Τού Λιόλιου τα «Εννιάμερα» – .

Αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους

*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…

…

*** Ο μεταφορικός όρος «Εννιάμερα» χρησιμοποιείται στην Καθομιλουμένη,
άλλοτε για να δηλώσει σχηματικώς το χρονικό διάστημα
που απαιτείται για να εξαφανιστεί ο (εκάστοτε) Πόνος
ή για να επουλωθεί η (εκάστοτε) Πληγή
κι άλλοτε για να τονιστεί η πλήρης ανακολουθία
που εμφανίζει ένα πρόσωπο ανάμεσα στα λόγια του και στα έργα του.
Ε, λοιπόν,
η φιγούρα που ηγείται στην «Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης»,
αποδεικνύει ότι ενσαρκώνει και τις δύο σημασιολογικές εκδοχές·
εξ ου και ο τίτλος «Τού Λιόλιου τα “Εννιάμερα”»,
όπου συμπυκνώνονται η στυγνή μονομέρεια, η αδίστακτη μεροληψία,
οι ψευδεπίγραφες κορώνες για δήθεν κάθαρση,
η πλήρης ταύτιση ενός θεσμικού προσώπου με ένα συγκεκριμένο σωματείο,
τα διαπραχθέντα τερατουργήματα που κηλιδώνουν επί τετραετία το άθλημα.

Ήταν Οκτώβριος τού 2021,
όταν -μετά από τη στοχευμένη εκδίωξη που υπέστη «λόγω ηλικιακών ορίων»,
ο εξόχως πετυχημένος διοικητικός παράγων Γιώργος Βασιλακόπουλος
(διόλου τυχαίως,
ενορχηστρωτής τής αναίσχυντης εκδίωξης ήταν ο «Χείριστος Υφυπουργός Αθλητισμού»)-
ο τότε νεόκοπος πρόεδρος τής «Ε.Ο.Κ.», Βαγγέλης Λιόλιος,
προέβαινε σε δήλωση που προ-ανήγγελλε τα δυστοπικά μελλούμενα:
«Όλα αυτά τα χρόνια, είδα παιδιά να κλαίνε εξαιτίας διαιτητικής αδικίας.
Εάν ξαναδώ έστω κι ένα παιδί να κλαίει, ο υπεύθυνος θα φύγει κλοτσηδόν.».

Τι μάς θυμίζει αυτός ο μεγαλόστομος κουτσαβακισμός;
Μα τι άλλο·
πρόκειται ακριβώς για την ίδια ρητορική -απλά, σε πιο διακριτική συσκευασία-
που είχε ξεστομίσει στις 19 Φεβρουαρίου 2011 ο ιδιοκτήτης τής «Π.Α.Ε. Ολυμπιακός»
στη θριαμβευτική εμφάνιση που έκανε μπροστά στις κάμερες και στα μικρόφωνα
αφ’ ότου είχε λήξει «To Πιο Στημένο “Ποδοσφαιρικό Ντέρμπι” Όλων Των Εποχών
(ντέρμπι που έχει κατοχυρωθεί στη Συλλογική Μνήμη
με την περίφημη σατιρική ατάκα «Κάλυπτα κι εγώ τον Κατσουράνη…»):
«[Διδάξαμε αρχές, ήθη…]
[Ο κάθε γονιός θέλει, το παιδί του -κάθε Δευτέρα- στο σχολείο, να πηγαίνει χαρούμενο,
να πηγαίνει έχοντας αυτοπεποίθηση και αγάπη για τα σπορ.
Και πιστεύω, ότι τα παιδιά των Ολυμπιακών και αυτοπεποίθηση έχουν,
και χαρά έχουν κάθε Δευτέρα που πηγαίνουν στα γήπεδα (..;).
Οπότε, όσο πιο πολλά παιδιά γίνουν Ολυμπιακοί, τόσο πιο χαρούμενα θα είναι.
Σάς ευχαριστώ.]».

