«Για τον Τραμπ είναι πιο κερδοφόρο να ληστέψει την Ευρώπη από τη Ρωσία», αναφέρει κορυφαίος Ρώσος αναλυτής

Ανταπόκριση από Αγία Πετρούπολη: Γιάννα Μυράτ

Ο Σεργκέι Μπορίσοβιτς Περεσλέγκιν – Ρώσος δημοσιογράφος, ερευνητής και θεωρητικός της επιστημονικής φαντασίας και της εναλλακτικής ιστορίας – μιλά σε τοπικό μέσο της Αγίας Πετρούπολης για τις πρόσφατες γεωπολιτικές εξελίξεις.

…

Από την εξαιρετικά μακροσκελή συνέντευξή του επιλέξαμε τα πιο καυτά σημεία που αφορούν στην ΕΕ:

Σεργκέι Μπορίσοβιτς, τις τελευταίες μέρες, ο Λευκός Οίκος εκφράζεται απότομα για την ηγεσία της Ουκρανίας και αποδεικνύει σαφώς συμπάθεια για τη Ρωσία, που έχει συγκλονίσει τους Ευρωπαίους συμμάχους. Γιατί ο Τραμπ σπάει μια “συλλογική Δύση”; Ποια είναι τα οικονομικά και πολιτικά οφέλη για τις Ηνωμένες Πολιτείες;

Ειλικρινά, σκέτη υστερία, όλη αυτή η αναταραχή απλά με εκπλήσσει. Ο Τραμπ πολύ πριν από τις εκλογές μίλησε για το τι θα έκανε. Τώρα όλοι εκπλήσσονται όταν διαπιστώνουν ότι τελικά κάνει αυτό για το οποίο ήταν απολύτως ειλικρινής.

…

Ο Τραμπ κατανοεί σαφώς ότι όλα τα κύρια καθήκοντά του βρίσκονται στις ΗΠΑ. Από τη μία πλευρά, αυτή είναι η καταστροφή του υφιστάμενου αμερικανικού πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Επειδή το υπάρχον σύστημα δεν λειτουργεί πραγματικά προς το συμφέρον της χώρας των ΗΠΑ, αλλά προς το συμφέρον αυτού που ονομάζεται “παγκόσμια Δύση” ή απλά παγκοσμιοποιητές.

Ο Tραμπ αρχικά δήλωσε ότι τα συμφέροντα της Αμερικής και τα συμφέροντα της “παγκόσμιας Δύσης” δεν συμπίπτουν. Προς το παρόν, στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπάρχουν στην πραγματικότητα, δύο οικονομίες [εθνική και παγκόσμια]. Η ανάπτυξη οποιασδήποτε από αυτές σημαίνει την αποσυναρμολόγηση μιας άλλης. Αυτό σχεδόν σίγουρα θα οδηγήσει σε εμφύλιο πόλεμο. Το μόνο ερώτημα είναι αν θα είναι ψυχρός, δηλαδή, αν θα διεξαχθεί στον νομικό επίπεδο ή θα είναι θερμός, χρησιμοποιώντας τις ένοπλες δυνάμεις.

Το δεύτερο καθήκον, το οποίο είναι ακόμη πιο σημαντικό για τον Τραμπ, είναι η μεταβιομηχανοποίηση. Δηλαδή, δεν θέλει να αποκαταστήσει τη βιομηχανία, αλλά να οικοδομήσει μια νέα βιομηχανία. Και αυτό πρέπει να γίνει γρήγορα, διότι μέχρι το 2032-2033, θα ωριμάσει τελικά οικονομική και πολιτιστική σύγκρουση των Ηνωμένων Πολιτειών με την Κίνα.

