Showbiz

Η προβολή δεν ήταν στα ζητούμενα μου

Έχουν περάσει 18 χρόνια από την πρώτη φορά που την είδα στη σκηνή – στο μικρό πατάρι του «Αμόρε», Άνοιξη του 2007 στην «Βοσκοπούλα» της ομάδας Κανιγκούντα. Και αυτή ήταν η πρώτη της επαγγελματική εμφάνιση. Συγκινείται όπως κάποια που της λες ότι την γνωρίζεις από νήπιο και τώρα έχει πια ενηλικιωθεί. Η Ανθή Ευστρατιάδου δεν είναι ακόμα σίγουρη – γι’ αυτό ή αν η εφηβεία της εξακολουθεί να έχει το πάνω χέρι. Παρότι, έχει μεγαλώσει στους κόλπους μιας δραστήριας ομάδας, έχει ασκηθεί κοντά σε σημαντικούς σκηνοθέτες, παρότι έχει βραβευτεί για τις ερμηνείες της, έχει αναλάβει σημαντικούς ρόλους. Και παρότι, πρόσφατα, έγινε μητέρα.

Πάντως, ίσως, αυτά τα 18 χρόνια στο θέατρο να πυροδοτούν ασυνείδητα μια από τις πιο εξωστρεφείς της φάσεις στη δουλειά της ως ηθοποιού: Το περασμένο καλοκαίρι ήταν η «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του πολύφημου Ρώσου, Τιμοφέϊ Κουλιάμπιν στην Επίδαυρο, τώρα ετοιμάζεται να υποδυθεί την «Έντα Γκάμπλερ» στο Προσκήνιο, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά και την ίδια στιγμή προσεγγίζει για δεύτερη (μόλις) φορά την τηλεόραση στην κωμική σειρά του Mega «Έχω παιδιά».

Το life stοry της δεν περιλάμβανε ποτέ το όνειρο της σκηνής. Σπούδασε θέατρο από μια ανάγκη προσωπικής απόδρασης (με την κυριολεκτική έννοια), άργησε να αγαπήσει τη δουλειά της, άργησε να διεκδικήσει πως μπορεί να είναι αποτελεσματική χωρίς να καταπιέζεται, άργησε γενικά να αρθρώσει τα θέλω της. Και σήμερα, κάπως συνειδητοποιημένη για όλα αυτά, μοιάζει να είναι πιο ανοιχτή (από κάθε άλλη φορά) να τα μοιραστεί.

Η φωτογράφιση έγινε στο Βιβλιοπωλείο Ζαμπάρας

Είχες αποφασίσει να μην κάνεις θέατρο αυτό το χειμώνα.

Είχα αποφασίσει να μην δουλέψω σεζόν ώστε να μην λείπω τόσα βράδια από το σπίτι. Δυστυχώς, όλες οι προτάσεις που μου έγιναν αφορούσαν παραγωγές μεγάλης διάρκειας. Κι έτσι θέλησα να κρατήσω μια ισορροπία σε μια επιλογή που να με καλύπτει καλλιτεχνικά, να μπορώ να επιβιώνω οικονομικά και να είμαι κοντά στο παιδί μου.

Τι άλλαξε και μπήκες στην περιπέτεια της Έντα Γκάμπλερ;

Ήταν ο ρόλος και οι συνεργάτες. Ωστόσο, έλαβα υπόψιν και άλλες παραμέτρους – που δεν θα σκεφτόμουν ποτέ στο παρελθόν: Όπως ότι οι πρόβες ήταν πρωινές, δηλαδή την ώρα που το παιδί είναι στον παιδικό σταθμό.

Είναι ακροβασία να υπάρχεις ως γυναίκα

Παρόλα αυτά, μπαίνεις στα βαθιά: Με έναν ρόλο εμβληματικό και απαιτητικό αφού το τέλος της ηρωίδας είναι προδιαγεγραμμένο. Πώς σε κινεί αυτό το ακραίο πρόσωπο;

Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω πραγματικά· πιστεύω ότι είναι ο πιο δύσκολος ρόλος και το πιο δύσκολο έργο που έχω διαβάσει. Κι ενώ, όπως είπες, η πορεία της είναι προδιαγεγραμμένη, παραταύτα είναι ένας ρόλος πολύ ανοιχτός στην ερμηνεία του. Έχει πάρα πολλά διαφορετικά στοιχεία – πλήττει, είναι δαιμονική, ασυμβίβαστη – κι εκεί βρίσκεται η δυσκολία, να μην περιοριστείς μόνο σε ένα επίπεδο ανάγνωσης.

