«Έχω ποιότητα ζωής»: Πέντε άνθρωποι εξηγούν γιατί άφησαν τις πόλεις για τη ζωή στο χωριό

Πότε πήραν την απόφαση; Γιατί έφυγαν από την πόλη; Ποιες είναι οι δυσκολίες του να ζει κανείς στην επαρχία και τι είναι αυτό που τελικά τους κρατά εκεί;

Το CNN Greece μίλησε με πέντε ανθρώπους που επέλεξαν τη ζωή στο χωριό. Κάποιοι το κυνήγησαν, σε άλλους προέκυψε. Όπως κι αν έχει, μάς ανοίγουν ένα παράθυρο, όχι σε ένα ελατόδασος ή στο Αιγαίο, αλλά σε μία καθημερινότητα τόσο ξένη σε σχέση με όσα βιώνουμε όσοι ζούμε σε πόλεις που αξίζει να τους ακούσουμε.

«Η φύση με εμπνέει και μου δίνει την ηρεμία που χρειάζομαι»

Πριν πέντε χρόνια η Ειρήνη, πήρε την απόφαση να παρακολουθήσει τη σχολή αργυροχρυσοχοΐας στη Στεμνίτσα, ένα χωριό στην ορεινή Αρκαδία. Είχε τύχει να επισκεφθεί το μέρος, το οποίο θαύμασε για τη φύση και την ομορφιά του και έμαθε για την παράδοση που έχει στην τέχνη της αργυροχρυσοχοΐας. Τότε σκεφτόταν ότι «ίσως είναι για λίγο», αλλά όπως λέει σήμερα δεν θα άλλαζε με τίποτα αυτή την επιλογή της.

«Από μικρή έβρισκα χαρά σε κάθε είδους χειροτεχνία. Το 2010, όταν σπούδαζα στην Πάτρα, άρχισα να φτιάχνω κοσμήματα με διάφορα υλικά, από πολυμερικό πηλό και κλωστές (μακραμέ). Αφού ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στην Επιστήμη των Υλικών, προβληματιζόμουν για την επαγγελματική μου πορεία. Παράλληλα με νέες σπουδές στο 3D Animation, συνέχιζα να δημιουργώ κοσμήματα. Όταν πλέον ολοκλήρωσα και τη δεύτερη σχολή ήξερα πως ήθελα να αφοσιωθώ στην κατασκευή κοσμημάτων», λέει στο CNN Greece η Ειρήνη Αγγελή που διατηρεί δικό της εργαστήριο και κατάστημα με χειροποίητα κοσμήματα στη Βυτίνα.

«Η ανάγκη μου να εξελιχθώ και να εμβαθύνω στην τέχνη του κοσμήματος ήταν ο βασικός λόγος που με οδήγησε στη σχολή της Στεμνίτσας και κατ’ επέκταση, στο χωριό. Η φύση με εμπνέει και μου δίνει την ηρεμία που χρειάζομαι για να εκφραστώ, κάτι που στην πόλη ποτέ δεν κατάφερα να βρω», προσθέτει.

Βέβαια, η καθημερινότητα στο χωριό έχει τις δικές της απαιτήσεις.

«Για τη δουλειά μου χρειάζομαι ειδικά υλικά, τα οποία μπορώ να προμηθευτώ μόνο από την Αθήνα, επομένως τα ταξίδια αυθημερόν αποτελούν μέρος του προγράμματος. Επιπλέον, ο χειμώνας είναι πιο απαιτητικός. Τα χιόνια και ο πάγος καθιστούν την οδήγηση δύσκολη και πολλές φορές περιορίζουν τις μετακινήσεις», μας εξηγεί, τονίζοντας ωστόσο, ότι οι δυσκολίες αυτές «δεν μειώνουν την αξία της ζωής εδώ».

«Ποιότητα ζωής»

Η Μαρία Μπονοβόλια, όταν ένιωσε ότι οι συνθήκες στην Αθήνα «ροκανίζουν» την ποιότητα ζωής της, αποφάσισε να εγκατασταθεί στη Σύρο. Με καταγωγή από το Λιτόχωρο Πιερίας, ζούσε στην Αθήνα για πολλά χρόνια. Είχε επισκεφθεί το Κυκλαδίτικο νησί ως εργαζόμενη για σεζόν το καλοκαίρι, όμως πριν εννέα χρόνια πήρε την απόφαση να το κατοικήσει μόνιμα.

«Είχα πάει στη Σύρο για σεζόν, γιατί έπρεπε να καλύψω τα έξοδα της δραματικής σχολής που παρακολουθούσα. Στο νησί γνώρισα και τον άντρα μου. Επέστρεψα στην Αθήνα για να τελειώσω τη σχολή αλλά οι συνθήκες ήταν τέτοιες που όλα με οδηγούσαν να γυρίσω πίσω. Έμενα στην περιοχή της Αττικής, που ήταν χάλια. Με είχαν κουράσει πολύ οι μεγάλες αποστάσεις και ο χρόνος που σπαταλούσα στους δρόμους. Τα νεύρα, η ένταση, η πίεση, οι ρυθμοί… Δεν ήταν για μένα.

