Μαρίτα Παππά, τι κάνει μια Ελληνίδα εικαστικός στη Νέα Υόρκη;

Η Μαρίτα Παππά διένυε ήδη μια δεκαετία καριέρας στη φωτογραφία, όταν αποφάσισε να αλλάξει ρότα και να στραφεί στις εικαστικές τέχνες. Η ανάγκη της αυτή να διευρύνει τα εκφραστικά της μέσα την οδήγησε σε μία σειρά από διεθνείς σπουδές, κάνοντας την αρχή στη Σχολή Καλών Τεχνών της Γλασκώβης. Εκεί κέρδισε μια υποτροφία από το ίδρυμα Schillizzi, ενώ πολύ σύντομα ακολούθησαν μεταπτυχιακές σπουδές στη γλυπτική στο Royal College of Art (RCA) του Λονδίνου, το 2022, όπου έλαβε την υποτροφία του Leverhulme Trust Arts Scholarship για πλήρη φοίτηση στις σπουδές της και την υποτροφία του Ιδρύματος NEON για δύο συνεχόμενα έτη. Σειρά είχαν εκθέσεις σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ιταλία, την Ελλάδα, ενώ παράλληλα έγινε μητέρα – μια εμπειρία, που όπως λέει, άλλαξε μια για πάντα την προσεγγισή της στην τέχνη της.

Σήμερα, τη βρίσκουμε στη Νέα Υόρκη ως Artist in residence του ιδρύματος Fulbright στο τμήμα Καλών Τεχνών Parsons του New School. Εκεί εξερευνά νέες μορφές δημιουργίας και συνεχίζει την έρευνά της για την τέχνη στον δημόσιο χώρο, όσο συνδέεται με μια δυναμική κοινότητα που της δίνει νέα εργαλεία και αυτοπεποίθηση για να εξελίξει τη δουλειά της.

Εξάλλου, η τέχνη της χαρακτηρίζεται από μια συνεχώς μεταβαλλόμενη προσέγγιση, που παντρεύει την παρατήρηση, την αλληλεπίδραση με τον δημόσιο χώρο και την αφήγηση. Στην πρόσφατη έκθεσή της στην Opening Gallery, The Poignancy Of A Perpetual Spring, η «διαρκής άνοιξη» στην μεταπανδημική Νέα Υόρκη έγινε η αφορμή για να εξερευνήσει την απεικόνιση και τον ρόλο των τεχνητών λουλουδιών—μια αντανάκλαση της ανάγκης για ομορφιά και αναγέννηση σε έναν κόσμο που αλλάζει διαρκώς. Εμείς την πετύχαμε σε μια φάση αναζήτησης, επανεφεύρεσης, αλλά και απόλυτης διάθεσης να μας μιλήσει για τη ζωή ενός καλλιτέχνη σε μία μητρόπολη της τέχνης, για το καλλιτεχνικό τοπίο στην μεταπανδεμική Νέα Υόρκη, για την τέχνη της, αλλά και για όσα ελπίζει να φέρει πίσω μαζί της, όταν επιστρέψει στην αγαπημένη της Αθήνα.

Πού γεννηθήκατε και πού μεγαλώσατε; Έπαιζε πάντα σημαντικό ρόλο στη ζωή σας η τέχνη;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, σε μια οικογένεια που, αν και δεν είχε άμεση σχέση με την τέχνη, μου έδωσε τη δυνατότητα να ανακαλύψω τη δημιουργική μου πλευρά. Το περιβάλλον μου μου επέτρεψε να έρθω σε επαφή με διάφορες μορφές έκφρασης, όπως η μουσική, ο χορός και το θέατρο. Από μικρή ηλικία, το διάβασμα ήταν μια αγαπημένη μου συνήθεια, ένας τρόπος να εξερευνώ κόσμους και αφηγήσεις πέρα από τα όρια της πραγματικότητας. Καθώς μεγάλωνα, η σχέση μου με την τέχνη γινόταν πιο συνειδητή. Στην εφηβεία, ο χορός έγινε το βασικό μου μέσο έκφρασης. Ξεκίνησα από πολύ μικρή ηλικία και σταδιακά ανακάλυψα ότι ο χορός ήταν κάτι περισσότερο από μια φυσική δραστηριότητα—ήταν ένας τρόπος να κατανοώ και να αφηγούμαι τον κόσμο γύρω μου. Με τον καιρό, συνειδητοποίησα ότι η τέχνη, με οποιαδήποτε μορφή, θα ήταν πάντα πρωταγωνιστικό στοιχείο στη ζωή μου, είτε μέσα από το σώμα και την κίνηση είτε μέσα από άλλες μορφές δημιουργίας.

