Η «Γενιά Ζ» της Εθνικής Ελλάδας

Καρέτσας 17, Μουζακίτης 18, Κουλιεράκης 21, Κωνσταντέλιας, Ζαφείρης και Τζολάκης 22, Τζόλης και Βαγιαννίδης 23. Στην ενδεκάδα που παρατάχθηκε το βράδυ της Κυριακής στο «Χάμπντεν Παρκ» της Γλασκώβης, κανείς δεν ήταν πάνω από 30 – ο Δημήτρης Γιαννούλης θα τα κλείσει τον Οκτώβριο.

Ο 83χρονος σερ Αλεξ Φέργκιουσον, ο θρυλικός σκωτσέζος προπονητής που παρακολούθησε τον αγώνα από την εξέδρα των VIP, σίγουρα θα θυμήθηκε τι… του είχαν σούρει όταν στο παρθενικό ματς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην Πρέμιερ Λιγκ της σεζόν 1995-1996 είχε ρίξει στα βαθιά τους πιτσιρικάδες της περιλάλητης «τάξης του ’92»: Ντέιβιντ Μπέκαμ, Ράιαν Γκιγκς, Πολ Σκόουλς, Νίκι Μπατ, Γκάρι και Φιλ Νέβιλ. Η Γιουνάιτεντ ηττήθηκε σε εκείνο το παιχνίδι (από την Αστον Βίλα), όμως στο τέλος τα «τρομερά μωρά» της κατέκτησαν το «νταμπλ» στην Αγγλία.

Τρεις δεκαετίες μετά, είδε έναν άλλο προπονητή να τολμά. Μάλιστα, στον τελευταίο και καθοριστικό αγώνα ενός τουρνουά – όχι στην αρχή ενός πρωταθλήματος. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς εμπιστεύτηκε μια πολύ δύσκολη και σημαντική αποστολή στη νεαρότερη Εθνική Ελλάδας που αγωνίστηκε ποτέ σε επίσημο ματς, με μέσο όρο ηλικίας τα 22,7 έτη. Ουσιαστικά, σε μια Εθνική Ελπίδων. Που μέσα σε 90 λεπτά έγινε Εθνική ελπίδας.

Αυτά τα παιδιά, τα οποία έπαιζαν μαζί για πρώτη φορά, τρομοκράτησαν τη Σκωτία που συμμετείχε στα δύο τελευταία Euro, το 2021 και το 2024. Που οι παίκτες της αγωνίζονται στα κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης και στο Τσάμπιονς Λιγκ. Που είχε χάσει μόνο δύο επίσημα παιχνίδια στην «καυτή» έδρα της την τελευταία τετραετία. Το 0-3 προκάλεσε έκπληξη σε ολόκληρη την ποδοσφαιρική Ευρώπη. Αλλά πιο σημαντική από το αποτέλεσμα, που έμπασε την Ελλάδα στο club των κορυφαίων ομάδων του Nations League, ήταν η εμφάνιση.

Επιτυχίες πανηγυρίσαμε και στο παρελθόν, διόλου ευκαταφρόνητες. Μέχρι και Euro έχουμε κατακτήσει, σε μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στα χρονικά των γηπέδων. Τέτοια μπάλα, όμως, δεν είχαμε ξαναδεί από την Εθνική σε αγώνα υψηλού επιπέδου. Η χθεσινή ομάδα, σύγχρονη, κυριαρχική και θεαματική, πραγματικά ερωτεύσιμη, δεν είχε καμία σχέση με τις προηγούμενες εκδόσεις της, του «ηρωικού» ποδοσφαίρου που πάλευε για τη νίκη έστω με… μισό – μηδέν. Αυτό που παρακολουθήσαμε, ιδίως από το εικοστό έως το πεντηκοστό λεπτό του παιχνιδιού, δεν το είχαμε δει ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα. Ούτε την εποχή της μεγάλης μας δόξας, επί Ρεχάγκελ και επί Σάντος.