Στο νησί οι αποστάσεις είναι κοντινές, οι ρυθμοί είναι ανθρώπινοι, ενώ έχω τη δυνατότητα να βγω να περπατήσω στη φύση, μακριά από καυσαέρια και κόρνες και αυτό θεωρώ ότι είναι αυτό που λέμε ποιότητα ζωής», μας λέει η Μαρία που από το 2016 ζει και εργάζεται ως personal trainer και προπονήτρια στίβου στην Ερμούπολη της Σύρου.

Στα αρνητικά του να ζει κανείς σε νησί, ακόμη κι αν πρόκειται για την αρχοντική και κοσμοπολίτικη Σύρο είναι ότι «είσαι εγκλωβισμένος». «Αυτό που στην Αθήνα, έπαιρνα το αμάξι και πήγαινα εκδρομή έξω από την πόλη, έβλεπα άλλα μέρη, εδώ δεν μπορώ να το κάνω εύκολα. Εξαρτάσαι πάντα από τον καιρό, από τις τιμές των ακτοπλοϊκών και από τα δρομολόγια», μας εξηγεί, ενώ δεν παραλείπει να αναφερθεί και στην πρόσβαση σε δομές υγείας ειδικά στις περιπτώσεις σοβαρών περιστατικών. «Αν χρειαστεί, θα γίνει διακομιδή με ελικόπτερο σε κάποιο νοσοκομείο στην Αθήνα. Γιατί αν πάθει κάποιος κάτι σοβαρό, εδώ, δύσκολα θα γλιτώσει», λέει.

«Μας γεμίζει ο τρόπος ζωής που έχουμε φτιάξει»

Ο Κώστας Καραμίχος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ζίτσα, ένα χωριό χτισμένο στην αριστερή όχθη του ποταμού Καλαμά, 25 χιλιόμετρα περίπου δυτικά της πόλης των Ιωαννίνων.

Με εξαίρεση τους μήνες που υπηρέτησε στον στρατό, ο Κώστας δεν έφυγε ποτέ από το χωριό. Από το 1995 δουλεύει στην επιχείρηση που είχε ξεκινήσει ο πατέρας του, έναν παραδοσιακό φούρνο, τον οποίο, με τη βοήθεια και της συντρόφου του Anna Ellis που εγκατέλειψε τη ζωή της δικηγόρου στη Νέα Υόρκη για να ζήσει στη Ζίτσα, έχουν μετατρέψει σε έναν τουριστικό αξιοθέατο αλλά και μια ακμάζουσα επιχείρηση.

«Γνώρισα την Άννα το 2009. Ταξίδευε στην Ελλάδα μαζί με την αδελφή της και έτυχε να την φιλοξενήσω για κάποιες μέρες. Έκτοτε διατηρήσαμε επαφή και τελικά το 2011 αποφάσισε να έρθει να ζήσει στην Ελλάδα», μας λέει ο Κώστας. «Ξεκίνησα να δουλεύω στον φούρνο από την επόμενη κιόλας μέρα. Το αρχικό πολιτισμικό σοκ πέρασε γρήγορα και τώρα νιώθω πολύ πιο άνετα στην Ελλάδα απ’ ό,τι στις ΗΠΑ», προσθέτει η Anna.

Στην ερώτηση πώς και πήρε την απόφαση όχι απλά να αφήσει την πόλη αλλά μια πόλη σαν τη Νέα Υόρκη και απ’ όλα τα μέρη του κόσμου να επιλέξει τη Ζίτσα των λίγων εκατοντάδων μόνιμων κατοίκων, μας λέει: «Δεν δυσκολεύτηκα να πάρω την απόφαση. Πάντα μου άρεσε η εξοχή και συνειδητοποίησα ότι αυτό που έκανα στη Νέα Υόρκη δεν είχε πολύ νόημα. Γενικά ο χαρακτήρας μου είναι παρορμητικός αλλά και το γεγονός ότι είχα ταξιδέψει πολύ έκανε το βήμα ακόμη πιο εύκολο» και προσθέτει γελώντας: «Η οικογένειά μου ξαφνιάστηκε όχι για την απόφασή μου να ζήσω αλλού, αλλά κυρίως επειδή βρήκα και ταίριαξα με ένα άλλο άτομο».

Οι δυο τους έχουν φτιάξει ένα τρόπο ζωής που τους γεμίζει και έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν τα τυχόν αρνητικά του να ζει κανείς σε μια μικρή κοινωνία. Έχουν δύο μικρά κορίτσια 9μιση και 6μιση ετών, η δουλειά στον φούρνο είναι το πάθος τους εξού και συνεχώς δοκιμάζουν νέα πράγματα (workshops παρασκευής παραδοσιακής πίτας και φιλοξενία επισκεπτών από όλο τον κόσμο μέσω πλατφορμών φιλοξενίας), ενώ οι Τετάρτες είναι αφιερωμένες στους δυο τους, με κολύμπι στην παραλία ή με βόλτα στο βουνό, όπου περνούν μια ήσυχη μέρα στο μικροσκοπικό ξύλινο σπιτάκι τους στο δάσος.

