Ο Πούτιν έχασε τον πρώτο μεγάλο πόλεμο: των σιτηρών

«Δεν πρέπει η Δύση να επιτρέψει στον Πούτιν να νικήσει στην Ουκρανία», συμβούλεψε ο Φεντερίκο Φουμπίνι στην Corriere della Sera, «διότι μέσα σε δύο χρόνια η ρωσική γεωργία μειώθηκε κατά 20%». Αυτή η μείωση της παραγωγής του ρωσικού σίτου, όπως ο ίδιος ιταλός δημοσιογράφος έγραψε, «συνιστά τον πρώτο πόλεμο που έχασε ο Πούτιν».

Επί τη ευκαιρία θύμισε ότι, παραμονές του 2025, «ο στρατιωτικοβιομηχανικός μηχανισμός δεν άφησε τη διοικητή της ρωσικής κεντρικής τράπεζας, Ελβίρα Ναμπιουλίνα, να αυξήσει τα επιτόκια, αν και ο πληθωρισμός κάλπαζε και απειλούσε να καταστεί ανεξέλεγκτος». Ακολούθησαν τα δημητριακά.

«Τώρα, στην αρχή του νέου έτους, έρχονται τα ανησυχητικά στοιχεία από τη γεωργία. Η Ρωσία, ο τρίτος μεγαλύτερος παραγωγός σίτου μετά την Κίνα και την Ινδία, πέρυσι είδε την παραγωγή της σε φυτικά προϊόντα να καταρρέει. Η πτώση είναι λίγο πάνω από 20% την τελευταία διετία. Μόνο για το σιτάρι, η ύφεση της παραγωγής σε έναν χρόνο ήταν 16% (από 98,2 εκατομμύρια τόνους σε 82,4). Είναι σαν να έχει εξαφανιστεί σχεδόν όλη η παραγωγή των σιτηρών σε μια μεγάλη γεωργική δύναμη, όπως για παράδειγμα η Αργεντινή». Βέβαια, δεν ήταν καλός και ο καιρός για σπορά και συγκομιδή.

«Δεν είναι μόνο οι καιρικές συνθήκες που σχετίζονται με το πρόβλημα», συνέχισε ο Ιταλός, «οι οποίες μπορεί να θεωρηθούν και προσωρινές εν μέρει. Πάντως αυτές έχουν σίγουρα μειώσει τις συγκομιδές του ζαχαρότευτλου και ιδίως της πατάτας, συμβάλλοντας σε πληθωρισμό άνω του 50% σε ορισμένα βασικά τρόφιμα με τα οποία τρέφονται οι πιο φτωχοί Ρώσοι. Οι σημαντικότεροι παράγοντες της κατάρρευσης της ρωσικής παραγωγής είναι ο πόλεμος και η δικτατορία». Οπως, δηλαδή, τον καιρό της Σοβιετικής Ενωσης.

«Ορισμένες από τις βασικές αιτίες της αγροτικής ύφεσης θυμίζουν τα προβλήματα που αντιμετώπισε η Ρωσία κατά τη μακρόχρονη παρακμή της Σοβιετικής Ενωσης. Οι αγρότες έχουν λίγα οικονομικά κίνητρα, δεν καταλαβαίνουν γιατί πρέπει να προσπαθήσουν περισσότερο και έτσι κάνουν λιγότερα πράγματα». Αλλά τον ρόλο τους παίζουν «και οι εξαγωγικοί δασμοί που επιβάλλονται στα γεωργικά προϊόντα, ιδίως στο σκληρό σιτάρι, ώστε να αναγκαστούν να πουλάνε στην εγχώρια αγορά».

Κατόπιν αυτών, «το αποτέλεσμα είναι οι αγρότες να βλέπουν τα εισοδήματά τους να μειώνονται, να επενδύουν λιγότερα και να παράγουν όλο και λιγότερο». Επιπλέον «ο πόλεμος και η δημογραφική κρίση καθιστούν το ανθρώπινο δυναμικό όλο και πιο σπάνιο και ακριβό, ενώ οι Δυτικές κυρώσεις έκαναν τα γεωργικά μηχανήματα δύσκολη και ακριβή υπόθεση». Κάπως έτσι «μπλοκάρισε ο μηχανισμός ενός από τους μεγάλους σιτοβολώνες του κόσμου».

Προς τι, όμως, όλα αυτά; Για να εξαχθεί ένα σαφές γεωπολιτικό συμπέρασμα και να μεταδοθεί ένα μήνυμα: ότι η Ουκρανία πρέπει να εξοπλιστεί περαιτέρω από τους Δυτικούς. «Είναι πιθανόν ο Πούτιν να είναι ακόμα ανίκητος, μόνο και μόνο επειδή έχει πυρηνικά. Ομως το σημαντικό είναι ότι η ελεύθερη και δημοκρατική Ουκρανία εξακολουθεί να στέκεται, ενώ η ολοκληρωτική Ρωσία έχει αυξανόμενη δυσκολία να παραμείνει όρθια. Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος άγνωστος σε έναν πόλεμο που είναι πλέον σχεδόν τριών ετών. Και εξαρτάται επίσης από εμάς».

. . .