Ντένις Λο: Ο ξανθός άνεμος σταμάτησε να φυσά

Υπήρξε ο πρώτος «βασιλιάς» στο Ολντ Τράφορντ -«βασιλιάς του Στρέτφορντ Εντ» (της δυτικής εξέδρας του γηπέδου)- πολύ πριν από τον Ερίκ Καντονά. Μέλος της περίφημης «Τριάδας της Γιουνάιτεντ» (United Trinity) μαζί με τον σερ Μπόμπι Τσάρλτον και τον Τζορτζ Μπεστ –σήμερα οι χάλκινες φιγούρες τους στέκονται πλάι πλάι για να τη θυμίζουν. Πρωταγωνιστής του πρώτου τίτλου της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μετά την τραγωδία του Μονάχου. Και ο μόνος σκωτσέζος ποδοσφαιριστής που κατέκτησε ποτέ τη «Χρυσή Μπάλα».

Πάνω απ’ όλα, ο Ντένις Λο, ο οποίος «έφυγε» την Παρασκευή λίγο πριν κλείσει τα 85, ήταν ένας συναρπαστικός παίκτης, από εκείνους που αγγίζουν τις ψυχές των φιλάθλων με το παιχνίδι τους, πέρα από τρόπαια και στατιστικές. Ταχύτατος στα πόδια -ξανθός άνεμος- και στη σκέψη. Τρομερός κεφαλοσφαιριστής. Ενας ακροβάτης των γηπέδων. Πραγματικός σόουμαν την εποχή που οι τηλεοπτικές μεταδόσεις άρχιζαν να γίνονται πιο συχνές και έγχρωμες. Ο πρώτος που καθιέρωσε τον χαιρετισμό προς την εξέδρα μετά την επίτευξη ενός τέρματος, υψώνοντας το δεξί του χέρι. Οι πιτσιρικάδες απ’ άκρη σ’ άκρη του Νησιού τον μιμούνταν.

Σκόραρε πολλά γκολ. Στα 11 χρόνια που φορούσε τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1962-1973), 237 σε 404 συμμετοχές. Μόνον ο Τσάρλτον και ο Γουέιν Ρούνεϊ έχουν πετύχει περισσότερα. Αυτό το αδύνατο αγόρι που «έμοιαζε με γδαρμένο κουνέλι», όπως είπε κάποτε ο Μπιλ Σάνκλι, είχε κότσια και ταλέντο. Εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο φονικούς -αλλά και θεαματικούς- σέντερ φορ των ‘60s. Δεν ήταν εύκολο να λάμψει δίπλα στους «ήλιους» του Τσάρλτον και του Μπεστ, όμως η εξέδρα τον λάτρεψε.

Το παιδί από το Αμπερντίν δεν σκόπευε να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Αρχιτέκτονας ήθελε να σπουδάσει, για να σώσει τον ναυτικό πατέρα του, τη μητέρα και τα έξι του αδέλφια από τη φτώχεια (την εποχή εκείνη η μπάλα δεν πλήρωνε καλά). Αλλά του άρεσε να παίζει, ώρες ατελείωτες κάθε μέρα, με την αυτοσχέδια μπάλα από πανιά και τα ποδοσφαιρικά παπούτσια που του είχε χαρίσει ένας γείτονας στα 14. Ο αδελφός του προπονητή της Χάντερσφιλντ στα μέσα των ‘50s, Αντι Μπίτι, ο οποίος έτυχε να περνάει από την αλάνα, παρατήρησε το ταλέντο του και τον έστειλε στον σύλλογο για να τον δοκιμάσουν. Στα 16 του ο Λο ήταν μέλος της ανδρικής ομάδας.

Ο Σάνκλι, που διαδέχθηκε τον Μπίτι, μετέτρεψε τον ταλαντούχο πιτσιρικά σε έναν τρομερό επιθετικό, για τον οποίο η Μάντσεστερ Σίτι πλήρωσε 55.000 στερλίνες (τα περισσότερα χρήματα που είχαν δοθεί για μεταγραφή μεταξύ δύο αγγλικών συλλόγων). Αλλά οι αποδοχές του ίδιου του 20χρονου ήταν «ψίχουλα». Αποφάσισε να ξενιτευθεί στην Ιταλία, στην Τορίνο, όπου δεν κατάφερε να προσαρμοστεί. Αφού βγήκε ζωντανός από ένα τρομακτικό τροχαίο ατύχημα, επέστρεψε στην Αγγλία. Ο Ματ Μπάσμπι, που είχε αναλάβει τη Γιουνάιτεντ, τον εκτιμούσε πολύ. Ηταν ο προπονητής που τον είχε καλέσει στην εθνική ομάδα της Σκωτίας μόλις στα 18. Το 1962 έπεισε τη διοίκηση του συλλόγου να δώσει για χάρη του το ποσό – ρεκόρ (για την Αγγλία) των 115.000 στερλίνων.

Με τη Γιουνάιτεντ πανηγύρισε δύο τίτλους πρωταθλήματος, ένα Κύπελλο Αγγλίας και το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών που κατέκτησε αγγλική ομάδα (1968). Αλλά έπειτα από 11 υπέροχα χρόνια, το 1973, του έδειξε την πόρτα της εξόδου ο Τόμι Ντόχερτι, ο προπονητής που είχε προσληφθεί με τις δικές του συστάσεις. «Ενιωσα σαν να με μαχαίρωσαν στην πλάτη», είχε πει ο Λο.

Πώς τα φέρνει η ζωή… Στις 27 Απριλίου 1974, σε ένα από τα τελευταία του ματς, η Γιουνάιτεντ υποδεχόταν τη Σίτι στο Ολντ Τράφορντ και χρειαζόταν ένα θετικό αποτέλεσμα για να αποφύγει τον υποβιβασμό. Ηττήθηκε με τέρμα του Λο, με «τακουνάκι» στο 81’. Ο 34χρονος (τότε) επιθετικός δεν πανηγύρισε αυτό το γκολ, που έμελλε να είναι το τελευταίο της καριέρας του. Ο μύθος λέει ότι ο Λο έριξε την αγαπημένη του Γιουνάιτεντ στη Β’ Κατηγορία, αλλά η αλήθεια είναι πως αυτό θα συνέβαινε, έτσι κι αλλιώς, μετά τα αποτελέσματα εκείνης της αγωνιστικής.

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974 στη Δυτική Γερμανία έπαιξε στο πλάι του Κένι Νταλγκλίς σε ένα, μόνο, ματς. Ηταν 34 ετών και ταλαιπωρημένος από τραυματισμούς. Τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς αποφάσισε να αποσυρθεί, κάτι για το οποίο μετάνιωσε. Το έριξε στο γκολφ. Εργάστηκε και ως ραδιοτηλεοπτικός σχολιαστής ποδοσφαιρικών αγώνων, παρότι ως παίκτης αντιπαθούσε τα media. Το γελαστό του πρόσωπο και το… κατσαρό του γέλιο, τον έκαναν δημοφιλή και με αυτή του την ιδιότητα.

Αφού νίκησε τον καρκίνο του προστάτη, το 2021 διαγνώστηκε με Αλτσχάιμερ και αγγειακή άνοια. Αφησε πίσω του τη σύζυγο, πέντε παιδιά και μπόλικα highlights από το ποδόσφαιρο μιας άλλης, μακρινής εποχής.

. . .