Total look 2W0+1NE=2 / Μποτάκια Windsor Smith, FAVELA

Που την συναντάς ως γυναίκα – αν και γυναίκα μιας άλλης εποχής;

Την συναντώ απόλυτα ως γυναικεία φύση. Αν σκεφτεί κανείς τι απαιτείται στη ζωή από μια γυναίκα, δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα από την εποχή του Ίψεν. Μια γυναίκα πρέπει να είναι ολιγόλογη, προσεκτική, γλυκομίλητη, ευγενική, καλή φίλη και σύζυγος, να μην επισκιάζει το σύντροφό της, να έχει μητρικά χαρακτηριστικά, να είναι φροντιστική, να βάζει τις ανάγκες των άλλων πάνω από τις δικές της. Να είναι εμφανίσιμη και συνάμα να μην προκαλεί τραβώντας τα βλέμματα. Είναι μια ακροβασία να υπάρχεις ως γυναίκα. Και δεν έχει πάψει, με εξαίρεση ότι συζητάμε γι’ αυτό πιο ανοιχτά. Προσωπικά, έχω βιώσει πάρα πολλές φορές την πίεση αυτής της ακροβασίας σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου, της προσωπικής, της οικογενειακής και της επαγγελματικής. Η Έντα είναι ένα πλάσμα που δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τις κοινωνικές επιταγές.

Σε καταπιέζουν οι ρόλοι που πρέπει να υποδυθείς μέσα στο σύστημα ζωής όπως είναι οργανωμένο για εμάς και όχι από εμάς;

Ναι, φυσικά. Κι αυτό ισχύει για όλους μας. Δεν μπορώ να ξέρω αν δεν είχα αυτούς τους γονείς, αν δεν είχα γεννηθεί στην Ελλάδα, τι είδους ρόλους θα είχα αναγκαστεί να αναλάβω.

Όταν βρέθηκα στην ηλικία να επιλέξω τι θα κάνω στη ζωή μου, κινήθηκα από μια μεγάλη ανάγκη να διαφύγω

Στην αρχή ασχολήθηκες με τον αθλητισμό, μετά στράφηκες στις Καλές Τέχνες στο ΑΠΘ, τελικά σε κέρδισε η υποκριτική. Όλα αυτά ήταν δικές σου επιλογές ή ήταν και πράγματα στα οποία έπρεπε να πειθαρχήσεις; Ας πούμε, έπρεπε να πάρεις ένα πτυχίο Πανεπιστημίου;

Ναι, εννοείται πως έπρεπε να πάρω ένα πτυχίο Πανεπιστημίου. Παρόλα αυτά, όταν βρέθηκα στην ηλικία να επιλέξω τι θα κάνω στη ζωή μου, κινήθηκα από μια μεγάλη ανάγκη να διαφύγω· να φύγω από την Αθήνα, την οικογένεια μου, τις νόρμες. Αυτή ήταν η κινητήριος δύναμη – εξ ου και επέλεξα σχολές εκτός Αθηνών. Και ευτυχώς που πέρασα στην Σχολή Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης που ήταν πενταετούς φοίτησης και μου δόθηκε ένα μεγάλο διάστημα να βρω τον εαυτό μου μέσα από τις δικές μου επιλογές αφού ήμουν ακόμα πολύ… έφηβη.


Γιατί αυτή η ανάγκη της φυγής; Τι σε οδηγούσε;

Ήθελα να νιώσω ανεξάρτητη, να ανακαλύψω τη ζωή και τον εαυτό μου, ήθελα να φύγω από τον κλειστό οικογενειακό πυρήνα και να ζήσω μόνη μου. Να φύγω μακριά. Στην αρχή δεν ήταν καθόλου εύκολα, είχα πάθει μια θλίψη, μην έχοντας την εμπειρία της μοναξιάς οπότε ήρθα αντιμέτωπη με τις δυσκολίες της καθημερινής ζωής, να είμαι υπεύθυνη για τον εαυτό μου.

