Ασεβώντας στη μνήμη τού Μίμη Δομάζου και στη μνήμη τού Τζορτζ Μπάλντοκ

Αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους

*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…

…

*** Όταν ο Άντι Γουόρχολ εμπνεόταν την περίφημη ρήση
«Στο Μέλλον, κάθε άνθρωπος θα είναι διάσημος για 15 λεπτά.»
και τη συμπεριελάμβανε στον κατάλογο τής πρώτης διεθνούς αναδρομικής έκθεσής του
που διοργανώθηκε το 1968 στο «Moderna Museet» τής Στοκχόλμης,
αυτομάτως η «Βίβλος των Κοινωνικών Προφητών» είχε αποκτήσει ένα νέο μέλος.
Τώρα, στην «Εποχή τού Διαδικτύου»,
η εν λόγω μνημειώδης φράση έχει αναχθεί σε -χειρουργικής ακρίβειας- ψυχογραφία τής Μάζας,
ενώ συνάμα υπάρχουν αναρίθμητα περιστατικά που πιστοποιούν τη μακάβρια διασκευή της..:
«Στο Μέλλον, κάθε θάνατος θα είναι διάσημος για 15 λεπτά.».

Απεχθάνομαι την Αγελαία Κοινωνικοποίηση τού Ανθρωπίνου Είδους.
Απεχθάνομαι την Επιδειξιομανία τού Ανθρωπίνου Είδους.
Απεχθάνομαι την Υποκρισία τού Ανθρωπίνου Είδους.
Γιατί η Γέννηση εντάσσεται στα «Κοινωνικά»;
Γιατί η Βάφτιση εντάσσεται στα «Κοινωνικά»;
Γιατί ο Γάμος εντάσσεται στα «Κοινωνικά»;
Γιατί αυτές οι προσωπικές στιγμές εντάσσονται στα «Κοινωνικά»;
Η απάντηση φαντάζει εύκολη διότι πρόκειται για χαρμόσυνα συμβάντα,
όμως δυσκολεύει αφάνταστα όταν στη συζήτηση προστεθεί το «Τέλος τής Ζωής».
Γιατί ο Θάνατος εντάσσεται στα «Κοινωνικά»;

Απεχθάνομαι τις Νεκρολογίες.
Απεχθάνομαι τις Δημοσιογραφικές Νεκρολογίες.
Απεχθάνομαι τις Διαδικτυακές Νεκρολογίες.
Αποτελεί υπέρτατη τραγική ειρωνεία το γεγονός ότι,
η «Εμπορικότερη Στιγμή τής Ζωής» είναι η «Έσχατη Στιγμή», είναι ο Θάνατος.

…

Το Διαδίκτυο είναι «Η Χαρά τού Πένθους».
Ο Διαδικτυακός Αλγόριθμος δεν έχει συναίσθημα, δεν διαθέτει εν-συναίσθηση,
παρά μόνον μετράει τα «Likes», τα «Retweets», τα «Favo(u)rites»
και εν γένει τις κάθε είδους «Αλληλεπιδράσεις»,
οπότε αντίστοιχη είναι -επί τής ουσίας- και η ’σώψυχη ψυχρότητα των χρηστών.
Ο Θάνατος εκπίπτει σε «Αποχωρητήρια Κοινοκτημοσύνη»,
το Κλάμα εκπίπτει σε «Κλάψα»,
η Συγκίνηση εκπίπτει σε «Μελόδραμα».

Ποιος δικαιούται να κλαίει για τον εκάστοτε θανόντα;
Ποιος δικαιούται να θρηνεί για τον εκάστοτε θανόντα;
Ποιος δικαιούται να πενθεί για τον εκάστοτε θανόντα;
Και κυρίως, ποιος δικαιούται να ομιλεί και να προβαίνει σε νεκρολογίες;

Το Διαδίκτυο είναι απλώς ένα «Μέσο» (όσο κι αν κυριαρχεί στους καιρούς μας),
οπότε δεν το στοχοποιώ -πολλώ δε μάλλον, δεν το αφορίζω, μηδέ το δαιμονοποιώ-
αφού οι ίδιες καταστάσεις (θα) αναπτύσσονται «όπου υπάρχουν άνθρωποι».
Το Ανθρώπινο Είδος μετατρέπει το Διαδίκτυο σε «Έβερεστ τής Επιτήδευσης».

