Σε πρώτο πρόσωπο: Δανάη Καλοπήτα, ηθοποιός

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα και συγκεκριμένα στην Νέα Ερυθραία.

Σαν παιδί θα με χαρακτήριζε κανείς ανήσυχο και ατίθασο. Όχι ένα ιδιαίτερα εύκολο παιδί στην εφηβεία. Δεν μου άρεσε ιδιαίτερα το διάβασμα, αλλά μου άρεσε από πάντα να ακούω εμπνευσμένους δασκάλους να διδάσκουν και ίσως αυτό με έκανε μια καλή μαθήτρια. Ο πατέρας μου μου πέρασε την αγάπη του για τη μουσική και η μητέρα μου τη γνώση της στην «επιβίωση». Δύο πολύ σημαντικές αρχές για εμένα. Ο ρομαντισμός και ο ρεαλισμός. Βλέποντας πλέον τη μεγάλη εικόνα στα 32 μου δεν θα ‘λέγε κανείς ότι πέρασα ήρεμα παιδικά χρόνια, το αντίθετο μάλλον. Άλλα σίγουρα πήρα την αγάπη σαν εφόδιο ξεκινώντας το προσωπικό μου ταξίδι στη ζωή.

Σπούδασα και τελείωσα Βρεφονηπιοκόμος στην Αθήνα. Δεν ήταν μέσα στα πλάνα μου.

Η μητέρα μου είχε και έχει Βρεφονηπιακό Σταθμό και με συμβούλευσε να ακολουθήσω αυτό το επάγγελμα. Δεν μπορώ να πω ότι ένα παιδί στα 18 του είναι έτοιμο να ξέρει ποιο θα είναι το επαγγελματικό του μέλλον – ειδικά με την παιδεία δυστυχώς που έχουμε στην Ελλάδα, η οποία κατ’ εμέ πάσχει. Η μητέρα μου, λοιπόν, λειτούργησε σαν πυξίδα στο δικό μου χάος και οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ για αυτό σε εκείνη. Αρχικά θεωρούσα ότι δεν είμαι προορισμένη να ακολουθήσω αυτό το επάγγελμα. Η αγάπη μου στα παιδιά φάνηκε και βγήκε όταν ήρθα σε επαφή μαζί τους. Τα τελευταία 14 χρόνια, λοιπόν, που είμαι μέσα σε αυτόν τον χώρο ξυπνάω, πηγαίνω στη δουλειά και μια καλημέρα από ένα οποιοδήποτε παιδί με κάνει να χαμογελάω και να τα ξεχνάω όλα, αυτό είναι που μου επιβεβαιώνει καθημερινά ότι έπρεπε και πρέπει να είμαι εκεί. Και πλέον μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι τα παιδιά είναι το φως μου, μέσα στα σκοτάδια της κάθε ημέρας μου.

H υποκριτική μπήκε στη ζωή μου μετά τα 25.

Έβλεπα τους φίλους μου γύρω μου να εξελίσσονται, να σπουδάζουν, να ανοίγουν συνεχώς νέους δρόμους για τη ζωή τους. Εγώ λόγω του ότι είχα τελειώσει νωρίς την σχολή μου και έχοντας μπει από πολύ μικρή στη δουλειά βίωνα μια στασιμότητα στην καθημερινότητά μου – ή τουλάχιστον έτσι ένιωθα. Τρία ήταν τα τινά που με έστρεψαν στην υποκριτική. Ο φόβος μου να εκτίθεμαι, μια συζήτηση με τον πατέρα μου, που είναι λάτρης των τεχνών, και ένα μεταπτυχιακό του κολλητού μου. Τρία γεγονότα στη ζωή μου που συνέπεσαν για να μου δώσουν δύναμη να ασχοληθώ με την υποκριτική. Χωρίς να το πολυσκεφτώ πήρα τηλέφωνο στη δραματική σχολή τότε και αποφάσισα να πάω. Ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που έκανα στον εαυτό μου.

Αυτή την περίοδο, πρωταγωνιστώ στην παράσταση «Το Μπορντέλο της Μαντάμ Ρόζας», που παρουσιάζεται στο Θέατρο 104, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Λιακόπουλου.

Ο ρόλος της Ρόζας είναι για μένα ένας ρόλος ζωής. Είναι μια γυναίκα αγωνίστρια. Τη βλέπουμε από πολύ μικρή ηλικία να παλεύει για ένα καλύτερο αύριο. Μια γυναίκα της διπλανής πόρτας, που απλά παίρνει την απόφαση να ζήσει! Μια γυναίκα γροθιά στα κοινωνικά στερεότυπα που αγαπάει, αγωνίζεται, ερωτεύεται και αποδεικνύει ότι η επιμονή και η υπομονή είναι δύο όπλα ανίκητα στη ζωή κάθε ανθρώπου. Μια γυναίκα – παράδειγμα με έναν παράδοξο τρόπο.

