Η τέχνη του να λες «ναι» εννοώντας «όχι»

ΟΙ εξελίξεις γύρω από τον πόλεμο στην Ουκρανία, τόσο στο προσκήνιο, όσο και στο παρασκήνιο είναι ραγδαίες τις τελευταίες εβδομάδες.

Καταλύτης η εκλογή Τραμπ στη θέση του πρόεδρου των ΗΠΑ, που από την πρώτη μέρα θέλησε να πείσει ότι έχει λύση fast track και μάλιστα έχει τον τρόπο να την επιβάλλει. Και ξεκίνησε από τον πιο αδύναμο κρίκο, από τον Ζελένσκι. Η συνάντησή τους στο οβάλ γραφείο και ο εξευτελισμός σε ζωντανή μετάδοση θα μείνει στην ιστορία, ενώ παράλληλα λίγες μέρες μετά έσυρε εκ νέου τον πρόεδρο της Ουκρανίας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Με μία «βόλτα» και από τη Σαουδική Αραβία, που είναι πλέον ο αγαπημένος τόπος των ΗΠΑ για διαπραγματεύσεις, βγήκε λευκός καπνός και το μήνυμα της ανακωχής των 30 ημερών άρχισε να ταξιδεύει προς τη Μόσχα.

Στη ρωσική πρωτεύουσα όμως βρίσκεται ο Πούτιν και η εμφάνισή του με στρατιωτική στολή στο Κουρσκ δεν ήταν κάποιου που ετοιμάζεται να βάλει τέλος σε έναν πόλεμο. Ο ρώσος πρόεδρος είναι χρόνια στην πολιτική και γνωρίζει πώς να απαντά και όταν θέλει να έρθει σε ρήξη και όταν θέλει να κρατήσει τις γέφυρες. Παρά το ότι ήταν αυτός που εισέβαλε στην Ουκρανία γνωρίζει ότι έχει το πάνω χέρι. Και είναι βέβαιο ότι δεν θα σκιαχτεί αν ο Τραμπ θα του αυξήσει τους δασμούς στη βότκα.

Είπε «ναι» στην εκεχειρία, αλλά με τους όρους που έθετε από την αρχή του πολέμου. Επί της ουσίας είπε ένα «όχι» χωρίς να το βροντοφωνάξει. Ο Πούτιν ξέρει ότι ο Ζελένσκι είναι απείρως πιο στριμωγμένος απ’ αυτόν και δεν βλέπει το λόγο να μην πιεστεί κι άλλο ή ακόμα καλύτερα για τη Μόσχα να αποχωρήσει από την ηγεσία της χώρας. Τι μπορεί να κάνει ο Τραμπ απέναντι σ’ αυτή την άρνηση που διατυπώθηκε ως κάταφαση; Επί του παρόντος τίποτα. Κι αυτό είναι κάτι που μπορεί να έχει απρόβλεπτες επιπτώσεις, καθώς αν κάτι αντιπαθεί ο Τραμπ είναι η αναμονή.