Ο δύσκολος δρόμος για τον ευρωπαϊκό στρατό

Με αφορμή την έμμεση παραδοχή από πλευράς Ζελένσκι ότι η Ουκρανία θα ηττηθεί αλλά και την καταγγελία του ιδίου στα social media ότι «οι Ρώσοι καίνε τα πρόσωπα των βορειοκορεατών στρατιωτών στο Κουρσκ ώστε να μην αναγνωρίζονται», ο Πάολο Μιέλι, ιστορικό στέλεχος της Corriere della Sera, έγραψε ότι ο ρωσο-ουκρανικός πόλεμος είναι απίθανο να φθάσει μέχρι την επέτειό του, δηλαδή μέχρι τις 24 Φεβρουαρίου 2025. Οι εχθροπραξίες θα έχουν τελειώσει πολύ νωρίτερα, με συνθηκολόγηση της κυβέρνησης του Κιέβου.

Ο αρθρογράφος ανέπεμψε ύμνους στους πεσόντες ουκρανούς στρατιώτες και παραδέχθηκε ότι ο Ζελένσκι και οι συν αυτώ πλέον, στην εποχή του Τραμπ δηλαδή, «πρέπει να υπολογίζουν αποκλειστικά στη διεθνή διπλωματική πίεση η οποία αναγκάζει τον Πούτιν να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων». Αυτά ήταν η εισαγωγή στο κύριο θέμα του Μιέλι, το οποίο ήταν ο λεγόμενος «ευρωπαϊκός στρατός». Απευθύνθηκε σε όλους όσοι κατά καιρούς έχουν ρίξει τη συγκεκριμένη ιδέα στα διάφορα φόρα των Βρυξελλών.

Ο Μιέλι θέλει την ανάπτυξη «ομάδας 200.000 στρατιωτών στην Ουκρανία μόλις τελειώσει ο πόλεμος». Γιατί; «Για να διασφαλιστεί η επιβίωση αυτού που θα απομείνει από τη βασανισμένη χώρα». Πρέπει να είναι ξεκάθαρο, σχολίασε ο αρθρογράφος, ότι «αυτοί οι ευρωπαίοι στρατιώτες δεν θα πάνε εκεί, κατά μήκος των ρωσο-ουκρανικών συνόρων, για πικνίκ, αλλά ενδέχεται να πρέπει να αντιμετωπίσουν με τα όπλα τους κάθε πιθανή προσπάθεια των στρατιωτών του Πούτιν να περάσουν τα σύνορα». Και όχι μόνο. «Πρέπει να αντιμετωπίσουν και τυχόν ουκρανικές προσπάθειες εκδίκησης».

Ο Μιέλι είναι 75άρης. Οι ευρωπαίοι φαντάροι που θα σταλούν στην Ουκρανία θα είναι «εγγόνια του» σε ηλικία. Σίγουρα δεν του ξέφυγε αυτή η λεπτομέρεια του αρθρογράφου, ωστόσο «αυτή η ευρωπαϊκή προσφορά για μια ουσιαστική παρεμβολή μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας μπορεί να είναι το μόνο ικανό επιχείρημα να πείσει τον Πούτιν και τον Ζελένσκι να αποδεχθούν τώρα κάποια ειρήνη, εύθραυστη έστω». Μα, αξίζει τέτοια «θυσία»; Αξίζει, διότι διακυβεύονται πολλά: «Ισως με αυτό το πείραμα γεννηθεί ο ευρωπαϊκός στρατός. Και μαζί του ένα πραγματικά νέο πρόσωπο της ηπειρωτικής οντότητάς μας».

Πάντως ο Μιέλι αναγνώρισε, ολοκληρώνοντας, ότι «δεν είναι πιθανό να διαμορφωθεί ένα τέτοιο σχέδιο επί του παρόντος» (αν και χρόνος δεν υπάρχει, όπως ο ίδιος έγραψε). Αναλογίστηκε το κόστος σε χρήμα και την «πολιτική αναταραχή που είναι εύκολο να φανταστεί κανείς και στα δεξιά και στα αριστερά» – για την πατρίδα του, τουλάχιστον, όπου η θητεία στρατευσίμων αγοριών έχει καταργηθεί εδώ και πολλές δεκαετίες. Επίσης σκέφτηκε ότι υπάρχει «η πιθανότητα να παρασυρθούμε σε μια περαιτέρω φάση της σύγκρουσης», όμως κατέληξε: «Ωστόσο οι αυθεντικοί ‘‘ειρηνιστές’’ θα έχουν επιτέλους την ευκαιρία να αποδείξουν στην πράξη ότι η Ευρώπη [η ΕΕ] έχει την ικανότητα να επιβάλει το τέλος ενός πολέμου».

. . .