…

Τέλος, είναι εξαιρετικά σημαντικό ο Τραμπ να πετάξει τα βάρη των συγκρούσεων άλλων ανθρώπων, οι οποίες ήταν σημαντικές για την προηγούμενη διοίκηση και δεν είναι απολύτως σημαντικές γι ‘αυτόν. Και μιλάμε όχι μόνο για την ουκρανική, αλλά και για την ισραηλινή σύγκρουση. Εκεί θα ενεργεί πολύ πιο προσεκτικά αλλά η κίνηση θα εξακολουθεί να είναι προς αυτή την κατεύθυνση.

Γιατί ο ειρηνοποιός Τραμπ εξοργίζει την Ευρώπη;

Νωρίτερα, πρότεινα να εξετάσετε τη σύγκρουση στην Ουκρανία ως την αντιπαράθεση των υποστηρικτών της παγκοσμιοποίησης στο πρόσωπο της “συλλογικής Δύσης” και της Ρωσίας, που θέλει να οικοδομήσει ένα νέο post-Global World. Έχουμε μια απότομη αλλαγή της θέσης των ΗΠΑ, που σημαίνει ότι τα κράτη αναγνώρισαν την ήττα τους και εγκατέλειψαν τους συμμάχους τους για να ολοκληρώσουν έναν ξεχωριστό κόσμο;

Αν μιλάμε για τη σύγκρουση διακρατικών και υπηκόων, τότε η διακρατική Αμερική έχασε αυτόν τον πόλεμο. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, γι ‘αυτήν το κύριο πρόβλημα είναι ότι έχασε τις εκλογές στις ΗΠΑ και τη θέση της στη μεγαλύτερη δύναμη του κόσμου.

Και η Εθνική Αμερική πρόκειται να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο, έχοντας τελικά καταστρέψει τις διακρατικές ιδιότητες και διαγράψει την τεράστια σπατάλη μετρητών που έγιναν.

Οι διακρατικοί θα ήθελαν πολύ να ληστέψουν τη Ρωσία. Ο Τραμπ καταλαβαίνει ότι είναι δύσκολο να εξαγάγει πόρους από τη Ρωσία: είναι μια κεντρική χώρα με τον δεύτερο στρατό του κόσμου.

Όταν μιλάμε για πόρους, μιλάμε για φυσικούς πόρους, για πόρους προσωπικού, αλλά μιλάμε επίσης για βολικές αγορές όπου μπορείτε να πουλήσετε τα προϊόντα σας και να κάνετε πραγματικά κέρδη από αυτό. Ο Τραμπ θα κάνει ό, τι είναι απαραίτητο για να επιστρέψει αμερικανικές εταιρείες στη ρωσική αγορά. Αυτό θα δώσει κάποιο κέρδος στην Αμερική, αλλά αυτό δεν αρκεί.

Σε αυτή την περίπτωση, πρέπει να βρείτε μια άλλη πηγή για ληστεία και μια κατακερματισμένη, διαιρεμένη Ευρώπη μοιάζει με μια πολύ καλή πηγή. Είναι πλέον πιο κερδοφόρο για να ληστέψει την Ευρώπη από τη Ρωσία.

Είναι όλο αυτό μια στρατηγική;

Δεν είναι μόνο μια στρατηγική, αυτός είναι ένας στόχος. Το καθήκον του Tραμπ δεν είναι να τελειώσει τη σύγκρουση της Ρωσίας με την Ουκρανία – θα μπορούσε να συνεχίσει να διαρκεί μέχρι κάποιος να κουραστεί.

Επιδιώκει να πάρει ένα μοχλό από αυτόν τον πόλεμο για να επηρεάσει την Ευρώπη και πολύ ευγενικά, υπονοώντας ότι στην Ευρώπη δεν έχει κανένα παιχνίδι, και έτσι μπορείτε να την ληστέψετε – να χρησιμοποιήσετε τους πόρους, τις τεχνολογίες της Ευρώπης, τους καλά εκπαιδευμένους Ευρωπαίους. Βρείτε μια θέση στην Ευρώπη των διακρατικών, πράσινων και ΛΟΑΤΚΙ-μοντέλων.

