ΠΑΡΑΚΜΗ: Ο σεξιστικός-μισογυνικός διάλογος ρεπόρτερ με προπονητή, μετά τον ημιτελικό Ο.Φ.Η.-Αστέρας Τρίπολης

Αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους

*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…

*** Είναι 5 Σεπτεμβρίου 1993
και ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει εκτός έδρας τον Ηρακλή·
το ματς βρίσκεται στο 77ο λεπτό, οι γηπεδούχοι προηγούνται με 2-0,
ακόμη κι ο πιο αισιόδοξος οπαδός τού Π.Α.Ο. δεν φαντάζεται τη συνέχεια.
Ακριβώς εκεί, λοιπόν,
ο Φραντζέσκος μειώνει σε 2-1, στο 83΄ ο Σαραβάκος ισοφαρίζει
και στο 90΄ ο Μαυρίδης χαρίζει τη νίκη στο «Τριφύλλι».
Αμέσως μετά τη λήξη τής αναμέτρησης,
ο Ίβιτσα Όσιμ καλείται να σχολιάσει την απρόσμενη επικράτηση τής ομάδας του
και κάνει μία δήλωση αμφίπλευρης αξιολόγησης
που έμελλε να χαραχθεί στη Νεοελληνική Ποδοσφαιρική Ιστορία:
«Η Μπάλα είναι Πόρνη.».

Ο εμβληματικός Όσιμ -όντας νικητής εκείνην την ημέρα-
έβαζε τον εαυτό του και στη θέση τού ηττημένου αντίπαλου προπονητή,
καθώς εγνώριζε την τραμπαλίζουσα «Φύση τού Αθλήματος»
(εν γένει, μία «τρα-μπάλα» είναι ολόκληρη η Ζωή).
Μέσα σε τέσσερις λέξεις, λοιπόν,
είχε συμπυκνώσει την ασυμπύκνωτη πραγματικότητα
και είχε καταφέρει να δημιουργήσει τη δική του κοινωνική ηθογραφία.
Όμως…
Όμως, υπάρχει ένα τεράστιο «Όμως».
…

Η εκάστοτε «Κοινωνική Ηθογραφία» έχει αξία
όταν καταλαβαίνεις-αντιλαμβάνεσαι-συνειδητοποιείς το περιεχόμενό της
και όχι όταν το αντιμετωπίζεις ως ένα βολικό θέσφατο
κι ως στερεότυπο που καθαγιάζει τα προσωπικά σου σκοτάδια.
Εν προκειμένω, χρειάζεται να ανατρέξουμε στο «D.N.A. τού Ποδοσφαίρου»,
ώστε -αποτινάσσοντας και αποτάσσοντας τις πατριαρχικές παρωπίδες μας-
να αποδεχθούμε ότι στο Ανδρικό Μυαλό
υπάρχει ομφαλιολωρική σχέση των εννοιών «Μπάλα» και «Γυναίκα».
Εν κατακλείδι, ό,τι λέμε για την Μπάλα, το λέμε και για τη Γυναίκα.

Άπαντες έχουμε ακούσει από άτομα που είναι άσχετα με το Ποδόσφαιρο
την παντελώς γελοία φράση «22 μαντραχαλάδες κυνηγούν μια μπάλα.».
Κι όμως,
αυτή η πανηλίθια προσέγγιση κρύβει μέσα της -χωρίς να το γνωρίζουν οι αναμασητές της-
την Αρχεγονία τής Φύσης και την αρχέτυπη ροπή τού Αρσενικού να κυνηγάει το Θηλυκό.
Έτσι, σε κάθε θηλυκό, σε κάθε «θήραμα»,
αναλογούν πολλοί άρρενες, πολλοί «κυνηγοί»,
διότι έτσι ορίζει η «Νομοτέλεια των Ορμέμφυτων»
(και συνεπαγωγικώς, η επιλεκτική διαδικασία που λέγεται «Αναπαραγωγή»,
η οποία κάνει πάντοτε το καλύτερο δυνατό,
τηρουμένων των αναλογιών και βάσει τού υπάρχοντος υλικού).

Κατόπιν τούτων,
η μνημειώδης αποφθεγματική ρήση «Η Μπάλα είναι Πόρνη.»
είναι αυταποδείκτως φαλλοκρατική-σεξιστική-μισογυνική
αφού το θηλυκό γένος των χρησιμοποιούμενων λέξεων
και ο κυρίαρχος μειωτικός χαρακτηρισμός που κορυφώνει το εκπεμπόμενο μήνυμα,
δεν αφήνουν το παραμικρό περιθώριο αμφισβήτησης και παρερμηνείας
(πρόκειται για ευθεία παραπομπή στη σαθρή φαλλοκρατική γενίκευση
«Όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες.»,
όπως βεβαίως -για να είμαστε αμερόληπτοι-
υπάρχει και η αντιστοίχως σαθρή αιδοιοκρατική γενίκευση
«Όλοι οι άντρες είναι μαλάκες.»).

