Πώς μπορεί να εξαχθεί το ολλανδικό στυλ μετακίνησης;

Με το πώς οι μικρές σε σύγκριση με την Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη πόλεις της επίπεδης Ολλανδίας προσπαθούν να διευθετήσουν το συγκοινωνιακό πρόβλημα στις δημοτικές περιφέρειές τους ασχολήθηκε το Politico, κυρίως, δε, με την περίπτωση της Ουτρέχτης. Η λογική των συγκοινωνιολόγων, που πρότειναν συγκεκριμένα μέτρα εις βάρος της αυτοκίνησης, είναι απλή: οι μετακινούμενοι σταθμεύουν στην άκρη της πόλης, πλησίον της εθνικής οδού, σε χώρο πολυστάθμευσης. Εκεί καταλήγουν (και από εκεί αναχωρούν) λεωφορεία, τραμ, τρένα, και οι επιθυμούντες να εισέλθουν στην πόλη παίρνουν ένα ποδήλατο από το «τριώροφο υπόγειο πάρκινγκ ποδηλάτων, του οποίου οι 12.500 θέσεις το καθιστούν τη μεγαλύτερη τέτοια εγκατάσταση παγκοσμίως».  

Δηλαδή, για να φτάσουν στο κέντρο ή σε οποιαδήποτε γειτονιά, οι μετακινούμενοι κάνουν πετάλι. Και το αντίστροφο, βέβαια: «Ενας εργαζόμενος πηγαίνει με ποδήλατο στον χώρο πολυστάθμευσης, παρκάρει το ποδήλατό του στο υπόγειο γκαράζ, επιβιβάζεται σε ένα τρένο, κατόπιν σε ένα τραμ, και φθάνει στο γραφείο του μέσα σε μία ώρα αφότου έφυγε από το σπίτι του. Αυτή είναι η πραγματικότητα για πολλούς εργαζομένους. Και συνιστά το αγαπημένο μοντέλο τόσο των συγκοινωνιολόγων όσο και του πολιτικού προσωπικού».

Το ρεπορτάζ του Politico σημείωσε ότι οι ολλανδοί εργαζόμενοι «ζουν σε κάποιο μέρος της χώρας αλλά εργάζονται σε κάποιο άλλο», άρα αυτού του είδους η μετακίνηση (ποδήλατο + ΜΜΜ) αφορά και τη συγκοινωνία μεταξύ των διαφόρων πόλεων.

Οι προαναφερθέντες χώροι πολυστάθμευσης ονομάζονται «κόμβοι κινητικότητας». Στην Ουτρέχτη των 360.000 ψυχών τις μισές και πλέον θέσεις εργασίας κατέχουν εργαζόμενοι που ζουν σε άλλη πόλη, λένε τα επίσημα στατιστικά στοιχεία. Ο δήμος έθεσε σε εφαρμογή δεκαετές σχέδιο κινητικότητας, κατασκευάζοντας περισσότερες ποδηλατικές λωρίδες στους δρόμους, πεζοδρομώντας εκτεταμένα τμήματα των οδών και δημιουργώντας δίκτυο «κόμβων».

Οι οδηγοί Ι.Χ. μπορούν να αφήσουν το αμάξι τους στις περιφερειακές τοποθεσίες «Park+Ride» και να αγοράσουν εισιτήριο που καλύπτει το ημερήσιο κόστος στάθμευσης συν το κόστος χρήσης ΜΜΜ. Κατά τους δημοτικούς παράγοντες της Ουτρέχτης, «τοιουτοτρόπως διατηρείται η Ουτρέχτη προσβάσιμη και βιώσιμη».

Το ερώτημα για τους συγκοινωνιολόγους εκτός Ολλανδίας, έγραψε ο αμερικανικός ιστότοπος, είναι αν αυτό το ολλανδικό μοντέλο με τα ποδήλατα και τους «κόμβους» μπορεί να εισαχθεί και σε περιοχές με διαφορετικό αστικό ή και γεωφυσικό περιβάλλον, δηλαδή σε πραγματικές μεγαλουπόλεις με ανηφόρες και κατηφόρες και με εργαζομένους που διανύουν την έβδομη δεκαετία της ζωής τους, όπως λόγου χάρη συμβαίνει στην Ελλάδα, άρα δεν μπορούν να ποδηλατούν καθημερινώς μέχρι τους «κόμβους».

Οι ολλανδοί πανεπιστημιακοί που υποστηρίζουν αυτά τα μέτρα είπαν στο Politico ότι οι «κόμβοι» προϋποθέτουν υποδομές και νέες κατοικίες πλησίον τους, οι οποίες ασφαλώς θα είναι ακριβές και απρόσιτες στα χαμηλά βαλάντια, όπως και τη συγκατάθεση όσων ήδη ζουν στα περίχωρα.

. . .