Τα νέα δεδομένα στην αντιπολίτευση: Όπως τα φέρει η… Ζωή

Μπορεί η κυβέρνηση να βρίσκεται στη δυσκολότερη περίοδο από το 2019, μπορεί να εμφανίζει σημαντική δημοσκοπική κάμψη και να βλέπει τη δυσπιστία των πολιτών να επιμένει, αλλά έχει με το μέρος της ένα δεδομένο: ότι η αντιπολίτευση αδυνατεί να εισπράξει την φθορά της.

Θα περίμενε κανείς ότι όταν μία κυβέρνηση βρίσκεται σε δυσχερή θέση η αντιπολίτευση θα εισπράττει αυτή τη δυσαρέσκεια ακόμα και δεν κάνει απολύτως τίποτα. Αλλά δυστυχώς για το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ που μάχονται για την πρωτοκαθεδρία στο χώρο της αντιπολίτευσης τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα και δεν ορίζονται από τα κόμματά τους. Αντιθέτως ρυθμιστής έχει γίνει ένα απόλυτο αουτσάιντερ, το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου που παρουσιάζει έναν εντυπωσιακό δημοσκοπικό άλμα και φτάνει να κατακτά συχνά τη δεύτερη θέση.

Ο «αποδοτικός» αντισυστημισμός

Οι δημοσκοπήσεις των τελευταίων ημερών επιβεβαιώνουν αυτή την τάση φέρνοντας τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και δεύτερη στις προτιμήσεις των πολιτών ως προς την καταλληλότητα για πρωθυπουργός. Είναι δεδομένα μάλλον άγνωστα στην μεταπολιτευτική ιστορία. Μπορεί και ο ΣΥΡΙΖΑ να είχε τα χρόνια της κρίσης μια θεαματική άνοδο, που τον έφερε στην εξουσία, αλλά το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου διαφοροποιείται σημαντικά. Η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας, αν και προέρχεται από την αριστερά, έχει κάνει σαφές ότι απευθύνεται σε όλους, σε όλο το πολιτικό φάσμα. Ταυτοχρόνως έχει χτίσει ένα δυναμικό προφίλ ως «αυτή που τα λέει», απορροφώντας μεγάλο μέρος αυτού που ονομάζεται «αντισυστημική ψήφος».

Απέναντι στο φαινόμενο Κωνσταντοπούλου τα κόμματα της αντιπολίτευσης είναι μάλλον αμήχανα. Προσπαθούν με διάφορες τοποθετήσεις τους να την αποδυναμώσουν, πλην όμως αυτό δε φαίνεται να φτάνει μέχρι το εκλογικό κοινό. Ακόμα και το ΚΚΕ, που κρατά σταθερές τις δυνάμεις του, έχει ανοίξει έναν «πόλεμο» με την πρόεδρο της Πλεύσης Ελευθερίας, ουσιαστικά επιβεβαιώνοντας τη δυναμική της.

Τα αδιέξοδα σε ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ

Το παράδοξο για το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι οι ηγεσίες του έχουν πρόσφατα εκλεγεί επιβεβαιώνοντας την αποδοχή τους εντός των κομματικών τειχών. Φαίνεται όμως ότι το κλίμα εντός με το κλίμα εκτός είναι εντελώς διαφορετικό. Η καθήλωση και ορισμένες φορές η μείωση των ποσοστών του ΠΑΣΟΚ έχει φέρει γκρίνια στο κόμμα, που δεν κρύβεται. Η κόντρα Ανδρουλάκη- Λιακούλη στην κοινοβουλευτική ομάδα και η αντικατάσταση της βουλευτή από την προανακριτική αποτυπώνει το κλίμα του επικρατεί, όσο και αν επισήμως το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να το διαψεύσει. Το πρόβλημα για τον Νίκο Ανδρουλάκη είναι ότι στην πολιτική όταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης βλέπει την κυβέρνηση να φθείρεται και αντί να κερδίζει απ’ αυτό καταγράφει πτώση θα πρέπει να θεωρεί αυτονόητη την γκρίνια. Και η γκρίνια ποτέ δεν έχει φέρει ανάκαμψη.

Στον ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά προσπαθούν να ορθοποδήσουν μετά το σοκ της εκλογές και της αποπομπής Κασσελάκη, αλλά ουσιαστικά η όποια προσπάθεια χάνεται στα «σενάρια». Υπάρχουν υπόγειες διεργασίες για την επιστροφή των βουλευτών της Νέας Αριστεράς, βγαίνει στο φως δειλά και το σενάριο επιστροφής του Αλέξη Τσίπρα που «θα ενώσεις την παράταξη», αλλά κανένα απ’ αυτά τα σενάρια αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται να αποδίδει καρπούς με κανέναν τρόπο. Προς το παρόν έχει σταθεροποιηθεί σε ποσοστά που κυμαίνονται από το 6% έως το 8% κάτι που το καθιστά δευτεραγωνιστή στο πολιτικό σκηνικό.

Μπορεί αυτό που αποτυπώνουν οι δημοσκοπήσεις να είναι η «φωτογραφία της στιγμής», μπορεί το δημοσκοπικό άλμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου να μην έχει διάρκεια, αλλά είναι βέβαιο ότι το φλας της «φωτογραφίας» έχει «τυφλώσει» τα υπόλοιπα κόμματα, που πορεύονται πλέον με βάση αυτό το δεδομένο, αδυνατώντας να ορίσουν την ατζέντα.