ΗΠΑ: Το περιοδικό Atlantic πήρε την εκδίκησή του

Με αφορμή την υπόθεση με τις μη ασφαλείς συνομιλίες αμερικανών αξιωματούχων στην εφαρμογή ανταλλαγής μηνυμάτων Signal, που αφορούσαν επιθέσεις των ΗΠΑ στην Υεμένη, η Repubblica (Τζάνι Ριότα) δημοσίευσε αφιέρωμα στο «πιο έγκυρο περιοδικό της Αμερικής, το οποίο μισεί ο Τραμπ», αλλά και στον διευθυντή του, αφού και οι Δημοκρατικοί «σήκωσαν» πολύ το συγκεκριμένο θέμα στις ΗΠΑ, για ευνόητους λόγους.

Στο Atlantic, «το οποίο επανήλθε στην επικαιρότητα με την τωρινή επιτυχία του», το 1927 είχε δημοσιεύσει το διήγημα «Fifty Grand» ο 28χρονος Ερνεστ Χέμινγουεϊ, έγραψε ο Ριότα. Ανέφερε, δε, και άλλες σημαντικές για τους Αμερικανούς δημοσιεύσεις στο συγκεκριμένο  έντυπο. «Το 1945 ο Βάνεβαρ Μπους, ο πατέρας της επιστήμης των υπολογιστών, φορώντας ακόμα τη στρατιωτική στολή του, υπέγραψε το δοκίμιο ‘‘Οπως μπορούμε να σκεφτούμε’’, το οποίο αναφερόταν στην εποχή μας, με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, το διαδίκτυο και την Τεχνητή Νοημοσύνη. Και το 1963, με την ‘‘Επιστολή από τη φυλακή του Μπέρμιγχαμ’’, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ εγκαινίασε την εποχή των πολιτικών δικαιωμάτων».

Αυτή ήταν η εισαγωγή του Ριότα στο κύριο θέμα του. «Ανάμεσα στα Πούλιτζερ και στις δημοσιεύσεις των μεγάλων ονομάτων, με πωλήσεις ενός εκατομμυρίου αντιτύπων, το μηνιαίο περιοδικό που ιδρύθηκε στη Βοστώνη το 1857 και σήμερα διευθύνεται από τον Εβραίο Τζέφρι Γκόλντμπεργκ, υπενθυμίζει στον κόσμο τη σημασία της δημοσιογραφίας». Πώς πέτυχε αυτό το επίτευγμα το Atlantic; «Χάρις στη δημοσίευση των συνομιλιών που είχαν οι άνθρωποι των μυστικών υπηρεσιών στη Signal. Ετσι αποκάλυψαν τα μυστικά σχέδια της επιδρομής εναντίον των Χούθι».

Για το ιστορικό περιοδικό, συνέχισε ο Ριότα, «που είναι συντετριμμένο από τον θρίαμβο του Τραμπ, ο οποίος το βρίζει», αυτή η επιτυχία είναι απροσδόκητη εκδίκηση, όμως κινήθηκε στην πεπατημένη της παράδοσής του. «Ειδικά για τον Γκόλντμπεργκ συνιστά νέο κεφάλαιο στην καριέρα του». Και ο Ριότα έπλεξε το εγκώμιο του διευθυντή. «Οπως όλοι οι σπουδαίοι δημοσιογράφοι, στοχοποιήθηκε και από τη Δεξιά και από την Αριστερά, αφού κρίθηκε πότε φιλελεύθερος και πότε πολύ συντηρητικός, επειδή έχει απαλλαγεί από τα απηρχαιωμένα ιδεολογικά σχήματα του 20ού αιώνα».

Ως νέος ο Γκόλντμπεργκ άφησε κάποια στιγμή τις ΗΠΑ και πήγε να υπηρετήσει θητεία στον ισραηλινό στρατό. Επειδή κατά την Πρώτη Ιντιφάντα ήταν δεσμοφύλακας σε φυλακές, σχετίστηκε με έναν κρατούμενο, ηγετικό στέλεχος των Παλαιστινίων. Ο Ριότα έγραψε ότι όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα να είναι καχύποπτοι μαζί του και οι μεν και οι δε (τόσο οι φιλοπαλαιστίνιοι, δηλαδή, όσο και οι φολοϊσραηλινοί Αμερικανοί). Επανήλθε όμως στην πρόσφατη δημοσιογραφική επιτυχία του: «Οι αποκαλύψεις του Γκόλντμπεργκ ανάγκασαν την κυβέρνηση Τραμπ, που έχει μπροστά της το κρίσιμο όριο των πρώτων 100 ημερών εξουσίας, να περιέλθει σε κρίση».

Κρίση, διότι εμπλέκονται στελέχη της. «Ο αντιπρόεδρος Βανς, που προσβάλλει τους συμμάχους του, ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας Γουόλτς, που ήταν απρόσεκτος και διέδωσε τα μυστικά, ο υπουργός Αμυνας Χέγκσεθ, ακόμη και ο υπουργός Εξωτερικών Ρούμπιο. Ολοι τους βρίσκονται στριμωγμένοι, ενώ οι υπηρεσίες πληροφοριών αναρωτιούνται: ‘‘Αν οι Αμερικανοί βάζουν τέτοια αυτογκόλ, άραγε πόσες ‘‘τρύπες’’ μπορούν να ανοίξουν στο σύστημα οι κατάσκοποι της Ρωσίας, της Κίνας, κ.λπ.;»

Ο Ριότα συνέχισε γράφοντας ότι οι άνθρωποι του περιοδικού Atlantic δεν πανηγυρίζουν «με αντικυβερνητικά γέλια», αλλά «έχουν επίγνωση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης που δημιούργησε η αποκάλυψη των συνομιλιών». Ο Ιταλός ανέφερε και σχόλια άλλων media των ΗΠΑ, όπως ένα διαδικτυακό άρθρο της Wall Street Journal, που επισημαίνουν τον αρνητικό αντίκτυπο και υπαινίσσονται «παγίδα του βαθέος κράτους της Ουάσινγκτον, όπως το αποκαλούν οι τραμπιστές». Συμπέρανε, λοιπόν, ότι «οι επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών, όπως η Τάλσι Γκάμπαρντ, δεν είναι επαγγελματίες που μπορούν να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων».

Το περιοδικό και ο Γκόλντμπεργκ, σημείωσε ο Ριότα, δεν στέκονται σε αυτά. Λένε ότι είχαν πληροφορίες και τις δημοσίευσαν και ότι δεν έχει σημασία αν πρόκειται για αδεξιότητα ή για εσωτερικό παιχνίδι των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ, για κάποιο «βαθύ λαρύγγι». Τελικό συμπέρασμα: «Ολα αυτά είναι υλικό για ταινία του Χόλιγουντ που θα επαναφέρει, όπως συνέβη με το φιλμ ‘‘Ολοι οι άνθρωποι του προέδρου’’, τους νέους σε σχολές δημοσιογραφίας και σε news rooms».

. . .