Σε απελευθέρωσε αυτή η εμπειρία;

Είναι μια διαδικασία που δεν σταματάει ποτέ. Ναι, τότε εκείνη η φυγή μου έδωσε ένα βήμα, αργότερα όταν μπήκα στην υποκριτική κατεύθυνση και όταν άρχισα να το απολαμβάνω ήταν ακόμα μια κατάκτηση. Στη συνέχεια, όταν άρχισα να κάνω ψυχοθεραπεία μου δόθηκε κι άλλος χώρος. Από διαφορετικές πλευρές της ζωής εξελίχθηκα, ελευθερώθηκα – χωρίς αυτό να παύει να εξελίσσεται.

Μικρότερη πάλευα πολύ με ανασφάλειες, δεν είχα επιθυμήσει το θέατρο

Άρα το θέατρο μπήκε στο κάδρο του κοριτσιού που το «’σκασε»;

Ναι, δεν είχα καθόλου συνειδητοποιήσει ότι έχω επιθυμία για το θέατρο, αυτή διατυπώθηκε σχετικά πρόσφατα με τέτοια ορμή και καθαρότητα. Οι σπουδές μου ήταν μια ευκαιρία απόδρασης, βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη γιατί έκανα ένα τεστ επαγγελματικού προσανατολισμού, δεν είχα ιδέα τι ήθελα να κάνω εκτός από το να φύγω. Πήγα στα τυφλά οπότε μου πήρε χρόνο να συνδεθώ.

Δηλαδή, πότε άρχισες να αισθάνεσαι πως ανήκεις σε αυτή τη δουλειά;

Δεν ήταν μια στιγμή συγκεκριμένη. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως μετά την απόκτηση της κόρης μου – έχοντας πάρει απόσταση από το θέατρο – κατάλαβα πόσο μέσα στη ζωή μου ήταν και ποιος ήταν ο τρόπος ζωής μου. Έπαθα μεγάλη λαχτάρα να επιστρέψω, ήταν κάπως σαν να είχα χάσει ένα δικό μου, προσωπικό χώρο. Κι εκεί ήταν σαν να ερωτεύτηκα ξανά το επάγγελμα μου. Μικρότερη πάλευα πολύ με ανασφάλειες, δεν το είχα επιθυμήσει· δεν ανήκω στις ηθοποιούς που είχαν το θέατρο από παιδιά στο μυαλό τους.


Κι ενώ οι σπουδές σου ήταν μια ευκαιρία απόδρασης, αμέσως μετά αναζήτησες ένα ασφαλές πλαίσιο, την ομάδα της Κανιγκούντα.

Ναι, είμαι διαμορφωμένη σε ένα πλαίσιο ομάδας, η οποία είχε στόχους αρκετά ρομαντικούς αλλά και απόλυτους. Και καθώς μπήκα αμέσως μετά τη σχολή στην ομάδα, με επηρέασε βαθιά: Μου έδωσε πολλά θετικά αλλά και αρνητικά· το «κλείσιμο» ήταν ένα από αυτά. Ωστόσο, ήταν το όνειρο μου να θητεύσω σε μια ομάδα, εξάλλου ήμουν ανέτοιμη να μπω μόνη μου στον επαγγελματικό στίβο. Χρειαζόμουν, οπωσδήποτε, ένα πλαίσιο.

Δεν αναπολώ την ομάδα με μια ρομαντική διάθεση περί δημιουργικής ευτυχίας, αλλά αναπολώ την απόλυτη πίστη στην τέχνη του θέατρου

Θα έμπαινες ξανά στη συνθήκη της ομάδας;

Ναι, θα το ξαναέκανα αλλά με ενδιαφέρον να ανακαλύψω αν είναι βιώσιμο αυτό το μοντέλο και ποιοι κανόνες πρέπει να διέπουν τη λειτουργία του. Μου είναι στενάχωρο ότι όσες ομάδες ξεκίνησαν μαζί μας έχουν διαλυθεί. Προφανώς, και δεν υπάρχει οικονομική στήριξη από το κράτος για τις ερευνητικές ομάδες – πως αλλιώς να υπάρξουν; Πάντως, δεν αναπολώ την ομάδα με μια ρομαντική διάθεση περί δημιουργικής ευτυχίας, αλλά αναπολώ την απόλυτη πίστη στην τέχνη του θέατρου και διάθεση να την… ξεκοκαλίσεις.

