Ανάλυση: Ελειπε το κερασάκι στο deal της Γάζας – και το έβαλε ο Τραμπ…

Ο Ντόναλντ Τραμπ θα πάρει από τον Μπενιαμίν Νετανιάχου και την Ακροδεξιά του όσα ο ισραηλινός πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του αρνήθηκαν να δώσουν στον Τζο Μπάιντεν: σε αυτήν την έξυπνη αράδα συμπυκνώνεται το νόημα της ανάλυσης της προοδευτικής εφημερίδας του Ισραήλ Haaretz για τις εξελίξεις στο Παλαιστινιακό, την οποία μνημόνευσε η Corriere della Sera (Μάσιμο Γκάτζι).

Ο Τραμπ επιδιώκει την άμεση εξομάλυνση των σχέσεων Ισραήλ-Σαουδικής Αραβίας, κατά τα συμπεφωνημένα τής (δικής του έμπνευσης) «Συμφωνίας του Αβραάμ», αλλά συγχρόνως και τη διεύρυνση του πεδίου, ειρηνικού πια, με τη συμμετοχή και άλλων αραβικών κρατών. Οπωσδήποτε, όμως, το Ισραήλ πρέπει να αποδεχθεί κάποια μορφή διπλωματικής αναγνώρισης των Παλαιστινίων.

Ο Γκάτζι έγραψε ότι τα παραπάνω εξηγούν για ποιον λόγο καθυστέρησε ο «Μπίμπι» την επικύρωση της εκεχειρίας, συγχρόνως όμως δείχνουν και ότι η ευόδωση των αμερικανικών πρωτοβουλιών είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας Μπάιντεν-Τραμπ. Ο Μπάιντεν διεκδικεί τα εύσημα για την εκεχειρία και δικαίως, συνέχισε ο Ιταλός, διότι η συμφωνία περί εκεχειρίας ακολουθεί το σχέδιο που προτάθηκε πριν από επτά μήνες.

Οπως λένε οι Αμερικανοί, έλειπαν 10 σεντς για να έχουμε ένα δολάριο. Αυτά τα 10 σεντς τα έβαλε ο Τραμπ. Από την άλλη Δευτέρα, όμως, πρέπει να επενδύσει πολύ μεγαλύτερο «κεφάλαιο», αν θέλει να αναπτυχθεί η αλληλοκατανόηση μεταξύ των δύο πλευρών ώστε να αποφύγουμε τον εκτροχιασμό και τη διακινδύνευση της ειρήνης σε όλη τη Μέση Ανατολή.

Πίσω από τη βιτρίνα της φραστικής σύγκρουσης του απερχομένου προέδρου με αυτόν που θα ορκιστεί τη Δευτέρα, σημείωσε ο Γκάτζι, κρύβεται η συνεργασία δύο διαφορετικών αμερικανικών διοικήσεων που ποτέ δεν ήταν τόσο έντονη και παραγωγική, παρά την αβυσσαλέα πολιτικοϊδεολογική απόσταση μεταξύ των δύο ανδρών. Εξάλλου δεν νοείται Ισραήλ δίχως τις ΗΠΑ, κάτι που καλώς γνωρίζουν και ο Μπάιντεν και ο Τραμπ

Ο ίδιος ο Μπάιντεν αναγνώρισε τη συνεργασία με τον Τραμπ στο αποχαιρετιστήριο μήνυμά του, λέγοντας ότι για τη Γάζα το επιτελείο του και το επιτελείο του Τραμπ εργάστηκαν από κοινού, ως ενιαία ομάδα. Και, πράγματι, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας συνεργάστηκαν αρμονικά ο άνθρωπος του Μπάιντεν, ο Μπρετ ΜακΓκουρκ, και ο άνθρωπος του Τραμπ, ο Στιβ Γουίτκοφ.

Σημαντικό ρόλο έπαιξε και ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας Τζέικ Σάλιβαν, ο οποίος ενημέρωσε τον Ρεπουμπλικανό διάδοχό του, Μάικ Βαλτς, για την πρόοδο των διαπραγματεύσεων και συμφώνησαν για τα επόμενα βήματα. Ο δε Γουίτκοφ παραδέχθηκε παρουσία του Τραμπ ότι η διαπραγμάτευση βρίσκεται στα χέρια του ΜακΓκουρκ και βαίνει καλώς.

Αν ο ΜακΓκουρκ, σχολίασε ο Μάσιμο Γκάτζι, ήταν ο μάστορας της υπομονής και ο λεπτολόγος όσον αφορά τις λεπτομέρειες της περίπλοκης συμφωνίας, ο τραχύς Γουίτκοφ ήταν αυτός που έπεισε τον Νετανιάχου. Ωστόσο ο «Μπιμπι» έχει πρόβλημα, διότι τουλάχιστον δύο ακροδεξιοί υπουργοί του προσπάθησαν να εμποδίσουν την τήρηση της εκεχειρίας. Αυτό το γεγονός δείχνει τα στενά περιθώρια κινήσεων που έχει ο ισραηλινός πρωθυπουργός.

Φεύγοντας για λίγο από το Παλαιστινιακό, ο Γκάτζι έκανε ένα γενικό σχόλιο για την «πυγμή» που θέλει να επιδείξει ο Τραμπ στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Εγραψε ότι ο Τραμπ βιάζεται να επιβάλει αυτό το στυλ, όχι μόνο στην αμερικανική δημόσια διοίκηση και στην εσωτερική πολιτική, αλλά και σε διεθνές επίπεδο.

Μπορεί και να σημειώσει επιτυχίες η μέθοδός του, αφού η μεν Ευρωπαϊκή Ενωση είναι αδύναμη, η δε Κίνα δεν θέλει να χάσει μεγάλο μέρος της αμερικανικής αγοράς. Το Μεσανατολικό και το Ουκρανικό, βέβαια, είναι άλλες υποθέσεις, πολύ δυσκολότερες. Το πλεονέκτημα του Τραμπ είναι πως «ανέλαβε» αυτές τις συγκρούσεις σε χρόνο κρίσιμο, αφού οι εμπόλεμοι είναι εξαντλημένοι από τις ανθρώπινες απώλειες και από το πολεμικό κόστος.

Το πιο δύσκολο κόκαλο, όπως έγραψε ο ιταλός δημοσιογράφος, είναι, ωστόσο, το Ουκρανικό. Αν ο Ζελένσκι νιώσει την ανάσα του Τραμπ στον σβέρκο του μπορεί και να διαπραγματευθεί, όμως ο Πούτιν είναι ηγέτης μιας χώρας με λαό που έχει μάθει να ζει υπό σκληρή διακυβέρνηση («σιδερογροθιά») και είναι συνηθισμένος στις στερήσεις.

. . .