Γιατί ο Τραμπ χρειάζεται τους Ευρωπαίους για να λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία

Εξαρτημένος από τη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Μεγάλης Βρετανίας για να λύσει το ρωσο – ουκρανικό είναι ο Ντόναλντ Τραμπ, καθώς είναι οι «παίκτες» που μπορούν να δώσουν ανταλλάγματα.

Αυτό υπογραμμίζει σε ανάλυσή του ο Guardian παραθέτοντας όλους τους λόγους για τους οποίους τα κράτη μέλη της Ε.Ε και η Μεγάλη Βρετανία μπορούν να τον βοηθήσουν.

Η αλήθεια είναι ότι ο Τραμπ έχει δώσει δείγματα αλλά όχι ικανά ώστε οι ηγέτες στη Μόσχα, στο Κίεβο και σε ολόκληρο τον κόσμο να μην αναρωτιούνται πώς θα βγάλουν νόημα από την υπόσχεση να τερματίσει σε 24 ώρες μια από τις μεγαλύτερες συγκρούσεις στην Ευρώπη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τώρα κρατά σιγή ιχθύος για το θέμα.

Ο Τραμπ μιλάει για «ειρήνη μέσω της δύναμης», «νίκη» και για το να βάλει «την Αμερική πρώτα» . Αλλά η «δύναμη» προέρχεται από την Αμερική που ενεργεί ως καλοκάγαθος προστάτης; Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να σημαίνει την εξασφάλιση της αεράμυνας για την Ουκρανία, ώστε οι πυρηνικές εγκαταστάσεις να είναι ασφαλείς από ρωσικές βόμβες, εμποδίζοντας έτσι μια πιθανή πυρηνική καταστροφή να καταστρέψει τον κόσμο. Ή μήπως «δύναμη» σημαίνει να αναγκάσουμε την Ουκρανία να παραιτηθεί από την κυριαρχία της;

Η στάση Μόσχας και Κιέβου

Στη Μόσχα κανείς δεν βιάζεται να διαπραγματευτεί. Ο Πούτιν αισθάνεται ότι κερδίζει στο πεδίο της μάχης. Η οικονομία έχει αρχίσει να ιδρώνει – οι τιμές των τροφίμων αυξάνονται κατά 9% κάθε μήνα, τα επιτόκια ξεπερνούν το 20% – αλλά δεν βρίσκεται ακόμη σε κρίση. Τα όπλα της Ρωσίας που χρονολογούνται από τη εποχή της Σοβιετικής Ένωσης, εξαντλούνται προς το τέλος του 2025. Αυτό πρακτικά σημαίναι ότι ο Πούτιν μπορεί να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις στις αρχές του επόμενου έτους, αλλά να συνεχίσει να πολεμά μέχρι και το τέλος του, εντείνοντας τις επιθέσεις εναντίον αμάχων όποτε οι διαπραγματεύσεις δεν πάνε όπως του αρέσει.

Το ερώτημα είναι πώς θα αντιμετωπίσει ο Τραμπ αυτές τις διαπραγματεύσεις. Η Ρωσία πάντα απαιτούσε μια αποστρατιωτικοποιημένη Ουκρανία υπό τον de facto πολιτικό έλεγχο του Κρεμλίνου. Υπάρχουν άνθρωποι γύρω από τον Τραμπ που θα μπορούσαν να συμφωνήσουν σε αυτό, ειδικά αν η Ρωσία διακόψει τη στρατιωτική της σχέση με την Κίνα. Αλλά θα θυσιάσει ο Πούτιν τη στρατηγική του εταιρική σχέση με τον Σι για μια ασταθή Αμερική; Ακόμη και η θυσία των επαφών με την Τεχεράνη μπορεί να είναι μια κακή συμφωνία για τον Ρώσο πρόεδρο.

Τι μπορεί να προσφέρει η Ουκρανία; Σε διαρροές που έγιναν από τη συνάντηση του Ζελένσκι με τον Τραμπ πριν από τις εκλογές, ο Ουκρανός πρόεδρος τόνισε τα τεράστια αποθέματα της Ουκρανίας σε κρίσιμα ορυκτά που λείπουν από τους Αμερικανούς, όπως το τιτάνιο, το οποίο χρησιμοποιείται για τα πάντα, από πυραύλους μέχρι αντικαταστάσεις αρθρώσεων. Αλλά είναι αυτό αρκετό καρότο για να πείσει τον Τραμπ;

Τα ανταλλάγματα των Ευρωπαίων

Είτε οι μάχες σταματήσουν φέτος είτε όχι, η κυριαρχία της Ουκρανίας εξαρτάται από τον πλήρη οπλισμό της. Για τα επόμενα δύο χρόνια τουλάχιστον, υποστηρίζει ο Τζακ Γουέτλινγκ του Royal United Services Institute, αυτό θα είναι δύσκολο χωρίς αμερικανικό πυροβολικό και υλικοτεχνική υποδομή.

