Για τη Βασιλική Μιχαλοπούλου, τα όνειρα δεν έχουν ημερομηνία λήξης

Είναι Τρίτη μεσημέρι και στο κέντρο της Αθήνας ρίχνει κυριολεκτικά καρέκλες. Στέλνω μήνυμα στη Βασιλική Μιχαλοπούλου να της πω πως το καφέ, στο οποίο είχαμε δώσει ραντεβού, είναι ασφυκτικά γεμάτο (που πάει ο κόσμος με τέτοια βροχή, παιδιά;). Μου απαντά πως είναι ήδη στα Εξάρχεια, έξω από το ΒΟΞ. Της λέω: «Πήγαινε ευθεία πάνω, στο καφέ στη γωνία, την «Ίντριγκα», και θα έρθω να σε βρω. Σε πέντε λεπτά θα είμαι εκεί».

Μπαίνω μέσα στο ζεστό χώρο του μαγαζιού, την αγκαλιάζω και της ζητάω συγγνώμη που την έστησα. «Ναι, με έστησες ολόκληρα 8 λεπτά!». Και, σε σχέση με άλλες φορές, όντως ήμουν στην ώρα μου. Το μαγαζί δεν είχε σχεδόν καθόλου κόσμο κάτω, αλλά για να είμαστε λίγο πιο “ήσυχα” μεταφερθήκαμε στη γωνία πίσω. Απλώσαμε τα πράγματά μας και με ρωτάει: «Με μαγνητοφωνάκι το κάνεις;». Της λέω: «Όχι δυστυχώς, με το κινητό, αλλά θέλω να πάρω οπωσδήποτε ένα». Με ρωτάει αν θα είναι καλύτερο το αποτέλεσμα και της λέω: «Δεν νομίζω, απλά είμαι ρομαντική». Γέλασε. Παρήγγειλε ένα διπλό καπουτσίνο και εγώ ένα πράσινο τσάι, και μου είπε πως ήθελε πολύ να γνωριστούμε και να τα πούμε από κοντά. «Έχω να σου αφιερώσω όλη μου τη μέρα, αν θες!».

Τη Βασιλική Μιχαλοπούλου τη γνώρισα μαζί με την Αθήνα, πριν περίπου πέντε χρόνια – όταν μετακόμισα στην πόλη – μέσω μίας πολύ καλής φίλης, στο πρώτο της live στο Μουσικό Κουτί, στον Κεραμεικό. Από εκείνο το live θυμάμαι να είμαι απόλυτα μαγνητισμένη με την ενέργεια, το χαμόγελο και τη φωνή της, αλλά βασικά θυμάμαι τα γαρύφαλλα που πετάγαμε στον χώρο. Τότε ήταν ακόμα μία ενεργή δικηγόρος που τραγουδούσε για χόμπι. Fast forward τέσσερα και κάτι χρόνια μετά, η Βασιλική φέτος θα κλείσει τα 30, έχει αφήσει πίσω της τη Νομική, έχει βγάλει τον πρώτο της δίσκο με τίτλο «Ενδεχόμενα» (κυκλοφόρησε στις 10/1) και ετοιμάζεται για το δεύτερο της live στη σκηνή του Σταυρού του Νότου PLUS. «Όχι και κακή εξέλιξη», θα πω αστειευόμενη, και εκείνη θα γελάσει. Ήθελα πολύ καιρό να μιλήσω με τη Βασιλική.

«Μπορώ να μιλήσω πολύ ώρα και πολλές φορές ξεφεύγω, οπότε ίσως χρειαστεί να κόψεις, να ξέρεις!» μου λέει και γελάει, γιατί πριν καν βγάλω το κινητό, την έχω ήδη ρωτήσει κάτι και μιλάμε. Είπαμε πολλά, αλλά και πάλι δεν τα είπαμε όλα. Βρεθήκαμε και συζητήσαμε για πάνω από δύο ώρες, και ακόμα και τώρα που κάθομαι και γράφω, σκέφτομαι πράγματα που θέλω να τη ρωτήσω. Η Βασιλική Μιχαλοπούλου είναι από εκείνους τους ανθρώπους που σε κοιτούν στα μάτια όταν σου μιλούν, σε ακούν όταν έχεις κάτι να πεις και θέλουν να σου μιλήσουν για τα όνειρα, τη ζωή, τις ελπίδες και τις μαύρες τους. Για εκείνη τα όνειρα δεν έχουν ημερομηνία λήξης, η έννοια καλλιτέχνης είναι πολύ βαριά και κουβαλάει ευθύνη, ενώ οι άνθρωποι της είναι ο σημαντικότερος λόγος που μπορεί και κάνει αυτό που κάνει σήμερα – και πολλά πολλά ακόμα.

Μόλις πατήσω το start στο κινητό για ηχογράφηση, γελάει και με προειδοποιεί: «Μπορώ να μιλήσω πολλή ώρα και πολλές φορές ξεφεύγω, οπότε ίσως χρειαστεί να κόψεις, να ξέρεις!».

