Ο Φρίντριχ Μερτς νίκησε – σε ποια Γερμανία όμως;

Οι Γερμανοί ψήφισαν, το αποτέλεσμα είναι ξεκάθαρο και στέλνει σαφή μηνύματα –τόσο στην ίδια τη χώρα όσο και στην Ευρώπη–, το αν όμως σχηματίζεται κυβέρνηση από αυτές τις πρόωρες κάλπες είναι ασαφές.

Το ότι ο Φρίντριχ Μερτς, ηγέτης των Χριστιανοδημοκρατών και επικεφαλής του συνασπισμού της Χριστιανικής Ένωσης (CDU/CSU) πανηγύρισε τη νίκη του και ζήτησε να σχηματιστεί «το συντομότερο δυνατό» κυβέρνηση με «σταθερή κοινοβουλευτική πλειοψηφία» –«ο κόσμος έξω δεν περιμένει», είπε χαρακτηριστικά– είναι ένα μήνυμα των προθέσεων της γερμανικής Κεντροδεξιάς να προχωρήσει στους αναγκαίους συμβιβασμούς για να σταθεροποιηθεί το πολιτικό σύστημα, αλλά οι αριθμοί περιγράφουν ένα δύσκολο εγχείρημα.

Με βάση τα πρώτα επίσημα αποτελέσματα από την καταμέτρηση των ψήφων, η Χριστιανική Ένωση (CDU/CSU) κερδίζει τις εκλογές με 28,9% (+4,8 από το 2021), μένοντας ωστόσο μακριά από το ψυχολογικό όριο του 30% –και λαμβάνοντας το δεύτερο χειρότερο ποσοστό της μεταπολεμικά.

Στην δεύτερη θέση, όπως έδειχναν και όλες οι δημοσκοπήσεις, βρέθηκε η ακροδεξιά Εναλλακτική για την Γερμανία (AfD) με 19,9% (+9,5), με το υψηλότερο ποσοστό στην 11ετή ιστορία της, ενώ στην τρίτη θέση κατακρυμνίστηκε το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD) με 16,2% (-9,5), με την χειρότερη επίδοση της ιστορίας του.

Ο καγκελάριος Ολαφ Σολτς και επικεφαλής του SPD έκανε λόγο για «πικρό εκλογικό αποτέλεσμα» και δήλωσε ότι, όπως και το 2021 είχε συνεισφορά στο θετικό αποτέλεσμα και στη νίκη, έτσι και τώρα αναλαμβάνει την ευθύνη για το δυσμενές αποτέλεσμα.

Ο Σολτς συνεχάρη τον Φρίντριχ Μερτς για τη νίκη του και, αναφερόμενος στα υψηλά ποσοστά του AfD, εξέφρασε την απογοήτευσή του: «Το γεγονός ότι ένα κόμμα όπως το AfD θα μπορούσε να επιτύχει ένα τέτοιο εκλογικό αποτέλεσμα στη Γερμανία, δεν πρέπει να γίνει αποδεκτό. Δεν θα το δεχτώ ποτέ αυτό», είπε εμφανώς φορτισμένος.

Στην τέταρτη θέση βρέθηκαν οι Πράσινοι με 13% (-1,7), οι οποίοι παρότι συμμετείχαν στην κυβέρνηση κατάφεραν να διατηρήσουν τις δυνάμεις τους, ενώ η Αριστερά του Die Linke με 8,5% (+3,6), αποτέλεσε μια από τις εκπλήξεις αυτών των εκλογών, καθώς μέχρι τον τελευταίο μήνα κινείτο κοντά στο 3%, αλλά κατάφερε να ανατρέψει την εικόνα με μια ιδιαίτερα δυναμική και νεανική καμπάνια, με κεντρικό πρόσωπο τη νέα 36χρονη αρχηγό Χάιντι Ράιχινεκ.

Στο όριο εισόδου στη βουλή με 5% (-6,4) βρίσκονταν οι Φιλελεύθεροι (FDP), οι οποίοι θα έπρεπε να περιμένουν ως το τελικό επίσημο αποτέλεσμα για να βεβαιωθούν αν παραμένουν ή όχι στην Bundestag, όπως και η νεοσύστατη Συμμαχία Ζάρα Βάγκενκνεχτ (BSW) που μετρήθηκε  επίσης στο 5% στην πρώτη συμμετοχή της σε εθνικές κάλπες.

Πώς μπορεί να υπάρξει κυβέρνηση; Μια πιθανότητα είναι να υπάρξει Μεγάλος Συνασπισμός, ανάμεσα στους Χριστιανοδημοκράτες/Χριστιανοκοινωνιστές και τους Σοσιαλδημοκράτες, αν και κάτι τέτοιο δεν εξασφαλίζει ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, την οποία ζήτησε ο Μερτς.

Ο Ζέντερ δεν θέλει τους Πράσινους

Ένα άλλο σενάριο είναι σε αυτόν τον συνασπισμό να μπουν και οι Πράσινοι –να γίνει δηλαδή συνασπισμός «Κένυα» από τα χρώματα των τριών κομμάτων–, για τους οποίους όμως έχει εκφραστεί άκρως αρνητικά ο υπερσυντηρητικός ηγέτης των Χριστιανοκοινωνιστών Μάρκους Ζέντερ. Και όντως το βράδυ της Κυριακής, ενώ ο ηγέτης των Πρασίνων Ρόμπερτ Χάμπεκ δήλωσε έτοιμος για να μπει σε μια τέτοια κυβέρνηση –«φυσικά και είμαστε έτοιμοι για αυτό. Είμαστε πάντα έτοιμοι να αναλάβουμε την ευθύνη», δήλωσε, υπενθυμίζοντας όμως την άρνηση του Ζέντερ–, ο βαυαρός ηγέτης του CSU και σύμμαχος του Μερτς ξεκαθάρισε: «Με τους Πράσινους δεν μπορεί κανείς να πετύχει αλλαγή πορείας. Για μένα, η συνεργασία μαζί τους είναι No-Go», δήλωσε χαρακτηριστικά.

Σε κάθε περίπτωση, ο Ολαφ Σολτς θα παραμείνει υπηρεσιακός καγκελάριος και κατά τα φαινόμενα θα εκπροσωπήσει τη Γερμανία σε μια ιδιαίτερη κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ορίστηκε για τις 6 Μαρτίου και με θέμα την Ουκρανία και τις εξελίξεις μετά την παρέμβαση Τραμπ.

Αλλά και το έργο του Μερτς δεν θα είναι καθόλου εύκολο. Ο ηγέτης του CDU παραλαμβάνει μια οικονομία που μετρά δύο χρόνια ύφεσης, έχει να αντιμετωπίσει τους δασμούς που θα επιβάλουν οι ΗΠΑ στα ευρωπαϊκά προϊόντα και την απαίτηση του NATO για αύξηση των αμυντικών δαπανών (μια ανάγκη που δύσκολα μπορούν να αντιληφθούν οι γερμανοί πολίτες).

. . .