Πότε ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με τη φωτογραφία; Πότε καταλάβατε ότι αυτό είναι που θέλετε να ακολουθήσετε;

Η σχέση μου με τη φωτογραφία ξεκίνησε απρόσμενα. Το 2006, ενώ σπούδαζα στη Θεσσαλονίκη, βρέθηκα σε μια περίοδο γεμάτη καταλήψεις και ελεύθερο χρόνο. Αυτή η παύση μου έδωσε την ευκαιρία να αφεθώ στη γοητεία του κινηματογράφου—έβλεπα ασταμάτητα ταινίες, μερικές φορές δύο ή τρεις την ημέρα. Οι εικόνες των Wong Kar Wai, Jim Jarmusch και Θόδωρου Αγγελόπουλου είχαν μια ποιητική δύναμη που με μάγευε. Η αισθητική τους με επηρέασε βαθιά και με έκανε να αναρωτηθώ αν υπήρχε τρόπος να αιχμαλωτίσω παρόμοιες στιγμές στην καθημερινότητά μου. Έτσι, αποφάσισα να παρακολουθήσω σεμινάρια δημιουργικής φωτογραφίας. Από την πρώτη στιγμή που μπήκα στον σκοτεινό θάλαμο, βίωσα μια αίσθηση αποκάλυψης. Η διαδικασία της εμφάνισης και της εκτύπωσης φωτογραφιών μου προκάλεσε μια ακαταμάχητη περιέργεια και ενθουσιασμό. Αυτή η εμπειρία σηματοδότησε την αρχή μιας νέας διαδρομής μέσα από τον φακό, όπου η εικόνα μπορούσε να γίνει όχημα μνήμης, συναισθήματος και αφήγησης.

Η τέχνη στο δημόσιο χώρο δεν είναι απλά σημαντική, αλλά απαραίτητη για την ενίσχυση της σύνδεσης και της συνδημιουργίας

Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε στη φωτογραφία;

Αυτό που με τράβηξε στη φωτογραφία ήταν η δυνατότητα να συνδυάσω δύο μεγάλες μου ανάγκες: την εξερεύνηση του κόσμου και τη δημιουργική αφήγηση. Η φωτογραφία με έκανε να παρατηρώ τις λεπτομέρειες της καθημερινότητας με νέο τρόπο, να παγιδεύω το φευγαλέο και να του δίνω διάρκεια. Μου έδινε τη δυνατότητα να μετατρέπω τον δρόμο σε σκηνικό, τους ανθρώπους σε χαρακτήρες, και τις στιγμές σε αφηγήματα. Παράλληλα, η εγγύτητα της φωτογραφίας με τον κινηματογράφο ήταν καθοριστική. Υπήρχε κάτι μαγικό στον τρόπο που μια στατική εικόνα μπορούσε να περιέχει κίνηση, χρόνο και συναίσθημα. Η φωτογραφία έγινε το εργαλείο μου για να διερευνήσω τον κόσμο, να δημιουργήσω νοηματικές διαδρομές και να πειραματιστώ με το βλέμμα.

Μετά από μία δεκαετία καριέρας στη φωτογραφία, αποφασίσατε να ακολουθήσετε μια σειρά από σπουδές καλών τεχνών. Τι μπορείτε να μας πείτε για το ταξίδι αυτό των τελευταίων πέντε ετών;

Η μετάβαση στις καλές τέχνες ήταν μια συνειδητή, αλλά όχι εύκολη απόφαση. Μετά από μια δεκαετία φωτογραφικής δουλειάς, ένιωσα την ανάγκη να διευρύνω τα όρια της πρακτικής μου, να εξερευνήσω νέες υλικότητες και να θέσω ερωτήματα που δεν μπορούσαν να απαντηθούν μόνο μέσω της φωτογραφίας. Έτσι, το 2020 αποφοίτησα από την Καλών Τεχνών της Γλασκώβης και, εν μέσω πανδημίας, το 2022 ολοκλήρωσα το μεταπτυχιακό μου. Παράλληλα, έγινα μητέρα—μια εμπειρία που άλλαξε ριζικά την προσέγγισή μου στην τέχνη. Δοκιμάστηκε η πίστη μου στη δημιουργία, αλλά μέσα από αυτή τη διαδικασία κατάλαβα κάτι ουσιαστικό: η τέχνη δεν είναι μόνο ένα μέσο παραγωγής έργου, αλλά μια συνεχής διαπραγμάτευση με τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας. Έμαθα να αποδέχομαι την αποτυχία, να αγκαλιάζω την αβεβαιότητα και να δουλεύω ξανά και ξανά, χωρίς εγγυήσεις.

