Ολάντ: «Θα κατεβώ για πρόεδρος μόνο αν πιστεύω ότι θα νικήσω»

Η Γαλλική Δημοκρατία δεν ζει και τις καλύτερες στιγμές της. Ενα αδύναμο νέο κυβερνητικό σχήμα καλείται να αντιμετωπίσει μια σειρά από περίπλοκα ζητήματα, από το μεταναστευτικό και την κρίση εθνικής ταυτότητας μέχρι τη βία που σχετίζεται με τα ναρκωτικά: πρόσφατα συνελήφθη στη Μασσαλία ένας 14χρονος που θα εκτελούσε συμβόλαιο θανάτου, ενώ ένας 19χρονος φοιτητής δολοφονήθηκε στο δάσος της Βουλώνης από έναν 22χρονο Μαροκινό που είχε μόλις αποφυλακιστεί μετά από πενταετή εγκλεισμό για βιασμό.

Μέσα σε αυτό το θολό σκηνικό, ο Φρανσουά Ολάντ σκέφτεται σοβαρά ένα πολιτικό comeback, γράφει στους βρετανικούς Times ο Μάθιου Κάμπελ, ο οποίος βρέθηκε παρέα με τον πρώην πρόεδρο της Γαλλίας για μία ημέρα στο Παρίσι.

Η προεδρική θητεία του Ολάντ σημαδεύτηκε από αμήχανες πολιτικές αποφάσεις, υψηλά ποσοστά ανεργίας, αλλά και από τις αιματηρές τρομοκρατικές επιθέσεις στα γραφεία του περιοδικού Charlie Hebdo, στο κλαμπ Bataclan και στη Νίκαια, το 2015-2016, με συνολικά 233 νεκρούς, υπενθυμίζει ο άγγλος δημοσιογράφος.

Ο Ολάντ απέτυχε όμως και στην προσπάθειά του να δείχνει «νορμάλ» – όπως, τουλάχιστον, ο ίδιος δήλωνε: η φωτογραφία του πάνω σε σκούτερ με προορισμό το διαμέρισμα της ερωμένης του, ηθοποιού Ζουλί Γκαγιέ –και το γεγονός ότι τo επόμενο πρωί ένας σωματοφύλακάς του εθεάθη να πηγαίνει στο «παράνομο» ζευγάρι φρέσκα κρουασάν– είχε κάνει τον γύρο του κόσμου.

Ο Ολάντ ανήλθε στην εξουσία το 2012 με μια αριστερίζουσα πολιτική ατζέντα και αποχώρησε το 2017 έχοντας λάβει τη στήριξη μόλις του 4% των ψηφοφόρων, κερδίζοντας έτσι τον τίτλο του πιο αντιδημοφιλούς ηγέτη στη σύγχρονη Ιστορία της Γαλλίας, αλλά και του μοναδικού προέδρου που κατά τη διεκδίκηση της δεύτερης θητείας του δεν κατάφερε να περάσει στον δεύτερο εκλογικό γύρο, σημειώνουν οι Times.

Σήμερα, ωστόσο, όλα αυτά φαντάζουν «περασμένα, ξεχασμένα». Οι Γάλλοι σχηματίζουν ουρές για να παρακολουθήσουν μια διάλεξή του ή για να τους υπογράψει κάποιο από τα βιβλία του. Του ζητούν μια σέλφι μαζί του, τον χτυπούν φιλικά στον ώμο λες και είναι «κολλητός» τους και στον δρόμο του φωνάζουν «είμαστε μαζί σου, Φρανσουά!»

