Ο αιώνας του Ολυμπιακού | ..gr

Ολα άρχισαν στις 10 Μαρτίου -σαν σήμερα- του 1925 στην Ταβέρνα του Μοίρα, που βρισκόταν στη συμβολή των (σημερινών) οδών Καραολή – Δημητρίου και Καραΐσκου στον Πειραιά. Τότε ο δρόμος ονομαζόταν Ναυάρχου Μπήττυ, πρώην Αρεως.

Γύρω από ένα τραπέζι, πίνοντας κόκκινο κρασί σύμφωνα με τον μύθο, κάμποσοι σπόρτσμεν της πόλης που αναπτυσσόταν ραγδαία συζητούσαν για τη δημιουργία ενός νέου αθλητικού σωματείου, που θα ήταν το αντίπαλο δέος του Εθνικού Πειραιώς (είχε ιδρυθεί τον Νοέμβριο του 1923) και θα ανταγωνιζόταν τις δύο μεγάλες ομάδες της πρωτεύουσας, τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ. Ανάμεσά τους, ο αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, Νότης Καμπέρος, ο οποίος εμπνεύστηκε το όνομα του νέου συλλόγου και έγινε ο πρώτος αντιπρόεδρός του, και ο βιομήχανος, Μιχάλης Μανούσκος, που πρόσθεσε το «Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς» και υπήρξε ο πρώτος του πρόεδρος.

Στην ίδρυση του Ολυμπιακού πρωτοστάτησαν εκπρόσωποι της αστικής τάξης του Πειραιά: τα μέλη της οικογένειας των Ανδριανόπουλων, ο συμβολαιογράφος Αθανάσιος Μέρμηγκας, ο αξιωματικός του Στρατού, Δημήτρης Σκλιάς, ο διευθυντής του Ταχυδρομείου, Σταύρος Μαραγκουδάκης… Αλλά η ομάδα έγινε από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής της, το καμάρι των ανθρώπων του μεροκάματου και της βιοπάλης.

Οι «μαουνιέρηδες», οι «μουντζούρηδες» και οι «γαύροι», όπως τους αποκαλούσαν υποτιμητικά οι αντίπαλοι, γέμιζαν ασφυκτικά το Ποδηλατοδρόμιο (είχε κατασκευαστεί για τις ανάγκες των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων που φιλοξένησε η Αθήνα το 1896) για να θαυμάσουν τους ήρωές τους που έπαιζαν μπάλα στην καρβουνόσκονη. Πολύ σύντομα, οι μεγάλες επιτυχίες του Ολυμπιακού, του πρόσθεσαν φανατικούς οπαδούς από όλες τις κοινωνικές και οικονομικές τάξεις. Οχι μόνο του Πειραιά.

Τα χρώματα που επιλέχθηκαν, ήταν το κόκκινο του πάθους και της γενναιότητας, και το λευκό της αγνότητας. Το έμβλημα, ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος – εκείνη την εποχή τα ιδεώδη του Ολυμπισμού συγκινούσαν ιδιαιτέρως όσους ασχολούνταν με τα σπορ. Υστερα γράφτηκε ο αυθεντικός ύμνος του συλλόγου: «Φευγάτε από μπρος, φευγάτε από μπρος, στο γήπεδο μπαίνει ο Ολυμπιακός…».

Ούτε που μπορούσαν να φανταστούν, οι γεννήτορες και οι πρώτοι του πιστοί, ότι ο Ολυμπιακός θα γινόταν ένας από τους πιο επιτυχημένους συλλόγους της Ευρώπης, με 323 τίτλους στα ομαδικά σπορ και 21 ευρωπαϊκά τρόπαια στο ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το πόλο και το βόλεϊ, σε άνδρες και γυναίκες. Στην Ελλάδα τραγουδήθηκε όσο κανείς άλλος, ακόμη και με τη φωνή του Γιάννη Πάριου, γνωστού για τα παναθηναϊκά του αισθήματα («Περαία μου, Περαία μου με τον Σαρωνικό σου, που έχεις για καμάρι σου τον Ολυμπιακό σου»).

Η εκατονταετής ιστορία του «Θρύλου», όπως τον βάπτισε τη δεκαετία των ‘50s ο εκδότης της εφημερίδας ΦΩΣ των ΣΠΟΡ, Θόδωρος Νικολαΐδης, είναι μια ατελείωτη παρέλαση θρύλων των γηπέδων. Στις πρώτες σελίδες του βιβλίου του Ολυμπιακού οι πρωταγωνιστές είναι μυθικά πρόσωπα. Οι πέντε Ανδριανόπουλοι, που αγωνίζονταν στην ίδια ενδεκάδα. Ο Γιάννης Βάζος των 450 γκολ. Ο Νίκος Γόδας, που εκτελέστηκε στη διάρκεια του Εμφυλίου φορώντας την ερυθρόλευκη φανέλα. Ο Μιχάλης Αναματερός, αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, που σκοτώθηκε σε μάχη… Από όσους τους είδαν σε δράση, ελάχιστοι βρίσκονται στη ζωή.

Τα κατορθώματα των μεταπολεμικών ηρώων του Ολυμπιακού έχουν πολλούς περισσότερους αυτόπτες μάρτυρες, οι οποίοι τα διηγούνται στους νεότερους οπαδούς. Από στόμα σε στόμα, όλοι έμαθαν για τον «αέρινο» Θανάση Μπέμπη, τον Ηλία Ρωσίδη και τον Μπάμπη Κοτρίδη, τον Κώστα Πολυχρονίου που σταμάτησε τον Πελέ στο 2-1 επί της Σάντος, τον Μιχάλη Υφαντή που σκόραρε κατά της Μίλαν στο πρώτο παιχνίδι ελληνικής ομάδας στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, τον Σάββα Θεοδωρίδη, τον Γιώργο Σιδέρη, τον Υβ Τριαντάφυλλο… Επειτα ήρθε η τηλεοπτική εικόνα να καταγράψει τις μεγάλες στιγμές των τεράστιων ποδοσφαιριστών που φόρεσαν την ερυθρόλευκη φανέλα – ένα γκολ του Νίκου Αναστόπουλου έγινε σήμα της «Αθλητικής Κυριακής».

Η συναρπαστική ιστορία του Ολυμπιακού, ιδίως στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, είναι ένα παζλ με αμέτρητα κομμάτια. Θριάμβους, αλλά και «πέτρινα χρόνια». Τρόπαια που σκόρπισαν χαρά και περηφάνια στον κόσμο του, αλλά και μια τραγωδία -της Θύρας 7- που θα πονάει για πάντα. Γεγονότα και μορφές (αθλητές, προπονητές και διοικητικούς ηγέτες), που δεν χωράνε σε ένα κείμενο. Εντονα συναισθήματα και αναμνήσεις ανεξίτηλες. Μα περισσότερο από κάθε τι, ο Ολυμπιακός είναι ο λαός του.

Την Κυριακή οι οπαδοί σχημάτισαν ατελείωτες «ουρές» για να αποκτήσουν την επετειακή φανέλα -ο σύλλογος αιφνιδιάστηκε από την τεράστια ζήτηση- και γιόρτασαν τα γενέθλια με κορεό και συνθήματα στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», στο ματς με τον ΟΦΗ. Εναν αιώνα μετά τη γέννησή του, ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς παραμένει αυτό που λέει το όνομά του: σύνδεσμος φιλάθλων.

. . .