Οίτη, Γκιώνα και Βαρδούσια με Ford Puma
Ποτέ δύο χωρίς τρίτο, λένε οι Γάλλοι. Σοφό ρητό, αλλά εδώ διαψεύστηκε. Ύστερα από τις θεομηνίες που ζήσαμε σε Δίρφη και ορεινή Αρκαδία, ευτυχώς το κακό δεν τρίτωσε και στην ορεινή Ρούμελη είχαμε καταπληκτικό καιρό. Χρειάστηκε όμως να περιμένουμε μέχρι την τελευταία στιγμή. Κυριολεκτικά! Παρασκευή δίναμε πίσω το Ford Puma και είχαμε βροχές μέχρι και την Τρίτη!
Η Τετάρτη (11/12) όμως ξημέρωσε λαμπρή. Και ήμασταν και άνετοι, αφού το πρόγραμμα ήταν επί τούτου χαλαρό. «Τέρμα το τρέξιμο!», είπαμε. Θα μπαίναμε στη θέση του αναγνώστη εκδρομέα. Η καθεαυτού διαδρομή θα ήταν τη δεύτερη μέρα και η πρώτη θα ήταν στην ουσία η μετάβαση από την Αθήνα στην Παύλιανη Φθιώτιδας, όπου θα διανυκτερεύαμε. Όχι όμως απλή μετάβαση, αφού θα τη διανθίζαμε με δύο ενδιαφέρουσες παρακάμψεις.
Mountain lion, λένε αλλιώς το αιλουροειδές της Αμερικής, που έδωσε το όνομά του στο Ford Puma. Οπότε, στα βουνά της Ρούμελης, το σπορ crossover του Μπλε Οβάλ ήταν στο στοιχείο του.
Η γέφυρα της αντίστασης
Ξεκινήσαμε λοιπόν μεσημέρι, στις 12:30, παίρνοντας την εθνική Αθηνών-Θεσσαλονίκης. Στον κόμβο ύστερα από τις Θερμοπύλες στρίψαμε για Άμφισσα και Δελφούς. Δεν μπήκαμε όμως στον μεγάλο δρόμο, αλλά αμέσως μετά τη διασταύρωση πήραμε τον επαρχιακό για Ηράκλεια και Λαμία. Ύστερα από την Ηράκλεια στρίψαμε αριστερά για Γοργοπόταμο.
Καθώς η διαδρομή μας ήταν στα βουνά της Ρούμελης, είπαμε να προσδώσουμε στο ταξίδι και κάποιο ηρωικό στοιχείο, συνδέοντάς το με μαχητές της ελευθερίας, τόσο της Επανάστασης του 1821 όσο και της Εθνικής Αντίστασης του 1941-’44.
Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν, περάσαμε κοντά από το γεφύρι της Αλαμάνας, όπου ο Θανάσης Διάκος αντιστάθηκε ηρωικά στους Τούρκους του Κιοσέ Μεχμέτ, τον Απρίλη του 1821. Και κατευθυνθήκαμε προς ένα άλλο γεφύρι, ακόμα πιο ένδοξο: Αυτό του Γοργοποτάμου.
Εδώ ο αρματολός Δυοβουνιώτης έδωσε άνιση μάχη με τον Ομέρ Βρυώνη, λίγο πριν από την Αλαμάνα, προτού αναγκαστεί να υποχωρήσει. Η γέφυρα όμως είναι κυρίως γνωστή για τη νικηφόρα μάχη του Νοέμβρη του 1942, που έδωσαν ενωμένοι (πρόσκαιρα…) οι αντάρτες του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ κατά της ιταλογερμανικής φρουράς. Υπό την καθοδήγηση του Άρη Βελουχιώτη και του Ναπολέοντα Ζέρβα, οι αντιστασιακές δυνάμεις κατέλαβαν τη γέφυρα ώστε να μπορέσουν Βρετανοί σαμποτέρ να την ανατινάξουν.
Κατά τους ιστορικούς, ήταν ένα από τα πιο σημαντικά αντιστασιακά επιτεύγματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη. Τόσο για λόγους ανύψωσης του ηθικού όσο και για το ότι καθυστέρησε για αρκετές εβδομάδες τον εφοδιασμό των Γερμανών του Ρόμελ στη Β. Αφρική.
