Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Νάκος μάς μιλά για την ταινία “Κρέας”

Μετά την παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας στο 49ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Τορόντο (5-15/9), ο καθηγητής της Παντείου και σκηνοθέτης Δημήτρης Νάκος, παρουσιάζει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του στο 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, συμμετέχοντας στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του φεστιβάλ.

Η ιστορία με λίγα λόγια

Σε ένα χωριό της ελληνικής επαρχίας, ο Τάκης ετοιμάζει τα εγκαίνια του νέου του κρεοπωλείου. Μια μέρα πριν τα εγκαίνια, ο γιος του, Παύλος σκοτώνει τον γείτονα που διεκδικεί μέρος της γης τους. Μοναδικός μάρτυρας ο Χρήστος, ένας νεαρός από την Αλβανία, τον οποίο ο Τάκης έχει μαζί του από μικρό παιδί.

Mού άρεσε πάντοτε να αφηγούμαι και να γράφω ιστορίες.

Ήξερα από μικρός, ότι στο μέλλον θα ήθελα να γράφω. Δεν μπορώ να πω ότι υπήρξε ένα συγκεκριμένο γεγονός που με οδήγησε στο ν’ ασχοληθώ με το σινεμά. Απλώς με έλκυε η μεγάλη οθόνη, μού φαινόταν πάντα κάτι το μαγικό. Οπότε ήταν περισσότερο μια διαδικασία που συνέβαινε σιγά σιγά, μέχρι που μου έγινε συνειδητή η επιθυμία να ασχοληθώ με τη σκηνοθεσία.

Αν ξεχώριζα κάποιες κομβικές στιγμές στην πορεία μου στο σινεμά σίγουρα θα ανέφερα

την πρώτη μου μικρού μήκους σπουδαστική ταινία για το Πάντειο Πανεπιστήμιο με τίτλο Μαζί το 2008. Θα ξεχώριζα περισσότερο σαν εμπειρία την ταινία 4 Μαρτίου (2015), αλλά και γιατί ήταν ένας κινηματογράφος που ήθελα να εξερευνήσω περισσότερο, τις μεγάλου μήκους ταινίες 18, του Βασίλη Δούβλη, Τα φαντάσματα της Επανάστασης, του Θάνου Αναστόπουλου και τη μίνι σειρά Milky Way, του Βασίλη Κεκάτου όπου εργάστηκα ως α’ βοηθός σκηνοθέτη και τέλος την πιο πρόσφατη εμπειρία μου, το Κρέας που αποτελεί και την πρώτη μου μεγάλου μήκους ταινία.

Ο Κώστας Νικούλη πρωταγωνιστεί στην ταινία του Δημήτρη Νάκου “Κρέας”.

Εκτιμώ και θαυμάζω τις σπουδαίες ταινίες του παρελθόντος

η διδακτορική μου διατριβή είναι πάνω στους περιπλανώμενους καλλιτέχνες στον Bergman και τον Fellini. Όσο περνούν τα χρόνια, όμως, με αφορά ολοένα και περισσότερο το σύγχρονο σινεμά με ιστορίες κοινωνικές και ρεαλιστικές που συμβαίνουν και μιλούν για το εδώ και το τώρα.

Το σινεμά που μου αρέσει να βλέπω τόσο ως θεατής όσο και ως δημιουργός

είναι το ανθρωποκεντρικό, κοινωνικό, ρεαλιστικό σινεμά. Οπότε ό,τι αφορά τον άνθρωπο και την κοινωνία που ζει με αφορά. Επιμέρους τώρα, σίγουρα επανέρχονται τα θέματα της προσωπικής ευθύνης, των ηθικών διλημμάτων, αλλά και οι σχέσεις εξουσίας μεταξύ των ανθρώπων.

Τα δύο βασικά συστατικά που καθορίζουν τη σκηνοθετική μου προσέγγιση

είναι οι χώροι και οι ηθοποιοί. Πώς δηλαδή θα κινούνται, θα ζουν και θα υπάρχουν οι χαρακτήρες σε ένα συγκεκριμένο χώρο. Οπότε εμπνέομαι από τους ηθοποιούς που θα ερμηνεύσουν τους ρόλους και τους χώρους που θα είναι το σκηνικό της ιστορίας.

Ο Ακύλλας Καραζήσης και ο Γιώργος Συμεωνίδης σε σκηνή της ταινίας “Κρέας”

Η πρεμιέρα της ταινίας μας στο 49ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο

ήταν μια ξεχωριστή και μοναδική εμπειρία. Βλέπω την πρεμιέρα σαν μια γιορτή, ένα γεγονός που ολοκληρώνει μια μακρά πορεία της ολοκλήρωσης της ταινίας. Ασφαλώς, το ότι ήμασταν μέρος του φεστιβάλ του Τορόντο είναι υπέροχο και συγκινητικό. Πήραμε πολλή αγάπη από το κοινό και θα μας μείνουν οι δύο προβολές της ταινίας μας εκεί.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ65ο ΦΚΘ: O Ματ Ντίλον στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσει την ταινία «Την έλεγαν Μαρία»12.09.2018

Η μεγαλύτερη πρόκληση στο να κάνεις μια μεγάλου μήκους ταινία

είναι να αντέξεις στη μεγάλη αναμονή που απαιτείται μέχρι να βρεθεί χρηματοδότηση. Οπότε χρειάζεται μεγάλη υπομονή και ψυχραιμία, αλλά και επιλογή μιας ιστορίας που δε θα βαρεθείς ή που δε θα θέλεις να πεις, όταν πια είσαι κοντά στο γύρισμα. Πρακτικά επίσης χρειάζεσαι μια ομάδα συντελεστών που να θέλουν πραγματικά να υποστηρίξουν το project. Και σε αυτό ήμουν πολύ τυχερός, καθώς ήμουν παρέα με ανθρώπους που είναι φίλοι και ταυτόχρονα σπουδαίοι επαγγελματίες και καλλιτέχνες ο καθένας στον τομέα του.

