Περιβαλλοντικό σοκ από την ανεξέλεγκτη επέκταση των υδατοκαλλιεργειών

Ρεπορτάζ: Γιάννης Παναγιωτακόπουλος

Ο κλάδος των ελληνικών υδατοκαλλιεργειών είναι ένας από τους πλέον αναπτυσσόμενους τομείς της πρωτογενούς παραγωγής της χώρας, με σαφή εξαγωγικό χαρακτήρα και σημαντική θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

…

Το 2011, κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης και παραμονές της κατάρρευσης της κυβέρνησης, το ελληνικό κοινοβούλιο θέσπισε έναν αμφιλεγόμενο νόμο για τη δημιουργία 25 προβλεπόμενων ζωνών υδατοκαλλιέργειας, γνωστό ως ΠΟΑΥ (Περιοχή Οργανωμένης Ανάπτυξης Υδατοκαλλιεργειών). Η νομοθεσία αυτή αύξησε δραματικά τις επιτρεπόμενες περιοχές για υδατοκαλλιέργεια, επεκτείνοντάς τες κατά 24 φορές, από 9.800 στρέμματα σε 240.000 στρέμματα, παραχωρώντας ουσιαστικά τεράστιες παραθαλάσσιες εκτάσεις της χώρας σε ιδιωτικές εταιρείες, επί το πλείστον ξένων συμφερόντων, για αποκλειστική χρήση και αυτοεπιτήρηση. Ενώ το συνολικό σχέδιο ΠΟΑΥ έχει εγκριθεί, κάθε καθορισμένη ζώνη πρέπει να υποβληθεί σε μια διαδικασία πολλών σταδίων, που ολοκληρώνεται με την έκδοση προεδρικού διατάγματος για την οριστικοποίηση της εγκατάστασής της.

Μέχρι εδώ τα πράγματα θα φαινόντουσαν επί το πλείστον καλά και πιθανόν για κάποιους αισιόδοξα, όμως η γνωστή προχειρότητα που χαρακτηρίζει τους ελληνικούς σχεδιασμούς για την προσέλκυση επενδύσεων, αφήνει σε δεύτερη μοίρα -αν δεν αγνοεί πλήρως- το σημαντικό ζήτημα των περιβαλλοντικών και των κοινωνικών επιπτώσεων, αυτής της τεράστιας επέκτασης.

Καθώς αρχίζουν πλέον να προχωρούν οι διαδικασίες προεγκρίσεων και να εκδίδονται προεδρικά διατάγματα, για τον καθορισμό ΠΟΑΥ σε διάφορες περιοχές της χώρας, γίνεται όλο και πιο σαφές ότι δεν έχουν ληφθεί υπόψιν ούτε τα περιβαλλοντικά δεδομένα, ούτε η συνολική οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα στις περιοχές αυτές. Ανάστατες οι τοπικές κοινωνίες βλέπουν τα σχέδια των τεράστιων επεκτάσεων των υδατοκαλλιεργιών, να έρχονται σε σύγκρουση με όλους τους τοπικούς παραγωγικούς κλάδους, όπως ο τουρισμός, η επαγγελματική αλιεία ή η αγροτική παραγωγή αλλά ακόμα και η ίδια η ποιότητα της ζωής των κατοίκων. Ο δε καθορισμός ζωνών υδατοακλλιέργειας, ακόμα και σε περιοχές Ζώνης Ειδικής Προστασίας Natura 2000, είναι ενδεικτικός της πλήρους αδιαφορίας για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις του όλου αυτού σχεδιασμού. Η “Ζούγκλα” μίλησε περιβαλλοντικούς και τοπικούς συλλόγους, αυτοδιοικητικούς και κατοίκους, προκειμένου να αποκτήσει μια άμεση εικόνα της κατάστασης, στις περιοχές εκείνες που βιώνουν την απειλή της ανεξέλεγκτης επέκτασης των υδατοκαλλιεργειών.