Total look 2W0+1NE=2 / Μποτάκια Windsor Smith, FAVELA

Κλονίστηκε αυτή η πίστη στο θέατρο όταν πια, ως μονάδα, άρχισες να ορίζεις τις επιλογές σου;

Η πίστη για το θέατρο κλονίστηκε και εντός ομάδας. Δεν είχα ξεκαθαρίσει αν με δυσκολεύει ο τρόπος μας ή το θέατρο καθαυτό. Παρόλα αυτά, επί της ουσίας, η αγάπη μου για το θέατρο δεν κλονίστηκε ποτέ. Απλώς δυσκολεύτηκα να τη φέρω στο φως. Φοβόμουν πως αν δω κατάματα αυτή την επιθυμία, μπορεί να αποτύχω.

Πώς βρήκες τον εαυτό σου στο θέατρο;

Νομίζω μέσα στα χρόνια ήρθα πιο κοντά στον εαυτό μου, έπαψα να υπηρετώ το πλαίσιο της ομάδας και του ερευνητικού θεάτρου, του ποιοτικού θεάτρου. Έτσι κι αλλιώς αυτοί οι διαχωρισμοί έχουν διαλυθεί. Αλλά, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, στο μυαλό πολλών ηθοποιών και στο δικό μου, υπάρχει πάντα η υποχρέωση να παίρνεις σωστές αποφάσεις για την πορεία σου. Όταν απελευθερωθείς από αυτό, αισθάνεσαι πιο καλά. Πρώτα απ’ όλα γιατί καταλαβαίνεις πως οτιδήποτε κι αν κάνεις σε αυτή τη ρημάδα τη ζωή – επιτύχεις ή αποτύχεις σε κάτι – δεν αφήνει τόσο μεγάλο αποτύπωμα. Κι όταν το συνειδητοποίησα αυτό με απελευθέρωσε και με έκανε να αναζητώ πιο ανάλαφρα πράγματα, παρά οτιδήποτε άλλο.

Ο,τιδήποτε κι αν κάνεις σε αυτή τη ρημάδα τη ζωή – επιτύχεις ή αποτύχεις σε κάτι – δεν αφήνει τόσο μεγάλο αποτύπωμα

Το ρωτώ γιατί στο μεταξύ ήρθαν ρόλοι, πολύ καλές συνεργασίες, διακρίσεις, πρωταγωνιστική παρουσία στην Επίδαυρο.

Όντως, αναζητούσα ένα υψηλό επίπεδο συνεργασιών γιατί είχα διαμορφωθεί με αυτόν τον τρόπο. Από την άλλη, έχει να κάνει και με τις προτάσεις που μου γίνονταν. Ξεκίνησα μέσα στην «Κανιγκούντα», με ταύτισαν με αυτό το είδος θεάτρου, οπότε διάλεγα ανάμεσα σε αυτά που έρχονταν.

Εκτός από το ότι ήσουν επιλεκτική, ήσουν και τυχερή;

Ναι, φουλ. Γιατί υπάρχουν πολύ ταλαντούχοι άνθρωποι που δεν τους έχουν ανοίξει οι κατάλληλες πόρτες.

Total look 2W0+1NE=2 / Μποτάκια Windsor Smith, FAVELA

Ως προσωπικότητα σμιλεύτηκες μέσα στο θέατρο; Πριν είπες ότι δεν ήξερες ποια ήσουν πριν φύγεις για τη Θεσσαλονίκη. Πόσο έχεις μετακινηθεί;

Έχω κάνει πολλά χρόνια ψυχοθεραπείας που με έχουν βοηθήσει. Και είναι, πλέον, κυρίαρχο σε μένα ότι αναγνωρίζω τις επιθυμίες μου: Δεν πιστεύω πια πως χρειάζεται να βασανίζεσαι και να αυτομαστιγώνεσαι για να παράξεις ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Ειδικά το τελευταίο με ενδιαφέρει πολύ· γιατί ήταν απόλυτος ο τρόπος που είχα βιώσει το επάγγελμα, μέσα από βάσανο – εγώ όπως και πολλοί άλλοι. Σήμερα, με απασχολεί πολύ η διαδικασία, ο δρόμος που θα διανύσω για να φτάσω στο αποτέλεσμα.