Τι σας έμαθε η φωτογραφία; Επηρεάζει η ματιά του φωτογράφου την τέχνη σας, σήμερα;

Η φωτογραφία παραμένει παρούσα, ακόμα και στις εγκαταστάσεις και τα έργα. Συχνά σκέφτομαι τη σύνθεση σαν κάδρο, τις λεπτομέρειες σαν αποτυπωμένες στιγμές. Αν και η ενεργή μου ενασχόληση έχει μειωθεί, η φωτογραφική μου ματιά συνεχίζει να διαμορφώνει τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι το χώρο, την κίνηση και την αφήγηση.

Στη μεταπανδημική Νέα Υόρκη με εντυπωσίασε η αίσθηση κοινότητας που παραμένει ισχυρή, παρά την ατομικότητα

Αυτή τη στιγμή είστε στην Νέα Υόρκη ως Visiting Artist in residence στο τμήμα Καλών Τεχνών Parsons του New School, με υποτροφία από το ίδρυμα Fulbright. Τι θα λέγατε ότι έχετε ‘πάρει’ από αυτή την τόσο μοναδική ευκαιρία της υποτροφίας;

Το Fulbright ήρθε σε μια περίοδο που προσπαθούσα να επανασυνδεθώ με την καλλιτεχνική μου ιδιότητα. Ήταν ακριβώς το έναυσμα που χρειαζόμουν για να πάρω κουράγιο και να συνεχίσω το έργο μου. Από την πρώτη στιγμή που έφτασα στη Νέα Υόρκη, ήρθα σε επαφή με μια δυναμική κοινότητα, τόσο πανεπιστημιακή όσο και εξωακαδημαϊκή, που έχει ανοίξει νέους ορίζοντες στην έρευνά μου. Αυτή η εμπειρία είναι πραγματικά μια μοναδική ευκαιρία ζωής. Είχα ονειρευτεί για χρόνια να ζήσω και να δημιουργήσω σε αυτή την πόλη. Η Νέα Υόρκη, γεμάτη δυναμική και διαφορετικές επιρροές, με εμπνέει καθημερινά. Εκτός από τη συνεργασία μου με το τμήμα Καλών Τεχνών στο Parsons, αυτή η εμπειρία έχει ανανεώσει τη δημιουργική μου διαδικασία, δίνοντάς μου την ευκαιρία να πειραματιστώ με νέες μορφές τέχνης και να συνδεθώ με ανθρώπους που μοιράζονται παρόμοιες ανησυχίες και πάθη. Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο είναι η ανοικτότητα και η συνεργασία με άλλους καλλιτέχνες και ερευνητές, καθώς και η πρόσβαση σε ένα περιβάλλον που ενθαρρύνει την εξερεύνηση και τον διάλογο. Νιώθω ότι αυτή η εμπειρία έχει ενισχύσει την αυτοπεποίθησή μου ως καλλιτέχνη, δίνοντάς μου τα εργαλεία για να εμπιστευτώ ακόμα περισσότερο τη δημιουργική μου φωνή και να συνεχίσω να εξελίσσω τη δουλειά μου με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

View From Brooklyn, Μαρίτα Παππά

Πώς θα περιγράφατε την εικαστική σκηνή της Νέας Υόρκης; Έχει επηρεάσει η παραμονή σας εκεί την καλλιτεχνική σας προσέγγιση;