…

Όλοι μας ξεκαθάρισαν ότι δεν βρίσκονται σε αντίθεση με την ανάπτυξη ενός σημαντικού κλάδου του πρωτογενούς τομέα της χώρας μας, αρκεί αυτή να γίνεται με σεβασμό στο περιβάλλον και σε αρμονία με τις τοπικές κοινότητες και την υπόλοιπη οικονομική δραστηριότητα. Πράγμα δηλαδή που προϋποθέτει σοβαρούς κανόνες.

Οι πιο “χαλαροί” περιβαλλοντικοί κανόνες στην Ευρώπη

Η ισορροπία μεταξύ βιομηχανικής ανάπτυξης και προστασίας του περιβάλλοντος, αποτελεί πάντα ένα ζητούμενο, που απασχολεί έντονα τα κράτη και τους διεθνείς οργανισμούς. Στη χώρα μας δυστυχώς και σε αυτή την περίπτωση, η πλάστιγγα φαίνεται να γέρνει μονόπατα προς τη μία μεριά.

Δυστυχώς η Ελλάδα για άλλη μια φορά, στον βωμό των επενδύσεων, φαίνεται να θυσιάζει την προστασία του περιβάλλοντος, ακόμα και σε αυτό το φυσικό αγαθό που “πουλάει” περισσότερο απ’ όλα στο εξωτερικό: Στις θάλασσές της και στις απαράμιλλης ομορφιάς ακτογραμμές της.

…

Η χώρα μας κατατάσσεται τελευταία ανάμεσα σε 12 ευρωπαϊκές χώρες στην ποιότητα των ρυθμίσεων για την προστασία του περιβάλλοντος από τις βιομηχανικές ιχθυοκαλλιέργειες, σύμφωνα με νέα μελέτη της βρετανικής εταιρείας συμβούλων MEP (McAllister Elliot Partners). Η έκθεση αποκαλύπτει ότι η Ελλάδα υστερεί σε κρίσιμες κατηγορίες, όπως η απόσταση από την ακτή, το ελάχιστο επιτρεπόμενο βάθος για τις υδατοκαλλιέργειες και οι κανονισμοί σχετικά με τις οργανικές ύλες, με τις περιβαλλοντικές ρυθμίσεις της χώρας μας να κρίνονται ανεπαρκείς.

Με βάση τη μελέτη της MEP, που αποτελεί μια εταιρεία που συμβουλεύει πολλά κράτη και αναλαμβάνει την εκπόνηση μελετών επάνω στις υδατοκαλλιέργειες, τόσο για λογαριασμό κυβερνήσεων όσο και ως επενδυτικός σύμβουλος επιχειρήσεων του κλάδου, η Ελλάδα υστερεί των αντίστοιχων ευρωπαϊκών προτύπων, στα παρακάτω πολύ σημαντικά για το περιβάλλον σημεία:

Απόσταση από την ακτή: Ενώ οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες απαιτούν ελάχιστες αποστάσεις 1-3 χιλιομέτρων για τις ιχθυοκαλλιέργειες, η Ελλάδα επιτρέπει την εγκατάσταση των μονάδων σε αποστάσεις ακόμα και 50 μέτρων από την ακτή, προκαλώντας άμεση περιβαλλοντική επιβάρυνση και συγκρούσεις με άλλες τοπικές δραστηριότητες.

Επιτρεπόμενο βάθος για την ανάπτυξη εγκαταστάσεων: Σε αντίθεση με τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, όπου το ελάχιστο επιτρεπόμενο βάθος κυμαίνεται στα 40 μέτρα και άνω, η Ελλάδα επιτρέπει τη λειτουργία ιχθυοκαλλιεργειών σε βάθη έως και 20 μέτρα, αυξάνοντας τον κίνδυνο συσσώρευσης τοξικών ουσιών στον βυθό.

