπες τον πάγκο να μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο για να πανηγυρίσει το γκολ. Για μένα αυτό είναι δίκαιο παιχνίδι».

Πέναλτι. Οσον αφορά το πέναλτι, μια ποινή που έχει πολλαπλασιαστεί στην εποχή μας με τους μη μου άπτου κανονισμούς για φάσεις εντός περιοχής, ο Κολίνα διαπίστωσε «υπερβολικό χάσμα μεταξύ των πιθανοτήτων που έχει ο επιθετικός και αυτών που έχει ο τερματοφύλακας». Διότι «το 75% των πέναλτι μετατρέπονται σε γκολ, ενώ η φάση που δίνει το πέναλτι είναι συνήθως μικρότερη ευκαιρία».

Ο πολύπειρος και εύστροφος ρέφερι είπε ότι θα προτείνει και μια μεγάλη καινοτομία στον φορέα επιβολής των ποδοσφαιρικών κανονισμών, την International Football Association Board ή IFAB, το πέναλτι να εκτελείται και είτε να σημειώνεται γκολ είτε να αποκρούει ο τερματοφύλακας ή το δοκάρι, δηλαδή να μην υπάρχει συνέχιση του ματς μετά την όποια κανονική απόκρουση.

Είπε και κάτι πολύ έξυπνο, ότι σε περιπτώσεις πέναλτι οι παίκτες που συνωστίζονται πίσω από τον εκτελούντα παίκτη, έτοιμοι να ορμήσουν, του θυμίζουν άλογα στην έναρξη της ιπποδρομίας…

Αντίο στον μεγάλο ρέφερι με δύο πληροφορίες που έχουν τη σημασία τους. Ο Κολίνα φρόντιζε να μαθαίνει τα ονόματα των ποδοσφαιριστών στα ματς που έπαιζε. Το έκανε για ψυχολογικούς και παιδευτικούς λόγους. «Αν απευθυνθείτε με το επίθετό του σε κάποιον που έχει συνηθίσει να τον καλούν με αριθμό, τον καθιστάτε υπεύθυνο. Ευτυχώς, είχα φωτογραφική μνήμη».

Είπε ότι πιτσιρικάς πήγαινε να βλέπει την Μπολόνια με μια κυανέρυθρη σημαία που του είχε ράψει η μαμά του. Ο Πίντσι επελήφθη: «Ως Μπολονέζος, κύριε Κολίνα, θυμάστε πού ήσασταν στις 2 Αυγούστου 1980;» Απάντηση: «Υπηρετούσα τη στρατιωτική θητεία μου ως βοηθός στο Πυροσβεστικό Σώμα και ήμουν στη Ρώμη. Εκείνη την ημέρα είδα τους συναδέλφους μου στην τηλεόραση να μιλούν στον σταθμό της Μπολόνια. Ημουν 20 ετών, όμως θυμάμαι τέλεια πού βρισκόμουν. Εκεί που έπρεπε να είμαι…»

. . .