Συνεπώς δεν σε κινούν οι ρόλοι;

Ισχύει.

Αυτό το λες και μετά από μια «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» στην Επίδαυρο ή εν όψει μιας «Έντα Γκάμπλερ»;

Είμαι σταθερά προσανατολισμένη στους συνεργάτες. Αν κυνηγάς τους ρόλους φαίνεται στο λεπτό.

Δεν πιστεύω πια πως χρειάζεται να βασανίζεσαι και να αυτομαστιγώνεσαι για να παράξεις ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα

Σε συναντάμε συχνότερα σε δραματικές ηρωίδες – αν και δεν μπορώ να πω ότι δεν σε ανακαλώ στην τραγικωμωδία του Μπέρνχαρντ στο Εθνικό. Σε ενδιαφέρει να δημιουργήσεις ένα λίγο πιο ευρύ ερμηνευτικό περιβάλλον, έξω από τα καλούπια που σε τοποθετούν σκηνοθέτες ή παραγωγοί;

Δεν σκέφτομαι τόσο στρατηγικά, δεν παίρνω τόση απόσταση από μένα για να κοιτάζω την πορεία μου και να εργαστώ για να την αλλάξω. Πάντως, έχεις δίκιο, οι χαρακτήρες που συνδυάζουν το κωμικό με το τραγικό με έλκουν περισσότερο γιατί ακουμπούν σε μένα. Με ανακουφίζει που ενώ στο θέατρο προσπαθώ να κολυμπήσω στο μυαλό της Έντα Γκάμπλερ, την ίδια στιγμή, στην τηλεόραση συμμετέχω σε μια ανάλαφρη οικογενειακή κωμωδία. Χαίρομαι που μπορώ να αλλάζω εύκολα από το ένα στο άλλο. Αν, δηλαδή, είχα να επιλέξω ανάμεσα σε μια δραματική και μια κωμική σειρά, σίγουρα θα επέλεγα τη δεύτερη.


Θα μπορούσες να υπάρξεις σε μια καθαρόαιμη κωμωδία;

Νομίζω πως ναι. Αλλά όχι απαραίτητα στην τηλεόραση.

Γιατί;

Εκείνο που μου λείπει στην τηλεόραση είναι ο χρόνος εμβάθυνσης. Προσπαθώ να βρω ένα νόημα σε αυτό που κάνω και κάπως δεν μπορώ να το εκπληρώσω. Μπορώ να βρω ελαφράδα, ωραίο κλίμα, καλά αντανακλαστικά. Από εκεί και πέρα, η τηλεόραση είναι ένα σύστημα που δεν σου δίνει τον έλεγχο, σου δίνει ένα ταβάνι και είναι πολύ δύσκολο να το ξεπεράσεις. Κι όχι επειδή ο διπλανός σου δεν κάνει καλά τη δουλειά του, αλλά γιατί έτσι λειτουργεί το σύστημα. Κι αυτός ο τρόπος λειτουργίας πρέπει να αλλάξει οικονομικά, οργανωτικά.

Αν κυνηγάς τους ρόλους φαίνεται στο λεπτό

Σε γενικές γραμμές, στην τηλεόραση αισθάνεσαι πλέον ασφαλής; Γιατί στα 17 χρόνια δουλειάς, φέτος το «Έχω παιδιά» είναι μόλις η δεύτερη σειρά που κάνεις.

Δεν έχει να κάνει με το μέσο, με μένα έχει να κάνει. Σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι το αν θα κάνω τηλεόραση ή όχι, αλλά πλέον δεν νιώθω πως είναι κάτι που θα με χαρακτηρίσει κάπως.


Έχεις παραμείνει, σε κάθε περίπτωση, σε μια ήσυχη σχέση με τα πράγματα, ούσα ηθοποιός υψηλής δυναμικής.