Μέγιστη επιτρεπόμενη βιομάζα: Η Ελλάδα δεν διαθέτει αυστηρά πρότυπα μέγιστης επιτρεπόμενης βιομάζας, χρησιμοποιώντας μια απλοποιημένη φόρμουλα, ενώ άλλες χώρες χρησιμοποιούν προηγμένα μοντέλα για τον έλεγχο της παραγωγής και των περιβαλλοντικών επιπτώσεων.

Ελάχιστη Απόσταση Μεταξύ Μονάδων: Η Ελλάδα έχει την λιγότερο αυστηρή ρύθμιση για την ελάχιστη απόσταση μεταξύ των μονάδων ιχθυοκαλλιέργειας – λιγότερο από 500 μέτρα – τη στιγμή που οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες απαιτούν αποστάσεις άνω των 2 χλμ.

Συμμετοχή των ενδιαφερόμενων φορέων: Η έλλειψη επαρκούς συμμετοχής των τοπικών κοινωνιών αποτελεί ακόμα ένα μεγάλο πρόβλημα. Σε αντίθεση με άλλες χώρες που υποχρεώνουν σε δημόσια διαβούλευση, η διαδικασία στην Ελλάδα είναι περιορισμένη, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ουσιαστική εμπλοκή της κοινωνίας των πολιτών και των τοπικών φορέων.

Η σύγκριση μεταξύ των χωρών ως προς την αυστηρότητα των κανονισμών στις ιχθυοκαλλιέργειες, με τιμές που κυμαίνονται από 1 έως 4. Το πράσινο αντιπροσωπεύει υψηλές τιμές, υποδηλώνοντας πιο αυστηρούς κανονισμούς, ενώ οι πορτοκαλί αποχρώσεις αντιπροσωπεύουν χαμηλότερες τιμές ή λιγότερο αυστηρά μέτρα. Το κόκκινο αντιπροσωπεύει κακή ποιότητα ρυθμίσεων © MEP

Συγκριτικές μελέτες που παρήγγειλε το ίδρυμα Rauch, από την MEP και από την Poseidon Aquatic Research Management, αποτυπώνουν τόσο την τεράστια προβλεπόμενη επέκταση των υδατοκαλλιεργειών (σε κάποιες περιοχές έως και 48 φορές μεγαλύτερες θαλάσσιες εκτάσεις), όσο και την ανεπάρκεια των Μελετών Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, που όλες κρίνονται πολύ κάτω της βάσης σε σχέση με τα διεθνή πρότυπα. Τα δεδομένα που χρησιμοποιούν αυτές οι μελέτες, έχουν συλλεγεί στην καλύτερη των περιπτώσεων πριν από 9 χρόνια, ενώ έχουμε και δύο περιπτώσεις με δεδομένα 30 ετών. Θεμελιώδη διεθνή πρότυπα μέτρησης, συμπεριλαμβανομένου του προγνωστικού μοντέλου MERAMOD, είτε δεν χρησιμοποιήθηκαν είτε τα ευρήματά τους αγνοήθηκαν.

Η MEP στην έκθεσή της, τονίζει με τα τεράστια κενά αυτών των Μελετών Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, επισημαίνοντας: «Τα ζητήματα αυτά, αν δεν αντιμετωπιστούν, θα μπορούσαν να
υπονομεύσουν τη βιωσιμότητα και την περιβαλλοντική υγεία της περιοχής».

Η ΑΚΤΑΙΑ, ένα δίκτυο που περιλαμβάνει φορείς από 18 παράκτιες ή νησιωτικές κοινότητες, με την υποστήριξη 12 δήμων, απέστειλε επιστολή προς τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, επισημαίνοντας τους τεράστιους κινδύνους τόσο για το περιβάλλον, όσο και για την οικονομική και κοινωνική ζωή των περιοχών στις οποίες προβλέπεται η επέκταση των ΠΟΑΥ.