Σήμερα, η (ανακατασκευασμένη το 1948) σιδηροδρομική γέφυρα αποτελεί ένα ζωντανό μνημείο. Υπάρχει δρόμος για να την επισκεφθείς από πάνω, αλλά πιο εντυπωσιακό είναι να τη δεις από κάτω, καθώς υψώνεται επιβλητική 30 μέτρα πάνω από το κεφάλι σου. Το τοπίο είναι πανέμορφο, με το διάφανο νερό του ποταμού να κυλά ανάμεσα σε βράχια και ψηλά δέντρα. Υπάρχει εκεί παλιός υδροηλεκτρικός σταθμός που τώρα ανακαινίζεται για εκπαιδευτικούς σκοπούς, υπάρχουν επίσης νεροτριβές, ιχθυοτροφεία κι ένα μπαρ-αναψυκτήριο που στον χώρο του έχει μέχρι και ελάφια. Όλα πολύ ενδιαφέροντα για παιδιά –και όχι μόνο.
Το «Μπαλκόνι» της Φθιώτιδας
Αν ήταν καλοκαίρι, θα συνεχίζαμε τον ίδιο δρόμο για Δυο Βουνά, Κουμαρίτσι και Παύλιανη. Όμως, μετά το Κουμαρίτσι ο δρόμος είναι χώμα και δεν ξέραμε σε τι κατάσταση θα ήταν μετά τα αλλεπάλληλα κύματα κακοκαιρίας. Δεν το ρισκάραμε, αφού το Puma μπορεί να είναι crossover και να έχει οδηγικό πρόγραμμα «Slippery», αλλά έχει την κίνηση μόνο εμπρός. Και τα 17άρια σπορ λάστιχα που φοράει δεν είναι για πολλές λάσπες και πέτρες.
Πάντως, την εκπληκτική θέα από το Κουμαρίτσι προς την κοιλάδα του Σπερχειού και τον Μαλιακό κόλπο δεν θα τη χάναμε, αφού υπήρχε τρόπος να την απολαύσουμε από άλλο σημείο. Ίσως και καλύτερο. Γυρίσαμε πίσω στον κόμβο της εθνικής, πήραμε τον Ε65 για Άμφισσα και λίγα χιλιόμετρα παρακάτω στρίψαμε αριστερά για τη Μονή Δαμάστας.
Ανεβαίνοντας την πλαγιά του Καλλίδρομου, κινείσαι μέσα σε υπέροχα δάση φυλλοβόλων που αρχές του χειμώνα έχουν όλο το χρωματικό φάσμα από το κίτρινο στο κόκκινο. Φτάνοντας στα έλατα, φτάνεις και στο μοναστήρι.
Η Ιερά Μονή Γενεσίου της Θεοτόκου Δαμάστας είναι άγνωστο πότε χτίστηκε, αλλά κάηκε πριν από την Επανάσταση. Διαλύθηκε από τους Βαυαρούς του Όθωνα και επανιδρύθηκε σχετικά πρόσφατα. Οι κτιριακές εγκαταστάσεις της είναι καινούργιες, όμως ο μεταβυζαντινός ναός της χρονολογείται από το 1818 και η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Βρεφοκρατούσας είναι του 16ου αιώνα.
Δεν μπορέσαμε να τη δούμε, αλλά αποζημιωθήκαμε από τη θέα. Ο μεγάλος κι εξαιρετικά φροντισμένος προαύλιος χώρος, με τα πανέμορφα (καινούργια) ψηφιδωτά, είναι σαν μπαλκόνι πάνω από την κοιλάδα του Σπερχειού. Βλέπεις «πιάτο» μπροστά σου, από τον όγκο της Οίτης στα αριστερά μέχρι τον Μαλιακό και το στενό των Ωρεών δεξιά, και απέναντί σου τη Λαμία και το όρος Όθρυς με όλα του τα χωριά. Πραγματικά μαγικό.
