Η «επιδημία της μοναξιάς» κτυπά Ανατολή και Δύση

«Νιώθετε ότι προσέχετε τους άλλους περισσότερο από όσο εκείνοι προσέχουν εσάς; Υπάρχει κάποιος στη ζωή σας που ζητάει τη γνώμη σας για σημαντικά πράγματα; Σας τηλεφώνησε κάποιος πρόσφατα, για λίγα λεπτά έστω, με σκοπό να σας ρωτήσει πώς είστε; Νιώσατε ότι είστε ευπρόσδεκτοι ύστερα από αυτό; Τις τελευταίες εβδομάδες νιώσατε συχνά μόνοι;»

Αυτές, έγραψε η Corriere della Sera, είναι ερωτήσεις ενός ερωτηματολογίου που έδωσε το Χάρβαρντ σε χίλιους Αμερικανούς. Το θέμα είναι αυτό που ορίζει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ως «επιδημία μοναξιάς» η οποία πλήττει τις προηγμένες χώρες. Ενας στους πέντε Αμερικανούς αισθάνεται μόνος, στη Βρετανία ιδρύθηκε και υπουργείο Μοναξιάς, το 2018, μία νέα κυβερνητική υπηρεσία που φροντίζει μοναχικούς ανθρώπους. Μοναξιά, για την οποία τόσα γράφουν καθημερινώς τα ευρωπαϊκά και αμερικανικά media.

Τώρα ο δήμαρχος της Σεούλ, της πρωτεύουσας της Νότιας Κορέας, όπου η μοναξιά είναι πολύ έντονη, έχει διαθέσει κάπου 300 εκατ. ευρώ για μέτρα προστασίας όσων ζουν μόνοι στην πόλη, ειδικά ανθρώπων μέσης ηλικίας, διότι αυτοί είναι και οι πλέον εκτεθειμένοι στη μοναξιά, βασικά λόγω της εργασίας τους.

Στη Νότια Κορέα οι λεγόμενοι «μοναχικοί θάνατοι» είναι τρομακτικό φαινόμενο: στη Σεούλ πολλοί πεθαίνουν μόνοι στο διαμέρισμα και περνούν ημέρες, ακόμη και εβδομάδες προτού τους βρουν. Το 2023 ήταν 3.661 άτομα. Η χώρα πάσχει και στους νέους της: υπολογίζεται ότι υπάρχουν περισσότεροι από 200.000 νεολαίοι που απομονώνονται από τον κόσμο και ζουν ζωή ερημίτη.

Τα μέτρα που μελετώνται από πλευράς νοτιοκορεατικών υπηρεσιών είναι: μαθήματα κηπουρικής, λέσχες βιβλίου, αθλητικές δραστηριότητες, διανομή θρεπτικών γευμάτων στους ηλικιωμένους, ενώ υπάρχει και μία «μηχανή αναζήτησης» πολιτών που παρακολουθεί όλους όσοι ζουν μόνοι. Προσφέρονται, επίσης, ψυχολογικές συμβουλές και μία φιλική τηλεφωνική γραμμή για όσους θέλουν απλώς να συνομιλήσουν.

Ομως, σύμφωνα με πολλούς παρατηρητές, κάτι λείπει από το πακέτο. Οι «μοναχικοί θάνατοι» αφορούν κυρίως άνδρες στο τέλος μιας μακράς ζωής υπερεργασίας, στην οποία δεν υπήρχε χρόνος για τίποτα άλλο. Η Νότια Κορέα έχει μία από τις μεγαλύτερες εβδομάδες εργασίας στον κόσμο, με 68 ώρες, από τις οποίες οι 12 είναι κατά μέσον όρο υπερωρίες. Ακριβώς σε αυτόν τον μανιώδη εργασιακό χρόνο οφείλει και την υπερανάπτυξή της.

Βέβαια, σε εβδομάδα εργασίας 68 ωρών υπάρχει ελάχιστος χρόνος για κηπουρική, λέσχη βιβλίων ή ακόμα και για να καλέσει κάποιος τη γραμμή βοήθειας. Πώς θα τον βοηθήσει ο τηλεφωνητής; Θα πάρει ο ίδιος τη θέση του εργαζομένου στη γραμμή παραγωγής; «Μοναξιά και παραγωγικότητα…» ήταν η τελευταία πρόταση της Corriere, όλο αποσιωπητικά…

. . .