Η ΚΕΔΕ (Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας), με ομόφωνο ψήφισμά της, ήδη από τον Δεκέμβριο του 2020, ζητάει “για την αδειοδότηση ΠΟΑΥ και ιχθυοτροφείων, να προβλέπεται στο εξής επί ποινή ακυρότητας η σύμφωνη γνώμη των οικείων ΟΤΑ ά και ΄β βαθμού και όχι η απλή γνώμη τους (η οποία περιφρονείται διαχρονικά έως σήμερα)”. Φυσικά μέχρι σήμερα οι ομόφωνες αποφάσεις δημοτικών συμβουλίων, περιφερειών, ακόμα και αποκεντρωμένων διοικήσεων, κατά των επεκτάσεων ΠΟΑΥ σε διάφορες περιοχές, έχουν απλά… συμβουλευτικό χαρακτήρα.

Δέλτα Πηνειού: Από περιοχή Natura 2000, ζώνη μυδοκαλλιέργειας

Το Δέλτα Πηνειού είναι ένας πανέμορφος τόπος στα Ανατολικά του Νομού Λαρίσης, εκεί όπου χύνονται τα νερά του ποταμού στο Αιγαίο. Δημιουργεί ένα σύνθετο μωσαϊκό οικοτόπων περιλαμβάνοντας, θαμνώνες με αρμυρίκια, παραποτάμια δάση με πλατύφυλλα δέντρα, έλη γλυκού και αλμυρού νερού με καλάμια και ψαθιά, λιβάδια με βούρλα και αμμοθίνες. Διαθέτει πλούσια πανίδα και ιδιαίτερα ορνιθοπανίδα (226 είδη) μεταξύ των οποίων πολλά είδη ερωδιών, 12 είδη πάπιας, αρπακτικά και άλλα υδρόβια και παρυδάτια είδη, ενώ αποτελεί καταφύγιο σπάνιων ειδών γι’ αυτό και εντάσσεται στο Δίκτυο Natura 2000

Οι κάτοικοι της περιοχής εδώ και πολλά χρόνια εναντιώνονται στα σχέδια εγκατάστασης επιχειρήσεων μυδοκαλιέργειας, με τους δήμους Τεμπών και Αγιάς να πρωτοστατούν στις αντιδράσεις. Ήδη από το 2014 που δόθηκε η προέγκριση της επένδυσης, οι τοπικοί φορείς και οι δήμοι άσκησαν τα έννομα μέσα που είχαν στα χέρια τους προκειμένου να την σταματήσουν. Το 2019 η Αποκεντρωμένη Διοίκηση Θεσσαλίας απέρριψε το σχέδιο της επένδυσης με τον επιχειρηματία να προσφεύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο τον Οκτώβριο του 2023 τον δικαίωσε. Έκτοτε σήμανε πάλι συναγερμός στην τοπική κοινωνία, με το Δίκτυο Δέλτα Πηνειού και Τεμπών, με την στήριξη τοπικών φορέων και των εμπλεκόμενων δήμων, να αναλαμβάνει τον συντονισμό των δράσεων. Σε ημερίδα που διοργάνωσε τον Μάιο του 2024, ο περιφερειάρχης Θεσσαλίας Δημήτρης Κουρέτας, προανήγγειλε νέες νομικές ενέργειες, ενώ τον καλοκαίρι που μας πέρασε η αποκεντρωμένη διοίκηση απέρριψε και πάλι το επενδυτικό σχέδιο, στέλνοντάς το πίσω στο αρμόδιο υπουργείο.

Η «Ζούγκλα» μίλησε με τον πρόεδρο Δικτύου Δέλτα Πηνειού και Τεμπών, Νίκο Ρήγα, ο οποίος μας είπε ότι όλη η τοπική κοινωνία έχει πλέον κινητοποιηθεί, προκειμένου να μην επιτρέψει την μετατροπή της περιοχής της Αλεξανδρινής στο Δέλτα του Πηνειού, σε μια ζώνη βιομηχανικής μυδοκαλλιέργειας. “Πέραν των καταστροφικών περιβαλλοντικών επιπτώσεων που θα έχει αυτή η επένδυση στο παρθένο οικοσύστημα της περιοχής, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με μία σειρά οικονομικών δραστηριοτήτων των κατοίκων της. Αλιείς, γεωργοί, επαγγελματίες του τουρισμού είναι ανάστατοι διότι μια τέτοιας μορφής και έκτασης επένδυση, είναι εις βάρος των δικών τους δραστηριοτήτων”.