Πάμε Παύλιανη
Ο ήλιος είχε δύσει όταν κατεβήκαμε τις κορδέλες από τη Μονή και πήραμε ξανά τον δρόμο για Άμφισσα. Ύστερα από τη διασταύρωση για Ελευθεροχώρι στρίψαμε δεξιά για Σκαμνό και Μπράλο. Δύσκολο να πιστέψεις ότι αυτό το στενό στροφιλίκι ήταν παλιά ο δρόμος από Αθήνα σε Θεσσαλονίκη! Τότε μάλιστα ήταν ακόμα πιο στενός. Τον αφήσαμε γρήγορα, στρίβοντας δεξιά για Οίτη και Παύλιανη.
Είχε πια σουρουπώσει για τα καλά όταν φτάσαμε στην Οίτη, οπότε περάσαμε «ξώφαλτσα» από το όμορφο χωριό, με μόνο μια γρήγορη βόλτα στην πλατεία. Βιαζόμασταν να φτάσουμε στην Παύλιανη διότι τα στομάχια μας διαμαρτύρονταν. Είχαμε πάντως μάθει τηλεφωνικώς από τον ξενοδόχο μας ότι υπήρχαν δύο ταβέρνες ανοιχτές: Το «Αγνάντι» στον επαρχιακό δρόμο και ο «Πρόεδρος» στο πάνω χωριό. Στην πρώτη ήταν παρκαρισμένα σειρά από τζιπ και αγροτικά, οπότε , λόγω σκύλων, πήγαμε στη δεύτερη. Και δεν χάσαμε.
Η ταβέρνα είναι πάνω στην πλατεία της Άνω Παύλιανης, με πολύ προσεγμένη αίθουσα και βέβαια τζάκι αναμμένο. Ο ίδιος ο «Πρόεδρος», νέος, απλός, αλλά εξελιγμένος -όπως και η κουζίνα του. Το φαγητό ιδιαίτερα νόστιμο και οι μερίδες τεράστιες -σκάσαμε και πήραμε και τρία πακέτα περίσσευμα. Και η τιμή προς αξία, ιδιαίτερα συμφέρουσα. Εδώ συνήθως γράφουν «θα ξαναπάμε», αλλά εμείς ήδη το κάναμε, την επομένη.
Θα συνιστούσαμε επίσης το «Πανδοχείο της Παύλιανης», όπου μείναμε. Ανακαινισμένο (πρώην «Locanda»), υπό νέα διεύθυνση, είναι ό,τι πρέπει για όσους κοιτούν την ουσία και δεν ζητούν μεγαλεία. Δωμάτια άνετα, καθαρά, με ό,τι θα χρειαστείς και με χαμηλές τιμές. Έχει μια νοσταλγική αύρα, που μου θύμισε τα «Ξενία» των παιδικών μου χρόνων. Και μια ταβέρνα που λειτουργεί τα σαββατοκύριακα, σερβίρει «πεντάστερο» (όπως είπαν) πρωινό κι από την τζαμαρία της βλέπεις σχεδόν μέχρι το Τρίκερι. Α, και κάτι σημαντικό για εμάς: Ο ξενώνας δέχεται ευχαρίστως τα κατοικίδια.
Χωριό του παραμυθιού
Χτισμένη μέσα σε ελατόδασος, στη βάση του Εθνικού Δρυμού της Οίτης και σε υψόμετρο 1.050 μέτρων, η Παύλιανη είναι ένα χωριό με ταχύτατα αναπτυσσόμενο τουρισμό. Έχει εύκολη πρόσβαση από την Αθήνα και στην περιοχή λειτουργούν ξενώνες για κάθε γούστο και βαλάντιο. Δεν έχει τα φοβερά μνημεία και τα επιβλητικά αρχοντικά, αλλά έχει φοβερή θέα κι έναν ιδιαίτερα δραστήριο σύλλογο νέων που έχει δώσει στο χωριό έναν πολύ ξεχωριστό, καλλιτεχνικό χαρακτήρα.