Αν έπρεπε να συστηθείς σε κάποιον που δεν σε ξέρει καθόλου, τι θα του έλεγες;

Αχ δύσκολο, γιατί όταν με ρωτάνε, λέω απλά “Είμαι η Βασιλική. Τι κάνεις;” (γελάει)

Σκέψου το σαν περίληψη. Ένα μίνι βιογραφικό.

Ωραία. Είμαι η Βασιλική. Έχω μεγαλώσει μέχρι τα 10 μου στο Κιάτο, Κορινθίας, που είναι και η καταγωγή του μπαμπά μου. Η μαμά μου είναι από την Νάουσα, Ημαθίας. Ζω στην Αθήνα και είμαι τραγουδίστρια στα πρώτα μου βήματα. Έχω κάνει, δύο-τρία χρόνια τώρα έναν κύκλο live εμφανίσεων, οι οποίες μου έδωσαν την τροφή να συνεχίσω. Και τώρα είμαι σε μια χρονιά που έχω κυκλοφορήσει τον πρώτο μου προσωπικό δίσκο και είναι η πρώτη χρονιά που έχω μεταφέρει τα live μου στον Σταυρό του Νότου.

Πώς νιώθεις με αυτό;

Είμαι πολύ χαρούμενη για όλη αυτή τη συγκυρία. Το να βγάλει ένας καλλιτέχνης έναν δικό του ολοκληρωμένο δίσκο, αλλά και να παίξει αυτό το ρεπερτόριο στον Σταυρό του Νότου, είναι μεγάλοι στόχοι στη λίστα μας (χαμογελάει). Και εμένα έτσι μου ήρθε, ορθά, να συμβούν όλα ταυτόχρονα. Οπότε, είναι μία στιγμή που θέλω να την ρουφήξω και να την ευχαριστηθώ πολύ.

«Μου βγήκε ένα τρομερό πείσμα πως αυτό θα το κάνω και θα το κάνω καλά» λέει η Βασιλική Μιχαλοπούλου για το τραγούδι.

Η μουσική πως ήρθε στην ζωή σου; Είδες ποτέ έναν καλλιτέχνη και είπες «θέλω να γίνω σαν αυτόν»;

Ακραίο αυτό που θα πω, νιώθω boomer, αλλά η πρώτη ανάμνηση που έχω από όλο αυτό είναι με τον αδερφό μου όταν γράφαμε κασέτες και ηχογραφούσαμε από πάνω, κάνοντας τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς εκπομπής. Μου βγήκε δηλαδή χωρίς απαραίτητα να ακούω κάποιον συγκεκριμένο. Από πάρα πολύ μικρή ηλικία, τα δώρα που μου έπαιρναν ήταν τύπου ένα μικρόφωνο, ένα μουσικό χαλί σταρ, τέτοια. Η πρώτη φορά όμως που είπα “Θεέ μου, τι γίνεται;” ήταν με τον δίσκο της Τάνιας Τσανακλίδου «Δυο Χρόνια Μετρό», που το ακούγαμε σε κάτι διακοπές όταν ήμουν μικρή. Επειδή ταίριαζε η φωνή μου, τραγουδούσα από πάνω, μπαίνοντας μέσα σε όλο αυτό. Ταυτιζόμουν. Άρχισα να λέω “Τι είναι αυτό που νιώθω;”. Έχω πάρα πολλές φωτογραφίες που κάνω αυτό το πράγμα – τραγουδούσα, χόρευα. Στην εφηβεία ήθελα πάρα πολύ να γίνω ηθοποιός. Όλα αυτά τα πράγματα τα ήθελα απεγνωσμένα. Πολύ πιο ενεργά ήρθε όλο αυτό όταν ήμουν φοιτήτρια, δηλαδή ήταν αργά. Έκανα ερασιτεχνικά θέατρο στην ομάδα “ΔΡΥΣ”, και σε έναν αυτοσχεδιασμό δεν ήξερα τι να κάνω, οπότε λέω το «Δίχτυ» του Ξαρχάκου. Και ξαφνικά έχουν παγώσει όλοι, βουρκώνουν κάποιοι, και λέω “Ρε συ, κάτι γίνεται”. Κάπως έτσι πήρα θάρρος και τραγουδούσα πιο ανοιχτά – και στις παρέες, έξω, σε ρεμπετάδικα. Μου έλεγαν οι φίλοι μου, οι παρέες μου, οι άνθρωποι από τα μαγαζιά “Ρε συ, έχεις ωραία φωνή, πήγαινε να κάνεις κάτι”. Είχα και μία φίλη που ήταν στο Εθνικό και μου πρότεινε να κάνω ορθοφωνία. Και αυτό ήταν. Εκεί κλείδωσε για μένα. Εκεί γνώρισα και τον Γιώργο Καψάσκη, που έκανε και τα live του τότε. Τον θαύμαζα – φοβερός, ταλεντάρα – και έτσι άνοιξε ένας κόσμος. Είχα ατέλειες προφανώς, γιατί δεν ήταν κάτι που το έκανα από μικρή, αλλά μου βγήκε ένα τρομερό πείσμα πως αυτό θα το κάνω και θα το κάνω καλά.

