Ανάλυση: Πώς να αντέξεις τη δεύτερη προεδρία Τραμπ

Ο νέος πρεσβευτής της Βρετανίας στις ΗΠΑ δεν πρέπει να παίζει τον «αναξιοπαθούντα» στην Ουάσινγκτον ή να επιδίδεται σε πρόσκαιρους τακτισμούς, εφ’ όσον θέλει να κερδίσει τον σεβασμό του Τραμπ – αυτό δήλωσε ένας πρώην σύμβουλος τριών πρώην πρωθυπουργών της Βρετανίας επί θεμάτων εξωτερικής πολιτικής, ο Τομ Φλέτσερ. Ο Φλέτσερ –βετεράνος διπλωμάτης που τιμήθηκε και από τον νυν πρωθυπουργό της Βρετανίας, Κιρ Στάρμερ, με πόστο στην «ανθρωπιστική βοήθεια» του ΟΗΕ– κατά το παρελθόν είχε συμβουλεύσει τους Τόνι Μπλερ, Γκόρντον Μπράουν και Ντέιβιντ Κάμερον όσον αφορά τη διμερή σχέση Βρετανίας-ΗΠΑ.

Το ειδικό βάρος αυτής της διμερούς σχέσης είναι πασίγνωστο, καθώς η Βρετανία, στην εξωτερική πολιτική της τουλάχιστον, ταυτίζεται με τις αμερικανικές θέσεις, αν δεν πρωτοστατεί κιόλας σε ορισμένες περιπτώσεις (ας, θυμηθούμε, λόγου χάρη, την «επαύξηση» που αποτόλμησε ο Μπλερ στον Πόλεμο του Ιράκ μιλώντας περί «όπλων μαζικής καταστροφής του Σαντάμ Χουσεΐν»). Οι δηλώσεις του Φλέτσερ στο Politico.eu έχουν ενδιαφέρον, διότι δείχνουν «πώς λαδώνονται οι τροχοί της διπλωματίας», όπως είπε ο ίδιος, συνήθως αλλά και εκτάκτως.

Τώρα το έκτακτο του πράγματος αφορά τις θέσεις που ευαγγελίζεται ο Τραμπ ως αντίθετες εκείνων της προεδρικής τετραετίας Μπάιντεν αλλά και των Ευρωπαίων –τόσο της Ευρωπαϊκής Ενωσης όσο και της Βρετανίας– στα μείζονα ζητήματα, όπως το Ουκρανικό, το Ρωσικό, το Κινεζικό, το Μεταναστευτικό και οι εν γένει ΝΑΤΟϊκές υποχρεώσεις, αλλά και στα ελάσσονα, όπως είναι, ας πούμε, η woke ατζέντα, ο έλεγχος του περιεχομένου των social media κ.λπ. Διότι είναι γεγονός ότι το πολιτικό προσωπικό στις ευρωπαϊκές ακτές του Ατλαντικού (και της Μεσογείου, φυσικά) δεν περίμενε τη νίκη του Ρεπουμπλικανού και μάλλον δεν έχει συνέλθει ακόμη από την οδυνηρή έκπληξη.

Νέος πρεσβευτής της Βρετανίας στην Ουάσινγκτον είναι ο Πίτερ Μάντελσον, ο οποίος θα αναλάβει καθήκοντα λίγο μετά την ορκωμοσία του Τραμπ. Ο Φλέτσερ είπε ότι εκτιμά τις ικανότητες του ανδρός. Προέτρεψε, δε, τους κυβερνητικούς της Νήσου να μην ασχολούνται με τις εκάστοτε ιδιοτροπίες του Τραμπ και με το πώς αυτές εκφράζονται δημοσίως, εκκεντρικά ενδεχομένως («τιτιβίσματα» στο web και τα συναφή), αλλά να αξιοποιήσει τις δεξιότητές της στον εντυπωσιασμό. Κατά την άποψή του, η Βρετανία μπορεί να αποκομίσει οφέλη από την προεδρία Τραμπ «με πολυτελείς επισκέψεις και συμπόσια, αν του αρέσουν τέτοια πράγματα».

Το Politico.eu έγραψε ότι «οι βουλευτές των Εργατικών αλλά και η διπλωματική υπηρεσία του Λονδίνου διχάζονται ως προς το πόσο μακριά πρέπει να φθάσει η Βρετανία για να προσαρμοστεί στην κοσμοθεωρία του Τραμπ σε μια πλειάδα θεμάτων» – αυτά τα θέματα κυμαίνονται «από τον πόλεμο στην Ουκρανία μέχρι τον τρόπο διαχείρισης των κρίσεων, τον ρόλο του ΝΑΤΟ και, βέβαια, τον τρόπο χρηματοδότησής του».

Ερωτηθείς αν πιστεύει ότι η κεντροαριστερή κυβέρνηση των Εργατικών πρέπει να κλίνει κεφαλή προς τον Τραμπ ώστε να αποκτήσει οφέλη και, πιθανώς, «κάποιες χάρες στο εμπόριο», ο Φλέτσερ είπε: «Δεν νομίζω ότι πρέπει να γονατίζεις σε κανέναν. Κάθε σχέση έχει τα πάνω και τα κάτω της και είναι βέβαιον ότι θα υπάρξουν, επίσης, συγκεκριμένα πράγματα που ο Τραμπ θα θελήσει από τη Βρετανία». Αρα μπορεί να επιτευχθεί κάποια αξιοπρεπής ισορροπία.

Ο Φλέτσερ μίλησε και για τον πόλεμο στην  Ουκρανία, την οποία επισκέφθηκε για να αποφασίσει τον καλύτερο τρόπο παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας από πλευράς ΟΗΕ: «Η ζωή εκεί είναι σκληρή και ζοφερή. Ειδικά τον χειμώνα και ειδικότερα στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Φρικτό μέρος για να πολεμάει κανείς, αλλά και φριχτό μέρος για να προσπαθεί να επιβιώσει». Μιλώντας γενικότερα για τις δυνατότητες του ΟΗΕ, ο Φλέτσερ είπε ότι «η συρρίκνωση των προϋπολογισμών και το πλήθος των συγκρούσεων έχουν καταπονήσει την ικανότητα του ΟΗΕ να παρέχει βοήθεια σε πολεμικές ζώνες».

Επείγει η εξεύρεση «τρόπων καλύτερου συντονισμού και χρηματοδότησης» είπε, ιδίως τώρα που οι λαοί της Δύσης έχουν κουραστεί και αρχίζει η δεύτερη προεδρία Τραμπ, καθώς είναι εγνωσμένη η εχθρότητά του προς τον Οργανισμό. «Πρέπει να είμαι ρεαλιστής. Οι παραδοσιακοί υποστηρικτές μας απομακρύνονται πλέον. Οι ανθρωπιστικές αξίες μας υποχρηματοδοτούνται και, κυριολεκτικά, υφίστανται επίθεση».

. . .