Σε κάθε γωνιά του κεντρικού δρόμου, πάνω σε σπίτια, μαγαζιά, μάντρες, στύλους και κάθε λογής αντικείμενα, βλέπεις ζωγραφιές, γελοιογραφίες κι ευφάνταστα αποφθέγματα, με φιλοσοφικό ή χιουμοριστικό περιεχόμενο. Σωλήνες αποχέτευσης, κάδοι σκουπιδιών, μέχρι και οι δημόσιες τουαλέτες έχουν αποκτήσει νέο νόημα και σου φτιάχνουν το κέφι!
Το ίδιο ισχύει και για το φυσικό πάρκο της Παύλιανης, στις πηγές του Ασωπού, μόλις έξω απ’ το χωριό. Πέρα από την ομορφιά του τοπίου, με το ποταμάκι μέσα στα πλατάνια, υπάρχουν κι εδώ καλλιτεχνήματα και παιχνίδια κάθε είδους: Μια κρεμαστή, μουσική γέφυρα κι ένα μικρό μουσείο υδροκίνησης με νεροπρίονο, νερόμυλο και μαντάμια για την επεξεργασία των μάλλινων υφασμάτων. Τα παιδιά θα μαγευτούν από το παραμυθένιο σκηνικό και οι μεγάλοι θα νιώσουν και πάλι παιδιά.
Από το πάρκο ξεκινά μονοπάτι που οδηγεί στον «Θρόνο του Δία», ένα ξύλινο κιόσκι με «αεροπλανική» θέα, και στη συνέχεια στον «Iron Throne», ένα ευφάνταστο σιδερένιο κατασκεύασμα στο πνεύμα του «Game of Thrones».
Παραμυθένιο είναι το σκηνικό και στο «μονοπάτι της χαράς και της ταλαιπωρίας» που ξεκινά απέναντι από το πάρκο. Είναι κυκλικό, με μήκος 6,7 km, το περπατάς σε ένα δίωρο, δίπλα στο ποτάμι και, πέρα από τα παιχνίδια, βλέπεις καταρράκτες και τον μικρό υγροβιότοπο του Τζιρού.
Κορφές και καταρράκτης
Η μέρα είχε προχωρήσει, δεν είχαμε χρόνο για πεζοπορίες και φύγαμε με κατεύθυνση προς Λιδωρίκι. Λίγο πιο κάτω από την Παύλιανη, φεύγει δεξιά χωματόδρομος που οδηγεί στην Πυρά Ηρακλέους, το οροπέδιο Καταβόθρες και καταλήγει στο Μαυρολιθάρι. Είναι η γνωστή διαδρομή «Παύλιανη» του Ράλι Ακρόπολις (24 km) και αξίζει να την κάνετε, αλλά όχι ύστερα από κακοκαιρία. Η πηλώδης λάσπη στις Καταβόθρες είναι το κάτι άλλο.
Σε παλιότερο DRIVE Trophy, τα τζιπ ήταν εκεί ακυβέρνητα και θυμάμαι αγωνιστικά του Ακρόπολις πεσμένα στα χαντάκια. Δεν σήκωνε ηρωισμούς με το Puma, οπότε συνεχίσαμε στην άσφαλτο.
Είχαμε δει ένα ανηφορικό δρομάκι δεξιά, με πινακίδα «προς Καταφύγιο Οίτης», αλλά το καταφύγιο του ΕΟΣ είναι πολύ μακριά, οπότε η διαδρομή θα πρέπει να είναι για δυνατούς ορειβάτες. Πάντως, για τους καλομαθημένους εποχούμενους, υπάρχει ξενώνας με το όνομα «Καταφύγιο Οίτης», σε όμορφη τοποθεσία, με «ρουστίκ πολυτελείας» δωμάτια, που οργανώνει διάφορες δραστηριότητες, μέχρι και δοκιμασίες τύπου «Survivor». Αν αυτά σας κάνουν «κλικ», σημειώστε το.
