Μα, η Μελόνι θα είναι ο μεσάζων στη σχέση Τραμπ-ΕΕ;

Σε εκτενές σημείωμά της, με χαρακτήρα σύνοψης ιδεών διαφόρων αρθρογράφων περί τη σχέση της Ευρωπαϊκής Ενωσης με τις ΗΠΑ του Τραμπ, η Corriere della Sera (Λούκα Αντζελίνι) αναρωτήθηκε αν η πρωθυπουργός της Ιταλίας, η Τζόρτζια Μελόνι των μεταμοντέρνων νεοφασιστών, «είναι ο ιδανικός μεσολαβητής ή μήπως όχι» μεταξύ των δύο πλευρών, λόγω των «προνομιακών σχέσεών της» με τον εκλεγμένο αμερικανό πρόεδρο (η Μελόνι, θυμίζουμε, στις αρχές του μήνα έσπευσε να επισκεφθεί τον Τραμπ στη βίλα του στη Φλόριντα).

Η σχετική αρθογραφία έχει να κάνει, φυσικά, με τη δεύτερη προεδρική θητεία του Τραμπ: «Η επάνοδός του στον Λευκό Οίκο εγείρει φόβους όχι μόνο στο ευρωπαϊκό πολιτικό προσωπικό, αλλά και στους ευρωπαίους πολίτες όπως δείχνει πρόσφατο γκάλοπ, ότι θα υπάρξει εμπορικός πόλεμος». Και όχι μόνο.

Η βαριά σκιά του Τραμπ στη γεωπολιτική μπορεί να ενισχύσει (στην καλύτερη περίπτωση) ή να ματαιώσει οριστικά (στη χειρότερη) τις φιλοδοξίες των Βρυξελλών περί κοινής εξωτερικής πολιτικής και άμυνας των χωρών της ΕΕ, αν και στην Ευρωζώνη (όπου θα προϋπολογίζονται τα σχετικά κόστη) δεν συμμετέχουν όλες.

Ορισμένοι σχολιογράφοι υποστήριξαν ότι η Μελόνι μπορεί να παίξει τον ρόλο του μεσάζοντα και προς το συμφέρον της χώρας της –αν και από δημοσιονομικής απόψεως η Ιταλία δεν δύναται να ακολουθήσει τις απαιτήσεις του Τραμπ για αύξηση της συνεισφοράς στο ΝΑΤΟ–, άλλοι επισήμαναν ότι η εθνικιστική ιδεολογία της αποκλίνει από το κεντρικό ζήτημα των Βρυξελλών, όπως έχει επισημάνει από καιρό ο Μάριο Ντράγκι, δηλαδή από την ευρωπαϊκή κυριαρχία μέσω της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Η πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, έγραψε η Corriere, λέει συνεχώς ότι η δύναμη της ΕΕ είναι η ενότητά της, ωστόσο «οι ευρωπαίοι νεο-ατλαντιστές παρήλασαν και θα παρελάσουν ο ένας μετά τον άλλον από το Μαρ-α-Λάγκο». Συνεπώς, «ο κίνδυνος σύμφωνα με πολλούς ειδικούς είναι ο κατακερματισμός της ΕΕ». Το θέμα είναι τι είδους μεσιτεία θα κάνει η Μελόνι και για λογαριασμό τίνος. Τα δεδομένα δείχνουν ότι ουδέποτε η Ιταλία αμφισβήτησε τον γαλλογερμανικό άξονα της ΕΕ, όμως αυτά ίσχυαν πριν αναδυθούν οι φιλοδοξίες περί ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Ετσι, αρκετοί αναλυτές είδαν τα ταξίδια του πρωθυπουργού της Ουγγαρίας Βίκτορ Ορμπαν και της Μελόνι στη Φλόριντα, όχι ως διαμεσολαβητική κίνηση υπέρ των Βρυξελλών, αλλά ως προσπάθεια άντλησης προνομίων για τις χώρες τους στο πλαίσιο της αμερικανικής πλανητικής επικυριαρχίας, Με άλλα λόγια, πήγαν για να ζητήσουν από τον Τραμπ προστασία και εξαίρεση από τους εμπορικούς δασμούς που ο ίδιος θα επιβάλει. «Κατανοητή προσπάθεια, αλλά δεν εγγυάται την επιτυχία. Ο Τραμπ είναι απρόβλεπτος με τους ‘‘φίλους και συμμάχους’’ του».

Υπάρχουν και εκείνοι οι αναλυτές που θεωρούν δεδομένο τον εξ Ανατολών κίνδυνο (Ρωσία) και προεξοφλούν ότι ειδικά οι ανατολικές χώρες της Ευρώπης, δηλαδή του πρώην σοβιετικού μπλοκ, αλλά και οι βόρειες, «έχουν αρχίσει να βλέπουν διαφορετικά την κοινή ευρωπαϊκή άμυνα που επικαλείται η Γαλλία, επειδή με τον Τραμπ γνωρίζουν ότι δεν μπορούν πλέον να βασίζονται στην παλιά διατλαντική σχέση». Θα καταφέρουν, όμως, να υπερπηδήσουν «τα εμπόδια που ορθώνει ο άξονας Τραμπ-Μασκ αποβλέποντας στον κατακερματισμό της ΕΕ»;

Ολοι, πάντως, οι αρθρογράφοι που επικαλέστηκε η Corriere συμφώνησαν στο ότι η μεσολάβηση μεταξύ Τραμπ και ΕΕ είναι απαραίτητη, αλλά διαφώνησαν στο αν η Μελόνι είναι το κατάλληλο πρόσωπο για αυτή τη δουλειά. «Η Μελόνι είναι εθνικίστρια και οι εθνικιστές ηγέτες χρησιμοποιούν το πολιτικό κεφάλαιό τους για να προωθήσουν τα εθνικά συμφέροντά τους» έγραψαν κάποιοι. Και κάποιοι άλλοι τους απάντησαν: «Και οι Γερμανία-Γαλλία έκαναν το ίδιο στο πλαίσιο της ΕΕ, εξυπηρέτησαν τα εθνικά συμφέροντά τους με κατά τα λοιπά φιλοευρωπαϊκή και ενωτική ρητορική. Καλύτερα, δε, να μη μιλήσουμε καν για τη Βρετανία της προ-Brexit εποχής».

Οι πιο ευρωπαϊστές από τους ευρωπαϊστές αρθρογράφους αγανάκτησαν: «Η Κομισιόν και η Ευρωβουλή δεν μπορούν να βρουν τον τρόπο να προχωρήσουν προς μια Ενωση ικανή να αυξήσει τις κοινές ευθύνες και να υλοποιήσει το πεπρωμένο της. Πόσον καιρό ακόμη πρέπει να περιμένουμε να ξεπεράσει η ΕΕ τον κανόνα της ομοφωνίας; Το δικαίωμα βέτο σε μια ομάδα 27 χωρών δεν είναι τίποτε άλλο από μια βόμβα κάτω από το τραπέζι έτοιμη να εκραγεί μόλις εκδηλωθεί οποιαδήποτε διαφωνία. Με ημιτελή φεντεραλισμό δεν μπορούμε να σημειώσουμε πρόοδο».

. . .