Ως εκ τούτων,
οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι ο Ίβιτσα Όσιμ κατέγραψε μία ολόκληρη εποχή,
μία εποχή με βάθος χιλιετιών, μία εποχή που αποτελεί «Κουλτούρα» και «Νοοτροπία»,
όμως οφείλουμε συνάμα να επισημάνουμε ότι οι καιροί και τα ήθη αλλάζουν,
και η Ανθρωπότητα -θεωρητικώς, τουλάχιστον- κάνει βήματα προς τα μπρος.
Όπερ μεθερμηνευόμενον,
είναι ανεπίτρεπτο να ξεστομίζεται μία ατάκα που ειπώθηκε πριν από 32 χρόνια
σε τηλεοπτική μετάδοση εν έτει 2025.
Διάγουμε την «Εποχή τού “Me Too”»,
διάγουμε την εποχή που γίνονται αγώνες για να επιτευχθεί η «Ισότητα των Φύλων»,
διάγουμε την εποχή που καλούμαστε να αποκαταστήσουμε τα Αυτονόητα,
οπότε έχουμε καθήκον να στείλουμε στο «Χρονοντούλαπο τής Ιστορίας»
εκείνες τις -ιδιαιτέρως βολικές για το Ανδρικό Φύλο- δυστοπικές εποχές,
που η «Βία κατά των Γυναικών» ήταν η «Ατιμώρητη Καθημερινότητα».

*** Εχθές το απόγευμα διεξήχθη ο επαναληπτικός ημιτελικός τού Κυπέλλου Ελλάδος
ανάμεσα στον Ο.Φ.Η. και στον Αστέρα Τρίπολης,
το 1-1 έδωσε στην κρητική ομάδα την πολυπόθητη πρόκριση για τον Τελικό
(μετά την εκτός έδρας νίκη με 0-1 στο πρώτο παιχνίδι)
και αμέσως μετά από τη λήξη τού συγκλονιστικού αγώνα
εμφανίστηκε ενώπιόν μας ο αείμνηστος Ίβιτσα Όσιμ,
με τα πρόσωπα δύο ξεπερασμένων μετεμψυχώσεών του.
Ο ρεπόρτερ τής «Cosmote», Πάρης Τσελεπίδης,
και ο προπονητής τού Αστέρα Τρίπολης, Σάββας Παντελίδης,
στήθηκαν μπροστά στις κάμερες για τις καθιερωμένες δηλώσεις
και εξέπεμψαν «Ναφθαλινική Φαλλοκρατία».

Εν αρχή, ο ρεπόρτερ εθεώρησε ότι συνεδέθη με την ευρηματικότητα,
όταν -απευθυνόμενος στον συνεντευξιαζόμενο- εξεστόμισε την μπούρδα
«Είστε προπονητής.
Θυμηθήκατε την ατάκα τού Όσιμ,
εκεί, όταν αποκρούει τον Μπάκιτς στην εκτέλεση (φάουλ) τού Άλβαρεζ;»
και εν ριπή οφθαλμού ήρθε η ανάλογη θλιβερή απάντηση
«Είναι εντελώς πόρνη. Ναι.».

Από τη σκέψη «Τι ρωτάει ο ανόητος;», στη σκέψη «Τι απαντάει ο ανόητος;».
Δύο ανόητοι άρρενες, προσκολλημένοι σε στερεότυπα,
εν απολύτω κωφώσει προς τα σύγχρονα κοινωνικά κελεύσματα και ζητούμενα,
νομίζανε ότι πετούσαν εξυπνάδες ενώ πετούσαν παπαριές.
Ένας διάλογος απόπατης αισθητικής,
ένας διάλογος που ακόμη κι αν τον κρίνουμε με αμιγώς σεξιστικά κριτήρια
βαθμολογείται με «Μηδέν»,
ένας διάλογος που προσβάλλει ευθέως κι απροκαλύπτως το Γυναικείο Φύλο.