Εμείς πάντως είχαμε το νου μας στο υπέροχο τοπίο, καθώς ο ορίζοντας είχε ανοίξει και είχαν ξεπροβάλει οι χιονισμένες κορφές της Γκιώνας, με την εντυπωσιακή Πυραμίδα των 2.510 m να δεσπόζει. Ένα φαντασμαγορικό θέαμα μέσα στη χειμωνιάτικη λιακάδα, αλλά ένας πονοκέφαλος από φωτογραφική άποψη, αφού ο λαμπρός ήλιος ήταν χαμηλά και το φως πάντα κόντρα…
Στο δίχαλο στις Βρύζες έπρεπε να πάμε δεξιά για Πυρά, αλλά συνεχίσαμε για λίγο τον δρόμο για το Λιδωρίκι. Σκοπός μας, να προλάβουμε τον καταρράκτη της Κρέμασης μέρα, για να τον φωτογραφίσουμε, αφού όταν θα ξαναπερνούσαμε από εκεί, κλείνοντας τον κύκλο, μπορεί να είχε νυχτώσει. Μια παράκαμψη λίγων χιλιομέτρων, αλλά όλο στροφές. Ωραίες στροφές, όπου το Puma ST Line έδειξε όλο τον καλό του εαυτό. Γενικά, οι δρόμοι στην περιοχή είναι ιδανικοί για σπορ οδήγηση, αν βέβαια σου αρέσει αυτό και δεν είσαι φορτωμένος με πράγματα και κατοικίδια…
Ο καταρράκτης, λίγο πριν από τη Στρώμη, είναι εντυπωσιακός, καθώς το νερό πέφτει από ψηλά, μέσα από ένα πολύ στενό πέρασμα, ανάμεσα σε πανύψηλα, κάθετα βράχια. Φωτογραφίσαμε και ηρεμήσαμε -αν και δεν θα έπρεπε να ανησυχούμε, όπως αποδείχτηκε.
Ο ημίθεος κι οι αντάρτες
Πίσω στο δίχαλο και αριστερά για Πυρά και Μαυρολιθάρι. Όμορφα ορεινά χωριά, χτισμένα σε πολύ μεγάλο υψόμετρο, 1.160 m, και με εκπληκτική θέα προς τα βουνά της κεντρικής Ρούμελης. Η Γκιώνα αριστερά, τα Βαρδούσια εμπρός και η Οίτη πίσω σου. Όλες οι κορφές χιονισμένες όταν ήμασταν εκεί, πυκνά ελατοδάση παντού και το μάτι να φτάνει μακριά, σχεδόν στο Γαλαξίδι. Αυτή είναι η ορεινή Ελλάδα.
Η Πυρά είναι κυριολεκτικά αφιερωμένη στον Ηρακλή, καθώς στη θέση Μάρμαρα, στο οροπέδιο πάνω απ’ το χωριό, λέγεται πως είναι ο τόπος όπου ο ημίθεος φόρεσε τον δηλητηριασμένο χιτώνα και κάηκε στη φωτιά για να γλιτώσει από τους αφόρητους πόνους, πριν τον πάρει ο Δίας στον Όλυμπο. Στη θέση αυτή βρέθηκαν μαρμάρινοι, πελεκητοί ογκόλιθοι, που εικάζεται ότι ανήκαν σε αρχαίο ναό του Ηρακλή όπου γίνονταν και σχετικές τελετές.
Πριν από το χωριό υπάρχει δρόμος που οδηγεί εκεί, ενώ στην είσοδο του οικισμού έχουν στήσει πανό με εικόνα του ημίθεου. Από κάτω υπάρχει μικρό πάρκο αναψυχής με το όνομά του, ενώ δεξιά επάνω ξεκινά μονοπάτι προς την «Αναγέννηση του Ηρακλή» -που δεν προλάβαμε να δούμε τι είναι.
Το Μαυρολιθάρι είναι μεγαλύτερο χωριό, τέως πρωτεύουσα του δήμου Καλλιέων, με μια μεγάλη, πανέμορφη πλατεία όπου δεσπόζει ιστορικός πλάτανος με περίμετρο κορμού οκτώ μέτρων. Λόγω του δυσπρόσιτου της τοποθεσίας, το χωριό ήταν άντρο κλεφτών και αρματολών κατά την Επανάσταση του ’21, αλλά και ανταρτών στην Κατοχή. Γι’ αυτό και κάηκε από τους Γερμανούς.
