Πόπη Διαμαντάκου: Απαντά για τη σκληρή κριτική που έκανε στον Παπακαλιάτη και σχολιάζει την τηλεοπτική επιστροφή του Λαζόπουλου

Η Πόπη Διαμαντάκου παραχώρησε συνέντευξη την Lifo και σον Γιάννη Πανταζόπουλο. Η γνωστή τηλεκριτικός μεταξύ άλλων μίλησε για την κριτική που άσκησε στον Χριστόφορο Παπακαλιάτη και στη σειρά της ΕΡΤ, «Η Μαρία που έγινε Κάλλας», ενώ σχολίασε και την επιστροφή του Λάκη Λαζόπουλου στην τηλεόραση.

Τι σας ώθησε να γράψετε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το «Maestro» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη και να μιλήσετε γι’ αυτόν υποτιμητικά ως «εραστή της βερμούδας», χαρακτηρίζοντάς τον ως «ατάλαντο»;

Καταρχάς, εξακολουθώ να βλέπω τηλεοπτικές σειρές. Και έχουμε δει πολύ ωραίες δουλειές στην ελληνική τηλεόραση όπως ο «Κίτρινος φάκελος», τα «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά», η «Αίθουσα του Θρόνου» αλλά και τις σειρές της Μιρέλλας Παπαοικονόμου. Μεγάλο σουξέ και χιτάκι της εποχής είχε γίνει η «Αναστασία», μια σειρά όπου πατέρας και γιος μοιράζονταν την ίδια γυναίκα, προτού ο Παπακαλιάτης το κάνει με τη μάνα και την κόρη στο «Κλείσε τα μάτια». Στο «Maestro» μου άρεσαν πολύ η Μαρία Καβογιάννη, ο Γιάννης Τσορτέκης, το εύρημα με τη Χαρούλα Αλεξίου, οι μουσικές επενδύσεις, το ατμοσφαιρικό μοντάζ και τα μαγευτικά τοπία.

Και τι έγραψα; Ότι επειδή διαλέγει τους καλύτερους, δίπλα τους δείχνει ακόμη χειρότερος, αφού, ως ηθοποιός, είναι ατάλαντος. Διαφωνεί κανείς ότι έχει αφήσει πίσω του τις περιόδους που ο ίδιος ήταν νέος και μπορούσε να το παίζει εραστής και γόης; Έχει μεγαλώσει και έχουν αλλάξει τα δεδομένα. Απολάμβανα το «Maestro» και μόλις ο ίδιος εμφανιζόταν αισθανόμουν ότι εκεί υπήρχε μια «μαύρη τρύπα».

Παρακολουθούσες σκηνές φοβερού πάθους φτιαγμένες για τον θείο που θα κάτσει με τη νεολαία. Πρόκειται για μια μικροαστική αντίληψη. Να μην το πω;

Στη συνέχεια αναφερθήκατε στη σειρά της ΕΡΤ για τη Μαρία Κάλλας. Μάλιστα σε δελτίο τύπου η κρατική τηλεόραση απάντησε ανακοινώνοντας ότι: «Η κοινωνική βιογραφική σειρά 10 επεισοδίων επελέγη να λάβει μέρος σε ένα από τα πιο εμβληματικά φεστιβάλ της Ευρώπης, το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, γνωστό ως Berlinale».

Έγραψα μια αιχμηρή ανάρτηση επειδή έχω μια ευαισθησία όσον αφορά τη μεγαλύτερη ντίβα. Και είπα ότι το όνομα Κάλλας προφανώς και δεν αρκεί για να δώσει λάμψη σε μια φτωχή παραγωγή που θυμίζει ΕΡΤ προ 30ετίας. Τι σημαίνει το γεγονός ότι θα συμμετάσχει σε αυτό το φεστιβάλ; Μαζί με αυτή θα συμμετάσχουν και άλλα τόσα σίριαλ απ’ όλον τον κόσμο. Δεν προτάθηκε και για Όσκαρ. Ό,τι έχει ο καθένας στέλνει, δεν σημαίνει ότι πήρε και βραβείο. Και που το επισημαίνει αυτό η ΕΡΤ είναι ακόμα χειρότερο, γιατί πάλι ρεζίλι θα γίνει. Δεν διακρίνουν ότι είναι ένα φθηνό προϊόν;

Σε άλλο σημείο της συνέντευξης η Πόπη Διαμαντάκου σχολίασε την επιστροφή του Λάκη Λαζόπουλου στην τηλεόραση λέγοντας:

«Έχει τηλεθέαση επειδή διαμόρφωσε ένα κοινό και εκφράζει διαχρονικά έναν θυμό. Ο Λάκης Λαζόπουλος άφησε εποχή μόνο με τους πρώτους «Δέκα Μικρούς Μήτσους». Και τότε ασκούσε πολιτική και κοινωνική κριτική, αλλά στη συνέχεια η εκπομπή του παρεξέκλινε σε κάτι άλλο. Πλέον, στοχεύει στο εύκολο και στο να «ξυπνά» το θυμικό του κόσμου. Όπως έχω επισημάνει και στο παρελθόν, ο κ. Λάκης Λαζόπουλος ουδέποτε έκρυψε την αδυναμία του στις «αυλές» της εξουσίας. Αλλά, προσωπικά, νιώθω αποστροφή για τη φτηνιάρικη –όχι φτηνή– τηλεόραση που προσβάλλει το κοινό, το οποίο τη χειροκροτεί. Ο ίδιος έχει επιδοθεί πολλές φορές στην άμεση ιδεολογική καθοδήγηση του κοινού του. Δεν πέφτω από τα σύννεφα.

Ο Έλληνας αγαπά το Δελφινάριο. Πάντα γέμιζαν ασφυκτικά τα καθίσματά του. Και ο Μάρκος Σεφερλής γεμίζει τα θέατρα του. Αυτού του είδους τα αστεία που κυριαρχούν στα τηλετσαντίρια του λαϊκισμού εγκλωβίζουν, όμως, το κοινό στην Ελλάδα των Λαζόπουλων. Δυστυχώς, έχουμε συνδέσει την τηλεοπτική λειτουργία με την πολιτική επιρροή και επιστρέφουμε διαρκώς στις πιο κακόγουστες τηλεοπτικές εποχές μας. Το ίδιο συμβαίνει και με τις κουτσοµπολίστικες πανελαρίες που προάγουν, με όχημα τη μικροαστική ηθική, τον «επαρχιωτισμό». Και τον Ευαγγελάτο τον παρακολουθεί ακόμα πολύς κόσμος κυρίως για τα viral σκηνικά τα οποία αναπαράγει χιουμοριστικά. Το γεγονός ότι βλέπεις κάποιον δεν σημαίνει ότι τον εμπιστεύεσαι».