Δεν ήξερα πως είχες κάνει θέατρο.

Ερασιτεχνικά μόνο, αλλά σου λέω, εγώ ηθοποιός ήθελα να γίνω. Είχα τρέλα στο λύκειο με τη Λαμπέτη και γενικά με παλιές συνεντεύξεις και τέτοια. Αγαπάω πολύ το θέατρο και το σινεμά, και είναι κάτι που θέλω να εντάξω στη δουλειά μου στο μέλλον. Αν έχω το budget κάποια στιγμή, μακάρι να γίνει ένας δίσκος ολόκληρος οπτικοποιημένος σαν ταινία. Θα το ήθελα πάρα πολύ.

«Νομίζω πως οι συμβουλές είναι το πιο άχρηστο πράγμα στον κόσμο – πραγματικά. Μόνοι μας αποφασίζουμε. Μόνοι μας ζυγίζουμε… Τα άλλα είναι φωνές που είναι γύρω-γύρω»

Δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω τώρα την αγαπημένη σου παράσταση και ταινία…

Λοιπόν, θα σου πω αυθόρμητα. Η πρώτη παράσταση που είδα και, ακόμα όποτε με ρωτάνε, μου έρχεται στο μυαλό είναι ο «Γυάλινος Κόσμος» που έπαιζε η Ναταλία Τσαλίκη, την οποία σέβομαι και θαυμάζω απεριόριστα. Όσον αφορά ταινία, μου έχει κολλήσει το Million Dollar Baby γιατί την είχα δει σε πολύ μικρή ηλικία και πραγματευόταν ένα πολύ σκληρό ζήτημα, την επιλογή ανάμεσα στον θάνατο και την αξιοπρέπειά. Αυτό το θέμα το βίωσα σε μία παρόμοια συνθήκη στο οικογενειακό μου περιβάλλον αργότερα, οπότε θα διαλέξω να σου πω αυτή.

Τυχαίνει να γνωρίζω πως έχεις τελείωση Νομική και εργαζόσουν μέχρι πρόσφατα ως δικηγόρος.

Ναι.

Είχα ένα δικό μου υλικό, είχα τα live, είπα: τέλος, θα απελευθερωθώ. Έκανα coming out ως τραγουδίστρια!

Πως από εν ενεργεία δικηγόρος κατέληξες full time καλλιτέχνης;

Λοιπόν, αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον για μένα και νομίζω πως είναι το ζουμί της ιστορίας της ζωής μου. Έχω μεγαλώσει σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που το να κάνεις την τέχνη επάγγελμα ήταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ήμουν πολύ καλή μαθήτρια. Οπότε αυτό λίγο σε μπερδεύει και λες, “ρε παιδιά, μήπως απλά αυτό είναι το χόμπι μου;”. Μου αρέσει όλο αυτό, αλλά αφού το άλλο πρέπει να κάνω. Και εγώ το έκανα αυτό το πρέπει, το υπηρέτησα αυτό το σενάριο. Πέρασα στη Νομική, δούλεψα, και δούλευα ως δικηγόρος μέχρι και πέρσι κανονικότατα. Μοιράζοντας όλο μου τον χρόνο σε αυτά τα δύο, γιατί το άλλο (τη μουσική) το έκανα παράλληλα, πιο ερασιτεχνικά κτλ.

Και μετά τι άλλαξε; Πως έφτασες σήμερα εδώ;

Δεν μπορούσα ποτέ και με τίποτα να φανταστώ ότι όντως γίνεται, ρε παιδί μου. Έστω να έχεις ένα liveάκι μια στο τόσο. Όταν λοιπόν το ξεκίνησα αυτό και το ένα έφερνε το άλλο, μου έδινε η ίδια η διαδικασία ζουμί για να συνεχίσω. Ώσπου κάποια στιγμή άρχισα να βλέπω ότι αυτό το πράγμα στα αλήθεια έχει μια προοπτική. Το πρώτο μου live – που, αν θυμάμαι καλά, ήσουν και εσύ εκεί (γελάει) – ξεκίνησε με 40 άτομα. Ήταν οι φίλοι μου και οι συγγενείς μου, αλλά κάθε φορά αυτό μεγάλωνε, μεγάλωνε… Δηλαδή, μου το έδινε η ίδια η διαδικασία. Γιατί δεν ήμουν ένα παιδί που είχε γίνει viral στο TikTok ή οπουδήποτε. Ούτε και τώρα είμαι. Είμαι ένα παιδί που όλο αυτό του το τροφοδοτεί η δουλειά στην πράξη. Κάνω live και έρχεται κόσμος! Κάτι που είναι πολύ ουσιαστικό και ρομαντικό για εμένα.