Όχι, ετούτο το πόνημα δεν είναι ένα φεμινιστικό μανιφέστο,
αλλά ένα ανδρικό μανιφέστο που εναντιώνεται στα δυσώδη τσουτσουνίζοντα αναμασήματα·
απεχθάνομαι την Αποστείρωση,
είμαι απολύτως ανοιχτός στη Λεκτική Διασταλτικότητα,
πρεσβεύω και διατυμπανίζω πως -όταν μάς πνίγει το Δίκιο- η Ύβρις είναι Ιερό Δικαίωμα,
θεωρώ ότι η Ύβρις είναι «Θεμέλια Λίθος τής Φιλίας»
(καθώς, η Φιλία αθωώνει και αγιοποιεί την Ύβρι),
όμως ο «Καναπές» είναι ένα «φλύαρο έπιπλο» και ουχί «Διδάκτωρ τής Κοινωνίας».
Σε απλά Ελληνικά,
είναι ανεπίτρεπτη και -ενίοτε, ιδιαιτέρως επικίνδυνη- συνθήκη,
να μεταφέρουμε στον Δημόσιο Βίο τις «Ελευθεριότητες τής Ιδιωτικότητας»
και ακόμη περισσότερο να θεσμοθετούμε τα έμφυλα συμπλέγματά μας.

Προσωπικώς,
με αφήνει παγερά αδιάφορον η Γυναικεία Παρουσία στα Γήπεδα,
όμως στηρίζω άνευ αστερίσκων τη Γυναικεία Παρουσία στα Γήπεδα
και απεχθάνομαι στο έπακρο τις καθυστερημένες κοινωνίες
που απαγορεύουν στις γυναίκες την είσοδο σε αθλητικά γεγονότα.
Προσωπικώς,
δεν αποζητώ στο Γυναικείο Φύλο τον «κολλητό»
με τον οποίον θα πηγαίνω γήπεδο ή θα μαλώνω μαζί του για τις ομάδες,
και απεχθάνομαι τα απελπισμένα ανδρείκελα που ψάχνουν σε μία γυναίκα
όλες τις κοινωνικοποιήσεις που δεν έχουν πετύχει στη ζωή τους.
Όταν βλέπω «μπάλα» -όποιο κι αν είναι το άθλημα, αλλά κυρίως μιλάμε για Ποδόσφαιρο-
τα μάτια μου και τα ένστικτά μου γεμίζουν από την αρχετυπική γυναικεία παρουσία
που έχει σφαιρικό σχήμα και καλείται ως «Η Στρογγυλή Θεά»,
όταν βλέπω «μπάλα» θα την αποθεώσω αυτήν τη «Θεά»,
θα την αποκαθηλώσω αυτήν τη «Θεά»,
όμως δεν θα χρησιμοποιήσω τα σεσημασμένα «φαλλικά σύμβολα»
-βλέπε: «Μικρόφωνο» και «Κονδυλοφόρος»-
για να προσβάλ(λ)ω τη «γυναικεία υπόσταση» που διαθέτει αυτή η «Θεά».
Συνελόντι ειπείν,
εναντιώνομαι στον καθεστωτικό συρφετό που διαχρονικώς λυμαίνεται τα Γήπεδα
και (θα) είμαι εσαεί σε ανοιχτό πόλεμο
με τα αμόρφωτα-απαίδευτα-ακαλλιέργητα όντα
που υπό οποιανδήποτε ιδιότητα διασπείρουν και διαιωνίζουν τη Βαρβαρότητα.

Το Ποδόσφαιρο είναι μεν ασυζητητί ο «Βασιλιάς των Σπορ»,
όμως αρνούμαι να φορώ δημοφιλείς παρωπίδες
και να αποσιωπώ ότι το Ποδόσφαιρο αποτελεί την αθλητική πτέρυγα
τής περίφημης ρήσης τού Καρλ Μαρξ «Η Θρησκεία είναι το Όπιο τού Λαού.»,
όπως επίσης αρνούμαι να παραβλέπω
ότι το Ποδόσφαιρο είναι μία βολική «Κολυμβήθρα τού Σιλωάμ»
για κάθε λογής κοινωνική παθογένεια και παρακρατική μεθόδευση,
οπότε προσυπογράφω ενθέρμως το επιστημονικό δοκίμιο
που έχουν επιμεληθεί οι Γάλλοι κοινωνιολόγοι Ζαν-Μαρί Μπρομ και Μαρκ Περελμάν
και ορίζουν το συγκεκριμένο άθλημα με τον τίτλο «Ποδόσφαιρο: Μια Συγκινησιακή Πανούκλα».

Συνελόντι ειπείν,
ο κάθε «Μηρυκαστής τού Σεξισμού και τού Μισογυνισμού»
-είτε είναι ρεπόρτερ, είτε είναι προπονητής, είτε είναι παράγων, είτε είναι οπαδός-
σφραγίζει την τελική διαπίστωσή μου:
Ο «Βασιλιάς των Σπορ» είναι «Δούλος των Στερεοτύπων».

Ο Αθλητάμπουρας