Ο Εξωραϊστικός Σύλλογος Καστρί – Λουτρό δραστηριοποιείται από το 1983 στα παράλια του δήμου Τεμπών. Έχει πρωτοστατήσει στις αντιδράσεις των κατοίκων απέναντι στην ίδρυση μονάδων μυδοκαλλιέργειας στην περιοχή, ενώ ο πρόεδρός του Νίκος Nάτσιος έχει πλήρη γνώση όλης της υπόθεσης, την οποία έχει “κυνηγήσει” από κοντά τα τελευταία χρόνια.

Ακούστε όσα είπε στη «Ζούγκλα» ο κ. Νάτσιος:

Εύβοια: «Οι ιχθυοκαλλιέργειες επιβάλλονται πάνω σε κάθε άλλη δραστηριότητα»

Ο Θανάσης Μπινιάρης είναι μέλος της SOS Ευβοϊκός και ζει στο Μαρμάρι της Εύβοιας. Μίλησε στη «Ζούγκλα» για τον αγώνα που δίνουν οι κάτοικοι του νησιού, προκειμένου να μην υλοποιηθεί η τεράστια επέκταση των ιχθυοκαλλιεργειών στον Ευβοϊκό κόλπο, που αποτελεί και μία από τις δύο περιοχές (μαζί με το Ξυρόμερο Αιτωλοακαρνανίας), για τις οποίες έχει ήδη εκδοθεί προεδρικό διάταγμα για τις νέες ΠΟΑΥ.

Οι επεκτάσεις των υδατοκαλλιεργειών στον Βόρειο Ευβοϊκό

Οι επεκτάσεις των υδατοκαλλιεργειών στο Νότιο Ευβοϊκό

Σύμφωνα με τον κ. Μπινιάρη η τοπική κοινωνία δεν ήταν επαρκώς ενημερωμένη και πλέον αντιλαμβάνεται τις τεράστιες αλλαγές και την υποβάθμιση του θαλάσσιου περιβάλλοντος που καλείται να βιώσει. “Όλες αυτές οι υδατοκαλλιέργειες προβλέπεται να ακολουθήσουν το εντατικό μοντέλο βιομηχανικής παραγωγής, πράγμα που θα δημιουργήσει τεράστια ρύπανση στην κλειστή περιοχή του κόλπου. Χρησιμοποιούν χημικά, αντιβιοτικά, μυκητοκτόνα, προκειμένου να αυξήσουν την παραγωγή. Όλα αυτά κάθονται στον βυθό καταστρέφοντας τα λιβάδια της ποσειδώνιας και κάθε ζωή. Οι Μελέτες Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων είναι προσχηματικές και ανεπαρκείς, αφού ούτε καν χαρτογράφηση των λιβαδιών ποσειδώνιας δεν έχει γίνει”.

Το προεδρικό διάταγμα προβλέπει την δημιουργία 15 ζωνών μέσα στον Ευβοϊκό κόλπο, με την παραχώρηση 22.000 στρεμμάτων θαλάσσιας έκτασης. Ήδη οι δήμοι Ερέτριας – Κύμης και Μαντουδίου – Αγίας Άννης έχουν προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας κατά του προεδρικού διατάγματος, ενώ άλλη μια προσφυγή έχει γίνει από κατοίκους της Νοτίου Εύβοιας. Παρ’ όλα αυτά οι προσφυγές δεν έχουν προς το παρόν ανασταλτικό χαρακτήρα και η δημιουργία των νέων μονάδων προχωράει κανονικά.