Γιατί ρομαντικό;

Μ’ αρέσει ο τρόπος που γίνεται, μ’ αρέσει που δεν έχει γίνει ακόμα “ανεξέλεγκτο”, ας πούμε. Και βασικά αυτό που δημιουργείται με τους ανθρώπους που έρχονται στα live. Ανθρώπους όπως εσύ, για παράδειγμα, που έχεις έρθει τόσες φορές, σε ξέρω, σε αναγνωρίζω και έχουμε γνωριστεί μέσα από αυτό. Δεν ήσουν μια φίλη μου που σε ήξερα από πριν και θα ερχόσουν από υποχρέωση. Μπορεί στο πρώτο live να ήρθες μαζί με κάποιον που με ήξερε, αλλά εμείς ήμασταν άγνωστες στην πραγματικότητα. Αλλά συνέχισες να έρχεσαι επειδή σου άρεσε (έχουν περάσει 4+ χρόνια). Αυτό λοιπόν δημιουργεί, σε έναν πρώτο πυρήνα ανθρώπων που έρχονται, μια πολύ ειλικρινή σχέση, γιατί όντως γνωριζόμαστε μέσα από αυτό. Είναι ο ορισμός αυτής της δουλειάς. Αυτό είναι αυτή η δουλειά για μένα.

«Δεν είμαι ένα παιδί που είχε γίνει viral στο TikTok. Εμένα με τροφοδοτεί η δουλειά στην πράξη. Κάνω live και έρχεται κόσμος! Κάτι που για εμένα είναι πολύ ουσιαστικό και ρομαντικό»

Και τα τραγούδια και η δισκογραφία γενικά πώς προέκυψε;

Μετά τη γνωριμία με τον Γιώργο (Καψάσκη), που είμαστε οικογένεια, είπαμε να δοκιμάσουμε να κάνουμε και ένα τραγούδι – το “Απ’ το λίγο που σε ξέρω”. Όλο αυτό πήγε πολύ ωραία, είχαμε κάνει και το video clip που παίζουν όλοι μου οι φίλοι, όλο μου το σόι… όλες μου οι επαφές στο κινητό παίζουν σε αυτό το βίντεο κλιπ (γελάει). Μου έδωσε και αυτό πολύ αέρα, οπότε λέμε με τον Γιώργο: πάμε να το συνεχίσουμε. Πάμε για project. Πάμε για δίσκο. Ωχ Παναγία μου! (γέλια). Κάπως έτσι, το ένα έφερε το άλλο. Είχα όλη αυτή τη συγκυρία στα χέρια μου. Είχα ένα δικό μου υλικό που θα δούλευα πάνω σε αυτό, είχα τα live τα οποία είχαν πάρει μία τροπή. Είπα: τέλος, θα απελευθερωθώ. Έκανα coming out.Έτσι το νιώθω. Έκανα coming out ως τραγουδίστρια! Ήταν μεγάλη ανατροπή και για το οικογενειακό μου περιβάλλον και για όλους. Δεν μπορούσε κανείς να το φανταστεί. Δηλαδή εγώ μπορεί όλα αυτά να τα έκανα σπίτι μου, αλλά φοβόμουν και λίγο να τα δείξω προς τα έξω. Σκεφτόμουν: “Εγώ είμαι καλό κορίτσι, καλή μαθήτρια. Τι είναι αυτά τώρα;” Οπότε εγώ κάπως έτσι έκανα την ανατροπή. (γελάει)

Ανατροπή και με ολόκληρο δίσκο! Πως νιώθεις που πλέον έχεις “εκδοθεί” και τα «Ενδεχόμενα» σου είναι στον αέρα;

Έχω εκδοθεί και είμαι στον αέρα! (γελάει) Κοίτα, γενικά είμαι άνθρωπος που αντιδρά λίγο ετεροχρονισμένα και δεν το κατάλαβα με την πρώτη. Επειδή ο δίσκος έχει γραφτεί από πρόπερσι το καλοκαίρι, για μένα τα τραγούδια είναι παλιά στο μυαλό μου. Τώρα που έχει περάσει λίγος καιρός και αρχίζουν να μου στέλνουν άνθρωποι που τα έχουν ακούσει, τρώω αναλαμπές χαράς! Είναι μια εξερεύνηση γενικά, όμως. Δεν ξέρεις πού θα πάει, ποιος θα το ακούσει. Γι’ αυτό, όταν καμιά φορά χάνουμε το κουράγιο μας – γιατί το χάνουμε – σκάει ένα πιτσιρίκι ή μια κυρία και σου γράφει ένα σχόλιο ή σου στέλνει ένα μήνυμα και λες “Ρε φίλε, για αυτόν τον έναν αξίζει”. Αφού εγώ το αγαπάω και ευχαριστιέμαι που το κάνω, είναι αυτό. Ο ένας, οι πέντε, ή οι πενήντα – τότε αξίζει.