Θέλω να τονίσω για άλλη μια φορά ότι ο Τραμπ δεν κάνει τίποτα απροσδόκητο, αφού είπε όλα αυτά κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Πρέπει να εκπλαγείτε από το πόσο γρήγορα και σκληρά λειτουργεί ο Τραμπ και η ομάδα του.

Αλλά η “συλλογική Δύση” έδειξε απόλυτη απροετοίμαστη σε αυτόν τον ρυθμό. Φάνηκε να περιμένει τον Τραμπ κουρασμένο κι ότι μετά την ορκομωσία θα πήγαινε σε χειμερία νάρκη. Και εδώ, ο αντιπρόεδρος του Βανς φτάνει να εξηγεί στην Ευρώπη ποιο είναι το κόστος και ποιος παίζει. Και έχουν πλήρη πανικό, δάκρυα, υστερία και κραυγές. Ο Τραμπ απλά καταστρέφει την ενότητα της Δύσης.

Ταυτόχρονα, δεν υπάρχει διάσπαση της “συλλογικής Δύσης”. Αντίθετα, υπάρχει μια διάσπαση στους διακρατικούς παγκοσμιοποιητές και υπηκόους.

Μέχρι στιγμής, η ΕΕ και το Ηνωμένο Βασίλειο, φαίνεται ότι δεν αναγνωρίζουν την ήττα και δηλώνουν την πρόθεση να συνεχίσουν την υποστήριξη της Ουκρανίας. Πώς είναι πραγματικά η Ευρώπη έτοιμη για αντιπαράθεση με τα κράτη; Ο Βανς λέει ότι οι αποθήκες όπλων της είναι ήδη άδειες.

Μέχρι στιγμής δεν έχουν καταλάβει αρκετά αυτή την κατάσταση, αλλά πολύ σύντομα θα καταλάβουν ότι δεν υπάρχει παιχνίδι. Ως εκ τούτου, πρέπει να επαναπροσδιοριστούν.

Τώρα περιμένουμε για τέτοιες παραστάσεις. Η Γερμανία έχει ήδη πολύ μεγάλη απόσταση από τις δικές της δηλώσεις. Αλλά ο Μακρόν, φαίνεται, αποφάσισε να το πάει μέχρι το τέλος.

Στην πιο δύσκολη κατάσταση ήταν τα κράτη της Βαλτικής, δεδομένου ότι ήταν ένα μη βασικό περιουσιακό στοιχείο για την Ευρώπη. Η Φινλανδία είναι επίσης ένα περιουσιακό στοιχείο της Ευρώπης, το οποίο πρέπει να απορριφθεί. Ωστόσο, αυτό το περιουσιακό στοιχείο δεν είναι ιδιαίτερα απαραίτητο για τις Ηνωμένες Πολιτείες και, περιέργως, ούτε η Ρωσία το χρειάζεται πραγματικά. Ως εκ τούτου, σε κάποιο σημείο, θα προκύψει το ερώτημα σε ποια δομή μπορούν να συμπεριληφθούν οι χώρες της Βαλτικής και η Φινλανδία.

Η πιθανότητα ειρήνης μέχρι το τέλος της άνοιξης είναι 85%

Πώς είναι πιθανό να είναι ένα γρήγορο συμπέρασμα ειρήνης μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας υπό τέτοιες συνθήκες;

Προς το παρόν, υπάρχουν τρία σενάρια και έχουν ήδη μια πολύ σκληρή ασύμμετρη κατανομή πιθανοτήτων. Στο 85%, η ταχεία ολοκλήρωση μιας εκεχειρίας μέχρι το τέλος της άνοιξης σε μάλλον αυστηρές συνθήκες είναι πιθανό. Τον Οκτώβριο [θα πραγματοποιηθούν] εκλογές στην Ουκρανία, και ο κόσμος [θα ολοκληρωθεί] μετά από αυτές τις εκλογές.