«Κάπως έτυχε αλλά δεν το μετανιώνω»

Ο Κωνσταντίνος Τσούτσης σπούδασε στον Βόλο και έζησε και εργάστηκε στη Θεσσαλονίκη επί αρκετά χρόνια. Το 2021 επέστρεψε στην Πρέβεζα από όπου και κατάγεται και πλέον δραστηριοποιείται ως αρχιτέκτονας διατηρώντας δικό του γραφείο.

«Ήταν η περίοδος της πανδημίας που ο τομέας μου πρακτικά μηδένισε. Επομένως, τότε, μπήκε το ζήτημα του βιοπορισμού. Στο μεταξύ είχα κάνει μία αίτηση για να ενταχθώ σε ένα πρόγραμμα επιδότησης έναρξης επιχειρήσεων για νέους επαγγελματίες και έτυχε τότε το πάρω. Έτσι, αποφάσισα να ανοίξω το γραφείο στην Πρέβεζα. Ειδικά τότε δεν είχα δεύτερες σκέψεις γιατί η κατάσταση με τον Covid στις μεγάλες πόλεις ήταν ασφυκτική. Αλλά και τώρα δεν το μετανιώνω», λέει στο CNN Greece ο Κωνσταντίνος.

Στα θετικά του να ζει κανείς σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, ο Κωνσταντίνος εξηγεί: «Οι αποστάσεις στην Πρέβεζα είναι μικρές και δεν χάνεις χρόνο στην κίνηση. Το μέσο με το οποίο κινούμαι κατά βάση είναι το ποδήλατο κάτι που δεν το είχα διανοηθεί καν στη Θεσσαλονίκη. Επίσης, η πρόσβαση στη θάλασσα είναι πολύ εύκολη. Για να καταλάβεις εγώ κολυμπάω από τον Μάιο μέχρι και τον Νοέμβριο, ενώ έχω χρόνο και για κοινωνική ενασχόληση, κάτι που θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό. Ακόμη και τη “νέκρα” μετά τα Χριστούγεννα μέχρι και το Πάσχα την “σπας” με πολύ ωραίες εκδρομές στη φύση, σε κοντινά χωριά ή στα βουνά».

Στα αρνητικά αναφέρει την ανεπάρκεια των δομών υγείας ειδικά στα σοβαρά περιστατικά, αλλά και τις λίγες ευκαιρίες απασχόλησης, λόγω του ότι έχουν κλείσει πολλές δημόσιες υπηρεσίες ενώ τόσο ο πρωτογενής όσο και ο δευτερογενής και τριτογενής τομέας δεν έχουν επανακάμψει καθόλου μετά την οικονομική κρίση. «Έχουν αντικατασταθεί από τον τουρισμό, όμως ο τουρισμός δεν “κρατάει”, άσε που έχει εκτοξεύσει και τις τιμές των ενοικίων για εκείνους που θέλουν να ζήσουν εδώ», μας εξηγεί.

Δεν σκέφτονται να επιστρέψουν

Στην ερώτηση αν σκέφτονται να επιστρέψουν στην Αθήνα, και οι πέντε μας απαντούν αρνητικά.

«Δεν το σκέφτομαι, όχι. Ίσως να πήγαινα σε κάποια άλλη επαρχία, στην ηπειρωτική χώρα αλλά στην Αθήνα δεν θα επέστρεφα με τίποτα!», μας λέει η Μαρία.

Στο ίδιο μήκος κύματος και η Ειρήνη. «Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να επιστρέφει στην πόλη. Εδώ, σε έναν τόπο όπου δεν είχα προηγούμενους δεσμούς ή καταγωγή, βρήκα μια νέα βάση. Γνώρισα τον σύντροφό μου και ανθρώπους που μοιραζόμαστε κοινές αξίες, αγάπη για τη φύση και έναν πιο απλό, αληθινό τρόπο ζωής. Εδώ χτίστηκε, χωρίς να το καταλάβω, μια καθημερινότητα που με γεμίζει», λέει στο CNN Greece.

Με τη σειρά τους ο Κώστας και η Anna μάς λένε ότι δεν το σκέφτηκαν ποτέ να εγκαταλείψουν το χωριό. «Έχουμε βρει μια ισορροπία στον τρόπο ζωής και τη δουλειά μας. Αγαπάμε τη φύση και τη δουλειά στον φούρνο. Εδώ είμαστε γεμάτοι», μας λένε.

«Κάποιες φορές έχει τύχει να το σκεφτώ. Αλλά ακόμη και αν οι επαγγελματικές μου ή άλλες υποχρεώσεις με οδηγούσαν πίσω σε μία πόλη και πάλι θα επεδίωκα να γυρίσω γρήγορα πίσω», μάς λέει, τέλος, ο Κωνσταντίνος.