Δεν έτυχε. Πέτυχε. Με μια μεθοδική προσπάθεια που άρχισε πριν από μερικά χρόνια για τον εντοπισμό χαρισματικών ελληνόπουλων που, είτε γεννήθηκαν στο εξωτερικό, όπως ο Καρέτσας, ο Οδυσσέας Βλαχοδήμος και ο αδικοχαμένος Τζόρτζ Μπάλντοκ, είτε μεγάλωσαν μακριά από την Ελλάδα. Αλλοι χωρίς ποτέ να αγωνιστούν στο ελληνικό πρωτάθλημα επειδή έφυγαν μικροί (ο Ζαφείρης στα 10, ο Χατζηδιάκος στα 15, ο Παυλίδης στα 16…) και άλλοι που ξενιτεύτηκαν γιατί οι ελληνικοί σύλλογοι δεν τους έδειξαν εμπιστοσύνη.

Η δεξαμενή της πρώτης κατηγορίας είναι τεράστια. Πάντα ήταν, όμως κανείς στο παρελθόν δεν είχε ασχοληθεί με τα σπουδαία ταλέντα ελληνικής καταγωγής που ξεχώριζαν στην Αγγλία, τη Γερμανία, την Ολλανδία, το Βέλγιο, τις σκανδιναβικές χώρες. Κάποια στιγμή η ΕΠΟ αποφάσισε -επιτέλους- να τα αναζητήσει. Με το κλασικό σκάουτινγκ, ή με οποιονδήποτε άλλον τρόπο (τον Καρέτσα τον ανακαλύψαμε το 2023 χάρη σε ένα δημοσίευμα του Guardian). Και να τα προσεγγίσει προτού προλάβουν να αγωνιστούν στην εθνική ομάδα της χώρας στην οποία γεννήθηκαν, ώστε να έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν αθλητική ιθαγένεια. Το πάθημα με τον Βασίλη Χατζηπαναγή μας έγινε μάθημα, με καθυστέρηση μισού αιώνα.

Τα «διαμάντια» που βρήκαμε στο εξωτερικό, μαζί με μια εξαιρετική «φουρνιά» ταλέντων που αναδείχθηκαν στην Ελλάδα (Κωνσταντέλιας, Τζολάκης, Μουζακίτης, Βαγιαννίδης, Τζόλης, Κωστούλας…) και κάποιους πιο έμπειρους (Γιαννούλης, Ιωαννίδης, Παυλίδης…), συνθέτουν, ίσως, την πιο πολλά υποσχόμενη Εθνική ever. Στα χέρια ενός προπονητή που, κόντρα στην ελληνική νοοτροπία, δεν διστάζει να ποντάρει στα νιάτα και να επιβραβεύει με τις κλήσεις του τους πιο φορμαρισμένους κάθε στιγμή. Ακόμη κι αν ανήκουν σε μικρότερους συλλόγους, όπως ο Ταξιάρχης Φούντας (ΟΦΗ) και ο Τάσος Χατζηγιοβάνης (Αστέρας Τρίπολης).

Οι έλληνες φίλαθλοι είχαν αντιληφθεί από καιρό τις προοπτικές αυτής της ομάδας. Της έδειξαν την εμπιστοσύνη τους με τρία διαδοχικά sold-out στους τρεις τελευταίους εντός έδρας αγώνες της (είχε χρόνια να συμβεί). Τη χειροκρότησαν και όταν ηττήθηκε, στην πρώτη της αναμέτρηση με τους Σκωτσέζους στο Φάληρο. Γιατί βλέπουν προσπάθεια, πρόοδο, καλό κλίμα, σύμπνοια, χωρίς ηλίθιες συλλογικές αντιπαλότητες. Η τηλεοπτική μετάδοση του χθεσινού αγώνα στη Γλασκώβη κατέγραψε ποσοστά τηλεθέασης άνω του 40%. Και ήταν το ματς στο οποίο, ουσιαστικά, μας συστήθηκε το Νέο Κύμα του ελληνικού ποδοσφαίρου.

«Κωνσταντίνος Καρέτσας. Να θυμάστε αυτό το όνομα», έγραψε η UEFA στον επίσημο λογαριασμό της στα social media. «Μια βραδιά για να τη θυμάσαι», πόσταρε ο ίδιος, ο νεότερος σκόρερ στην Ιστορία της Εθνικής Ελλάδας και του Nations League. Ισως, να ήταν κάτι πολύ περισσότερο. Μια μέρα ιστορική. Το πρώτο κεφάλαιο της επιστροφής μας στα Παγκόσμια Κύπελλα και τα Euro έπειτα από 12 ολόκληρα χρόνια.

. . .