Η εικαστική σκηνή της Νέας Υόρκης είναι σίγουρα σκληρή και ανταγωνιστική. Είναι μια πόλη που απαιτεί συνεχώς από τους καλλιτέχνες να εξελίσσονται και να προσαρμόζονται, ενώ την ίδια στιγμή προσφέρει αμέτρητες ευκαιρίες για έκφραση και δημιουργία. Ωστόσο, υπάρχει και μια αίσθηση ειλικρίνειας ως προς την πραγματικότητα και τη σκληρή καθημερινότητα ενός καλλιτέχνη που προσπαθεί να βιοποριστεί χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Η αλληλεγγύη και η ανοικτότητα που συναντάς εδώ είναι κάτι που δεν έχω βιώσει σε άλλες μεγάλες πόλεις. Η παραμονή στη Νέα Υόρκη έχει φέρει, λοιπόν, μόνο θετικά συναισθήματα. Η κρυμμένη ομορφιά, αλλά και η αστείρευτη δημιουργικότητα της πόλης αυτής, με όλη την ένταση και τις προκλήσεις που την χαρακτηρίζουν, με έχει βοηθήσει να εξελιχθώ ως καλλιτέχνης. Πιστεύω ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που ζουν εδώ, λόγω των δυσκολιών που συνεπάγεται η ζωή σε αυτή την πόλη, αναπτύσσουν έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης και συνεργασίας, που τελικά προάγει τις συνέργειες και την προώθηση νέων ιδεών. Για μένα, αυτή η διαδικασία με έχει επηρεάσει βαθιά και έχει ενισχύσει την καλλιτεχνική μου προσέγγιση, δίνοντάς μου την ευκαιρία να δουλέψω σε πιο αυθεντικούς, πιο τολμηρούς δρόμους.

Η κοινωνία των ΗΠΑ βρίσκεται σε αναβρασμό. Πώς βλέπετε την πόλωση αυτή ως καλλιτέχνης; Πώς πιστεύετε θα επηρεάσει την καλλιτεχνική κοινότητα;

Το κλίμα στην Αμερική είναι έκρυθμο και η πόλωση δημιουργεί έντονες κοινωνικές και πολιτικές αντιφάσεις. Ως καλλιτέχνης, αυτό με επηρεάζει, καθώς η τέχνη πολλές φορές γίνεται μέσο έκφρασης και αντίδρασης στις ανησυχίες της εποχής. Πιστεύω όμως ότι η τέχνη σε εποχές κρίσης, παρά τις εντάσεις, μπορεί να εμπνεύσει νέες μορφές έκφρασης και αλληλεγγύης. Οι καλλιτέχνες, ως ευαίσθητοι παρατηρητές, συχνά αναδεικνύουν τα σημεία της σύγκρουσης και προσφέρουν έναν χώρο για διάλογο, αντίδραση, ανακούφιση και προβληματισμό. Σαν μια πιο αισιόδοξη νότα, αυτή η κατάσταση μπορεί επίσης να εμπνεύσει νέες μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης που αντιμετωπίζουν τις σύγχρονες προκλήσεις. Η τέχνη μπορεί να γίνει καταλύτης για την κοινωνική αλλαγή, για την αμφισβήτηση των κυρίαρχων αφηγήσεων και για τη δημιουργία νέων χώρων αλληλεγγύης και συνείδησης.

Η τέχνη σε εποχές κρίσης μπορεί να εμπνεύσει νέες μορφές έκφρασης και αλληλεγγύης

Πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα για έναν καλλιτέχνη στην Νέα Υόρκη και την Ελλάδα;

Όσον αφορά τις διαφορές μεταξύ Νέας Υόρκης και Ελλάδας, πράγματι, ο χώρος και οι ευκαιρίες για καλλιτέχνες διαφέρουν σημαντικά. Στη Νέα Υόρκη, η πολυπλοκότητα και ο ανταγωνισμός είναι μεγαλύτεροι, ενώ οι γκαλερί και οι επιχορηγήσεις παρέχουν πολλές ευκαιρίες για έκθεση και εξέλιξη, αλλά και έντονη πίεση. Στην Ελλάδα, οι πιο προσωπικές συνθήκες και η μεγαλύτερη ευχέρεια χώρου για πειραματισμό δημιουργούν μια διαφορετική δυναμική, που ευνοεί τη δημιουργία έργων με μεγαλύτερη ελευθερία και πιο άμεση σχέση με το κοινό. Η ελληνική σκηνή είναι μικρότερη, και αυτό ίσως να την καθιστά πιο πρόσφορη για καλλιτέχνες που κάνουν τα πρώτα τους βήματα, επιτρέποντας περισσότερο πειραματισμό και πιο προσωπική σύνδεση με το κοινό. Ωστόσο, και στις δύο περιπτώσεις, η τέχνη παραμένει ένας χώρος εξέλιξης, παρόλο που τα πλαίσια και οι συνθήκες διαφέρουν.

