Ο μύθος της απόλυτης πολιτικής συναίνεσης

Η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από την μεταπολίτευση έως σήμερα, ποτέ δεν έχει ξεφύγει από το να αποτελέσει αντικείμενο πολιτικής διελκυστίνδας μεταξύ των κομμάτων.

Οι πράξεις «αντίστασης» των μειοψηφιών έναντι της πλειοψηφίας όχι μόνο με τις καταψηφίσεις του «Παρών» αλλά και οι μεμονωμένες ή συντονισμένες πολιτικές «αποχές» από τις ψηφοφορίες αποτελούν θα λέγαμε τον κανόνα. Ακόμα και όταν τα υποδεικνυόμενα πρόσωπα εκλεγόντουσαν με συντριπτική πλειοψηφία.  

Ανατρέχοντας στην κοινοβουλευτική μεταπολιτευτική ιστορία των Προεδρικών εκλογών, διακρίνει κανείς ότι ακόμα και από την πρώτη κιόλας εκλογή του Ανώτατου Πολιτειακού Άρχοντα της χώρας, που είχε μάλιστα και μεταβατικό χαρακτήρα μέχρι να καταρτιστεί και να τεθεί σε ισχύ το Σύνταγμα του 1975 δεν ξέφυγε από τα δόκανα της κομματικής αντιδικίας.

Στις 18 Δεκεμβρίου του 1974, ο Μιχάλης Στασινόπουλος, που προτάθηκε από την πλειοψηφία της ΝΔ και χωρίς η Αντιπολίτευση να έχει προτείνει άλλο πρόσωπο εξελέγη κατά την μυστική (έτσι ήταν τότε) με 206 ψήφους, έναντι 87 «κατά», 8 «Λευκά», 3 «Άκυρα» και 9 αποχές.

Μια εκλογή για την οποία η Αντιπολίτευση και ο αντιπολιτευόμενος Τύπος την πανηγύρισε ως «το πρώτο ηχηρό ράπισμα στην Κυβέρνηση».

Μια μονοκομματική εκλογή, η οποία δεν συγκέντρωσε ούτε καν την πλειοψηφία των ψήφων της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ, που τον πρότεινε, αλλά 10 ψήφους λιγότερες. Η ΝΔ, τότε αριθμούσε 220 έδρες, η Ένωση Κέντρου – Νέες Δυνάμεις είχε 60 βουλευτές, το ΠΑΣΟΚ 12 βουλευτές και η Ενωμένη Αριστερά 6 βουλευτές. Από την «γαλάζια» κοινοβουλευτική ομάδα δεν συμμετείχαν στην ψηφοφορία ο ίδιος ο Μιχάλης Στασινόπουλος -δεν είχε παραιτηθεί από το βουλευτικό του αξίωμα και έτσι δεν είχε αναπληρωθεί από τον πρώτο επιλαχόντα- ενώ απουσίασαν και οι Αθ. Ταλιαδούρος και Κ. Σταυρόπουλος (οι οποίοι απέστειλαν επιστολή στο Προεδρείο με την οποία ανέφεραν ότι εάν ήταν παρόντες θα ψήφιζαν τον Στασινόπουλο).