«Δεν είμαστε ενάντια στις ιχθυοκαλλιέργειες, αρκεί να υπάρχουν με μέτρο, με κανόνες και να λαμβάνουν υπόψιν και την ζωή των κατοίκων”, μας λέει ο κ. Μπινιάρης. “Υπάρχουν άνθρωποι που δραστηριοποιούνται στις περιοχές αυτές. Που ζουν ή έχουν τουριστικά καταλύματα ή είναι ψαράδες. Δεν δίνεται καμία σημασία στις επιπτώσεις που θα έχουν αυτοί οι άνθρωποι στις ζωές τους. Η μεγάλη επέκταση, σε βιομηχανική πλέον κλίμακα, επιβάλλεται πάνω σε κάθε άλλη δραστηριότητα στην περιοχή»…

Σαλαμίνα: «Είμαστε περικυκλωμένοι και τώρα θέλουν να μας κλείσουν το μοναδικό ελεύθερο κομμάτι»

Η Σαλαμίνα είναι ένα όμορφο και πολύπαθο νησί. Διαχρονικά και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια υπήρξε η μοναδική, ίσως, διέξοδος των κατοίκων των δυτικών προαστίων. Ένα νησί «ταπεινό», με φυσική ομορφιά που πασχίζει να ξεπροβάλει, παρότι κακοποιείται ανελέητα. Ο Αντρέας Φαρμακόρης, πρόεδρος του περιβαλλοντικού Συλλόγου Σαλαμίνας «Περιβός», μίλησε στη «Ζούγκλα» για την απειλή της επέκτασης των ιχθυοκαλλιεργειών που βιώνει το νησί του.

Όπως μας είπε, «η νέα ΠΟΑΥ προβλέπει τα 186 στρέμματα ιχθυοκαλλιεργειών που υπάρχουν στη Σαλαμίνα, να γίνουν… 4.432. Δηλαδή να επεκταθούν κατά 25 φορές. Το νησί είναι περικυκλωμένο από οχλούσες δραστηριότητες: διυλιστήρια, ναυπηγεία, λιμάνια, αγκυροβόλια πλοίων, παροπλισμένα πλοία, βιολογικός καθαρισμός στην Ψυττάλεια, Ναύσταθμος, σταθμός υγροποιημένου φυσικού αερίου στη Ρεβυθούσα. Είμαστε περικυκλωμένοι από παντού και το μοναδικό ελεύθερο κομμάτι που υπάρχει στα Νοτιοδυτικά, τώρα θέλουν να το κλείσουν με τεράστιες επεκτάσεις των ιχθυοκαλλιεργειών. Εκεί υπάρχει και το δάσος των Κανακίων. Ένα από τα λίγα εναπομείναντα παρθένα δάση της Αττικής, που θα γίνει χώρος διέλευσης των φορτηγών των επιχειρήσεων αυτών, με ότι συνεπάγεται για το δασικό περιβάλλον».

Οι υπάρχουσες ιχθυοκαλλιέργειες στη Σαλαμίνα και στις Διαπορίους νήσους και οι προβλεπόμενες επεκτάσεις τους.

Το δημοτικό συμβούλιο της Σαλάμίνας, με δύο ομόφωνες αποφάσεις του, μία το 2021 και μία το 2024, έχει ζητήσει την ακύρωση κάθε επέκτασης των ΠΟΑΥ. Ομοίως η Περιφέρεια Αττικής με ομόφωνη απόφασή της στις 29 Οκτωβρίου 2024, εκφράζει τη ρητή και διαχρονική αντίθεσή της στην οποιαδήποτε περαιτέρω διαδικασία ανάπτυξης ιχθυοκαλλιεργειών/υδατοκαλλιεργειών στην Αττική. Παρόλα αυτά η διαδικασία προχωράει και επίκειται η έκδοση προεδρικού διατάγματος.

