Τα πέντε πιο τρομακτικά κεντρομήχανα του Group B [video]

Η Ford ξεκίνησε να εμπλοκή της στο Group B με το RS 1700T που βασιζόταν στο Escort. Αλλά λόγω πολλών ζητημάτων που καθυστέρησαν την εξέλιξη, το πρότζεκτ ακυρώθηκε εντελώς. Ωστόσο, το Blue Oval σύντομα επέστρεψε με ένα εντελώς νέο αυτοκίνητο, το όνομα RS200.

Για τη συμμόρφωση με τις απαιτήσεις έγκρισης, η έκδοση δρόμου αναπτύχθηκε ταυτόχρονα με το αυτοκίνητο ράλι. Παρόλο που οι αλλαγές των κανονισμών κατήργησαν τα ιδιαίτερα εντυπωσιακά και εξίσου επικίνδυνα αυτοκίνητα του Group ύστερα από την αγωνιστική σεζόν 1986, το RS200 αποδείχτηκε άκρως ανταγωνιστικό. Με 19 νίκες και 32 θέσεις στο βάθρο στον πρώτο και μοναδικό χρόνο που αγωνίστηκε στην κατηγορία.

Η street legal 1.800άρα έκδοση που χρησιμοποιήθηκε στο homologation special περιοριζόταν σε γήινη ιπποδύναμη, που έφτανε τα 250 άλογα. Οι εξαιρετικά σπάνιες παραλλαγές Evolution (24 από τα 200 αυτοκίνητα) φορούσαν τον Cosworth BDT-E των 2,1 lt και απέδιδαν την αστρονομική ισχύ των 589 ίππων.

Το Evo χρειαζόταν για το σπριντ των 0-60 mph (0-97 km/h) μόλις 3,07”, επίδοση ικανή για να κρατήσει το παγκόσμιο ρεκόρ Guinness για την ταχύτερη επιτάχυνση σε αυτοκίνητο δρόμου επί 12 χρόνια.

Πάντως λέγεται ότι οι πιο ισχυρές εκδόσεις Evo, που έφταναν τους 826 ίππους, με την ανάλογη κλιμάκωση στο σασμάν, για το ίδιο σπριντ χρειάζονταν κάτω από δύο δευτερόλεπτα.

1985-1986 Lancia Delta S4 Stradale

Η 037 δεν μπορούσε να συμβαδίσει με τα 4κίνητα θηρία της Audi και της Peugeot κατά τη διάρκεια της σεζόν του 1984. Η Lancia ήξερε ότι χρειαζόταν ένα νέο αγωνιστικό, έτσι άρχισαν να εξελίσσουν ένα με τους μηχανικούς της Abarth, αρκετούς μήνες πριν από την ολοκλήρωση της σεζόν του 1984.

Ονομάστηκε Delta S4, κυρίως για την προώθηση του μοντέλου μαζικής παραγωγής, αν και μοιραζόταν πολύ λίγα εξαρτήματα με τη Delta δρόμου. Αρκετούς μήνες μετά την παρουσίαση του αυτοκινήτου ράλι, η Lancia άρχισε να παράγει τη street legal έκδοση, η οποία αποδείχτηκε εξίσου εντυπωσιακή με την 037.

Το πλαίσιο ήταν μια περαιτέρω εξέλιξη της δομής που χρησιμοποιούσε η 037, αλλά τώρα ήταν εξοπλισμένο με τρία διαφορικά και 5άρι κιβώτιο ταχυτήτων της βρετανικής Hewland.

Η έκδοση δρόμου της S4 ήταν πολύ κοντά στην αγωνιστική. Χρησιμοποιούσε τον ίδιο 4κύλινδρο σε σειρά κινητήρα 1,8 lt. Mε μηχανικό κομπρέσορα για τις χαμηλές στροφές και τούρμπο για τις ψηλές. Ήταν τοποθετημένος στο κέντρο και βέβαια η ιπποδύναμή του ήταν μειωμένη στους 250 ίππους και η ροπή στα 29,9 kgm.

Τα αγωνιστικά του 1985-’86 απέδιδαν ονομαστικά 450 ίππους, αλλά στην πραγματικότητα έφταναν τους 550. Ο θρύλος λέει πως ο Henri Toivonen οδήγησε μια έκδοση 800 ίππων σε μια δοκιμή στην πίστα του Estoril στην Πορτογαλία. Και ήταν μόλις λίγα δευτερόλεπτα πιο αργός από το χρόνο της pole position για το Grand Prix της F1

1985-1986 MG Metro 6R4 Clubman

Η British Leyland Corporation, η οποία κατείχε πολλές εμβληματικές μάρκες αυτοκινήτων του Ηνωμένου Βασιλείου, είχε αγωνιστεί στα ράλι με τα Triumph TR7 V8 και TR8. Ωστόσο, δεν ήταν ανταγωνιστικά, έτσι η εταιρεία αποχώρησε από τους αγώνες το 1980.

Αρκετά χρόνια αργότερα, οι Βρετανοί σχεδίασαν να επιστρέψουν με την MG και ξεκίνησαν ένα φιλόδοξο πρότζεκτ που είχε ως αποτέλεσμα το αγρίμι Metro 6R4. Η καριέρα του αγωνιστικού σταμάτησε άδοξα από την απόφαση της FIA να καταργήσει το Group B το 1986. Αλλά η έκδοση του δρόμου, γνωστή ως «Clubman», έγινε το πιο άγριο καυτό χάτσμπακ της Βρετανίας.

Εμφανισιακά έμοιαζε με MG Metro που έλιωσε στο γυμναστήριο και τα αναβολικά, αλλά βασιζόταν σε σωληνωτό σασί από χάλυβα που αναπτύχθηκε και κατασκευάστηκε από την Williams Grand Prix Engineering.

Ζύγιζε μόλις 1.000 kg και είχε τοποθετημένο στο κέντρο έναν 3λιτρο ατμοσφαιρικό V6. Η απόδοση ξεπερνούσε τους 400 ίππους, με τις περιποιήσεις της Cosworth. Για την ακρίβεια φόραγε κεφαλές από DFV V8 κινητήρα της Cosworth για την Formula 1. Και ήταν φυσικά 4κίνητο.