The Poignancy of a Perpetual Spring, Αριστερά Untitled #1 120 x 133,5 cm και από δεξιά, Untitled #2 102 x 150 cm, Μαρίτα Παππά

Η τελευταία ατομική σας έκθεση στην Opening Gallery γεννήθηκε μετά από περιπλάνηση στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε στο τοπίο της μετα-πανδημικής Νέας Υόρκης;

Η σχέση μας με το δημόσιο χώρο, ειδικά μετά την πανδημία, έχει αλλάξει δραματικά, και αυτό ήταν κάτι που παρατήρησα έντονα στη Νέα Υόρκη, αλλά και σε άλλες πόλεις με τις οποίες έχω συνδεθεί, όπως η Αθήνα και το Λονδίνο. Η μεταπανδημική Νέα Υόρκη με εντυπωσίασε κυρίως από την αίσθηση κοινότητας που παραμένει ισχυρή, παρά την ατομικότητα που συχνά κυριαρχεί στην καθημερινότητα της πόλης. Το τοπίο της πόλης άλλαξε, αλλά η ανάγκη των ανθρώπων για σύνδεση και φροντίδα του δημόσιου χώρου παραμένει έντονη. Αυτό το αίσθημα κοινότητας και η αναζήτηση για μια συλλογική εμπειρία, ακόμα και στις πιο έντονες στιγμές καθημερινότητας, με τράβηξε ιδιαίτερα. Στιγμές σαν αυτές, γεμάτες ένταση και ταχύτητα, αλλά και μια ειρωνική γλύκα, αντανακλούν τη σύνθετη φύση της πόλης: την ένωση της συντροφικότητας και της μοναξιάς, της ταχύτητας και της ηρεμίας. Η συνεχής μουσική από τα μικρά μαγαζιά και τα παράθυρα των κτιρίων δημιουργεί έναν ανοιχτό, ζωντανό χώρο για όλους, έναν χώρο που, παρά την υπερφόρτωσή του, παραμένει ελεύθερος και προσβάσιμος. Αυτή η πόλη, με όλες τις αντιφάσεις της, εξακολουθεί να προσφέρει έναν καθρέφτη για την ανθρώπινη κατάσταση.

Η έννοια της “διαρκούς άνοιξης” προέκυψε από την ανάγκη να αναδείξω την αίσθηση μόνιμης ομορφιάς που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας

Στην έκθεση αυτή εξερευνάτε την έννοια της “διαρκούς άνοιξης” μέσω τεχνητών λουλουδιών. Τι σας ενέπνευσε να εστιάσετε σε αυτό το θέμα και πώς συνδέεται με την εμπειρία της πανδημίας;

Η έννοια της “διαρκούς άνοιξης” μέσω των τεχνητών λουλουδιών προέκυψε από την ανάγκη να αναδείξω τη σχέση μεταξύ φυσικού και τεχνητού, καθώς και την αίσθηση μόνιμης ομορφιάς που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Οι τεχνητές συνθέσεις λουλουδιών έγιναν αναγκαία μέσα στην κρίση, όταν οι δημόσιοι χώροι χρειάζονταν αισθητική ανανέωση και οι ιδιοκτήτες εστιατορίων χρησιμοποίησαν αυτά τα λουλούδια για να ομορφύνουν τους υπαίθριους χώρους τους, καλύπτοντας την έλλειψη φυσικής ομορφιάς. Αυτό που ξεκίνησε ως προσωρινή λύση, μετατράπηκε σε μόνιμο στοιχείο του αστικού τοπίου. Στην έκθεσή, που την επιμελήθηκε η Δρ. Σωζήτα Γκουντούνα, χρησιμοποιήσαμε αυτές τις συνθέσεις ως ένα μέσο για να εξετάσω τη διαδικασία της αισθητικής επιβίωσης και τις αλλαγές στον δημόσιο χώρο που επιφέρουν οι κρίσεις. Οι τεχνητές συνθέσεις λουλουδιών και η γλυπτική εγκατάσταση των ξύλινων κουτιών, αναδεικνύουν τη σχέση μεταξύ χειροποίητης εργασίας, μνήμης και παροδικότητας, κάτι που με απασχολεί εδώ και χρόνια στην καλλιτεχνική μου έρευνα. Μετά την πανδημία, η ανάγκη για μια αίσθηση σταθερότητας και ασφάλειας μέσα από τη μόνιμη ομορφιά γίνεται πιο επιτακτική. Η “διαρκής άνοιξη”, λοιπόν, αναφέρεται σε έναν κόσμο που επιθυμεί να εξασφαλίσει τον έλεγχο της εικόνας του, ενώ ταυτόχρονα, αποκαλύπτει την αντίφαση μεταξύ του αληθινού και του τεχνητού.