…

Ποιοι κλαίνε αληθινά για τον εκάστοτε θανόντα;
Ποιοι θρηνούν αληθινά για τον εκάστοτε θανόντα;
Ποιοι πενθούν αληθινά για τον εκάστοτε θανόντα;
Μιλάμε για τερατώδεις δυσαναλογίες ανάμεσα στο Άδηλο και στο Δηλούμενο.
…

Στις 9 Οκτωβρίου 2024 πεθαίνει αιφνιδίως ο 31χρονος Τζορτζ Μπάλντοκ.
Στις 24 Ιανουαρίου 2025 πεθαίνει ο 81χρονος Μίμης Δομάζος.
Ο Τζορτζ Μπάλντοκ ήταν εν ενεργεία ποδοσφαιριστής τού Παναθηναϊκού.
Ο Μίμης Δομάζος ήταν, είναι και θα είναι «Σημαία τού Παναθηναϊκού».
Ο Τζορτζ Μπάλντοκ ήταν για μόλις μερικούς μήνες ποδοσφαιριστής τού Παναθηναϊκού.
Ο Μίμης Δομάζος ήταν ήδη επί δεκαετίες «Σημαία τού Παναθηναϊκού».
Τα κοινά στοιχεία που ενώνουν πια τούς δύο εκλιπόντες,
είναι μεν -αυταποδείκτως- ο Παναθηναϊκός και ο Θάνατος,
αλλά υπάρχουν και οι δυστοπικές συνεπαγωγές
που συμπυκνώνονται στις θλιβερές μνημόσυνες επωδούς:
«Αφιερώνουμε αυτήν τη νίκη στον Τζορτζ.»,
«Αφιερώνουμε αυτήν τη νίκη στον Μίμη.».
…

ΣΚΑΣΜΟΣ.
Επί τέλους, ΣΚΑΣΜΟΣ.
Αυτές οι περιστασιακές και αίολες αφιερώσεις αποτελούν περιϋβρίσεις νεκρών,
αφού δεν έχουν την παραμικρή συνέχεια, την παραμικρή συνέπεια.
Οι κλαυθμηρίζοντες ποδοσφαιριστές τού Παναθηναϊκού,
ασεβείς προς τη Ζωή και προς τον Θάνατο,
ασεβείς προς τον Μπάλντοκ και προς τον Δομάζο,
εμφανίζονται ωσάν «ζωντανοί-νεκροί» σε διαδοχικούς κρίσιμους αγώνες,
εμφανίζονται ωσάν «πτώματα», χωρίς πνοή, χωρίς ανάσα.
Όταν οι «Ζωντανοί-Νεκροί» ασεβούν προς τούς Νεκρούς.

Η ντροπιαστική-ριψασπιδική νοοτροπία
που επέδειξαν οι ποδοσφαιριστές τού Παναθηναϊκού στο ματς με τον Άρη,
τούς απαγορεύει ρητώς να χρησιμοποιήσουν ξανά
τα ονοματεπώνυμα «Τζορτζ Μπάλντοκ» και «Μίμης Δομάζος»,
εκτός τής περίπτωσης που θα προβούν στη δέσμευση
«Εμείς θα αρνηθούμε να πληρωθούμε για το υπόλοιπο τής σεζόν
αν δεν καταφέρουμε να κατακτήσει η ομάδα μας το Πρωτάθλημα,
ως ελάχιστο φόρο τιμής και μνήμης
για τον Τζορτζ που υπήρξε συμπαίκτης μας
και για τον Μίμη που είναι “Σημαία τού Συλλόγου”.».