Είναι δική σου δουλειά να μην εγκαταλείψεις τον ρομαντισμό και το όνειρο – να μην γίνεις πεζός

Ξέρω πως όλα σου τα τραγούδια τα έχει γράψει ο Γιώργος Καψάσκης και εσύ τραγουδάς. Θα ήθελες να γράψεις κάποια στιγμή;

Πάρα πολύ, αλλά είμαι ατάλαντη! (γέλια) Θα ήθελα στην πορεία ίσως να το δοκιμάσω αλλά… παραπλέυρως.

https://www.youtube.com/watch?v=videoseries

Τώρα που πλέον είσαι μόνο τραγουδίστρια, σκέφτεσαι ποτέ τα “αρνητικά” της επιλογής σου ή τι άφησες πίσω;

Δεν το βλέπω ως θετικό ή αρνητικό. Είναι μια πάρα πολύ δύσκολη απόφαση αυτή που πήρα, γιατί καλείσαι να ζυγίσεις εξαρχής σταθερότητα ή αστάθεια. Δεν μου εξασφαλίζει κανείς πως θα βιοπορίζομαι από αυτό μέχρι να φτάσω 100 χρονών. Όμως, νομίζω πως το μυαλό αυτών των παιδιών και των ανθρώπων, που κάνουν αυτές τις δουλειές, έτσι λειτουργεί και έτσι θρέφεται. Δηλαδή, εγώ νιώθω πως υπέφερα τα προηγούμενα χρόνια (ως δικηγόρος). Το έκανα καλά, γιατί παθαίνω αμόκ με τις ευθύνες που αναλαμβάνω και θέλω να είμαι σωστή – κάτι που έχω μεταφέρει και στα project της μουσικής – αλλά δεν λειτουργεί έτσι όλο αυτό. Θέλει μία ισορροπία. Δεν το βλέπω ως θετικό ή αρνητικό. Για μένα είναι ένα καθαρό ζύγι, ποιος είσαι και τι θέλεις. Το ένα ή το άλλο. Ό,τι θετικά ή αρνητικά έχει δεν με αφορούν, πάνε πακέτο με την κατάσταση και είτε την αποδέχομαι είτε όχι.

Και τι έγινε; Όλο αυτό που ζούμε ποτέ δεν τελειώνει. Και άμα γίνουν όλα μαντάρα, παίρνεις τη μαντάρα και την βάζεις στη σειρά. Όλα ξαναφτιάχνονται.

Υπήρξαν άνθρωποι που ήταν τελείως αρνητικοί με την απόφαση σου να αφήσεις την Νομική ή σε συμβούλεψαν να μην το κάνεις;

Ναι, προφανώς, και μέχρι και ειρωνεία έχω ακούσει για αυτό το πράγμα. Αλλά, υπήρξαν και άνθρωποι που με στήριξαν πάρα πολύ, εννοείται. Βέβαια, εγώ νομίζω πως οι συμβουλές είναι το πιο άχρηστο πράγμα στον κόσμο – πραγματικά. Μόνοι μας αποφασίζουμε. Μόνοι μας ζυγίζουμε… Τα άλλα είναι φωνές που είναι γύρω-γύρω. Το πιο σημαντικό είναι η έμπρακτη στήριξη σε κάτι. Συμβουλές δεν χρειάζονται. Και εντάξει, όλοι όταν ήμασταν πιο μικροί και μας ρωτούσε κάτι ένας φίλος, πιστεύαμε πως “οφείλουμε” να πούμε κάτι. Δεν οφείλουμε τίποτα. Είναι άχρηστο, άχρηστο πράγμα στη ζωή. Δεν δίνω κι εγώ συμβουλές πια. Ακούω τον άλλον και ρωτάω: πώς νιώθεις; Και καταλήγει ο άλλος μόνος του μια χαρά.

Μου είπες πως ο καλλιτέχνης είναι ένα επάγγελμα. Πιστεύεις πως η δουλειά του καλλιτέχνη τελειώνει εκεί που σταματάει η τέχνη του (π.χ. όταν τελειώνει ένα τραγούδι); Ή είναι και λίγο η ψυχή του, οι απόψεις του ή οι αξίες που μοιράζεται με το κοινό που τον ακούει, που κάνουν κάποιον καλλιτέχνη;

Όχι, είναι κυρίως το δεύτερο! Για μένα σίγουρα δεν είναι δουλειά ωραρίου. Ο καλλιτέχνης είναι ένα σύνολο πραγμάτων και για εμένα δεν είναι απλά κάποιος που ασκεί μία από τις τέχνες. Μέσα στον καλλιτέχνη ορίζεται το υψηλό του είδους μας. Είναι σαν ένα σύμβολο, φέρουμε πράγματα. Καλούμαστε να εκφράσουμε έννοιες που μπορεί να μην μπορούμε να τις περιγράψουμε με λόγια, αλλά πρέπει να τις επικοινωνήσουμε. Η δουλειά μου εμένα (σαν καλλιτέχνης) είναι να σε κάνω να τα αισθανθείς όλα αυτά, να τα καταλάβεις. Είμαι ένα εκτελεστικό όργανο, είναι μεγάλη η ευθύνη που έχω. Οπότε, προφανώς, συνδέεται η δουλειά μας με τον τρόπο που ζούμε και με τις απόψεις που έχουμε – χωρίς αυτό να σημαίνει πως πρέπει να τα λέμε συνέχεια. Αλλά όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με αυτά, ποια είναι η στάση σου; Ποιος είσαι απέναντι σε αυτά; Για μένα αυτό είναι σαφές. Για μένα δεν είσαι καλλιτέχνης αν μόνο πιάνεις τις τέλειες νότες. Είναι ένα φάσμα πραγμάτων που κάνει κάποιον καλλιτέχνη. Είναι ιερός όρος.

