Πώληση ουκρανικών ορυκτών στη Δύση, το Ρlan B του Ζελένσκι

Ενδιαφερόμενος για τη μεταπολεμική τύχη της Ουκρανίας, ο Φεντερίκο Φουμπίνι συνέταξε και δημοσίευσε στην Corriere della Sera ένα εκτενέστατο άρθρο που του ενέπνευσαν οι επαφές του στο Νταβός, όπως ο ίδιος ομολόγησε, εκκινώντας από μερικές «πραγματικότητες» –έτσι τις χαρακτήρισε–, τις οποίες «έχει αντιληφθεί ο Ζελένσκι εδώ και καιρό».

Οπως έγραψε, το Κίεβο γνωρίζει, πρώτον, ότι «πιθανότατα η Ουκρανία δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ όσο ζει ο Πούτιν», δεύτερον, ότι «δεν θα εισέλθει στην Ευρωπαϊκή Ενωση τα επόμενα 10 χρόνια τουλάχιστον» και, τρίτον, ότι «ο Τραμπ δεν θα τη βοηθήσει, αν δεν δει ότι συντρέχουν λόγοι ικανοποίησης των αμερικανικών συμφερόντων».

Ο αρθρογράφος εξέφρασε τη γνώμη ότι, κατόπιν όλων αυτών, «το Κίεβο έχει ήδη χαράξει νέα στρατηγική». Η οποία νέα στρατηγική συμπυκνώνεται στο εξής πρωτεύον: «Σήμερα ο Ζελένσκι δεν προσπαθεί να επιταχύνει την ολοκλήρωση με τη Δύση με βάση επίσημες συνθήκες, αλλά με βάση απτά συμφέροντα. Η Ουκρανία προσπαθεί να προσφέρει στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, κυρίως, δε, στις ΗΠΑ, κάτι που θα τις δελεάσει».

Δεδομένου ότι οι πολεμικές συνθήκες είναι αυτές που είναι, οι δε περιβόητες μεταπολεμικές «εγγυήσεις ασφαλείας», τις οποίες ζητεί η Ουκρανία σε περίπτωση εκεχειρίας, είναι προς το παρόν θολές, ο Ζελένσκι προσανατολίστηκε στην εξασφάλισή του διά της πλαγίας οδού, δηλαδή «μέσω της ενσωμάτωσης της Ουκρανίας στις Δυτικές οικονομίες» και μέσω «εμπορικής συμφωνίας με τον Τραμπ».

Δύo πράγματα αφορούν τα οικονομικά deals που επιδιώκει ο Ζελένσκι, κατά τον αρθρογράφο. Το πρώτο είναι «η προσφορά του Κιέβου να κατασκευάζονται με χαμηλό κόστος στην Ουκρανία όπλα και εξαρτήματα οπλικών συστημάτων για λογαριασμό των ευρωπαϊκών στρατών αλλά και για λογαριασμό του αμερικανικού στρατού».

Τέτοια εξέλιξη, σχολίασε ο ίδιος, «θα συνιστά συγκεκριμένη μορφή ενσωμάτωσης στην οικονομία και στην πολιτική της Δύσης». Κατά τη λογική του, «έτσι θα καταστεί πολύ δύσκολη η εγκατάλειψη της Ουκρανίας στα χέρια της Ρωσίας». Μάλιστα, συμπλήρωσε τη σχετική παράγραφό του με την εξής πρόταση: «Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, αυτή η ιδέα λαμβάνεται πολύ σοβαρά υπ’ όψιν σε ορισμένες χώρες των G7».

Το δεύτερο big deal –πάντα κατά τον Φουμπίνι– σχετίζεται με τα ορυκτά του ουκρανικού υπεδάφους, τα οποία ο Ζελένσκι θα προσφέρει στους Δυτικούς. «Η Ουκρανία διαθέτει σημαντικά αποθέματα στρατηγικών ορυκτών για την προμήθεια των οποίων οι Δυτικές χώρες εξαρτώνται σήμερα από την Κίνα, τη Ρωσία ή δορυφόρους τους». Αρα ο Ζελένσκι θα απαλλάξει με τον τρόπο αυτόν τη Δύση από τους προμηθευτές-ανταγωνιστές της.

Ο Φουμπίνι παρέθεσε τη λίστα με αυτά τα πολύτιμα ορυκτά, όπως και τα οικονομικά στοιχεία που τα συνοδεύουν, αν και δεν απέκρυψε το ουσιώδες της υπόθεσης, ότι «οι αποδεδειγμένες ποσότητες λιθίου, τιτανίου και ουρανίου στην Ουκρανία αποτελούν κρατικό μυστικό», συνεπώς τίθεται ζήτημα αξιοπιστίας των στοιχείων που ο ίδιος έδωσε.