Χάρη και σε μια καλοστημένη καμπάνια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο Ολάντ τα πηγαίνει ιδιαιτέρως καλά με τους κάτω των 30 ετών πολίτες. Aν σε όλα τα παραπάνω προστεθεί η απρόσμενη απήχηση που είχαν τα τρία εβδομαδιαίας διάρκειας ταξίδια του σε όλη τη γαλλική επικράτεια για να προωθήσει το νέο, τρίτο βιβλίο του («Η Πρόκληση του να Κυβερνάς») μετά την αποχώρησή του από το Ελιζέ, οι εικασίες ότι θα διεκδικήσει την «παλιά δουλειά» του μόλις ο Εμανουέλ Μακρόν τερματίσει τη χαοτική δεύτερη θητεία του, το 2027, ολοένα και φουντώνουν.

Ο Ολάντ δεν κρύβει την πικρία του για τον πάλαι ποτέ προστατευόμενό του Μακρόν, τον νεαρό πρώην τραπεζίτη που εκείνος ανέδειξε παραχωρώντας του το χαρτοφυλάκιο της Οικονομίας – και ο Μακρόν του το… ανταπέδωσε διεκδικώντας την προεδρία της χώρας. «Ποτέ δεν μου είπε τι σκόπευε να κάνει» λέει. «Προετοίμαζε τις κινήσεις του μυστικά, εν κρυπτώ. Αυτό δεν ήταν σωστό ούτε από ηθική, ούτε από ανθρώπινη, ούτε από πολιτική σκοπιά».

Aρνείται, ωστόσο, ότι θέλει να πάρει κάποιου είδους ρεβάνς. Αυτό που τον απασχολεί πρωτίστως, δηλώνει στους Times, είναι η άνοδος της Μαρίν Λεπέν και των ακροδεξιών κομμάτων, τόσο στη Γαλλία όσο και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. «Στην ηλικία μου θα μπορούσα να ζήσω απολαμβάνοντας ένα σωρό άλλα πράγματα εκτός της πολιτικής. Δεν μπορείς όμως να πεις “Δεν είναι δικό μου πρόβλημα που η Ακροδεξιά τείνει να γίνει πλειοψηφία στη Γαλλία – υπήρξα ήδη πρόεδρος, οπότε όλα καλά”» εξηγεί ο Ολάντ.

Ομολογεί ότι, όπως και πολλοί άλλοι πρόεδροι, ήταν αντιδημοφιλής σε διάφορα πεδία, «όμως ο κόσμος ποτέ δεν με μίσησε, όπως συνέβη με τον Νικολά Σαρκοζί και τον Μακρόν». Αρα, ίσως και να κατεβεί στις εκλογές, εφόσον θα πιστεύει πως μπορεί να νικήσει. «Ενας πρώην πρόεδρος δεν γίνεται να ρισκάρει ένα ισχνό ποσοστό ψήφων. Ενας πρώην πρόεδρος κατέρχεται ως υποψήφιος μόνο για να νικήσει – ποτέ για να νικηθεί» τονίζει.

«Οταν βγαίνω τώρα στον δρόμο είμαι πολύ δημοφιλής, όλοι θέλουν να φωτογραφηθούν μαζί μου… αλλά φαντάσου να γίνω πρόεδρος: τότε δεν θα μπορώ να κάνω τις βόλτες μου ελεύθερα και κανείς δεν θα χαίρεται που θα με βλέπει» λέει ο Ολάντ στον απεσταλμένο των Times.

Πιστεύει, εντούτοις, ότι το «τέλος του Μακρόν» θα γίνει η αρχή για «μια νέα Κεντροαριστερά». Θα ήθελε να «αναστήσει» το Σοσιαλιστικό Κόμμα του, πλέον ως ανάχωμα στην άνοδο της Ακροδεξιάς. «Το να σχηματίζεις ένα κόμμα είναι σαν να μαζεύεις λουλούδια για να φτιάξεις ένα ωραίο μπουκέτο. Σίγουρα κάποιοι δεν θα χαρούν να με δουν να επιστρέφω», λέει, «όλοι όμως συμφωνούν πως η παράταξη έχει χάσει ένα μεγάλο μέρος της δύναμής της».

. . .