«Για μένα δεν είσαι καλλιτέχνης αν μόνο πιάνεις τις τέλειες νότες. Είναι ένα φάσμα πραγμάτων που κάνει κάποιον καλλιτέχνη. Είναι ιερός όρος.»

Ποια είναι η διαφορά στο να κυνηγάς τα όνειρα σου στα 18-20 σε σχέση με τώρα; Έχει κάποια διαφορά;

Μικρότερη, όταν τα έκανα όλα αυτά, ήταν πολύ ρομαντικά στο μυαλό μου. Δεν αντιλαμβανόμουν τι ακριβώς έκανα, είχα άγνοια κινδύνου. Τώρα που φέτος θα γίνω 30, υπάρχει μια ισορροπία μέσα μου, του ρομαντισμού και αυτής της παιδικότητας που παλεύω με νύχια και με δόντια να μην την αφήσω. Γιατί πλέον αντιλαμβάνομαι και βλέπω πως όλο αυτό είναι μια δουλειά που μπορεί να ξυπνήσεις το πρωί και να μην θες να πας ή να συναναστραφείς ανθρώπους που δεν μιλάτε την ίδια γλώσσα, και θα το κάνουν όλο αυτό πιο δύσκολο. Τώρα μέσα μου υπάρχει μια απίστευτη διαδικασία διαχείρισης που προσπαθεί να κρατήσει τον ρομαντισμό και το όνειρο, που είναι δική σου δουλειά να μην το εγκαταλείψεις και να μην γίνεις πεζός. Και ταυτόχρονα, πιάνεις τα ηνία και πας εσύ και διαχειρίζεσαι την όλη κατάσταση. Τη συμφωνία με το μαγαζί, τα εισιτήρια, τα τραπέζια και όλα αυτά, τα οποία, μην τρελαθούμε, εγώ τα κάνω. Είναι σαν να λέμε η διαφορά του γραφειοκράτη και του καλλιτέχνη. Πρέπει να είσαι και τα δύο πια.

Είναι καλύτερο που όλο αυτό το ζεις στα 30 και όχι στα 20; Έχει διαφορά όταν είσαι πάνω στην σκηνή;

Στη δική μου περίπτωση και ιστορία, νιώθω πολύ τυχερή που το ζω τώρα, γιατί τώρα έχω το μυαλό να το αντιληφθώ 100% και να το διαχειριστώ. Δεν είμαι ένα παιδί που από τα 5 του το πήγαιναν στο ωδείο και ήξερε τον σκοπό του από τότε. Εγώ το βρήκα πραγματικά μόνη μου στην πορεία. Οπότε δεν ξέρω αν στα 18 θα είχα τη διαύγεια να διαχειριστώ όλα αυτά τα θέματα μαζί. Γιατί τώρα πρέπει να διαχειριστώ πολλά πράγματα ταυτόχρονα, και τώρα μπορώ να το κάνω. Το ίδιο ισχύει και για τη σκηνή. Τότε είχα αυτή την άγνοια κινδύνου. Στην αρχή κοιτάς το μικρόφωνο, τα φώτα. Μετά αρχίζεις να κοιτάς και άλλα πράγματα: αν μεταδίδεις στο κοινό αυτό που θες, τι αντίκτυπο έχουν οι κινήσεις σου. Αρχίζεις να ανακαλύπτεις. Εγώ, για παράδειγμα, θέλω να επικοινωνώ πραγματικά με το κοινό. Διαπίστωσα λοιπόν τον τελευταίο καιρό πως όσο πιο πολύ απομονώνομαι και συγκεντρώνομαι, τόσο καλύτερα επικοινωνώ και παρατηρώ τελικά τον κόσμο από κάτω, κάτι που αγαπώ πολύ να κάνω. Πρέπει να νιώσω κάτι για να το περάσω σε εσένα. Σίγουρα σε κάποια πράγματα δεν είμαι τόσο αυθόρμητη, αλλά κάθε φορά είναι κάτι καινούργιο και διαφορετικό. Έχω πάντα κάτι να πάρω και πάλι. Είναι απρόβλεπτο. Οπότε, για εμένα, είναι μάλλον καλύτερα τώρα. (γελάει)

«Πρέπει να νιώσω κάτι για να το περάσω σε εσένα. Σίγουρα σε κάποια πράγματα δεν είμαι τόσο αυθόρμητη, αλλά κάθε φορά είναι κάτι καινούργιο και διαφορετικό. Έχω πάντα κάτι να πάρω. Είναι απρόβλεπτο»

