Ανάλυση: Ο Ορμπαν και ο ασύμμετρος πόλεμος εντός της ΕΕ

Ο ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπαν εμφανίστηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (τα μέλη του οποίου μόλις εξελέγησαν με άμεση και καθολική ψηφοφορία) και ενώπιον της προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (η οποία επίσης μόλις εξελέγη από το νέο Κοινοβούλιο), για να δηλώσει πως κάνουν τα πάντα λάθος και οδηγούν την Ευρώπη στην καταστροφή.

Ωστόσο, τόσο οι ευρωβουλευτές όσο και η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν «τον διαολόστειλαν ωμά», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Αντρέα Μπονάνι της La Repubblica: οι πρώτοι τραγουδώντας το διάσημο ιταλικό αντιφασιστικό τραγούδι «Bella Ciao» και η δεύτερη κατηγορώντας τον ότι πρόδωσε την Ευρώπη υπέρ των απολυταρχιών που θέλουν να την καταστρέψουν.

Είναι αλήθεια πως η αντιπαράθεση που σημειώθηκε την περασμένη Τετάρτη στην αίθουσα της Ολομέλειας του Ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο ήταν πρωτοφανής, τουλάχιστον από άποψη οξύτητας, με τον ιταλό δημοσιογράφο να σημειώνει πως ούτε ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι δεν είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο πριν μία εικοσαετία, όταν, έχοντας επικριθεί από μερίδα ευρωβουλευτών, δεν είχε διστάσει να τους χαρακτηρίσει «τουρίστες της δημοκρατίας».

Η παρέμβαση του Ορμπαν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έγινε δυνατή επειδή η Ουγγαρία ασκεί την εκ περιτροπής εξάμηνη προεδρία της ΕΕ. Πρόκειται για έναν ουσιαστικά τυπικό θεσμό, ο οποίος ωστόσο δεσμεύει τον ηγέτη της εκάστοτε χώρας που ασκεί την προεδρία να προωθεί και να προασπίζεται τις κοινές κατευθυντήριες γραμμές που χαράσσονται από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Αντιθέτως, ο ούγγρος πρωθυπουργός μίλησε όχι ως ηγέτης ενός κράτους-μέλους της ΕΕ, αλλά ως αρχηγός ενός ακροδεξιού ευρωπαϊκού κόμματος γύρω από το οποίο η Ευρώπη κατάφερε να σχηματίσει έναν συμπαγή υγειονομικό κλοιό. Αυτό που συνέβη δεν ήταν απλώς ένα θεσμικό πταίσμα. Αυτή τη φορά ο Ορμπαν δεν απευθυνόταν στους ομοϊδεάτες του ανά την Ευρώπη. Μιλώντας ενώπιον των αντιπροσώπων των ευρωπαϊκών λαών κατέστησε σαφές ότι θέλει να χρησιμοποιήσει την εκ περιτροπής προεδρία για να επισπεύσει την αλλαγή που, σύμφωνα με τον ίδιο, χρειάζεται επειγόντως η ΕΕ.

«Το πώς σκοπεύει να το κάνει αυτό δείχνουν οι επισκέψεις του στον Πούτιν, στον Τραμπ και στον Σι Τζινπίνγκ, καθώς τα βέτο του στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας και την αρωγή προς την Ουκρανία. Η ενέργειά του αποτελεί ξεκάθαρη αμφισβήτηση των κανόνων της ευρωπαϊκής δημοκρατίας και της ίδιας της ουσίας της» σχολιάζει ο Αντρέα Μπονάνι. Από αυτήν την άποψη, «οι αντιδράσεις των μελών του Κοινοβουλίου και της Κομισιόν ήταν έως και ήπιες» προσθέτει.

Ωστόσο το ζήτημα όσον αφορά την περίπτωση Ορμπαν δεν εξαντλείται στη διακηρυγμένη περιφρόνηση προς τη φιλελεύθερη δημοκρατία, στη διαφορά του καθεστώτος του και στις απόπειρές του να περιορίσει θεμελιώδη δικαιώματα των ούγγρων πολιτών.