The Poignancy of a Perpetual Spring, Εγκατάσταση δεύτερου δωματίου – 24 καρέ ξύλινα 6” x 6” ακατέργαστα, το καθένα περιέχει μία Polaroid i-Type με τεχνητά λουλούδια από όλο το Νέα Υόρκη, Μαρίτα Παππά

Λέτε ότι η τέχνη στη δημόσια σφαίρα είναι πιο σημαντική από ποτέ. Γιατί;

Σε μια εποχή όπου οι εικόνες κατακλύζουν τη ζωή μας και η τέχνη συχνά περιορίζεται στην αναπαράσταση και την αναπαραγωγή της μέσω των social media και του διαδικτύου, ο δημόσιος χώρος προσφέρει έναν ανοιχτό τόπο για συνύπαρξη, ανταλλαγή απόψεων και δημιουργία ερωτημάτων αλλά και συναισθημάτων. Αυτός ο χώρος, είτε πρόκειται για ένα μουσείο, μια γκαλερί, έναν αστικό δρόμο ή ακόμα και ένα τραπέζι φαγητού, καθίσταται πεδίο έκφρασης της συλλογικότητας, ομορφιάς και αλληλεγγύης. Η τέχνη στο δημόσιο χώρο δεν είναι απλά σημαντική κατά τη γνώμη μου, αλλά απαραίτητη για την ενίσχυση της σύνδεσης και της συνδημιουργίας. Σε εποχές κρίσης και πόλωσης, η τέχνη μπορεί να προσφέρει μια θεραπευτική και επαναστατική λειτουργία.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ48 ώρες στη Νέα Υόρκη μέσα από έναν συναρπαστικό εικαστικό περίπατο12.09.2018

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια και πώς σκοπεύετε να εξελίξετε την πρακτική σας στο πλαίσιο της σύγχρονης τέχνης;

Μετά το πέρας της υποτροφίας, θέλω να δημιουργήσω ένα καλλιτεχνικό πλαίσιο και μια κοινότητα στην Ελλάδα. Με ενδιαφέρει να φέρω πίσω τις εμπειρίες και τις γνώσεις που απέκτησα στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο, ενσωματώνοντάς τες σε συνεργασίες με καλλιτέχνες και οργανισμούς στην Ελλάδα. Τον τελευταίο χρόνο, η έρευνά μου επικεντρώθηκε στο πώς η σωματικότητα και η αισθητηριακή εμπειρία μπορούν να αποτελέσουν εργαλεία χαρτογράφησης του δημόσιου χώρου. Θέλω να συνεχίσω να ερευνώ αυτές τις δυναμικές, ειδικά σε σχέση με την Αθήνα, μια πόλη που αλλάζει συνεχώς και με την οποία αισθάνομαι πια πολύ έντονη την ανάγκη να επανασυνδεθώ. Σε προσωπικό επίπεδο, με συναρπάζει η κεραμική και η υλικότητα του πηλού. Είναι ένα υλικό που με γοητεύει για την απλότητά του, αλλά και για τη δυνατότητά του να διατηρεί ίχνη αφής, να φέρει μνήμη. Θέλω να πειραματιστώ περισσότερο με αυτό, να δω πώς μπορεί να λειτουργήσει ως ένα μέσο συνύπαρξης της γλυπτικής με την αφήγηση. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε μια μεταβατική φάση, όπου οι εμπειρίες της Νέας Υόρκης, οι αναζητήσεις μου στον δημόσιο χώρο και η ανάγκη μου για νέα υλικά και μεθοδολογίες συνυπάρχουν. Το επόμενο βήμα δεν είναι απόλυτα καθορισμένο, αλλά αυτό ακριβώς είναι που με κινητοποιεί: η ανοιχτότητα στην εξέλιξη, η διαρκής επανεφεύρεση της καλλιτεχνικής πρακτικής.