Στα live σου οι άνθρωποι που είναι από κάτω μοιάζουν με fan club, δεν το έχω ξαναδεί σε τέτοιο βαθμό αυτό σε ένα νέο όνομα. Πως είναι να έχεις αυτή την ενέργεια και την υποστήριξη από ανθρώπους που θα χαρούν με την χαρά σου;

Είναι κάτι για το οποίο αισθάνομαι απέραντη ευγνωμοσύνη. Δεν είναι αυτονόητο και το γνωρίζω. Πολλοί από αυτούς είναι δικοί μου άνθρωποι, με γνωρίζουν και έρχονται, με στηρίζουν. Ξέρουν πως όλο αυτό ήταν μία ανάγκη που είχα πολύ βαθιά μέσα μου και δεν μου επιτρεπόταν να την εκφράσω. Και τώρα όχι μόνο το τολμάω, αλλά πάει και καλά. Πραγματικά, το έχουμε φτιάξει μαζί αυτό· δεν το έχω κάνει μόνη μου, και θα το λέω για πάντα. Αυτά τα πράγματα γενικά δεν γίνονται μόνα τους, και όποιος το λέει αυτό λέει κουταμάρες. Οι παρέες γράφουν ιστορία, και όλα αυτά. (γελάει) Αυτό όμως που με συγκινεί περισσότερο είναι οι καινούργιοι άνθρωποι που έρχονται. Μπορεί να έρχονται αργά και σταθερά, αλλά έρχονται όπως ήρθε και ο πυρήνας. Δηλαδή, μαθαίνουν τα τραγούδια… Ήξεραν τα τραγούδια και τα έλεγαν, ενώ τον δίσκο τον βγάλαμε μόλις τώρα. Αυτό είναι πολύ συγκινητικό και δεν είναι αυτονόητο. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να είσαι ανοιχτός στη χαρά του άλλου. Εγώ είμαι στην εύκολη θέση· έχω τη χαρά μου και υπάρχω. Οι άλλοι, όμως, δίνουν ένα δικό τους κομμάτι, χαίρονται μαζί μου. Κάθε φορά με εντυπωσιάζει από την αρχή το θάρρος κάποιου να πάρει κάτι από μένα, να το κάνει δικό του και να το γυρίσει πίσω σε όλους, γιατί όλοι περνάνε καλά. Είναι σχέσεις ζωής για μένα αυτό.

Δεν μου αρέσουν τα βαρύγδουπα τσιτάτα, αν και η εποχή τώρα τα τροφοδοτεί. Πιστεύω πως οι πράξεις και οι επιλογές μας λένε αρκετά από μόνες τους

Όλη αυτή την συνθήκη που περιγράφουμε θα την ξαναβιώσουμε στις 24/1 στο Σταυρό του Νότου (μετράω τις μέρες) και με αφορμή αυτό, αλήθεια, θέλω να σε ρωτήσω: Τι συμβαίνει με τα live σου;

(Γελάει) Ούτε εγώ δεν έχω καταλάβει, αλλά νιώθω τυχερή και ευγνώμων που συμβαίνει. Μεγαλώνουν! Έχω επιλέξει συνειδητά, ξεκινώντας, παρόλο που θέλω να βάλω και πιο πολύ pop ή ηλεκτρονική μουσική (π.χ. άλλος ένας αγαπημένος μου δίσκος είναι Το Χρώμα της Μέρας των Τσανακλίδου – Δέλτα), να παρουσιάσω ένα φάσμα ρεπερτορίου, μουσικές αποσκευές που κουβαλάω, για να συστηθώ κιόλας, γιατί αυτό κάνω τώρα: συστήνομαι. Οπότε έχουμε λίγο απ’ όλα που ταιριάζουν και με τα τραγούδια του δίσκου. Και αυτά έχουν τα πάντα μέσα. Οπότε, αυτό γίνεται στα live και εγώ κάθε φορά ανεβαίνω στη σκηνή με πολλή ειλικρίνεια και ευθύνη για αυτό που κάνω. Ευθύνη, τόσο απέναντι στον εαυτό μου, όσο και απέναντι στους ανθρώπους που έχουν δώσει τα χρήματά τους για να βρίσκονται εκεί να με ακούσουν. Και δεν το θεωρώ καθόλου αυτονόητο.

Νομίζω πως ο κόσμος στα live σου, με απλά λόγια, περνάει καλά.

Μακάρι, και αυτό θέλω να συνεχίσει να συμβαίνει, να βρισκόμαστε εκεί. Γιατί – και θέλω να το πω αυτό – μέσα σε έναν κόσμο που γίνεται ο κακός χαμός, παραδίπλα αφανίζεται κόσμος, σε πολιτικό, σε κοινωνικό επίπεδο, σε μια συνθήκη ανεξέλεγκτη, νομίζω πως αυτό που μπορούμε να κάνουμε σε τέτοιες στιγμές είναι μια μικρή παύση και περισυλλογή. Χωρίς να είναι βαρύγδουπα. Να χαρούμε, να ζήσουμε, να χορέψουμε, να ερωτευτούμε, να στεναχωρηθούμε. Η χαρμολύπη, να βγάζει ο άλλος τον καημό του με λάμψη. Για δύο ώρες, να τα βάλουμε όλα αυτά στην άκρη και να ανασυγκροτηθούμε.