Κατά τον ιταλό αρθρογράφο, στην Ουκρανία υπάρχουν τα παρακάτω ορυκτά:

Το βηρύλλιο, το οποίο μέχρι στιγμής παράγεται μόνο από την Κίνα, το Καζακστάν και τις ΗΠΑ. Είναι χρήσιμο στους πυρηνικούς αντιδραστήρες, σε όργανα ακριβείας και σε οπλικά συστήματα, σε πυραύλους, δορυφόρους και διαστημικά οχήματα.

Το λίθιο, σπανίζον στην Ευρωπαϊκή Ενωση, του οποίου η Κίνα είναι ο τρίτος μεγαλύτερος παραγωγός παγκοσμίως. Αυτό είναι χρήσιμο στις μπαταρίες, στην πυρηνική βιομηχανία, στα φωτοβολταϊκά, στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και στα smartphones.

Ο γραφίτης, χρήσιμος στις μπαταρίες, στην αεροδιαστημική, στη μηχανολογία. Η Κίνα ελέγχει το 77% της παγκόσμιας αγοράς γραφίτη.

Το τιτάνιο, που σήμερα μονοπωλούν στον κόσμο σε ποσοστό  80% η Κίνα, η Ρωσία και το Καζακστάν. Είναι απαραίτητο στην αεροδιαστημική και αεροπορική βιομηχανία, στα ναυπηγεία, στα αυτοκίνητα, αλλά και στα ιατρικά όργανα.

Το ουράνιο, απαραίτητο στον πυρηνικό τομέα, για το οποίο η Ευρώπη εξαρτάται από το Καζακστάν, το Ουζμπεκιστάν και τη Ρωσία.

Επίσης, η Ουκρανία διαθέτει χρυσό, ζιρκόνιο, ταντάλιο, κοβάλτιο και, φυσικά, φυσικό αέριο, ολοκλήρωσε τον κατάλογό του ο Φουμπίνι. Ακολούθησε η παράθεση των οικονομικών στοιχείων, για τα οποία, όπως προανέφερε ο ίδιος, το Κίεβο σιωπά. Για να τα παραθέσει αξιοπρεπώς, λοιπόν, ο Ιταλός χρησιμοποίησε τη φράση «η Ουκρανία φαίνεται να έχει». Ιδού.

«Η Ουκρανία φαίνεται να έχει το 1/3 του λιθίου της Ευρώπης και το 3% του πλανήτη. Είναι η πρώτη χώρα στην Ευρώπη σε τιτάνιο και, παρά τον πόλεμο, το έχει ασφαλίσει σε περιοχές μακριά από τα μέτωπα. Οσον αφορά τον γραφίτη, η κυβέρνηση του Ζελένσκι ισχυρίζεται ότι έχει αποθέματα 343 εκατ. τόνων, άρα βρίσκεται μεταξύ των πέντε κορυφαίων παραγωγών στον κόσμο. Και αυτά τα αποθέματα βρίσκονται συγκεντρωμένα μακριά από το μέτωπο του πολέμου. Και πάει λέγοντας.

»Θέλοντας να δέσει την Ουκρανία με τα συμφέροντα της Δύσης, ο Ζελένσκι επείγεται να δημοπρατήσει τις άδειες εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων, σήμερα ει δυνατόν. Στο Νταβός άκουσα τον υπουργό Οικονομικών του, τον Ολεξίι Σομπόλεφ, να λέει επί λέξει: ‘‘Αν διστάζετε να επενδύσετε στους φυσικούς πόρους μας, αφήνετε χώρο στους ανταγωνιστές σας’’»…

Κλείνοντας το σημείωμά του, ο συντάκτης της Corriere έδωσε την πληροφορία ότι «σίγουρα κινούνται» με επενδυτικό οίστρο «οι Γάλλοι, οι Γερμανοί, εν μέρει οι Καναδοί και κυρίως οι Αμερικανοί», ο καθένας για τους δικούς του λόγους, καθαρά εμπορικούς ή και γεωπολιτικούς ακόμη. Πρότεινε, πάντως, οι Δυτικοί να μην κλέψουν τους Ουκρανούς:

«Οι Γερμανοί και οι Αμερικανοί πιστεύουν ότι έχουν ένα κεκτημένο δικαίωμα στην εκμετάλλευση των πόρων της Ουκρανίας, ώστε να αποζημιωθούν για τα δεκάδες ή εκατοντάδες δισ. δολάρια ή ευρώ που της διέθεσαν τα τελευταία χρόνια. Θέλουν να ζητήσουν τιμές πολύ κατώτερες της πραγματικής αξίας των ουκρανικών ορυκτών. Τους συμβουλεύω να μην το κάνουν. Τα ουκρανικά ορυκτά πρέπει να πληρωθούν στην αξία τους».

. . .