3 σημάδια που δείχνουν ότι είσαι πολύ «ανεξάρτητος» για σχέση, σύμφωνα με ψυχολόγο

Ανεξαρτησία δεν σημαίνει μόνο ότι δεν τρομάζω να μένω μόνος, εκτός σχέσης. Αντιθέτως, μπορεί να σημαίνει ότι προτιμάω να μένω μόνος

Η σύνδεση και η εγγύτητα είναι έμφυτη ανάγκη σε κάθε ανθρώπινη σχέση. Αλλά για κάποιους, η σύνδεση ή η εγγύτητα δεν είναι ποτέ μια πραγματική επιλογή. Αντιθέτως, αυτό που πάντα είναι πραγματική επιλογή για εκείνους, είναι η ανεξαρτησία. Είναι αυτό που τους κρατάει ασφαλείς.

Ανεξαρτησία δεν σημαίνει μόνο ότι δεν τρομάζω να μένω μόνος, εκτός σχέσης. Αντιθέτως, μπορεί να σημαίνει ότι προτιμάω να μένω μόνος, βάζοντας σε δεύτερη θέση τη συντροφικότητα. Σημαίνει ότι η αίσθηση αυτάρκειας που έχω, με κρατάει μακριά από το να ζητήσω υποστήριξη και ουσιαστική σύνδεση με κάποιον. Κι αυτό, είναι κάτι που κάνει πολλές φορές τους ανθρώπους να διαπιστώσουν ότι η σκληρά κερδισμένη ανεξαρτησία τους είναι ταυτόχρονα δύναμη και εμπόδιο. Από τη μία, «χτίζει» την ανθεκτικότητα, αλλά από την άλλη δημιουργεί ένα εμπόδιο στη γνήσια σύνδεση, μετατρέποντας την αυτοδυναμία σε συναισθηματική απομόνωση.

Σύμφωνα με τον ψυχολόγο Μαρκ Τράβερς, και με βάση ένα άρθρο του στο περιοδικό Forbes, με μια τέτοια απομόνωση, οι άνθρωποι μαθαίνουν από νωρίς να είναι η δική τους πηγή παρηγοριάς και να αντιμετωπίζουν μόνοι τους αγώνες της ζωής, επειδή κανείς άλλος δεν θα το κάνει. Με την πάροδο του χρόνου, αυτό «μεγαλώνει» και τους κάνει να πιστεύουν ότι οι άνθρωποι μπορεί να είναι αναξιόπιστοι, ότι τα πράγματα καταρρέουν και ότι κάθε δεσμός ενέχει τον κίνδυνο της προδοσίας.

Κι αυτά, είναι 3 σημάδια που αποδεικνύουν ότι ένας άνθρωπος είναι πολύ «ανεξάρτητος» για σχέση, σύμφωνα με τον Μαρκ Τράβερς.

• Διστάζεις να ζητήσεις βοήθεια

Η υπερ-ανεξαρτησία εμφανίζεται συχνά ως έντονη απροθυμία να ζητήσεις βοήθεια, κάτι που έχει τις ρίζες του στον φόβο της ευπάθειας. Όταν ένας άνθρωπος εξισώνει την αυτάρκεια με τη δύναμη και το να στηριχτεί στους άλλους του μοιάζει με παραδοχή αδυναμίας ή εξάρτησης, συνήθως προκαλεί άγχος και στρες στον εαυτό του. Εάν, λοιπόν, είσαι κι εσύ ένας άνθρωπος που τείνει να κρατά τις συναισθηματικές ή προσωπικές προκλήσεις για τον εαυτό του, μη θέλοντας να «επιβαρύνεις» τον σύντροφό σου, στο τέλος μπορεί να δημιουργήσεις συναισθηματική απόσταση στη σχέση.

Η γεφύρωση του χάσματος μεταξύ της υπερ-ανεξαρτησίας και της ουσιαστικής σύνδεσης ξεκινά με μικρά βήματα προς την ευαλωτότητα. Μια πρακτική προσέγγιση είναι να εξασκηθείς στο να ζητάς υποστήριξη. Αγκαλιάζοντας την ευαλωτότητα, μπορεί να μάθεις να βασίζεσαι στο σύντροφό σου και να μετατρέψεις την υπερ-ανεξαρτησία σε μια ισορροπημένη σύνδεση.

• Χτίζεις ένα συναισθηματικό τείχος για να κρατήσεις τις αποστάσεις

Για τα υπερ-ανεξάρτητα άτομα, η συναισθηματική απόσταση μοιάζει με προστασία. Πιστεύουν ότι η αγάπη οδηγεί αναπόφευκτα στην απογοήτευση, καθώς η εγγύτητα συχνά οδηγεί σε απώλεια και θλίψη. Γι’ αυτούς, η εγγύτητα έχει τίμημα: Οι άνθρωποι φεύγουν, οι δεσμοί σπάνε και αυτό που κάποτε αισθανόταν ασφαλές τελικά ξεθωριάζει, κάνοντας την προσπάθεια να μοιάζει μάταιη. Για να το αποφύγουν αυτό, μοιράζονται μόνο τις «καλές στιγμές» και κρατούν κρυμμένους τους αγώνες τους.

Αυτά τα άτομα, συχνά επιδιώκουν την ανεξαρτησία τους καταπιέζοντας τα συναισθήματά τους και απομακρύνοντας τους εαυτούς τους από τους άλλους. Εάν κι εσύ θεωρείς την εγγύτητα ως απειλή για την αυτονομία σου και ως απάντηση στο στρες, αντιδράς αρνητικά, ίσως είναι σημάδι πως είσαι πολύ ανεξάρτητος για να κάνεις σχέση.

• Δίνεις προτεραιότητα στη μοναξιά, έναντι των κοινών εμπειριών

Τα υπερ-ανεξάρτητα άτομα συχνά διατηρούν άκαμπτα όρια που ενισχύουν την αίσθηση της αυτάρκειας, εκφράζοντας σπάνια την ανάγκη για υποστήριξη. Συχνά δίνουν προτεραιότητα στις μοναχικές ασχολίες έναντι των κοινών εμπειριών, με αποτέλεσμα οι σχέσεις τους να μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Μπορεί να επιλέγουν σταθερά ατομικά χόμπι, ενδιαφέροντα ή έργα, δημιουργώντας ένα μοτίβο στο οποίο ο σύντροφός τους εμπλέκεται μόνο περιφερειακά στη ζωή τους.

Επιπλέον, η ιδέα να κάνουν θυσίες ή συμβιβασμούς μπορεί να τους φαίνεται άβολη ή και παρεμβατική, καθώς οι προσαρμογές αυτές αμφισβητούν τη βαθιά ριζωμένη ανάγκη τους για αυτονομία και έλεγχο. Γι’ αυτούς, ο συμβιβασμός μπορεί να φαντάζει σαν απειλή για την ανεξαρτησία τους παρά σαν ένα φυσικό μέρος της σχέσης.