Ένας ακήρυχτος πόλεμος με υπερόπλο την ανοησία

Δεν αποτελεί πλέον είδηση η συνολική αποτίμηση των απωλειών από τα τροχαία σε όλη τη χώρα. Εκατοντάδες άνθρωποι, πολλές φορές λίγο μετά την εφηβεία, αφήνουν την τελευταία τους πνοή στο δρόμο και δεν είναι η «κακιά στιγμή», όπως συνηθίζουμε να λέμε, αλλά κατά κύριο λόγο μία φονική «ανοησία».

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός για να διαπιστώσει το ποσοστό των οδηγών που οδηγούν με το κινητό στο χέρι, τις «αγωνιστικές» εξάρσεις πολλών ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της νύχτας, που συνήθως έχουν ως αφετηρία άγνωστες ποσότητες αλκοόλ στο αίμα.

Ακούμε κάθε μέρα αυτή τη λίστα των θανάτων να μεγαλώνει, αλλά επί της ουσίας η κατάσταση παραμένει η ίδια. Πρόσφατα ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη έκανε κάποιες διαπιστώσεις, όπως το ότι μεγάλο ποσοστό των οδηγών δεν φορούν ζώνη ή κράνος ή ότι η Αθήνα δεν διαθέτει επαρκή πεζοδρόμια και αποτέλεσμα συχνές παρασύρσεις πεζών. Χρήσιμα τα συμπεράσματα, αλλά η δουλειά της Πολιτείας είναι να επεμβαίνει θεραπευτικά. Αν διαπιστώνει έλλειψη πεζοδρομίων, ας τα φτιάξει, ας κάνει ασφαλέστερη τη ζωή των πεζών. Καμία διαπίστωση δεν έχει λύσει το πρόβλημα.

Οι ποινές του Κώδικα είναι αυστηρές, αλλά μάλλον δεν αποτρέπουν έναν παραβατικό οδηγό να οδηγεί επικίνδυνα. Είδαμε αρκετά περιστατικά όπου ο μετέπειτα δράστης της ανθρωποκτονίας δεν είχε άδεια ή δίπλωμα, μπορεί να του είχαν αφαιρέσει και τα κλειδιά, αλλά εκείνος επέμενε να βγει στο δρόμο να «θερίσει». Αυτό που μας λείπει είναι μια εμπεδωμένη κοινωνική συνείδηση ότι αυτές οι παραβατικές συμπεριφορές σκοτώνουν. Και δυστυχώς έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε μέχρι να φτάσουμε εκεί.

Τέλος, κάτι που μπορεί να γίνει εύκολα, αλλά επί χρόνια δεν αποφασίζεται προφανώς για να μη θίγουν οι υπερήλικες πολίτες είναι η αφαίρεση του διπλώματος από κάποια ηλικία και μετά. Δεν γίνεται να θρηνούμε νέα παιδιά γιατί κάποιος που πλησιάζει τα 100- ζωή να ‘χει- αποφασίζει να πάρει το τιμόνι στα χέρια.