Αν και ο Τραμπ έχει πει ότι θα φέρει τη Ρωσία και την Ουκρανία στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αυτοί με τους οποίους μπορεί τελικά να διαπραγματευτεί πραγματικά και στα σοβαρά είναι οι Ευρωπαίοι και η Βρετανία. Εκείνοι είναι που μπορούν να προσφέρουν κάτι ενδιαφέρον. Εμπορικά κίνητρα για την Αμερική. Μεγαλύτερες δαπάνες για το ΝΑΤΟ. Περισσότερη πίεση στο Ιράν. «Ειρηνευτικές» μπότες στο έδαφος μέσα στην Ουκρανία. Βοήθεια στις επερχόμενες οικονομικές αψιμαχίες των ΗΠΑ με την Κίνα.

Αν η Ε.Ε. και το Ηνωμένο Βασίλειο κατασχέσουν τα 300 δισ. δολάρια ρωσικών κρατικών περιουσιακών στοιχείων που βρίσκονται στο Euroclear, χρήματα που ο Πούτιν έχει διαγράψει εδώ και καιρό, είναι μια σοβαρή χρηματοδότηση στο τραπέζι.
Ο Τραμπ δεν χρειάζεται να ξοδέψει άλλα χρήματα για την Ουκρανία – μπορούν οι Ευρωπαίοι να αγοράσουν τα όπλα. Η Αμερική μπορεί ακόμη και να βγάλει κέρδος, διασφαλίζοντας παράλληλα την ειρήνη στην Ευρώπη. Ο Τραμπ θα μπορέσει να δείξει πώς έκανε αυτούς τους Ευρωπαίους να βάλουν το χέρι στην τσέπη, να αποδείξει ότι οι επικριτές του κάνουν λάθος, επανεκκινώντας παράλληλα τις πιο παραδοσιακές συμμαχίες της Αμερικής. Όλα αυτά βάζοντας «την Αμερική πρώτα».

Αλλά υπάρχει επίσης μια μεγαλύτερη δυναμική εδώ από τις άμεσες επιθυμίες του Τραμπ. Τον τελευταίο χρόνο, όπως αναφέρει ο αναλυτής Πέτερ Ποιμεράντσεφ, συνεργάζομαι με Αμερικανούς κοινωνικούς ερευνητές για να επεξεργαστώ τον τρόπο με τον οποίο οι Αμερικανοί, και ειδικά οι Ρεπουμπλικάνοι, βλέπουν τη θέση της χώρας τους στον κόσμο. Σε δημοσκοπήσεις και συνεντεύξεις σε βάθος βρήκαμε πολλούς που λαχταρούσαν τον απομονωτισμό.

Ωστόσο οι ίδιοι παραδέχτηκαν επίσης ότι η Αμερική χρειάζεται να εμπλακεί με τον έξω κόσμο για τη δική της οικονομική και φυσική ασφάλεια. Ήξεραν ότι η Αμερική εξαρτάται από τις αλυσίδες εφοδιασμού για τα πάντα, από τα τρόφιμα μέχρι τα αυτοκίνητα, την άμυνα, την τεχνολογία και τα φάρμακα. Γνωρίζουν ότι η Αμερική δεν μπορεί να παράγει τα πάντα μόνη της. Διαισθάνθηκαν ότι κακόβουλες δυνάμεις όπως η Κίνα και η Ρωσία καθιστούσαν την Αμερική εξαρτημένη από αυτές ελέγχοντας τις θαλάσσιες οδούς και την τεχνολογία. Αισθάνθηκαν ότι δεν είχαν πλέον τον έλεγχο, ότι η Κίνα και η Ρωσία μπορούσαν όλο και περισσότερο να τους υπαγορεύουν.

Αυτές είναι οι υποκείμενες ανησυχίες που πρέπει να έχουν κατά νου οι παραδοσιακοί σύμμαχοι της Αμερικής καθώς «διαπραγματεύονται» μαζί της. Και είναι αυτές που πρέπει να κατευνάσει και ο Τραμπ.