Δεν καταλαβαίνω γιατί ένας ηθοποιός πρέπει να προκαλεί θόρυβο γύρω από τον εαυτό ή το όνομα του. Εξαρτάται πολύ και από το τι θέλει να επιτύχει ο καθένας. Η προβολή δεν ήταν στα ζητούμενα μου – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κατακρίνω εκείνους που επιθυμούν και την προβολή που προσφέρει η δουλειά μας.

Ποια ήταν τα δικά σου ζητούμενα;

Να βρω την επιθυμία μου και να είμαι καλή σε αυτό που κάνω.

Στο δεύτερο σκέλος έδωσες απάντηση;

Με μεγαλύτερη ευκολία θα πω ότι μου αρέσει η δουλειά, παρά το αν είμαι καλή σε αυτήν. Είναι τόσο σχετική αυτή η παραδοχή. Ποιος μπορεί να πει «είμαι καλός;». Μπορώ να πω ότι ήμουν τυχερή, ότι έχω κάνει καλές συνεργασίες και μέχρι εκεί.


Η ψηλάφηση του προς τα που πας, έφερε μια αυτοπεποίθηση;

Υπάρχουν στιγμές πάνω στη σκηνή που μπορεί να αισθανθώ ελεύθερη και παντοδύναμη να δοκιμάσω χωρίς κανείς να με κρίνει, ενώ την ίδια στιγμή, αυτή η αδρεναλίνη που προκύπτει με τρομάζει απόλυτα. Κι αυτό, καθώς το εξασκείς, σου δίνει δύναμη να αγαπήσεις ό,τι συμβεί εκεί. Πάντως, δεν θα ονόμαζα αυτοπεποίθηση, τίποτα από όλα αυτά.

Ποιος μπορεί να πει «είμαι καλός;». Μπορώ να πω ότι ήμουν τυχερή, ότι έχω κάνει καλές συνεργασίες και μέχρι εκεί

Πώς τα πηγαίνεις με την κρίση των άλλων και την αποδοχή από το χώρο;

Ακριβώς επειδή δεν είμαι άνθρωπος με ιδιαίτερη αυτοπεποίθηση είχα μεγάλη εξάρτηση από το εξωτερικό βλέμμα· περισσότερο από τους άμεσα εμπλεκόμενους, τους συνεργάτες μου. Ναι, η άποψη των άλλων με επηρέαζε πολύ στο παρελθόν αλλά – για να πω την αλήθεια – δεν έχω δεχθεί κριτική που με τάραξε. Δεν λέω, απαραίτητα, πως παίρνω καλά σχόλια· πάντως δεν έχω διαβάσει κριτικές που θεωρώ προσβλητικές.

Total look 2W0+1NE=2 / Μποτάκια Windsor Smith, FAVELA

Μια προσβλητική κριτική είναι, από μόνη της, λάθος.

Και όχι μόνο αυτό. Πάντα αναρωτιόμουν τι πάει να πει μια άποψη για μια παράσταση ή έναν ρόλο; Πόσο εύκολα γλιστράει σε μια άποψη για τον ίδιο τον σκηνοθέτη και τον ίδιο τον ηθοποιό; Θέλω να πω, δεν είναι ένας ανοιχτός διάλογος, είναι μια μονομερής κατάσταση για κάτι που αρέσει ή δεν αρέσει στο γράφοντα. Κι όταν αρχίσεις να συνειδητοποιείς αυτή τη διάσταση, σταματάει να σε ενοχλεί.

Αισθάνομαι, εκ του αποτελέσματος όπως είπες κι εσύ, ότι βρίσκεσαι σε μια πιο εξωστρεφή περίοδο επαγγελματικά. Θα πρότεινες, ας πούμε, ένα έργο, μια συνεργασία σε κάποιον σκηνοθέτη;

Εννοείται πως με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο και έχει συμβεί στο παρελθόν με πράγματα που τελικά δεν υλοποιήθηκαν. Κι αφού, πράγματι, βγήκα από μια πιο κλειστή περίοδο της δουλειάς μου, είναι μια στιγμή που σκέφτομαι με ποιους ανθρώπους θα ήθελα να συνεργαστώ, τι θα ήθελα να ερευνήσω. Είναι κάτι που, για μένα, έχει ψυχικές προεκτάσεις. Δεν δηλώνει μια φιλοδοξία, αλλά το ποια είμαι σε κάθε φάση.


