Μήπως είναι η στιγμή να μιλήσουμε ανοιχτά για την Καίτη Γκρέυ; |

Δημοσιεύτηκε πριν από 3 ώρες Τελευταία ενημέρωση: 20 Ιανουαρίου, 2025

0 Χρειάζεστε 3 λεπτά να διαβάσετε αυτό το άρθρο

Αν μου ζητούσαν να διαλέξω ένα λαϊκό σουξέ που θα το χαρακτήριζα άξιο εκπρόσωπο όλου αυτού που στη σύγχρονη νεοελληνική κουλτούρα ονομάζουμε “μπουζούκια”, θα ήταν το “Άναψε το τσιγάρο” της Καίτης Γκρέυ. Υπάρχει πηγή που το χαρακτηρίζει “το δημοφιλέστερο τσιφτετέλι όλων των εποχών”. Μαζί με το “Ανέβα στο τραπέζι μου” και το “Απόψε κάνεις μπαμ” η Γκρέυ κατάφερε να αφήσει μια ανεξίτηλη σφραγίδα στην έννοια του σουξέ, του χιτ, που προσπαθώντας να κάνει την επιτυχία της χρονιάς πέρασε σε ένα άχρονο πάνθεον που ήδη μετρά περίπου 75 χρόνια επιτυχίας. Για ένα σουξέ της εποχής, καλά τα πήγε.

Αν το καλοσκεφτείς, η Καίτη Γκρέυ είναι μια ηρωίδα μυθοπλασίας. Κανείς δεν φαντάζεται πως κάποια έζησε τη ζωή της στην πραγματικότητα και δεν λύγισε. Δεν είμαι εδώ για να σας κάνω μια ανασκόπηση της ζωής της ή μια μίνι βιογραφία, υπάρχουν τόσες πηγές για να τα βρείτε αυτά που θα ήταν ανούσιο. Για μένα σημασία έχει τι δίδαγμα αφήνει πίσω της αυτή η σπουδαία γυναίκα της πίστας.

Στα δικά μου μάτια η ζωή της Γκρέυ χωρίζεται σε τρεις φάσεις. Υπάρχει η πορεία πριν τον Καζαντζίδη, η καριέρα με τον Στέλιο και μετά από τον χωρισμό και φυσικά το mid 80s comeback που ελάχιστες έχουν πετύχει, ενδεχομένως ίσως και καμιά. Η Καίτη Γκρέυ, με τα τραγικά δύσκολα παιδικά χρόνια, τις εγκαταλείψεις, τους βιασμούς, τους γάμους ενώ ήταν ανήλικη, ήταν ένα παράδειγμα πείσματος να επιβιώσει και να πετύχει. Έφηβη με δύο παιδιά δεν έκανε πίσω, μπόρεσε και χώρεσε σε μια ασφυκτικά δύσκολη ζωή, τις συνέπειες, το όνειρο, το πείσμα και την αυταπάρνηση.

Η καριέρα της είναι άφταστη, όπως και η φωνή της. Η ερμηνεία της στα “Ξένα Χέρια” του Βασίλη Τσιτσάνη είναι συγκλονιστική. Από την πρώτη εκτέλεση μέχρι το φημισμένο σχήμα με την Αλεξίου και τη Γαλάνη, η Γκρέυ το έσκιζε σαν να το τραγουδούσε στα 25 της. Τα τραγούδια της, όπως αυτά που σας γράφω πιο πάνω, ήταν πυλώνες που διαμόρφωσαν το ελληνικό τραγούδι τα τελευταία 70 χρόνια. Σκεφτείτε το λίγο, μια γυναίκα, μια κοπέλα, που έζησε για 100 χρόνια, τραγουδούσε τουλάχιστον τα 70 από αυτά, έχτισε με την καριέρα της αυτό που σήμερα λέμε “ιστορία” του ελληνικού τραγουδιού και το περίεργο είναι πως δεν βαρέθηκε ποτέ.