Από εδώ ξεκινά και η διαδρομή που ακολούθησαν οι μαχητές για να φτάσουν στο Γοργοπόταμο, το 1942. Τώρα μπορεί κάποιος να καθίσει να φάει στις ταβέρνες με θέα τα Βαρδούσια, αλλά καθημερινή που ήμασταν εκεί, το Μαυρολιθάρι -όπως και τα άλλα χωριά στην περιοχή- ήταν έρημο, δεν έβλεπες ψυχή. Έχετέ το υπόψη, μη βρεθείτε προ απροόπτου.
Μόλις 4 km ύστερα από το Μαυρολιθάρι περνάς από το χωριό Καστριώτισσα που λέγεται ότι είναι ο αρχαιότερος οικισμός της περιοχής. Βλέπεις μάλιστα και υπολείμματα αρχαίου τείχους της Κλασικής εποχής, μέσα στο χωριό. Στην πλατεία θα δεις την εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου. Με ηλικία δύο αιώνων, είναι η παλαιότερη της περιοχής και έχει περίφημες τοιχογραφίες, ακόμα και εξωτερικά.
Λίγο έξω από την Καστριώτισσα, συναντάς το ομώνυμο Θεματικό Πάρκο. Θέμα του πρέπει να ήταν η πανίδα της περιοχής, όμως δείχνει εγκαταλελειμμένο. Αξίζει πάντως να κάνεις (με προσοχή) τη διαδρομή, δίπλα στο ποταμάκι, για να απολαύσεις το τοπίο.
«Εγώ Γραικός γεννήθηκα…»
Περνώντας στα Βαρδούσια, ύστερα από 14 km φτάνεις στον Αθανάσιο Διάκο. Αντικρίζοντας το χωριό, μας κόπηκε η ανάσα καθώς οι βραχώδεις, χιονισμένες κορφές του βουνού κρέμονταν κυριολεκτικά πάνω από το κεφάλι μας. Απέναντι η Γκιώνα, σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια, με τα χιόνια της και πορτοκαλί πινελιές από τον ήλιο που έδυε.
Το χωριό λεγόταν παλιά Άνω Μουσουνίτσα και ήταν από τα πιο δυσπρόσιτα. Σήμερα είναι γεμάτο καινούργια, μεγάλα σπίτια ξενιτεμένων και παραθεριστών. Η πλακόστρωτη πλατεία μεγάλη και πολύ περιποιημένη, με τους δύο υπεραιωνόβιους πλατάνους της, την πετρόχτιστη εκκλησία της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος με τα βιτρό της, το καμπαναριό με το ρολόι του και βέβαια τη μαρμάρινη προτομή του Θανάση Διάκου να δεσπόζει.
Οι ταβέρνες, με τα ονομαστά κρέατα και τυροκομικά του χωριού, στολισμένες για τις Γιορτές, αλλά κλειστές. Ούτε ένας άνθρωπος στην πλατεία και στους δρόμους. Μόνο μια παρέα από γάτες, καλοθρεμμένες και φιλικές. Μας πήραν από πίσω και μας συνόδευσαν στο σπίτι των Μασαβεταίων, της οικογένειας του Διάκου, που είναι σήμερα μουσείο του ήρωα και της Επανάστασης. Κλειστό…
Συνεχίσαμε τον περιποιημένο, λιθόστρωτο πεζόδρομο μέχρι το ποτάμι, θαυμάσαμε το τοπίο, αλλά είχε αρχίσει να κάνει κρύο. Οι γάτες δίπλα μας, μέχρι που γυρίσαμε στην πλατεία και τις κεράσαμε κροκετάκια των δικών μας γατιών, στο όνομά τους. Τις αποχαιρετίσαμε και φύγαμε, αφού είχε αρχίσει να νυχτώνει.