Τι λέτε..;
Υπάρχει έστω και μία πιθανότητα στο Άπειρο να πραγματωθεί αυτή η συνθήκη;
Σα να σάς ακούω να αποκρίνεστε «Ούτε “Μία στο Άπειρο”».
Άρα, τι έχουμε εδώ;

ΛΟΓΙΑ.
Μόνο Λόγια.
Καιροσκοπικές  και χειριστικές αφιερωσούλες,
ανέξοδες κίβδηλες οιμωγές,
επιφανειακές δακρύβρεχτες φλυαρίες εύκολης δημοφιλίας.
Αν ετούτοι οι ακριβοπληρωμένοι επαγγελματίες εννοούσαν τις πρότερες νεκρολογίες τους,
θα έβγαιναν όλοι μαζί -ή έστω, μέσω των αρχηγών τους-
και θα έλεγαν με ταπεινότητα
«Καταθέτουμε τη βαθιά συγγνώμη μας στον Τζορτζ και στον Μίμη,
διότι δεν σταθήκαμε αντάξιοι των περιστάσεών τους.».
Έτσι εκφράζεται το Φιλότιμο. Έτσι εκφράζεται η Ηθική.
Όμως, εδώ έχουμε μία θλιβερή συνθήκη,
όπου τα «Υψηλά Νοήματα», τα «Υψηλά Γράμματα»,
μετατρέπονται σε «ψιλά γράμματα» που αφήνουν παγερά αδιάφορους τούς εμπλεκόμενους,
διότι παραβλέπουν πως αυτά ακριβώς τα «ψιλά γράμματα»
είναι οι «Ύψιστοι Χορηγοί τής Καταστροφής».

Επιμύθιο:
Ο Άντι Γουόρχολ επερίμενε χρόνια ώστε να επιβεβαιωθεί η προφητεία του,
ο γράφων επιβεβαιώθηκε εκκωφαντικώς μόλις σε ελάχιστες ώρες
αφ’ ότου είχε αναρτηθεί το πόνημα με τίτλο «Στο ίδιο κόμπλεξ θεατές»
(https://www…gr/sports/sto-idio-koblex-theates/).

Ήταν 16:49, απόγευμα Κυριακής,
και στις 19:30 ήταν προγραμματισμένη η αναμέτρηση Άρης-Παναθηναϊκός.
Φαινομενικώς, ήταν τεράστιο δημοσιογραφικό ρίσκο το συγκεκριμένο άρθρο,
αφού μία ενδεχόμενη νίκη τού Π.Α.Ο. θα έδινε έδαφος στην Ηλιθιότητα.

Η Ηλιθιότητα γεννά Σπέκουλα.
Διαχρονικώς οι Ηλίθιοι μετέρχονται τη Σπέκουλα.
Διαχρονικώς οι Ηλίθιοι αντικαθιστούν την Επιχειρηματολογία με τη Σπέκουλα,
ακριβώς επειδή οι Ηλίθιοι τρέφουν ντιενεϊκή εχθρότητα προς τη Σκέψη.
Καθώς ο εγκέφαλός τους αδυνατεί να επιδίδεται σε σύνθετες λειτουργίες
και είναι προγραμματισμένος να αντιλαμβάνεται μόνον απλοϊκά μηνύματα,
χρησιμοποιούν διάτρητα επιχειρήματα που διαθέτουν στιγμιαία υπόσταση·
επί παραδείγματι,
όταν το «ποδοσφαιρικό “τίποτα”» που λέγεται «Σπόραρ» επετύγχανε ένα γκολ
-κι ας είχε χάσει προηγουμένως αναρίθμητες κλασικές ευκαιρίες
που εκοστίζανε παντοιοτρόπως στην ομάδα-
ο Ηλίθιος, ο Σπεκουλαδόρος,
ερχόταν με απύθμενο θράσος και σού έλεγε «Τώρα είναι καλός ο Σπόραρ;»
(ήτοι -για να περιγράψω την πνευματική σήψη με μία μετεωρολογική αναγωγή-
είναι σα να βρέξει μετά από δεκαετίες στη Σαχάρα
και αυτό το σπανιότατο γεγονός να αποτελεί πιστοποίηση
ότι η Σαχάρα είναι «βροχερή περιοχή» και ανταγωνίζεται ευθέως το Λονδίνο).