Στο έργο αυτό με συγκινεί ό,τι με συγκινεί και στη ζωή γενικότερα: Η αλήθεια.

Και αυτή είναι που αποδίδεται ξεκάθαρα τόσο στο βιβλίο της Σπεράντζας Βρανά, όσο και στη διασκευή του Κώστα Παπαπέτρου. Η αλήθεια πίσω από κλεισμένες πόρτες. Η αλήθεια που γίνεται φως μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο σκοτάδια. Αντικειμενικά ο κόσμος της πορνείας είναι ένας κόσμος γεμάτος σκοτάδια. Ο περισσότερος κόσμος φοβάται να δει πέρα από αυτό που του παρουσιάζεται σαν «αλήθεια»  και μένει στο ψέμα των στερεοτυπικών εννοιών, που έχει ορίσει η κοινωνία μας.

Η Ρόζα είναι μια γυναίκα αγωνίστρια, μία γυναίκα – παράδειγμα, με έναν παράδοξο τρόπο

Αυτό το έργο με έκανε καλύτερο άνθρωπο.

Με έμαθε την έννοια του «αν θέλω, μπορώ» χωρίς φόβο. Μου επέτρεψε να με αγαπήσω λίγο παραπάνω, όπως η Ρόζα παλεύει να αγαπήσει τον εαυτό της σε έναν κόσμο που η «ταμπέλα» είναι δεδομένο. Όποιος παρακολουθήσει αυτήν την παράσταση θεωρώ ότι θα βγει με την σκέψη «μήπως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι όπως μου τα παρουσιάζαν τόσα χρόνια;» Δίνεται μια ευκαιρία για εσωτερική αναζήτηση. Μια ευκαιρία για αληθινή αγάπη και συμπόνια, τόσο στον εαυτό μας όσο και στον συνάνθρωπο μας. Αυτήν την ευκαιρία μου έδωσε ο Αλέξανδρος Λιακόπουλος όταν μου πρότεινε αυτό το ρόλο. Την ευκαιρία να με αγαπήσω παραπάνω. Θα είμαι για πάντα βαθιά ευγνώμων γι’αυτό.

Στιγμιότυπο από την παράσταση «Το Μπορντέλο της Μαντάμ Ρόζας» στο Θέατρο 104

Το θέατρο για μένα είναι ζωή.

Και με μια ευρύτερη έννοια, είναι ζωές που διαφορετικά δεν θα ζούσα. Είναι μαγικό το να ανακαλύπτεις πτυχές του εαυτού σου μέσα από ένα ρόλο που ίσως δεν θα έμπαινες ποτέ στη διαδικασία να ανακαλύψεις αν δεν σου δινόταν η αφορμή. Για μένα το θέατρο είναι μια γροθιά στον ρεαλισμό μου. Ένας τρόπος να βγαίνω από τα σκοτάδια μου. Ένας τρόπος να δραπετεύω από αυτόν τον κόσμο. Έστω και για μια ώρα, όσο διαρκεί μια παράσταση.

Λατρεύω το ψυχολογικό θέατρο.

Νομίζω ότι είναι το είδος του θεάτρου που με απελευθερώνει όσο κανένα άλλο. Με μαγεύει να συνδέω εμπειρίες μου, συναισθήματά μου, εικόνες μου με την ψυχοσύνθεση ενός άλλου χαρακτήρα. Για να με συνεπάρει ένας ρόλος πρέπει να έχει αλήθεια. Τρία χρόνια τώρα που υποδύομαι τη Ρόζα, σε κάθε παράσταση μαθαίνω κάτι για μένα. Όσο περίεργο και αν φαίνεται. Εχω ανάγκη, μέσα από ένα ρόλο, να μου δίνεται η ευκαιρία να εκφράζω όσα φοβάμαι να εκφράσω στην πραγματική ζωή.

Γράφω και ποίηση.

Η ποιητική μου συλλογή «Ό,τι τι; Πόθεν πώς; Ωμός, χυδαίος έρωτας» μιλάει για τον έρωτα. Για τον έρωτα όπως βιώνεται σε κάθε στιγμή που περνά όντας μέσα ή έξω από αυτόν. Στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον. Διάσπαρτες σκέψεις, αναμνήσεις, συναισθήματα που γίνανε λέξεις, οι λέξεις προτάσεις και οι προτάσεις ένα ολοκληρωμένο ποίημα. Ο τίτλος θεωρώ σε βάζει ουσιαστικά στο περιεχόμενο του έργου. «Ε και τι έγινε τελικά; Και πώς έγινε πραγματικά; Απλά ερωτεύτηκες!»

