Η ώρα η καλή, η καλοκαιρινή

Υπάρχουν οι απαισιόδοξοι που λένε ότι η μόνη στιγμή που η Ελλάδα πηγαίνει μπροστά είναι όταν την τελευταία Κυριακή του Μαρτίου βάζουμε τα ρολόγια μας μία ώρα μπροστά.

Ας μην είμαστε τόσο απαισιόδοξοι, αν και οι Έλληνες έχουμε κάποια δικαιολογία, καθώς την εποχή της κρίσης υπήρξε φόβος όχι απλώς να γυρίσουμε μία ώρα πίσω, αλλά περίπου στην εποχή… του χαλκού.

Η θερινή ώρα δεν καθιερώθηκε για να βλέπουμε το ηλιοβασίλεμα στα μαγικά τα ακρογάλια μία ώρα αργότερα. Ενεργειακοί ήταν οι λόγοι που την επέβαλλαν και την υιοθέτησε το μεγαλύτερο μέρος των ανεπτυγμένων χωρών. Συνηθίσαμε επίσης όλοι τις μεγάλες μέρες και φορτώσαμε οι περισσότεροι τις μνήμες των παιδικών μας χρόνων με παιχνίδια υπό το φως του ηλίου μέχρι τις 9 το βράδυ.

Εκτός του θερινού ρομαντισμού η θερινή ώρα μας έφερε για μία ακόμα φορά μπροστά στο υπόδειγμα αποτελεσματικότητας στις αποφάσεις που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση. Με τα προβλήματα του πλανήτη, ενεργειακό, κλιματικής κρίσης, περιφερειακών πολέμων η Ένωση μας αποφάσισε να ασχοληθεί με την κατάργηση της θερινής ώρας και το έκανε με τον τρόπο που όλοι αγαπήσαμε. Τον αδιέξοδο.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε ότι δεν είναι πια σκόπιμο να αλλάζουμε συνεχώς τα ρολόγια μας. Παρουσίασε μάλιστα το 2018 οδηγία με την οποία ζητά από τα μέλη- όχι υποχρεωτικά αρχικά- να παραμείνουν στη χειμερινή ώρα. Έκτοτε ασχολήθηκαν με το θέμα όλα τα όργανα και έτσι φτάσαμε στο 2025 καταληκτικό χρόνο για να μην αλλάξουμε την ώρα και τελικά… την αλλάξαμε.

Έτσι λοιπόν από τα ξημερώματα της Κυριακής αλλάξαμε ώρα επιβεβαιώνοντας όλα τα στερεότυπα: Ότι η Ελλάδα πάει μπροστά επειδή αλλάζει ώρα και ότι η γραφειοκρατία της Ε.Ε. προτιμά τη χειμερινή ώρα καθώς της θυμίζει την αγαπημένη της κατάσταση στη λήψη αποφάσεων: την παγωμένη.