Ο «Περιβός» στις αρχές Οκτωβρίου διοργάνωσε ημερίδα με θέμα «ΣΑΛΑΜΙΝΑ SOS: Τεράστια επέκταση των ιχθυοκαλλιεργειών». Εκεί, με μεγάλη τη συμμετοχή και την αγωνία των κατοίκων, ανακοινώθηκε η προσπάθεια συλλογής υπογραφών. Μέχρι σήμερα αυτές οι υπογραφές έχουν φτάσει τις 11.000.

«Όλοι οι κάτοικοι είναι ανάστατοι και ευτυχώς πλέον όλο το νησί σύσσωμο κινητοποιείται», μας λέει ο κ. Φαρμακόρης. «Άν υπογραφεί το προεδρικό διάταγμα, ο Περιβός θα προσφύγει στη Δικαιοσύνη είτε μαζί με τον δήμο Σαλαμίνας, είτε μαζί με άλλους συλλόγους, είτε ακόμα και μόνος του»…

Πόρος: «Η επέκταση θα καλύψει το 1/4 του νησιού. Τεράστια καταστροφή για τις τουριστικές δραστηριότητες»

Ο Πόρος είναι ένα νησί η οικονομία του οποίου κινείται κατά 80% γύρω από τον τουριστικό τομέα. Τώρα απειλείται με επέκταση των μονάδων ιχθυοκαλλιεργειών κατά 28 φορές, που θα έχει ως αποτέλεσμα να καλυφθεί το 1/4 των ακτογραμμών του νησιού. Πρόσφατη δημοσκόπηση στον Πόρο έδειξε ότι το 87% των κατοίκων είναι αντίθετο με τις ιχθυοκαλλιέργειες. Και είναι φυσιολογικό, αφού οικονομική ανάλυση που διεξήγαγε το Ίδρυμα Rauch επιβεβαίωσε ότι ο τουρισμός στον Πόρο δημιουργεί σε ετήσια βάση τριπλάσιο οικονομικό αντίκτυπο και πέντε φορές μεγαλύτερο αριθμό θέσεων εργασίας από αυτές που προβλέπει η πρόταση για τη μέγιστη επέκταση των ιχθυοκαλλιεργειών, ενώ οι μισθοί στις ιχθυοκαλλιέργειες είναι δραματικά χαμηλότεροι και συχνά μερικής απασχόλησης.

Σε ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε πρόσφατα στη Διεθνή Διάσκεψη για τους Ωκεανούς που έγινε στην Αθήνα, η εικόνα ενδεικτικά από τον βυθό του Πόρου, όπου είναι εγκατεστημένες οι υδατοκαλλιέργειες, εμφανίζεται αποκαρδιωτική. Τα πλούσια λιβάδια ποσειδωνίας έχουν εξαφανιστεί και μέσα στο βυθό κυριαρχούν τα σκουπίδια. Οι ντόπιοι υποστηρίζουν ότι η εταιρεία ιχθυοκαλλιεργειών δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη για τον καθαρισμό και προφανώς οι έλεγχοι από τις αρμόδιες υπηρεσίες είναι ανύπαρκτοι. Μάλιστα, το μέγεθος της καταστροφής του βυθού είναι τέτοιο που προκάλεσε την παρέμβαση του εισαγγελέα Περιβάλλοντος μετά από μήνυση του δημάρχου.

Δείτε το ντοκιμαντέρ για τις ιχθυοκαλλιέργειες στον Πόρο:

Η «Ζούγκλα» μίλησε με την Φαίη Ορφανίδου, διευθύντρια του συλλόγου Καθετή, που πρωτοστατεί στον αγώνα των κατοίκων του νησιού και συμμετέχει στο δίκτυο ΑΚΤΑΙΑ, συντονίζοντας δράσεις σε όλες τις περιοχές της Ελλάδας που βρίσκονται αντιμέτωπες με τις επεκτάσεις των ΠΟΑΥ.

Ακούστε τα όσα είπε στη «Ζούγκλα» η κυρία Ορφανίδου: