Τέμπη: Κόντρες και εκτός «κόκκινων γραμμών» – Οι στρατηγικές και το ορόσημο της 28ης Φεβρουαρίου

Σχεδόν μία εβδομάδα πριν από τις συγκεντρώσεις της 28ης Φεβρουαρίου για την τραγωδία των Τεμπών, που θεωρούνται κομβικής σημασίας τόσο ως προς την κοινωνική τους δυναμική, όσο και ως προς το πολιτικό αποτύπωμα, η κομματική αντιπαράθεση έχει πλέον εισέλθει στην οξύτερη φάση της τα δύο τελευταία χρόνια.

Οι χαμηλοί τόνοι που επέλεξε ο πρωθυπουργός στη συνέντευξή του στην τηλεόραση του ALPHA πριν από τρεις εβδομάδες θα πρέπει να θεωρούνται παρελθόν, καθώς είναι εμφανής η μεταβολή της κυβερνητικής στρατηγικής. Η «σκληρή γλώσσα» που έχει επιλεγεί τις τελευταίες μέρες τόσο από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, όσο και από κορυφαίους υπουργούς της κυβέρνησης είναι κατά το κυβερνητικό αφήγημα αποτέλεσμα του «τοξικού λόγου» που έχει επιλέξει η αντιπολίτευση, που σύμφωνα με τις δηλώσεις της κυβερνητικής πλευράς έχει φτάσει να χαρακτηρίζει ως «δολοφόνους» σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο.

«Σχέδιο πολιτικής αποσταθεροποίησης»

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης από τη Θεσσαλονίκη χθες Τετάρτη (19/02) είπε ότι «αυτό που βλέπουμε δεν είναι πόλωση. Είναι χυδαία τοξικότητα και μία προσπάθεια να βουλιάξει η πολιτική ζωή του τόπου σε ένα βούρκο. Μόνο με ένα στόχο. Να υπάρχει πολιτική αποσταθεροποίηση και να πληγεί η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός».

Ο πρωθυπουργός προκάλεσε την αντιπολίτευση «αν θέλουν να έρθουν στη Βουλή ας έρθουν να δοκιμάσουν να μας ρίξουν ενώ τόνισε με έμφαση ότι το «αίτημα για Δικαιοσύνη είναι καθολικό, αλλά τη Δικαιοσύνη την αποδίδει η Δικαιοσύνη. Ούτε τα λαϊκά δικαστήρια, ούτε τα τρολ του διαδικτύου».

Είναι εμφανές ότι η κυβέρνηση θα πορευτεί το προσεχές διάστημα με το «χαρτί» της προσπάθειας «πολιτικής αποσταθεροποίησης» και «στρατηγική απαξίωσης των θεσμών από την αντιπολίτευση».

Η «λεπτή γραμμή» για την αντιπολίτευση

Η αντιπολίτευση από την άλλη δε φαίνεται διατεθειμένη να αφήσει να πέσει κάτω τίποτα από όλα αυτά. Θα συνεχίσει, όπως κάνει εξ αρχής, να καταγγέλλει την κυβέρνηση για «εγκληματικά λάθη και παραλείψεις» στοχεύοντας ενίοτε και σε συγκεκριμένα πρόσωπα όπως οι Τριαντόπουλος και Καραμανλής. Τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να πείσουν ότι δεν είναι αυτοί που υπονομεύουν τους θεσμούς, αλλά η κυβέρνηση που «συγκαλύπτει και φυγομαχεί». Η αντιπολίτευση θα προσπαθήσει να ισορροπήσει πάνω σε μία λεπτή γραμμή. Από τη μία θα προσπαθήσει να γίνει ο πολιτικός εκφραστής της κοινωνικής δυσαρέσκειας, ενώ παράλληλα θα πρέπει αντικρούει τα κυβερνητικά πυρά ότι «καβαλάει το κύμα της οργής» και προσπαθεί «να κάνει ταμείο».

Θολώνουν οι κόκκινες γραμμές

Μία ακόμα κρίσιμη μεταβολή στην κυβερνητική στρατηγική είναι ότι θολώνει η κόκκινη γραμμή που έλεγε ότι τα κυβερνητικά στελέχη δεν αναφέρονται και πόσο μάλλον δεν αντιδικούν με συγγενείς των θυμάτων, κάτι που είχε κάνει σαφές ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη συνέντευξή του στην τηλεόραση του ALPHA. Ο υπουργός Επικρατείας, Μάκης Βορίδης σε ραδιοφωνική του συνέντευξη διερωτήθηκε «από τους 100 νεκρούς που υπήρχαν στο Μάτι είδατε κανέναν από τους συγγενείς να παίζει τον ρόλο που παίζει σήμερα η κυρία Καρυστιανού; Και δεν πήγε κανένας να τους παρακινήσει να κάνουν τέτοια πράγματα». Μία θέση που ουσιαστικά διατυπώνεται για πρώτη φορά από πρωτοκλασάτο κυβερνητικό στέλεχος. Παράλληλα ο Άδωνις Γεωργιάδης έκανε σαφές ότι η κυβέρνηση δεν θα ακολουθήσει αμυντική στάση απέναντι στις πεποιθήσεις της κοινής γνώμης. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που ανέφερε σε τηλεοπτική του συνέντευξη: «Το ότι η πλειοψηφία πιστεύει ότι υπάρχει συγκάλυψη, δεν σημαίνει ότι ο κόσμος δεν μπορεί να κάνει λάθος. Εμένα η κατηγορία για συγκάλυψη με προσβάλλει».

Η δυσπιστία των πολιτών παραμένει

Τα δημοσκοπικά ευρήματα της χθεσινής μέρας επιβεβαιώνουν πάντως το κλίμα που υπάρχει εντός της ελληνικής κοινωνίας. ΟΙ δύο δημοσκοπήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας έδειξαν ότι οι πολίτες παραμένουν δύσπιστοι τόσο απέναντι στην κυβέρνηση, όσο και απέναντι στη Δικαιοσύνη για το πώς διαχειρίζονται την τραγωδία των Τεμπών, ενώ κάμψη παρουσιάζουν τόσο οι κυβέρνηση, όσο και τα κόμματα της κεντροαριστεράς, με μόνους κερδισμένους τους εκ δεξιών της Νέας Δημοκρατίας. Είναι κομβικής σημασίας ότι η πλειονότητα των πολιτικών δεν εμπιστεύεται τους βασικούς θεσμικούς πυλώνες του πολιτεύματος και σε αυτό ακριβώς καλούνται να απαντήσουν τα πολιτικά κόμματα. Αυτή η δυσπιστία δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, είναι μια πεποίθηση που «χτίστηκε» μετά από δεκαετίες διακυβέρνησης και βρίσκει διέξοδο να εκφραστεί με αφορμή μια τραγωδία.