Τι άλλο σε έχει ωριμάσει επαγγελματικά;

Είναι μεγάλο μάθημα να συνεργαστείς με ανθρώπους που λογικά δεν θα επέλεγες· να τύχει να κάνεις μια απρόσμενη επιλογή για οικονομικούς λόγους – μην ξεχνάμε πως υπάρχει και η ανάγκη του βιοπορισμού, δεν είμαστε σε θέση να διαλέγουμε μέσα στα καλύτερα δυνατά σενάρια. Κι αυτό σε εξασκεί ν’ αναλάβεις ευθύνες και να ωριμάσεις. Σταματάς να περιμένεις από το θεατρικό πατέρα σου ή τη θεατρική μητέρα σου να σου δίνουν τη λύση.

Αν γίνεις μάνα δεν σημαίνει πως ενηλικιώνεσαι

Μίλησες πριν για το αίσθημα μιας υπερδύναμης πάνω στη σκηνή. Στη ζωή τι σε ενδυναμώνει;

Κάθε εγχείρημα που αναλαμβάνω μου δίνει δύναμη. Να τώρα η Έντα Γκάμπλερ που είναι κάτι άπιαστο, με τροφοδοτεί γιατί θέλω να την ανακαλύψω. Μέσα στην ημέρα μπορεί να είναι κι άλλα πολλά, μικρά πράγματα: Μια μυρωδιά, ένα ηλιοβασίλεμα. Η αγκαλιά με το σύντροφο μου, οι φίλοι μου. Και φυσικά η Νέλλη, τα χάδια της, τ’ αστεία της· είναι σε μια ηλικία όπου όλα μοιάζουν με θαύμα. Αν και αυτήν την περίοδο είναι σαν να μην έχω ζωή έξω από το σπίτι και τη δουλειά μου. Κανονικά, θα ήθελα να έρθω σε επαφή με τη φύση, να κάνουμε μια εκδρομή: Αυτό θα μου έδινε μεγάλη δύναμη.


Πόσο άλλαξες από τη στιγμή που έγινες μητέρα;

Μπήκε η αληθινή διάσταση στα πράγματα, άλλαξαν πολύ οι ισορροπίες. Τώρα κατάλαβα τι πάει να πει απόλυτη κούραση, τώρα κατάλαβα ότι δεν έχει σημασία να μην χάνεις χρόνο για πράγματα που δεν έχουν νόημα. Άρχισα να βλέπω ακόμα και τις πρόβες σαν ένα χρονικό διάστημα όπου κάνουμε τη δουλειά μας – και όχι ως κάτι έξω από αυτό.

Επαναπροσδιόρισες το νόημα, μ’ έναν τρόπο;

Ναι, σκέφτεσαι πόσο εστιάζεις σε αυτά που σε πιέζουν, στις λεπτομέρειες και μετά συλλαμβάνεις τη ζωή ολόκληρη: Το παιδί είναι η ζωή αυτοπροσώπως. Μόνο τώρα, η ενασχόληση με την Έντα Γκάμπλερ έβαλε ξανά στο κάδρο μου το θέμα του θανάτου: Ότι κάνουμε παιδιά, τα μεγαλώνουμε, πεθαίνουμε.

Σκέψεις που απέφευγες, όπως όλοι, φαντάζομαι.

Ναι, διώχνω τις σκέψεις γύρω από την απώλεια, δεν είναι μια συνθήκη που έχω αποδεχτεί. Θυμάμαι, ούσα παιδί είχα χάσει ένα ξάδερφό μου. Θυμάμαι να αγγίζω το κρύο σώμα του, αδυνατώντας να αποδεχτώ ότι αυτή η κατάσταση υπάρχει. Φυσικά, καταλαβαίνω πως αυτό που κάνω μοιάζει σαν να στέκομαι με το βλέμμα στραμμένο στον ουρανό ενώ τα πόδια μου είναι γεμάτα αίμα. Ειδικά ζώντας σε αυτόν τον κόσμο.

Μάλλον, πρέπει να παραδεχτώ πως έτσι κινούμαι: Φοβάμαι να αρθρώσω τις επιθυμίες μου

Πάντως, δεν σε είχα στο μυαλό μου ως μια γυναίκα με αυτοσκοπό τη μητρότητα.