Η Βασιλική Μιχαλοπούλου θα εμφανιστεί ξανά στις 24/01 στον Σταυρό του Νότου PLUS.

Το προηγούμενο σου live ήταν την ίδια μέρα με τη συναυλία προς τιμήν των θυμάτων των Τεμπών. Ως κάποια που πήγε στη συναυλία και ήθελε να έρθει και στο live, εκτίμησα πάρα πολύ το γεγονός ότι το καθυστέρησες χρονικά, ώστε να προλάβουμε όλοι να πάμε στη συναυλία και να έρθουμε μετά.

Σε ευχαριστώ πολύ που μου δίνεις χώρο για αυτό. Γενικά, δεν μου αρέσουν τα βαρύγδουπα τσιτάτα, αν και η εποχή τώρα τα τροφοδοτεί. Πιστεύω πως οι πράξεις μας και οι επιλογές μας λένε αρκετά από μόνες τους. Το backstage της ιστορίας, ωστόσο, είναι πως εγώ είχα κλείσει το συγκεκριμένο live από το καλοκαίρι, και η συναυλία των Τεμπών ανακοινώθηκε δύο εβδομάδες πριν από εκείνο το βράδυ. Έπαθα πλάκα και πήρα τους πάντες – στο Σταυρό, τους μουσικούς – και είχαμε σκεφτεί μέχρι και να το μεταφέρουμε. Αλλά με τα προγράμματα των μουσικών, αυτό δεν γινόταν. Επίσης, δεν μπορείς να πεις στους εργαζόμενους: “Τελικά, δεν θα πληρωθείς”. Οπότε, τα έβαλα κάτω και λέω: “υπάρχει τρόπος”. Είχα μάθει από παιδιά της παραγωγής της συναυλίας των Τεμπών πως είχαν σκοπό να τελειώσουν γύρω στις 23:00, οπότε μεταφέραμε αρκετά την έναρξη – από τις 21:00 το πήγαμε 23:30. Και ήταν το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω. Είναι φτηνό να μην ασχοληθείς καν και να πεις: “Εγώ έχω το live μου”. Κάνω live και άλλη μέρα εγώ. Ήταν ο τρόπος μου να είμαι παρούσα με τις πράξεις μου.

Κάθε φορά με εντυπωσιάζει από την αρχή το θάρρος κάποιου να πάρει κάτι από μένα, να το κάνει δικό του και να το γυρίσει πίσω σε όλους – γιατί όλοι περνάνε καλά

Έκτος από τον δίσκο και το live, τι άλλο σκέφτεσαι για το μέλλον, το καλλιτεχνικό;

Να σου πω την αλήθεια, ήταν τόσο μεγάλη η ανάγκη να βγει ο δίσκος που είμαι λίγο σε φάση που δεν θέλω να σκεφτώ τίποτα άλλο. Θέλω να αδειάσω, για να έχω και χώρο να μου έρθουν καινούρια πράγματα. Αλλά σίγουρα, μακροπρόθεσμα, έχω στο μυαλό μου συνεργασίες με άλλους καλλιτέχνες (σ.σ.: ο αγαπημένος της είναι ο Αλκίνοος Ιωαννίδης – θα ήθελε να του κάνει έστω δεύτερες φωνές), να αλληλεπιδράσω μέσα στον χώρο. Και σίγουρα έχω πολύ στο νου μου αν θα μπορούσα να οπτικοποιήσω αυτή τη δουλειά και να την κάνω λίγο πιο κινηματογραφική.

«Μέσα σε έναν κόσμο που γίνεται ο κακός χαμός, σε μια συνθήκη ανεξέλεγκτη, αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι μια μικρή παύση. Να χαρούμε, να ζήσουμε, να χορέψουμε, να ερωτευτούμε, να στεναχωρηθούμε»

Και τελικά Βασιλική, αξίζει να κυνηγάμε τα όνειρα μας και ας τα φάμε τα μούτρα μας;

Εννοείται! Εγώ γενικά φοβόμουν πολύ. Παλιότερα ήμουν, και ακόμα είμαι, πολύ υπεραναλυτική, και κάποια στιγμή έκανα την ερώτηση στον εαυτό μου: Και τι έγινε; Όλο αυτό που ζούμε ποτέ δεν τελειώνει. Και άμα γίνουν όλα μαντάρα, παίρνεις τη μαντάρα και την βάζεις στη σειρά. Τίποτα δεν τελειώνει. Όλα ξαναφτιάχνονται. Βρίσκεις τους τρόπους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑΣτο μεταμεσονύχτιο live της Βασιλικής Μιχαλοπούλου – Πόσο ταλέντο “χωράει” ο Σταυρός του Νότου;12.09.2018

Έχεις κάνει ψυχοθεραπεία;

Τώρα ξεκίνησα, αλλά είδες τι καλά που τα πάω! (γελάει)