Η πιθανότητα 14% ότι η εκεχειρία δεν θα λειτουργήσει και η μελαγχολία των αγώνων θα πάει μέχρι τον Οκτώβριο, διότι, προφανώς, η Ουκρανία τελειώνει τους πόρους της μάχης – τόσο με την έννοια των ανθρώπινων πόρων όσο και με την έννοια των όπλων.

Και το 1% είναι μια έκπληξη. Τώρα, φυσικά, δεν μιλάω για κάποια πτώση μετεωρίτη στον Λευκό Οίκο, αλλά ότι η Ουκρανία αποφασίζει, παρά τις απώλειες που προέκυψαν, να συνεχίσει να αγωνίζεται μέχρι το τέλος. Η Ευρώπη λέει ότι θα πολεμήσει με την Ουκρανία, αποκλείει τις Ηνωμένες Πολιτείες από το ΝΑΤΟ και το υπόλοιπο του ΝΑΤΟ θα επιτεθεί στη Ρωσία για να προστατεύσει την ουκρανική κρατική υπόθεση.

Είναι αδύνατο να πούμε ότι αυτό, κατ ‘αρχήν, είναι αδύνατο. Ο Zελένσκι δεν έχει άλλο παιχνίδι, και οι Ευρωπαίοι συνδέονται πολύ με τη βοήθεια και τις υποχρεώσεις που δόθηκαν. Αλλά η Ευρώπη έχει μια ανεπαρκώς αναπτυγμένη στρατιωτική παραγωγή για την εισαγωγή μιας μεγάλης εκστρατείας μάχης και μόνο και οι Ηνωμένες Πολιτείες κατανοούν τέλεια αυτό. Ως εκ τούτου, νομίζω ότι μέχρι τα μέσα Μαΐου μπορεί να συναχθεί μια εκεχειρία, και στη συνέχεια θα υπάρξουν πολύ περίπλοκες διαπραγματεύσεις και μια πολύ δύσκολη πορεία για τα δύο μέρη.

Ποια είναι η πιθανότητα ενός καυτού πολέμου της Ρωσίας και της Ευρώπης;

Ένα τοις εκατό. Η Ευρώπη δεν είναι μία. Η Πολωνία έχει μια θέση, η Σερβία έχει μια άλλη, η Ουγγαρία έχει τρίτη. Η Αυστρία δεν έχει αναπτύξει θέση. Και η επιλογή να επιτεθεί στη Ρωσία από τις δυνάμεις της Πολωνίας, ή χώρες των κρατών της Βαλτικής και της Φινλανδίας προκαλούν γέλιο. Δεν μιλάω για το γεγονός ότι η Φινλανδική και η Βαλτική Bridgehead του ΝΑΤΟ δεν διατηρούνται υπό οποιεσδήποτε συνθήκες στον πόλεμο, ακόμα κι αν το ΝΑΤΟ αγωνίζεται εξ ολοκλήρου με τους Αμερικανούς. Και αν οι Αμερικανοί λένε ότι δεν έχουν καμία σχέση με αυτό, τότε η Ευρώπη χάνει αμέσως τα κράτη της Βαλτικής και τη Φινλανδία, μετά με την Πολωνία έχει σοβαρά προβλήματα.

Η Γερμανία έχει ήδη δηλώσει ότι δεν θα παρέμβει σε αυτόν τον πόλεμο. Και η Γαλλία, πιθανότατα, θα ήταν ευτυχισμένη κάτω από τον Μακρόν. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα.

Εκτός αν προκύψει μια νέα Ζαν Ντ’ Αρκ, η οποία θα ενώσει όλους στο όνομα του αγώνα για τις παγκοσμιοποιημένες αξίες. Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, κανείς δεν πιστεύει σοβαρά σε αυτό, γιατί στην ίδια την Ευρώπη δεν υπάρχει κανένας κατάλληλος για αυτό το ρόλο. Και δεν μπορώ να σας συμβουλεύω να επιλέξετε τη Γκρέτα Τούνμπεργκ.

Με πληροφορίες από Fontanka.ru