…

Δέκα χρόνια μετά από το Πρωτότυπο, τσουπ, ήρθε κι η Απομίμηση.
Ο Βαγγέλης Λιόλιος, ο «Απομιμητής τού Βαγγέλη Μαρινάκη»,
δεν είχε μεν τη δύναμη να εκφράσει ευθέως τις μύχιες σκέψεις του,
όμως έκτοτε φροντίζει αδιαλείπτως να αποδεικνύει με τα πεπραγμένα του
ότι ουδόλως τον νοιάζουν τα παιδιά που κλαίνε εξ αιτίας διαιτητικών αδικιών,
καθώς έχει ως αποκλειστική πρεμούρα
να ευνοείται παντοιοτρόπως και απροκαλύπτως η «Κ.Α.Ε. Ολυμπιακός».
Διαιτητές διαπράττουν «σφαγές» και παραμένουν επιδεικτικώς στους πίνακες.
Διαιτητές που αναλαμβάνουν νευραλγικά πόστα ενώ έχουν εμπλακεί σε ύποπτες «ιστορίες».
Διαιτητές παίρνουν ηλικιακή παράταση αφού είναι «Πιστόλια τού Συστήματος»·
όπως πιστοποιούν οι χαίνουσες παθογένειες και οι αντιφατικές αποφάσεις,
τα «Ηλικιακά Όρια» συστέλλονται και διαστέλλονται
ανάλογα με το δοκούν και με το συμφέρον που έχουν τα σεσημασμένα παράκεντρα.
Διαιτησίες που είναι βγαλμένες από τα πιο υγρά όνειρα
που έχει πραγματώσει η «Παράγκα-Εγκληματική Οργάνωση-Συμμορία»·
ο περιβόητος 4ος τελικός τού περυσινού πρωταθλήματος
είναι ήδη εγγεγραμμένος στην Ιστορία ως «Η Σφαγή των Σφαγών»,
ως το πιο απροκάλυπτο διαιτητικό έγκλημα όλων των εποχών,
ως η πιο εξόφθαλμη διατεταγμένη υπηρεσία στα χρονικά τού αθλήματος,
ως μία δολοφονία που εν τέλει δεν συντελέσθηκε μέχρι τέλους
επειδή τα «όπλα» έπαθαν εμπλοκή και αφλογιστία στις κρίσιμες στιγμές.

Ο Λιόλιος προσωποποιεί τη ρήση «Η Μισή Αλήθεια είναι Διπλό Ψέμα.»
και αδυνατεί τώρα πια να κρύψει κατ’ ελάχιστον
ότι εχθρεύεται τη Μεθοδικότητα και υπηρετεί τη Μεθόδευση.
Επί των κηλιδωμένων ημερών του,
το «Εθνικό Άθλημα» είναι καταποντισμένο όσον αφορά στην Αξιοπιστία,
η «Επίσημη Αγαπημένη» -ήτοι, η Εθνική Μπάσκετ- βρίσκεται υπό κατάρρευση
κι αδυνατεί να αξιοποιήσει ακόμη και τον εμβληματικό «NBAer» Γιάννη Αντετοκούνμπο,
τα «ρουσφέτια» επεκτείνονται πια μέχρι και στον πάγκο τής Εθνικής Ελλάδος,
οι «Ελληνοποιήσεις» έχουν μετατραπεί πλέον σε «Χωρατό τής Χώρας»,
το «Ευ Αγωνίζεσθαι» είναι πεταμένο στα σκουπίδια,
η «Χαλυβουργική Καρδιά τού Πρωταθλητή» πρέπει να οξυγονώνεται πάση θυσία.
…

Το πρόσφατο «Final-8» τού Κυπέλλου Ελλάδος
ήρθε να προστεθεί στις παταγώδεις αποτυχίες τού Λιόλιου,
ο οποίος συνηθίζει να αντιμετωπίζει την Επαρχία και τούς κατοίκους της
ωσάν «ιθαγενείς κατώτατου επιπέδου»,
που είναι πάντα πρόθυμοι να συμμετέχουν στην ανταλλαγή «Χρυσός-Καθρεφτάκια».
Η διοργάνωση ήταν χείριστη, η αίγλη ήταν καταβαραθρωμένη,
ο αυτάρεσκος-μεγαλομανής-βοναπαρτίζων προεδρίσκος υπέστη «Βατερλό»
και έφτασε στο απόπατο σημείο παραγοντικής κατάντιας
να καταδώσει φιλάθλους τού Παναθηναϊκού στις Αρχές
επειδή -άκουσον, άκουσον- ετόλμησαν και τού απηύθυναν ειρωνικά σχόλια.
Ναι,
ο εκκολαπτόμενος «“Κιμ Γιονγκ-Ουν” τού Ελληνικού Μπάσκετ»
διαθέτει τέτοιαν αλαζονεία και τόσο διογκωμένο «εγώ»,
που επεχείρησε να ποινικοποιήσει την Ειρωνεία
(και βεβαίως, δεν μιλάμε για περιπαιγμούς που εμπεριείχαν μηνυσιμότητα,
εκτός αν ο Λιόλιος θεωρεί ως ύβρη το ονοματεπώνυμό του
και ως συκοφαντία το σύνθημα «Βαγγέλης Λιόλιος, οέ, οέ, οέ…»).
Τι κι αν το επίσημο σλόγκαν τής διοργάνωσης ήταν η φράση «Είναι Γιορτή»·
δι’ ασήμαντον αφορμήν υπήρξε προσαγωγή ανθρώπων στο αστυνομικό τμήμα
και η αντισυνταγματική ακύρωση των εισιτηρίων τους.
Χαφιεδισμός. Πρακτικές Χούντας.
…

…

Ο Τελικός τού Κυπέλλου είναι η άκρως επώδυνη κορύφωση τού μαρτυρίου,
ο Παναθηναϊκός κατακτάει το Τρόπαιο επικρατώντας με 79-75 τού Ολυμπιακού,
ο Λιόλιος -υπό τη συνοδεία αποδοκιμασιών-
παραδίδει έμπλεος αμηχανίας τα μετάλλια στους νικητές
και κατόπιν προσέρχεται κάτωχρος να κρατήσει στιγμιαίως την «Κούπα»,
προκειμένου να την ενεχειρίσει στον μυθικό Νίκο Γκάλη
που -βάσει τού προγραμματισμένου τελετουργικού- θα κάνει την απονομή.
Η «Γλώσσα τού Σώματος» τα λέει όλα.
Το Πρόσωπο τα λέει όλα.
Το Πρόσωπο τού Πένθους.

