Πέθανε ο τεράστιος Μίμης Δομάζος

Ενα αθλητικό σύμβολο της μεταπολεμικής Ελλάδας, μιας καθημαγμένης χώρας που στη δεκαετία του 1960, μέσα και από το ποδόσφαιρο επιχειρούσε να κάνει το ευρωπαϊκό της άλμα προς τα εμπρός, ένας από τους πρώτους σταρ των γηπέδων και φυσικά ένας ποδοσφαιριστής με αντοχή και διάρκεια, ταλέντο, τρόπο και αντίληψη του παιχνιδιού που δεν είχαν ξαναδεί τα ελληνικά σπορ: ο Μίμης Δομάζος, ο θρυλικός Μίμης Δομάζος, δεν είναι πια μαζί μας· έφυγε από τη ζωή, την Παρασκευή, σε ένα κρεβάτι του «Ερυθρού Σταυρού», όπου είχε διακομιστεί μετά από συγκοπτικό επεισόδιο την Τετάρτη, ανήμερα των 83ων γενεθλίων του.

Ο Δομάζος ήταν αυτός που έκανε τον Παναθηναϊκό σύλλογο μεγάλο, τη Βίκυ Μοσχολιού γυναίκα του και το ελληνικό ποδόσφαιρο υπόθεση όχι μόνο της εργατικής τάξης αλλά και των σαλονιών.

Ηταν, βέβαια, ο «στρατηγός», όπως έμεινε το προσωνύμιό του, στην επική πορεία του Παναθηναϊκού προς τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του «Γουέμπλεϊ» το 1971, όταν η ελληνική ομάδα είχε την τιμή και την «ατυχία» να πέσει πάνω στην παγκόσμια πρεμιέρα του ποδοσφαιρικού θαύματος του μεγάλου Αγιαξ. Αλλά ο Δομάζος δεν ήταν μόνο το «Γουέμπλεϊ», είναι σχεδόν άδικο να μνημονεύεται μόνο για αυτό –και τούτο μαρτυρά το μεγαλείο του.

Κατ’ αρχάς, η αλήθεια των αριθμών. Ο Δομάζος κατείχε ένα απίστευτο ρεκόρ: η καριέρα του στα ελληνικά γήπεδα πέρασε από τέσσερις (!) δεκαετίες. Ξεκίνησε να παίζει στον Παναθηναϊκό το 1959 και μετά από ένα διάλειμμα 18 μηνών στην ΑΕΚ (1978-1979) επέστρεψε το 1980 στο Τριφύλλι για να κλείσει την καριέρα του. Για να έχουμε μια τάξη μεγέθους, το 1959 το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας ήταν το μοναδικό με χορτάρι στην Ελλάδα – το 1984 ο, πάντα ακμαίος, Δομάζος θα έπαιζε σε ένα φιλικό προς τιμήν του ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και την Μπόκα Τζούνιορς μπροστά σε 60.000 θεατές στο επιβλητικό ΟΑΚΑ. Μέτρησε 536 συμμετοχές στο πρωτάθλημα, τις περισσότερες από κάθε άλλον, πανηγύρισε 10 κατακτήσεις πρωταθλήματος και τρεις Κυπέλλου Ελλάδας. Με την Εθνική Ελλάδας έπαιξε σε 50 ματς, και πάλι από το 1959 ως το 1980!

Αλλά πέρα από την ασύλλυπτη στατιστική υπεροχή του, απέναντι σε οποιονδήποτε άλλο ποδοσφαιριστή, όχι μόνο του καιρού του, αλλά και των γενιών που ακολούθησαν, ο Δομάζος ήταν πρώτ’ απ’ όλα ένα σύμβολο. Ηταν ένα ταλέντο που μπόρεσε να τραβήξει την ποδοσφαιρική –και όχι μόνο τελικά– Ελλάδα προς το εξωτερικό, ένας εγκεφαλικός και ασυναγώνιστος επιτελικός μέσος –το πρώτο αυθεντικό «δεκάρι»– που

. . .