Εν κατακλείδι,
προσωπικώς έχω επιλέξει να αναλύω το (εκάστοτε) Φαινόμενο
και όχι να καταντώ «Συρόμενο και Φερόμενο τής Στιγμής»
όπως κάνουν τα χιλιάδες ατάλαντα-αμόρφωτα-απαίδευτα-ακαλλιέργητα δημοσιογραφοειδή
που μαγαρίζουν το Λειτούργημα και χαϊδεύουν μονίμως τα «Ώτα τής Πλέμπας».
…

«Στο ίδιο κόμπλεξ θεατές».
Ο Παναθηναϊκός
-παρ’ ότι εγνώριζε το αποτυχημένο αποτέλεσμα τού προπορευόμενου Ολυμπιακού
(εντός έδρας ισοπαλία με τον Αστέρα Τρίπολης)-
κατέγραψε τη χείριστη φετινή παρουσία του και διασύρθηκε στο «Κλεάνθης Βικελίδης».
Ήταν, μάλιστα, τόσο αποκρουστική η εικόνα του,
που το ανύπαρκτο πέναλτι με το οποίο οι γηπεδούχοι εσφράγισαν τη νίκη τους
επέρασε σε ήσσονος σημασίας μοίρα για τούς ξενερωμένους φιλάθλους του.
Όπου «(ποδοσφαιρικός) Παναθηναϊκός» κι η μοίρα του, δηλαδή.

Επί τού Πιεστηρίου:
Προχθές, στις 10 Φεβρουαρίου 2025, έφυγε από τη ζωή ΚΑΙ ο Τάκης Οικονομόπουλος.
Ο -κατά πολλούς- καλύτερος Έλληνας τερματοφύλακας όλων των εποχών,
ήρθε να κάνει απανωτές τις μεγάλες απώλειες τού Συλλόγου
και μετά από 81 χρόνια γήϊνης ύπαρξης το «Πουλί» επέταξε για άλλες διαστάσεις.

Η πρώτη σκέψη που έκανα άμα τω ακούσματι τού δυσάρεστου μαντάτου
ήταν η θλιβερή εμφάνιση των παικτών απέναντι στον Άρη
(ούτε που θέλω να σκέφτομαι ότι θα υπάρξει ανάλογη ξετσίπωτη νεκρολογία
και αντιστοίχου περιεχομένου αφιερωσούλα σε επόμενη νικούλα).
Αυτοί οι ηλικιωμένοι άνθρωποι, ο Δομάζος, ο Οικονομόπουλος,
είχαν τον Παναθηναϊκό ως τη στερνή παρηγόρια που τούς συνέδεε με τα νεάτα τους,
που τούς προσέφερε βαθιές ανάσες,
που τούς έδινε δύναμη να αντιμετωπίζανε τη φυσική φθορά,
που τούς έκανε μεταγγίσεις επιθυμίας για ζωή.
Όμως, αποκάμανε πια·
πόσο ακόμα να ξεγελάς τον εαυτό σου,
πόσο ακόμα να αντέχεις αυτήν την «ομάδα-φάντασμα»,
πόσο ακόμα να ελπίζεις σε «παίκτες-φαντάσματα»
πόσο ακόμα να επαιτείς «Λίγη ζωή ακόμα…»,
πόσο ακόμα να καρτερείς ματαίως,
πόσο να σε αφήσει κι ο Χάρος να βασανίζεσαι χωρίς χαρά.
Ο τωρινός ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός
αφιερώνει τις νίκες στους νεκρούς του, αλλά τούς στεφανώνει με ήττες.
ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ ΚΙ Ο ΧΑΡΟΣ.

Ο Αθλητάμπουρας