Πίσω βήματα & άλλες κακές συνήθειες |

Δημοσιεύτηκε πριν από 3 ώρες Τελευταία ενημέρωση: 7 Νοεμβρίου, 2024

2 Χρειάζεστε 3 λεπτά να διαβάσετε αυτό το άρθρο

iStock

Σήμερα το πρωί, σε μία ήρεμη και σχεδόν πλήρη φάση της ζωής μου, οδηγούσα στην Κηφισίας, όταν άκουσα στο ραδιόφωνο πως είναι η παγκόσμια ημέρα κατά της ενδοσχολικής βίας. Και ασυναίσθητα, μηχανικά άνοιξα το παράθυρο του αυτοκινήτου για να πάρω αέρα.

Ήταν το ίδιο στιγμιαίο συναίσθημα που ένιωθε ο 14χρονος ο εαυτός μου, 22 χρόνια πίσω. Δεν είναι ωραίο αυτό το συναίσθημα. Δεν ξέρεις γιατί θες αέρα, δεν ξέρεις τι σε πνίγει, αλλά σίγουρα δεν μπορείς να συνεχίσεις να μην κάνεις τίποτα. Θες αέρα.

Ο σχολικός εκφοβισμός ή η ενδοσχολική βία δεν είναι κάτι πολύπλοκο, μια ακραία μορφή συμπεριφοράς ή κακοποίησης. Ακούς κάτι για σένα, κάτι που ενδεχομένως δεν ξέρεις ούτε εσύ αν ισχύει για εσένα ούτε αν όντως συνέβη, και κατεβάζεις το κεφάλι αναζητώντας μεθόδους διαφυγής. Είναι οι ατάκες ή οι κινήσεις που σε κάνουν να μένεις τελευταίος και μόνος σου σε μια τάξη, μέχρι να φύγουν όλοι ώστε να μην δεχθείς καμιά ξώφαλτση, είναι οι στιγμές που δεν θες να είσαι ανάμεσα σε άλλους γιατί ποτέ δεν ξέρεις αν θα βρεθείς τη λάθος στιγμή στο λάθος σημείο και ενδεχομένως να γίνει κάτι που δεν το έχεις προβλέψει.

Δεν είναι εύκολο να απολαμβάνεις τη ζωή σου, αν είσαι θύμα ενδοσχολικής βίας. Θα υπάρξουν πρωινά που δεν μπορείς να καταλάβεις τι λάθος κάνεις, τι είναι αυτό το τόσο ενοχλητικό σε εσένα που οι άλλοι σε βλέπουν και σε σκουντάνε μέχρι να πέσεις, σε πιέζουν μέχρι να πονέσεις, σου μιλάνε μέχρι να μην αντέχεις να τους ακούς άλλο. Ορισμένες φορές, μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, μπορεί και να μη θες άλλο, γενικώς. Όμως δεν είναι έτσι, δεν πρέπει να το αφήσουμε έτσι.

Την πρώτη φροντίδα θα τη λάβεις μόλις βρεις σωσίβιες λέμβους στην καθημερινότητά σου. Για εμένα, λόγου χάρη, ήταν οι φίλοι μου. Πολλές φορές χρειάστηκε να πω “ευχαριστώ” κλαμένος, αρκετές φορές βρέθηκα στο σημείο να ευχαριστήσω την τύχη μου επειδή βρισκόταν δίπλα μου την κατάλληλη στιγμή ένα τρίτο άτομο. Μην ξεχνάς πως τα περισσότερα που “παθαίνεις” σε ένα βίαιο ενδοσχολικό περιβάλλον είναι επειδή δεν τολμάς να ζητήσεις βοήθεια και νομίζεις πως φταις – μοιραία αποφασίζεις πως θα το υποστείς μόνος σου.

Το καλό με την ενδοσχολική βία είναι πως κάποια στιγμή όλα αυτά τελειώνουν. Η ενήλικη ζωή μπορεί να είναι ακραία επουλωτική. Η ζωή δεν είναι έτσι, πρέπει όλοι να το καταλάβετε αυτό. Θα υπάρξει μια μέρα που κι εσείς, λίγο πιο πλήρεις από άλλες στιγμές της πορείας σας, θα βγείτε στο δικό σας φως και θα μπορέσετε να πείτε “γλίτωσα”. Πάντα θα υπάρχουν στιγμές που θα κάνεις πίσω βήματα. Στα 36 μου και ακόμα αισθάνομαι αμήχανος όταν είμαι μόνος κάπου που δεν έχω ξαναπάει, στα 36 μου και ακόμα νιώθω “λίγος” όταν πάω να μπω σε μια συζήτηση με άτομα που αναπτύσσουν μοτίβα συμπεριφοράς που μου θυμίζουν την εφηβεία μου και τον σχολικό εκφοβισμό. Στα 36 μου και ακόμα δεν με έχω συμπαθήσει τόσο όσο θα μου άξιζε.

Αν έχω καταλάβει κάτι σε όλα αυτά τα χρόνια είναι πως το κλειδί για να αλλάξεις πίστα να σταματήσεις να κάνεις πίσω βήματα. Αυτό το ακίνητο σώμα απέναντι στον φόβο που σου προκαλεί ο άνθρωπος ή η συνθήκη που δρα βίαια πάνω στην καθημερινότητά σου, είναι το πρώτο βήμα προς την διαφυγή από τα δύσκολα.

Πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησε αυτό το γνωστό σποτ κατά της ενδοσχολικής βίας. Δεν με έχουν χτυπήσει βίαια ποτέ, αλλά έχω πει πολλές φορές πως είμαι καλά ενώ δεν είμαι. Έχω κλάψει πολλές φορές προσπαθώντας να βρω διέξοδο προς τη μαμά μου. Έχω σκύψει το κεφάλι πολλές φορές επειδή δεν ήξερα τι είχα κάνει και τα άκουγα όλα αυτά. Απλά υπήρχα. Το μόνο που θυμάμαι όμως πιο έντονα από όλα είναι αυτό το “Δεν αντέχω άλλο”. Και όντως δεν άντεχα, κάποιες στιγμές.

20 χρόνια μετά ακόμα πονάω όταν τα θυμάμαι. 20 χρόνια μετά σχεδόν δεν έχω ξεχάσει τίποτα. Αλλά 20 χρόνια μετά έμαθα να φυλάγομαι από τα “πίσω βήματα” που με πήγαιναν ακόμα πιο πίσω. Να θυμάστε, όταν ο κύκλος κλείσει και φύγετε από ό,τι σας καταπιέζει, υπάρχει επόμενη μέρα, υπάρχει φως.

Μιλήστε, ζητήστε βοήθεια και όλα θα περάσουν. Αργά ή γρήγορα, η ενήλικη ζωή θα έχει και θα δείξει τον δρόμο του καθενός.