Έτσι είναι.

Ήταν ένας ρόλος που η κοινωνική απαίτηση σου φόρτωσε;

Δεν υπάρχει γυναίκα που δεν έχει επωμιστεί αυτή την προσδοκία, απλώς εγώ αντιστεκόμουν σε μια πιο εφηβική κατάσταση. Κι επίσης, αν γίνεις μάνα δεν σημαίνει πως ενηλικιώνεσαι – κι έχουμε άπειρα παραδείγματα ως προς αυτό. Αλλά εντέλει, πιστεύω ότι η μητρότητα είχε γεννηθεί μέσα μου ως επιθυμία απλώς εγώ δεν την είχα αρθρώσει. Μάλλον, πρέπει να παραδεχτώ πως έτσι κινούμαι: Φοβάμαι να αρθρώσω τις επιθυμίες μου. Οπότε, η Νέλλη προέκυψε χωρίς προγραμματισμό, από αγάπη, με το μοναδικό τρόπο που θα επέτρεπα να γίνει.


Τι άλλαξε έκτοτε;

Μπορώ να επιβεβαιώσω όλα τα κλισέ που έχεις ακούσει. Η οποία αλλαγή, όμως, σε φέρνει – αν σε ενδιαφέρει να το ζήσεις έτσι – σε μεγάλη επαφή με τον εαυτό σου. Υπαρξιακά ανοίγονται ζητήματα με ένα τρόπο που δεν με είχαν απασχολήσει ποτέ ξανά. Επίσης, ήταν σαν να γέμισε ένα υπαρξιακό κενό μου σε σημείο που αναρωτήθηκα: «Τελικά μήπως ήθελα ένα παιδί για να πάψω να νιώθω μόνη;». Δεν αισθανόμουν πια μόνη σ’ αυτόν τον κόσμο.

Όταν γεννήθηκε η Νέλλη σαν να γέμισε ένα υπαρξιακό κενό μου, σε σημείο που αναρωτήθηκα: «Τελικά μήπως ήθελα ένα παιδί για να πάψω να νιώθω μόνη;»

Το οποίο ήταν ένα παλιό τραύμα;

Ναι, πάντα είχα μεγάλη αγωνία πως θα μείνω μόνη. Η γέννηση της κόρης μου, μου ζέστανε την ψυχή μου πολύ βαθιά. Κι ενώ η καθημερινότητα μου άλλαζε άρδην, έπρεπε να βρω ξανά τον εαυτό μου. Στην πορεία χάνονται φίλοι, συνήθειες, δεν μπορείς να βγεις, να πιεις, να ξενυχτήσεις, να δουλέψεις όπως πριν. Αγχωνόμουν, λοιπόν, πως δεν θα ξαναβρώ κομμάτια του εαυτού μου που αγαπούσα.

Τι αποχαιρέτησες;

Τον αυθορμητισμό μου και την ανεμελιά. Δεν μπορώ να σου πω «πάμε για ένα τσιπουράκι;». Μου έχει λείψει αυτός ο αυτοσχεδιασμός. Ή να κάνουμε κάτι με το σύντροφό μου επειδή το νιώθουμε.


Αποχαιρέτησες και την εφηβεία μέσα σου;

Αυτό είναι ένα τεράστιο ζήτημα για τον καθένα και την καθεμιά μας. Όταν γίνεσαι γονιός κοινωνικά θεωρείται ότι συμβαίνει μια ανατροπή μέσα σου και ξαφνικά παύεις να είσαι πια παιδί. Κι αυτό στην πραγματικότητα μπορεί να πάρει μήνες, χρόνια, μπορεί να μην το περάσεις και ποτέ. Γιατί το παιδί θέλει φροντίδα, θέλει να είναι στο επίκεντρο κι αυτή είναι μια κατάσταση δύσκολη να εγκαταλείψεις.

Διατηρείς τον εφηβικό σου ενθουσιασμό;

Ναι, είμαι άνθρωπος που ενθουσιάζεται ακόμα και από τα πιο μικρά πράγματα.




Δημοσιεύτηκε ! 2025-01-31 09:00:00

Δείτε και αυτό !
Close
Back to top button