Όσον αφορά το «Κρέας» η βασική γραμμή δράσης είναι η συγκάλυψη ενός εγκλήματος στην επαρχία.

Μου αρέσει να γράφω ρόλους για συγκεκριμένους ηθοποιούς, αυτή τη φορά έγραψα και για συγκεκριμένο location, που είναι στην πραγματικότητα ένας ακόμα ρόλος στην ταινία. Πρόκειται για ένα αγρόκτημα, που υπάρχει στα αλήθεια στην Κύμη Ευβοίας και που δεν έπρεπε να κατασκευάσουμε, καθώς ποτέ δεν μπορεί μια κατασκευή να μιμηθεί την αυθεντικότητα του πραγματικού χώρου με την πατίνα και τη φθορά του χρόνου που φέρει. Επίσης, οι χαρακτήρες βασίστηκαν σε πραγματικούς ανθρώπους της περιοχής και τις πραγματικές τους ιστορίες.

Με ενέπνευσε ιδιαίτερα και η μουσική του Κωνσταντή Πιστιόλη,

ο οποίος έγραψε και την πρωτότυπη μουσική της ταινίας. Αισθάνομαι τη μουσική του Κωνσταντή ως την ψυχή της ταινίας. Υπάρχουν σκηνές που τις έχω εμπνευστεί από τη μουσική του Κωνσταντή. Δεν θα κάνω σπόιλερ, αλλά μία είναι και πολύ βασική σκηνή της ιστορίας.

Η Μαρία Καλλιμάνη

Κάποιοι από τους χαρακτήρες της ταινίας βασίστηκαν σε υπαρκτά πρόσωπα,

στις ιστορίες των οποίων βέβαια μπλέχτηκαν και μυθοπλαστικά στοιχεία. Γενικά όμως, προσπαθούσα να καταλάβω και να νιώσω τον κάθε χαρακτήρα χωριστά και τι θα έκανε και τι θα επέλεγε στην πραγματικότητα. Προσπάθησα να ακολουθήσω την αλήθεια του κάθε χαρακτήρα, τί θα έκανε στην πραγματική ζωή και όχι τι θα ήθελα εγώ να κάνει.

Με τους περισσότερους από τους ηθοποιούς είχα ξανασυνεργαστεί πριν το Κρέας.

Ήξερα, ότι μπορώ να συνδεθώ, να τους εμπιστευτώ, να με εμπιστευτούν κι εκείνοι, ότι είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος και ότι μεταξύ τους όλοι δημιουργούν ένα αρμονικό σύνολο. Πολλές φορές μπορεί ένας ηθοποιός, που είναι εξαιρετικός, να μην μπορεί να ταιριάξει με μια ομάδα ή με έναν σκηνοθέτη, οπότε θεωρώ πολύ σημαντικό την επιλογή ενός cast που μπορεί να παίξει μαζί. Για τους περισσότερους ρόλους (όχι μόνο τους πρωταγωνιστικούς) είχα συγκεκριμένους ηθοποιούς στο μυαλό και όταν έγραφα τους διαλόγους, “άκουγα” με έναν τρόπο πώς θα μιλούσαν, ποιες λέξεις θα χρησιμοποιούσαν.

Ο τίτλος μιας ταινίας ή έρχεται αβίαστα και σχετικά γρήγορα ή μπορεί να παιδεύεσαι για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μου έχουν συμβεί και τα δύο.

Στο «Κρέας» μου συνέβη το πρώτο. Ο τίτλος προέκυψε κάπως φυσικά. Πέραν του προφανούς, ότι οι πρωταγωνιστές εργάζονται σε ένα κρεοπωλείο κι ένα αγρόκτημα με ζώα, ορισμένοι συμπεριφέρονται σε άλλους σαν να είναι ένα “κομμάτι κρέας”. Επίσης, ο τίτλος Κρέας είναι ένας ωμός τίτλος, όπως ωμή είναι και η ιστορία.

Γενικά, έχω τη γνώμη, ότι δε ζούμε σε μια κοινωνία, αλλά ζούμε με την κοινωνία.

Οπότε θα έλεγα, ότι η ταινία δεν αντανακλά μόνο την σύγχρονη ελληνική κοινωνία, αλλά εν δυνάμει και τον καθένα μας ξεχωριστά. Επίσης, το κεντρικό θέμα, που είναι η συγκάλυψη ενός εγκλήματος και η μη ανάληψη της ευθύνης από τον ένοχο, όποιος κι αν είναι αυτός, δεν αφορά μόνο την ελληνική κοινωνία, αλλά σήμερα είναι και παγκόσμια πολύ καίριο ζήτημα. Καθημερινά γίνονται μικρά και μεγάλα εγκλήματα, βλέπουμε κοινωνικές αδικίες, bullying, γυναικοκτονίες, πολέμους και κανένας μα κανένας δεν αναλαμβάνει την ευθύνη. Αντιθέτως πρώτη σκέψη είναι ακριβώς η συγκάλυψη του εγκλήματος.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑΤα αφιερώματα του 65oυ ΦΚΘ: Ένας οδηγός με τις ταινίες που κανείς δεν πρέπει να χάσει12.09.2018

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