Είχε καρκίνο όταν κατέκτησε το μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού

Η Γκαμπριέλα Νταμπρόφσκι πραγματοποίησε την κορυφαία σεζόν της καριέρας της στο διπλό του τένις και μαζί με τον Φέλιξ Αλιασίμ κατάκτησαν το ασημένιο μετάλλιο για τον Καναδά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, αλλά ταυτόχρονα έδινε “μάχη” με τον καρκίνο.

Με ένα συγκλονιστικό μήνυμα στο instagram, η Γκαμπριέλα Νταμπρόφσκι αποκάλυψε τη διάγνωσή της με καρκίνο του μαστού, τον οποίο και αντιμετώπισε μέσα στο 2024, παράλληλα με τους αγώνες της στο κορυφαίο επίπεδο του τένις. Η Καναδή τενίστρια “σάρωσε” στο κορτ και έφθασε στο απόγειο με το Ολυμπιακό μετάλλιο στο Παρίσι, αλλά τη μεγαλύτερη νίκη της την πέτυχε εκτός κορτ.

Η ανάρτηση της Γκαμπριέλα Νταμπρόφσκι

«Πώς μπορεί κάτι τόσο μικρό να προκαλεί τόσο μεγάλο πρόβλημα;».

Αυτή είναι η ερώτηση που έκανα στον εαυτό μου όταν διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού στα μέσα Απριλίου. Ξέρω ότι αυτό θα είναι ένα σοκ για πολλούς, αλλά είμαι και θα είμαι καλά. Η έγκαιρη πρόληψη σώζει ζωές και μπορώ να το επιβεβαιώσω.

Την άνοιξη του 2023 ένιωσα έναν όγκο στον αριστερό μου μαστό. Μερικούς μήνες αργότερα, ένας γιατρός μου είπε ότι δεν ήταν τίποτα, και δεν έπρεπε να ανησυχώ. Επομένως δεν ανησυχούσα. Ο χρόνος πέρασε και την άνοιξη του 2024 νόμιζα ότι ο όγκος ήταν λίγο μεγαλύτερος. Μία γιατρός της WTA μου είπε ότι δεν ήταν σίγουρη τι ήταν, οπότε πρέπει να πάω να κάνω εξετάσεις.

Πρώτον, μια μαστογραφία. Στη συνέχεια, ένας υπέρηχος για να επιβεβαιώσει αυτό που φάνηκε στη μαστογραφία. Τρίτον… ένα τηλεφώνημα από τον ακτινολόγο να μου περιγράφει τις ακτινογραφίες, προειδοποιώντας με για ένα εξόγκωμα που δεν έμοιαζε με κύστη λόγω του ακανόνιστου σχήματός του. “Δεν φαίνεται καλά και θέλω να κάνεις αμέσως βιοψία”.

Την επόμενη μέρα έκανα βιοψία στον αριστερό μου μαστό. Τα πρώτα αποτελέσματα τα μάθαμε την ίδια μέρα: καρκίνος. Είναι οι λέξεις που δεν θέλεις ποτέ να ακούσεις και σε μια στιγμή φέρνει τα πάνω κάτω στη ζωή σου.

Δύο επεμβάσεις, ανάκαμψη, αποκατάσταση, μια μικρή καθυστέρηση σε ορισμένες θεραπείες για να μπορέσω να αγωνιστώ στο Wimbledon και στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ακτινοθεραπεία και κόπωση (κατά τη διάρκεια του Τορόντο και του US Open), έναρξη ενδοκρινικής θεραπείας, ολοκλήρωση της σεζόν όσο καλύτερα μπορώ… όλα φαίνονται σουρεαλιστικά.

Γιατί λέω τώρα την ιστορία μου; Για πολύ καιρό δεν έβλεπα τον εαυτό μου ικανό να εκτεθεί στο ευρύ κοινό και στις πιθανές ερωτήσεις. Ήθελα να χειριστώ τα πάντα ιδιωτικά, ενημερώνοντας μόνο τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους. Υπήρχαν πολλά άγνωστα πράγματα, άλλα και πολλά που έπρεπε να μάθουμε καθώς προχωρούσαμε. Σήμερα, είμαι σε ένα σημείο που γνωρίζω περισσότερα για τη θεραπεία μου, τις παρενέργειές της και πώς να τις αντιμετωπίσω. Έχω επίγνωση του πόσο τυχερή είμαι, γιατί πολλοί δεν έχουν την πολυτέλεια να πουν τις ιστορίες τους.

Καθώς περνούσε ο καιρός, άρχισα να αναγνωρίζω ότι ήμουν μέρος σε κάτι μεγαλύτερο από εμένα. Ήθελα να μοιραστώ δημοσιεύσεις που έβλεπα σχετικά με τη σημασία της έγκαιρης πρόληψης, τις συνήθειες διατροφής και τρόπου ζωής, ειδικούς από τους οποίους πρέπει να μάθω ότι το αίσθημα της επιθυμίας να συνεισφέρεις στους άλλους με θετικό τρόπο ήταν η αρχή αυτής της ανάρτησης.

Το πρώτο πράγμα που είδα όταν μπήκα για να κάνω την πρώτη μου μαστογραφία, ήταν μια πινακίδα που έλεγε ότι ο καρκίνος του μαστού είναι πρακτικά 100% μη θανατηφόρος. Οι προθέσεις μου, όταν μοιράζομαι αυτές τις εμπειρίες, είναι να τονίσω την ποιότητα ζωής που μπορείτε να διατηρήσετε όταν ο καρκίνος εντοπίζεται έγκαιρα, όταν έχετε πρόσβαση σε πολύ ταλαντούχους και αφοσιωμένους γιατρούς, όταν φροντίζετε τον εαυτό σας ψυχικά, σωματικά και πνευματικά και όταν περιβάλλεστε με ανθρώπους που σε αγαπούν πραγματικά.

Πολλές φορές μας συμβαίνουν πράγματα που δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε. Δεν είναι δίκαιο. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να επιλέξουμε πώς θα αντιδράσουμε. Ακούγεται κλισέ, αλλά είναι αλήθεια. Η διάγνωσή μου έδωσε την ευκαιρία να δω αυτά τα εμπόδια μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα.

Αν με έχετε δει να χαμογελάω περισσότερο στο γήπεδο τους τελευταίους έξι μήνες, ήταν αληθινό. Αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Ενώ δουλεύω για τη βελτίωση της στάσης μου στη ζωή για χρόνια μέσω της θεραπείας, η διάγνωση του καρκίνου μου ήταν το σημείο καμπής για μια πολύ μεγαλύτερη αλλαγή. Όταν απειλείσαι να χάσεις όλα όσα έχεις δουλέψει όλη σου τη ζωή, τότε  αρχίζεις να εκτιμάς πραγματικά αυτό που έχεις. Οι αγαπημένοι μου γονείς μου, οι φίλοι που με αγαπούν, απίστευτοι προπονητές, ο συμπαίκτης μου στο διπλό που έμεινε δίπλα μου, σχηματίζοντας μια πραγματική ομάδα.

Η στάση μου άλλαξε από το ”πρέπει να το κάνω αυτό” σε “μπορώ να το κάνω αυτό”. Μέσα από αυτό το όραμα βρίσκω πολύ πιο εύκολα χαρά σε πράγματα που προηγουμένως έβλεπα ως πλάκα. Λέω στον καρκίνο άντε γαμ@@@@, αλλά και ευχαριστώ».