Λίγο πιο κάτω, στη διασταύρωση για Μουσουνίτσα, σταματήσαμε για να ανατάξουμε τα γατιά στα κλουβιά τους, καθώς είχαν αρχίσει να γκρινιάζουν. Δίπλα μας, ένας ακόμα καταρράκτης. Παντού νερά σ’ αυτά τα βουνά…
Δεν αργήσαμε να διασχίσουμε το Μόρνο και να πάρουμε το δρόμο πίσω για Στρώμη και Παύλιανη. Το αρχικό σχέδιο ήταν να συνεχίσουμε προς Λιδωρίκι για να πάμε στο μισοβυθισμένο χωριό Κάλλιο και στο φράγμα της λίμνης του Μόρνου. Όμως πού χρόνος…
Είχε πια νυχτώσει, οπότε δεν είδαμε το μονότοξο γεφύρι της Στρώμης. Ούτε το χωριό, μέσα από το οποίο περάσαμε. Καλά που είχαμε φωτογραφίσει τον καταρράκτη, σκεφτήκαμε. Πριν διαπιστώσουμε ότι είναι πλήρως φωτισμένος τη νύχτα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά μέσα από το άνοιγμά του πρόβαλλε το φεγγάρι! Γρήγορα φωτογραφίες!
Σε λίγο φτάσαμε για τρίτη φορά στο δίχαλο, κλείσαμε τον κύκλο των 54 km και κατηφορίσαμε για Παύλιανη. Βιαστικά, για να μην κρυώσει η ρεβιθάδα που είχαμε τηλεφωνήσει να μας κρατήσει ο «Πρόεδρος».
Χορτασμένοι πια από φαγητό, εμπειρίες και εικόνες, πήραμε τον δρόμο του γυρισμού στην Αθήνα. Από τον παλιό δρόμο μέχρι τη Λιβαδειά, ώστε να γλιτώσουμε λίγα από τα υπέρογκα διόδια, αφού υπολογίσαμε ότι τα €27,60 που δίνεις στους «παραχωρησιούχους», πήγαιν’-έλα, αντιστοιχούν στο κόστος της βενζίνης που καίει το Puma για να πάει από την Αθήνα στην Παύλιανη!
Ας έχει όμως ακριβύνει η βενζίνη, ας έχουν ανέβει τα διόδια. Αυτό δεν πρέπει να σας αποτρέψει από το να κάνετε ένα τέτοιο ταξίδι, κάποιο χειμωνιάτικο σαββατοκύριακο. Αξίζει χωρίς δεύτερη σκέψη, αφού θα χαρείτε την ορεινή Ελλάδα στα καλύτερά της.
Τρία αιλουροειδή
Mountain lion, λένε αλλιώς το αιλουροειδές της Αμερικής, που έδωσε το όνομά του στο Ford Puma. Οπότε, στα βουνά της Ρούμελης, το σπορ crossover του Μπλε Οβάλ ήταν στο στοιχείο του. Το «κοφτερό» τιμόνι του, ο γρήγορος λεβιές του σασμάν, τα φρένα με το άμεσο δάγκωμα, η σφιχτή, καλορρυθμισμένη ανάρτηση και το μπουστάρισμα της ροπής στις χαμηλές στροφές από το 48βολτο σύστημα mild hybrid, το έκαναν ένα ευχάριστο παιχνίδι στους δρόμους με τις συνεχείς στροφές. Αλλά και στον αυτοκινητόδρομο, το Puma ένιωθε άνετα, με τις μακριές σχέσεις του να κρατούν τις στροφές το 3κύλινδρου EcoBoost χαμηλά, μειώνοντας το θόρυβο και την κατανάλωση. Στα σχεδόν 600 km του ταξιδιού, η μέση κατανάλωση ήταν μόνο 6,6 lt/100km.
Και τα άλλα δύο αιλουροειδή; Ήταν τα δύο γατάκια μας, στα κλουβιά τους. Που χώρεσαν άνετα στο Puma, μαζί με τα δύο σκυλιά (πάνω σε ειδικό κάλυμμα στο πίσω κάθισμα) και όλα τα συμπράγκαλα των έξι μας. Αν είχαμε μαζί μας και παγοκύστες, θα εκμεταλλευόμασταν και το Megabox για να διατηρήσουμε τα πακέτα με τα περισσεμμένα φαγητά!
Δημοσιεύτηκε ! 2024-12-18 20:00:00