Και επειδή η Σύγκριση προσφέρει πάντοτε χρήσιμα συμπεράσματα,
ας δούμε τώρα τη -συγκρατημένη μεν, διάχυτη δε- χαρά τού Λιόλιου,
όταν μαζί με τον αναπληρωτή υπουργό Αθλητισμού, Γιάννη Βρούτση,
παρέδιδαν πέρυσι το Κύπελλο στον Ολυμπιακό.
Τα χεράκια πάνω στην «κούπα», έτοιμο το τρυφερό ενσταντανέ,
οι επόμενες γενιές θα έχουν να βλέπουν φωτογραφίες και να καμαρώνουν.

Κρίμας…
Κρίμας…
Κρίμας που αυτός ο άσπιλος παράγων, ο Λιόλιος,
δεν έβαλε το χεράκι του και πάνω στην «Κούπα» τού Παναθηναϊκού,
αλλά -οποία σατανική σύμπτωσις (not)-
τα έφερε έτσι η ζωή και έκανε την απονομή ο Νίκος Γκάλης.
Βεβαίως, ακόμα μία σατανική σύμπτωσις παρατηρήθηκε και στη συνέχεια,
αφού ο -μέχρι πρότινος λαλίστατος σε αυτές τις διοργανώσεις- Λιόλιος
αυτοψεκάστηκε με «Εξαφανιζόλ» και δεν επιδόθηκε σε πανηγυρικές κορώνες
όπως έπραττε τις τρεις προηγούμενες χρονιές
(κατά ακόμα μία σατανική σύμπτωση,
τις τρεις προηγούμενες χρονιές είχε αναδειχθεί κυπελλούχος ο Ολυμπιακός).

Επιμύθιο:
Η πρώτη απόπειρα για «Ποδοσφαιροποίηση τού Μπάσκετ»
έγινε από τον Σωκράτη Κόκκαλη στην περίοδο 1992-1997,
όταν ο Ο.Σ.Φ.Π. κατέκτησε πέντε συναπτά πρωταθλήματα
εν όσω ήταν πρόεδρος τής Ομοσπονδίας ο παντοδύναμος «Βαζελακόπουλος»
(παντοδύναμος μεν, «Βαζελακόπουλος» μεν,
αλλά πέντε σερί τίτλους ο «αιώνιος αντίπαλος» τού Π.Α.Ο.,
διότι ήταν η εποχή που η χώρα έπασχε από λειψυδρία
και η «ΟΥΛΕΝ» έστελνε στις βρύσες «Δηλητηριασμένα Νερά»).
Εν τέλει, η πρώτη απόπειρα για «Ποδοσφαιροποίηση τού Μπάσκετ»
-παρά την πρόσκαιρη επιτυχία της-
συνετρίβη επειδή υπήρχαν τότε ως αδιάτρητες ασπίδες
ο αείμνηστος Παύλος Γιαννακόπουλος και ο αείμνηστος Θανάσης Γιαννακόπουλος.

Η δεύτερη απόπειρα για «Ποδοσφαιροποίηση τού Μπάσκετ»
βρίσκεται εν απολύτω και επισήμω εξελίξει από το 2021
(αν και υποδαυλίζεται υπερδεκαετώς από διεθνή τσιράκια «α λα Μπερτομέου»),
όμως κι εδώ -παρά την πρόσκαιρη επιτυχία της- οδεύει ξανά προς τη συντριβή,
διότι το επώνυμο «Γιαννακόπουλος» εξακολουθεί να αποτελεί αδιάρρηκτη ασπίδα.
…

Παναθηναϊκός–Ολυμπιακός 79–75
Ο Παναθηναϊκός είναι Κυπελλούχος Ελλάδος 2024-2025!
ΠΟΝΟΣ.
ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ.
Κάποιοι πονάνε.
Κάποιοι υποκρίνονται ότι δεν πονάνε.

«Όλα αυτά τα χρόνια, είδα παιδιά να κλαίνε εξαιτίας διαιτητικής αδικίας.
Εάν ξαναδώ έστω κι ένα παιδί να κλαίει, ο υπεύθυνος θα φύγει κλοτσηδόν.».
Λιόλιο, ακόμη να σε διώξεις κλοτσηδόν;
«Τού Λιόλιου τα “Εννιάμερα”».

Ο Αθλητάμπουρας