Σήμερα ο ούγγρος πρωθυπουργός είναι το μακρύ χέρι του Πούτιν, ο οποίος, έχοντας αποτύχει να κάμψει την Ευρώπη με την εισβολή στην Ουκρανία, προσπαθεί να την καταστρέψει εκ των έσω, ποντάροντας στη συνδυασμένη δράση της λαϊκιστικής Ακροδεξιάς, οι δυνάμεις της οποίας στο Ευρωκοινοβούλιο αυτοαποκαλούνται, παραδόξως, «Πατριώτες για την Ευρώπη».

Ως απεσταλμένος του Πούτιν, πλέον ο Oρμπαν εκτελεί επίσης χρέη πολιτικού καθοδηγητή πολιτικών προσωπικοτήτων και σχηματισμών όπως ο Ματέο Σαλβίνι, η Μαρίν Λεπέν, οι γερμανοί νεοναζί του AfD, οι ισπανοί φρανκιστές του Vox και οι ολλανδοί ρατσιστές του Γκερτ Βίλντερς.

«Το ανδρείκελο του Κρεμλίνου κατάφερε να ξυπνήσει τα φαντάσματα του ναζισμού και του φασισμού και τους διάφορους θιασώτες τους σε κάθε γωνιά της Ευρώπης. Πρόκειται για έναν μακάβριο χορό φαντασμάτων που κερδίζουν την εύνοια στο όνομα του μίσους, του φόβου και της απογοήτευσης, ώστε να τη θέσουν στην υπηρεσία των νεοϊμπεριαλιστικών φιλοδοξιών της Ρωσίας, που συνεπάγονται την καταστροφή της ΕΕ. Ο Ορμπαν είναι ταυτόχρονα το μέσο και ο επικεφαλής διευθυντής αυτής της κυνικής επιχείρησης. Από πολλές απόψεις θυμίζει τον άγγλο φασίστα Οσβαλντ Μόσλεϊ, ο οποίος συνέχισε να υποστηρίζει τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι ακόμη και όταν ο πόλεμος είχε ήδη ξεκινήσει» σημειώνει ο ιταλός δημοσιογράφος.

Οσο για εκείνους που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η άνοδος της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη είναι ένα φυσιολογικό και ελεγχόμενο πολιτικό φαινόμενο, ενδεικτική της κρισιμότητας της κατάστασης είναι η διαίρεση του ίδιου του αντιδραστικού/ακροδεξιού μετώπου.

Σε επίπεδο ιδεολογίας δεν υφίστανται σημαντικές διαφορές ανάμεσα στην Τζόρτζια Μελόνι και τον Ματέο Σαλβίνι ή μεταξύ του πολωνού Γιάροσλαβ Κατσίνσκι και του Βίκτορ Ορμπαν. Ωστόσο οι ακροδεξιές δυνάμεις που συγκεντρώθηκαν στην ομάδα των Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών με ηγέτιδα την ιταλίδα πρωθυπουργό τάσσονται ξεκάθαρα κατά της Μόσχας, ενώ οι λεγόμενοι «Πατριώτες» εργάζονται με σκοπό να καταστρέψουν την Ευρώπη για λογαριασμό ξένων δυνάμεων όπως η Ρωσία και η Κίνα, οι οποίες αισθάνονται ότι απειλούνται από τις αξίες της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης.

«Εμείς οι Ευρωπαίοι λησμονούμε συχνά ότι οι ρίζες του πολέμου στην Ουκρανία βρίσκονται στις διαδηλώσεις στην πλατεία Μαϊντάν, διακοσμημένη με γαλάζιες σημαίες υπέρ της ΕΕ. Αλλά ο Πούτιν το θυμάται πολύ καλά. Και βρήκε στον Ορμπαν το όργανο για να στρέψει την Ευρώπη εναντίον του ίδιου του εαυτού της. Για χρόνια οι Βρυξέλλες έκαναν τα στραβά μάτια, κοιτούσαν από την άλλη πλευρά και προσποιούνταν ότι δεν έβλεπαν. Ομως η αντιπαράθεση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δείχνει ότι, επιτέλους, συνειδητοποίησαν τον ασύμμετρο πόλεμο που διεξάγεται, όχι μόνο στο Ντονμπάς, αλλά και εντός των συνόρων μας» καταλήγει ο ανταποκριτής της Repubblica στις Βρυξέλλες.

. . .