Το 1995 επέστρεψε με ένα τεράστιο σουξέ, το “Μια γυναίκα μόνο ξέρει”. Οι Εκείνος+Εκείνος κατάφεραν την πιο σπουδαία λαϊκή φωνή που έβγαλε η χώρα μας μετά το β’ παγκόσμιο πόλεμο να μπει ξανά στο στούντιο και να πει ένα τραγούδι του σήμερα. Το “Μια γυναίκα μόνο ξέρει” έγραψε τη δική του ιστορία, συστήνοντάς τη ακόμα και στη δική μου γενιά. Δεν υπάρχει άνθρωπος που ήταν στην Ελλάδα του ’95 και να μην άκουσε το κομμάτι αυτό. Η γυναίκα αυτή γούσταρε μέχρι την τελευταία μέρα τον βίο της. Κοιτούσε πίσω και δεν μουρμούριζε, κοιτούσε μπροστά και σου έλεγε “είμαι εδώ” ξέροντας πολύ καλά τι εννοεί. Και το 1995 ήταν ήδη 70 ετών.

Ακούγοντας τον Άρη Δημοκίδη να μιλά για τη ζωή της στα “Μικροπράγματα” της Lifο, μού έμεινε στον νου μία και μόνη φράση της: “Γιατί να ντραπώ, μάνα μου;”. Αλήθεια, γιατί να ντρεπόταν η Καίτη Γκρέυ; Τα έκανε όλα σωστά; Προφανώς και όχι. Αλλά τα έκανε όπως εκείνη ήθελε, αυτό είναι πιο σημαντικό. Έχοντας ακούσει πραγματικά πολλά αφιερώματα στη ζωή της, έχω καταλάβει ένα πράγμα: δεν ξεπέρασε ποτέ τον χωρισμό με τον Στέλιο Καζαντζίδη. Και με εντυπωσιάζει η ευθύτητα που σε όλη της τη ζωή το παραδεχόταν, πως ήταν καψούρα μαζί του. Στα 95 της ακόμα, μπροστά στη φωτογραφία του, παραδεχόταν πως δεν ζει αυτός που θα ήθελε να την πάρει να της πει “χρόνια πολλά”. Και πιστέψτε με, στα 95 τα χρόνια είναι ήδη πολλά. Και μάλλον τα περισσότερα το τηλεφώνημα αυτό δεν έγινε. Η γυναίκα θρύλος του τραγουδιού μπορούσε να είχε όποιον θελήσει, αλλά όχι εκείνον αυτόν που πραγματικά ήθελε. Αν δεν είναι αυτή αγάπη για μυθιστόρημα, τότε τι;

Τα τελευταία χρόνια της ζωής της, η Καίτη Γκρέυ δεν φοβήθηκε τη δημοσιότητα. Αρχικά ηθελημένα, μετέπειτα σε αυτές τις “μουσειακές” καταστάσεις που οργανώνουν διάφοροι αυλικοί ώστε να υπάρχουν και αυτοί μέσα από τους θρύλους που πλαισιώνουν. Δεν πειράζει, ας είναι. Η Καίτη Γκρέυ, ακόμα και σε προχωρημένη άνοια όπως είχε πει η Αγγελική Ηλιάδη, ήξερε να κρατά τον θρύλο της ζωντανό.

“Έφυγα όταν ήμουν ψηλά” είχε δηλώσει η Καίτη Γκρέυ σε κάποιες από τις τελευταίες της συνεντεύξεις. Εγώ θα πω ότι δεν έφυγε ποτέ. Ήταν πάντα εκεί, παρούσα. Μέσα από τραγούδια, συζητήσεις, σκάνδαλα, κανάλια, φήμες, ταλέντο, ιστορία και καριέρα. Μεγάλη καριέρα, σπουδαία. Από αυτές που γίνονται μία φορά στα 100 χρόνια. Αρκεί όμως, γιατί κρατούν πολλές φορές 500.

Αντίο Καίτη Γκρέυ, γράψατε ιστορία. Τη δική σας.