Έλενα Τοπαλίδου: «Από την ημέρα που έφυγε ο μπαμπάς μου μετράω απώλειες, η «αποδοχή» ήταν μια λέξη που δεν ήξερα…»

Η Έλενα Τοπαλίδου, η πιο απρόβλεπτη Ελληνίδα ηθοποιός της γενιάς της, που επιζητάει με μανία να αναγεννηθεί κάθε φορά σαν τον Φοίνικα από τις στάχτες της, μίλησε στην πιο roller coaster συνέντευξη της ζωής της σε γνωστό περιοδικό και φωτογραφήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, όπου παρουσιάζει τον εμβληματικό «Χορό του Θανάτου».

Στις 22 Ιουνίου θα έχεις τα γενέθλιά σου. Αισθάνεσαι τη βιολογική ηλικία σου;

Όχι, κάθε άλλο. Είμαι 53 και θα γίνω 54. Το σώμα μου έχει δυναμική. Έχω μάθει να μη χρησιμοποιώ το μυϊκό μου σύστημα αλλά τους μοχλούς για την κίνηση. Κάνω μπαλέτο κάθε μέρα. Απλά έχω αλλάξει το ωράριο, δεν είναι πρωί στην κουζίνα, αλλά νύχτα στη βεράντα. Μπορεί να είναι και στις 05.00 το ξημέρωμα. Η βεράντα μού δίνει άνοιγμα και νιώθω ότι έχω κοινό, έχω ορίζοντα επίσης. Και είναι πάλι αυτό που θέλω να φτάνω στα όριά μου. Μπορεί να ανοίξω την μπαλκονόπορτα και να κρυώνω, αλλά σε λίγο είμαι με το καλσόν και το κορμάκι και χορεύω.

Θυμάμαι παλιά που μου τραγουδούσες της Ελευθερίας Αρβανιτάκη «Κι έπειτα μέτρησα πάλι για να δω / αν είν’ τα λάθη μου εδώ / και δεν έλειπε κανένα».

Καλά, τώρα δεν μου πολυαρέσει αυτό. Θα σου πω άλλο. (Αρχίζει να σιγοτραγουδάει το Στα είπα όλα του Μίλτου Πασχαλίδη). Το τραγούδι μιλάει για το επείγον της στιγμής. Η στιγμή μπορεί να φέρει την απόλυτη ευτυχία και τον απόλυτο όλεθρο. Συζητούσα με τον γιο μου πότε μια πράξη χρεώνεται σαν λάθος. Πιστεύω ότι τη στιγμή που κάνεις κάτι, το έκανες γιατί τόσο μπορούσες. Αυτός ο άνθρωπος ήσουν εκείνο το δευτερόλεπτο. Δεν θέλω άλλες τύψεις στη ζωή μου, έχω λούσει τον εαυτό μου με πάρα πολλές. Είμαστε άνθρωποι, έχουμε απωθημένα, ζήλιες, σκοτεινές σκέψεις, ανημπόριες, ενοχές, ανομολόγητα μυστικά, άλυτα ζητήματα. Το ότι είμαστε θνητοί αρκεί για να συμπαθήσουμε τον εαυτό μας. Είμαστε υπέροχοι μαζί με τα λάθη μας.

Πάντως από την τελευταία μας συνέντευξη, το 2022, νιώθω ότι έχουν μετακινηθεί τα πιόνια στη σκακιέρα της ζωής σου.

Ναι, είμαι μια άλλη πια. Έχει μετακινηθεί το σύμπαν μου. Από τη μέρα που έφυγε ο μπαμπάς μου μετράω απώλειες. Τώρα ωριμάζω πραγματικά. Η «αποδοχή» ήταν μια λέξη που δεν ήξερα. Τολμάω να κοιτάξω στα μάτια αυτά που μου φέρνει η ζωή. Είμαι ευγνώμων για τις χαρές και μαθαίνω να πενθώ.