Η ανάγκη μου για γραφή γεννήθηκε όταν συνειδητοποίησα ότι δυσκολεύομαι να εκφράσω δια του λόγου όσα είχα στο μυαλό και στην καρδιά μου.

Πολλές φορές νιώθω ότι δεν γίνομαι κατανοητή, ότι αυτό που έχω στο μυαλό μου παραφράζεται ή παρεξηγείται και έτσι κλείνομαι παραπάνω σε εμένα. Σε στιγμές μου που συνειδητοποιώ ότι έχω βυθιστεί στον εαυτό μου ξεκινώ να γράφω για να ελευθερώνομαι με έναν τρόπο από το μυαλό μου και να νιώθω ότι «μιλάω». Οφείλω να ομολογήσω ότι πολλές φορές είναι ανακουφιστικό. Άλλες είναι βασανιστήριο.

Ασχολήθηκα με τη δραματοθεραπεία και το θεατρικό παιχνίδι.

Στο πλαίσιο της ενασχόλησης μου με τα παιδιά και της βαθύτερης ανάγκης μου τα παιδιά να εκφράζουν αυτό που νιώθουν. Από προσωπική εμπειρία αντιλήφθηκα ότι είναι πιο εύκολο να μιλήσουν και να εκφράσουν το συναίσθημα τους, είτε μέσω ενός ρόλου είτε μέσω μιας κούκλας. Εχω συναντήσει πολλές φορές παιδιά που αδυνατούν να πουν αυτό που νιώθουν. Η δραματοθεραπεία και το θεατρικό παιχνίδι είναι σανίδα σωτηρίας μπορώ να πω. Είναι μαγικό να βλέπεις ένα παιδί να εκφράζεται χωρίς φόβο πια, γιατί μιλάει μια κούκλα εκ μέρους του. Είναι υπέροχο όταν ο θυμός ενός παιδιού γίνεται αγάπη. Για ‘μένα η δραματοθεραπεία, καθώς και το θεατρικό παιχνίδι είναι απαραίτητο για κάθε παιδί.

Αφιερώνω πολλές ώρες της ημέρας μου στη δουλειά.

‘Οταν βρίσκω λίγο ελεύθερο χρόνο αναζητώ λίγο χρόνο με τους δικούς μου ανθρώπους. Μου αρέσει επίσης να αφιερώνω χρόνο στον εαυτό μου και στην «ησυχία» μου, βλέποντας ταινίες, διαβάζοντας ένα βιβλίο και σίγουρα να βρίσκω χρόνο να κοιμάμαι που αποτελεί πολυτέλεια (χαχα).

Για εμένα η αγάπη είναι δύναμη.

Κάθε μέρα έχω την ανάγκη να τη νιώθω και να τη δίνω. Είμαι τυχερή που έχω αρκετές στιγμές μέσα στην ημέρα μου που εισπράττω την αγάπη. Ένα χαμόγελο ενός παιδιού, ένα τηλεφώνημα ή ένα μήνυμα από έναν φίλο που θα σου θυμίσει ότι σε σκέφτεται, μια βόλτα με δυνατή τη μουσική να σου θυμίζει στιγμές που έζησες και να σε βοηθά να κάνεις όνειρα για στιγμές που θες να ζήσεις.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑΤο Μπορντέλο της Μαντάμ Ρόζας, βασισμένο στο βιβλίο της Σπεράντζας Βρανά στο θέατρο 10412.09.2018

Για το μέλλον, για όλους μας, θέλω να ευχηθώ αγάπη, υγεία, όνειρα και δημιουργία.

Να είμαστε όλο και πιο κοντά στον εαυτό μας με αγάπη και συμπόνια. Να δίνουμε χώρο και χρόνο σε εμάς και στους άλλους. Και θέλω να κλείσω με μια ατάκα της Ρόζας που λέει από την ψυχή της. «Ήθελα να ζήσω απλές καθημερινές χαρές» λέει και τελικά όλοι μας αυτό έχουμε ανάγκη. Να ζούμε στο 100% απλές καθημερινές χαρές. Ίσως το πιο απλό πράγμα στον κόσμο για πολλούς, είναι αυτό που έχει τη μεγαλύτερη ουσία στη ζωή μας.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